Duik nr. 72

Gisterenmiddag nog een duik gedaan in het Haarlemmermeerse Bosplas. Ik mocht om 15.00u naar huis en heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn katerduik van zondag even over te doen. Helaas is het niet helemaal geworden wat ik wilde, hoewel ik hier geen kater van heb overgehouden. De duik was in feite erg ontspannen. We zagen al vrij vroeg een gigantische paling liggen die even later wegzwom toen die het niet meer vertrouwde en verder veel kleine visjes, die piepkleine visjes van een paar weken geleden waren nu flink gegroeid.

Alles ging dus goed. Geen water in mijn masker, in dezelfde combinatie gedoken als de dag ervoor - dus met dubbel 7 - alleen bij het platform ging het toch weer mis. Het was daar erg troebel, ik hing op een meter of 7, maar zag geen bodem. In feite zag je niets behalve die pilaren waar het restaurant op staat en ik raakte daar weer volledig gedesoriënteerd. Op zich geen probleem want ik raakte niet in paniek maar voelde me gewoon niet prettig. Ik heb dat niet alleen bij die pilaren, maar als ik geen bodem zie en verder ook niets behalve stof, dan raak ik volledig de weg kwijt en voel ik mij niet op m'n gemak. Natuurlijk blijf ik dan in de buurt van Jan die daar geen last van heeft, maar soms is het net of ik niet 'luister' en ik bij hem wegzwem, maar dat is meer om even wat ruimte te scheppen tussen ons twee anders zitten we steeds zo met onze vinnen in elkaar en om niet ónder het platform te geraken, want het is net of je daaronder 'gezogen' wordt, wat natuurlijk niet zo is, maar dat gevoel heb je. Ik in ieder geval, omdat ik me daar niet prettig voel.

Door dat geëmmer, kon ik niet klaren met mijn rechteroor en probeerde ik wat hoger te geraken maar dat mocht niet baten. Mijn trommelvlies is volgens mij nu zo erg uitgerokken, dat het net een gebruikte condoom lijkt! Zo voelde het wel tenminste. En dat deed pijn!! Dus ik baalde alweer onder water en had zelfs traantjes, bah, ging het weer niet goed! Wat is dat toch met mij? Wat heb ik toch de laatste dagen? Ja en dan doordat je je al niet happy voelt en de ander dat niet goed aanvoelt of denkt dat het aan hem ligt, dan word je snibbig en kattig naar elkaar en eindigt deze duik - die op zich best lekker was - toch weer met een domper.

En dan kom je thuis, ga je je spullen uitspoelen, komt er zo'n waardetransportauto die wel drie kwartier mét motor aan voor je deur blijft staan, komt er een vliegtuig over, een aantal scootertjes voorbij.... Wat een takkeherrie toch af en toe! Dan schijnt de zon lekker, wil je daar toch effe van genieten, zit je in die stank en die herrie van zo'n wagen die 'vanwege veiligheidsredenen de motor draaiende moet houden'. Ach, rot toch op! Pas dat dan aan. Zoiets kan in een brede straat maar niet in zo'n smalle straat als waar ik aan woon, zo pal bij de huizen. Toch een achterhaald concept, zo'n betaalautomaat. Wie betaalt er nu nog met cash? Ik tenminste niet meer.

Gisterenavond nog wel lekker buiten gezeten, zonder TV, zonder radio, gewoon even in de 'stilte', genieten van het geluid van het water en van de tortelduif die niet dichterbij durfde te komen. Het is natuurlijk zalig weer en nu moet je ervan genieten, want het is snel weer voorbij volgens de verwachtingen. Alle duikspullen weer binnen hangen natuurlijk en daar tussenin nog een wasje gedaan en een was opgeruimd. Het gaat gewoon allemaal door.

Vannacht met de wapper aan geslapen en eigenlijk toch best goed. Natuurlijk weer te vroeg wakker door vrachtverkeer, maar weer terug in slaap gevallen. Geen oorpijn, maar wel het gevoel dat er 'iets' zit en een hoop gekraak en getik als ik slik en het gevoel alsof er nog druk op staat. Hopelijk niets gescheurd en hopelijk hersteld het deze week. Deze week toch niet duiken, misschien het weekend pas.

En dan weer de dag door zien te komen in een snikheet kantoor...

Druk weekend en duik nummer 71

Weer een druk weekend achter de rug.... Afgelopen zaterdag hebben we gebarbequed met de familie. Dit zouden we eerst bij mij doen, maar omdat mijn nichtje niet helemaal 100% was, is besloten het bij mijn broer in de tuin te doen, die een uur rijden bij mij vandaan wonen. Geen probleem, dus hebben wij zaterdag van 10 uur 's morgens tot 2 uur 's middags alles staan voorbereiden en klaar staan maken, alles in bakjes en zo en dat allemaal in de koelbox en dan zijn we richting Flevopolder gereden. Bij ons is een BBQ niet plompverloren worsten, kip en karbonades op het vuur gooien, maar lekkere salades en lekker vlees en vis. én een lekker toetje, met (zelfgebakken) cake en meloen. Dit keer hadden we alle recepten uit het blad van de Delhaize wat we hadden meegenomen uit België afgelopen weekend. Ik kon wel zeggen dat ik na die vier uur kokkerellen het wel zat was gisteren... Gelukkig konden we lekker uitrusten in de auto en was het daar min of meer een kwestie van neerzetten en uitscheppen. Mijn broer heeft ook een wat grotere en rustigere tuin dan ik, dus op zich was het wel lekker daar hoewel het later op de avond wel koud werd. Maar het was in ieder geval droog en de zon hebben we ook nog gezien. Gelukkig viel alles in de smaak, want ik zit me daar dan zó druk over te maken, of ze het wel lekker zullen vinden en of het genoeg is en zo. Maar we kregen enthousiaste reacties, dus dan zal het wel goed zitten.

Gisteren, zondag dus, waren we niet al te vroeg wakker. Het is dan zo heerlijk rustig in de straat dat je al automatisch langer doorslaapt op zondag. Heerlijk vind ik dat. Dan lig je daar zo in je bed te twijfelen of je zult gaan lopen of niet met het risico dat ik weer daarna hoofdpijn krijg.... Na veel wikken en wegen toch maar gegaan want die zwembandjes moeten eraf (haha). Niet al te ver gelopen, tenminste, dat was de bedoeling, maar al met al toch bijna 6 km gelopen. Iets langzamer dan gebruikelijk, maar that's not the point...

Na het lopen even uitblazen. Had gehoopt dat ik door het lopen mijn gespannen bui, die ik al een paar dagen heb, kwijt zou zijn, maar helaas. Ik weet niet wat ik heb, maar ik ben niet ontspannen de laatste dagen en ik kan niet echt een reden bedenken wat de oorzaak ervan is. Of ik moet nu écht aan de overgang zijn begonnen, dat het daarmee te maken heeft. Ik zou het niet weten. Ik heb het eigenlijk vanaf donderdag. En vandaag is het nog niet over...

Zondag zijn we ook nog wezen duiken in het Haarlemmermeersebos. Kwamen we daar, waren we de vinnen vergeten, dus Jan moest weer terug. Maakt niet uit: het was lekker weer en ik zat lekker in het zonnetje. Nog even een praatje gemaakt met een andere duiker uit onze club die toevallig net kwam aanrijden om met zijn zoontje een eindje te gaan wandelen. Wel leuk dat je door zo'n hobby ineens zoveel extra mensen leert kennen. Ongekend voor mij....
Ik had vrijdagavond bij de club nog een extra shortie gekocht voor over mijn 7 mm pak, omdat ik het toch wel koud heb als ik hier duik: het beginnersvuur is uit en is nog maar een waakvlammetje. Dus voor mij was het weer even wennen aan een nieuwe situatie: een pak van 14 mm, dus extra lood (10 kg in plaats van 7) en een andere cap, eentje die iets kleiner was dan die ik normaal draag, dus je zag iets meer haar. Misschien daardoor dat ik de hele duik liep te worstelen met water in mijn masker. Weliswaar niet veel, maar het was toch lastig. En we gingen ook een kant op waarvan ik geen idee had waar we waren. Wel hoorde ik het geluid van één van de pompen van de pontons die daar drijven steeds dichterbij komen dus had een vermoeden dat we naar het midden aan het duiken waren, wat ik niet echt een fijn idee vond. Enige tijd daarna gebaarde Jan dat we even naar boven moesten om ons te oriënteren, omdat hij was gemist met navigeren. Bleek dat we aardig in het midden zaten en inderdaad niet zo ver van één van de pontons. Aangezien ik niet weet wat er op zo'n ponton zit en hoe dat zit met die pompen, vond ik het een naar idee om daar naar toe te gaan. Voor hetzelfde geld word je ergens doorheen gezogen! Haha! Zal wel niet, maar toch. Gelukkig gingen we op zo'n 6 meter onder water terug richting Vork & Mes en ja hoor enige tijd later zagen we één van de pijlers. De bedoeling was om er omheen te gaan, maar ik ging er (per ongeluk) toch onder door. En ineens was het zo donker, niet fijn, gauw weg en Jan maar treuzelen omdat hij dacht - zei hij later - dat ik daar rond wilde kijken. Ach ja. En bij het naar boven gaan daar midden op die plas raakte ik ook een ietwat in paniek en moest ik alles bij mezelf naar boven halen om weer rustig te worden. En ik blijf daar maar over nadenken: waarom, waarom, waarom.... Twee keer in paniek. En er ging niets fout, behalve dat mijn masker ineens volliep met water en ik daardoor in paniek raakte. Tijdens onze 3 minutenstop op 5 meter had ik mezelf wel redelijk weer onder controle (gelukkig), maar had toch mijn masker steeds vast. Komt het nou door die andere cap of zat-ie te los? Of kwam het omdat ik mijn gezicht niet had gewassen en het zout van het hardlopen er nog op zat en het daardoor niet 'waterdicht' was? I do not know.

Had ook nog maar 30 bar lucht en bij mij zit er iets magisch aan de grens van 50 bar. Als je dan onder dat restaurant zit en het is er zo donker (terwijl op nog geen 10 meter verder het weer licht is) dan voel ik me ook niet fijn daar en tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog kramp in mijn kuiten (waar ik nu nog last van heb) en begon ik langzaam weer op te stijgen onder het platform....
In 52 minuten toch effe rap 170 bar lucht weg geslurpt en dat is veel (max diepte 15 meter).

En nu sta ik dan eigenlijk te popelen om het nog een keer te doen omdat ik van dat nare gevoel af wil. Helaas kunnen we pas aankomend weekend weer en dan hebben we min of meer afgesproken om onze Deep te doen. Laten we ervan uitgaan dat het de volgende keer gewoon weer goed gaat, maar wil als het even kan wel eerst weer een duik doen alvorens we afdalen naar >-18. Alleen dat idee al baart me zorgen. Vooral hier. Op Bonaire nergens last van, dan is 18 meter niet diep. Maar hier... Bah. Donker, koud. Maar je, het moet nu eenmaal een keer. Je moet er wat voor over hebben. En aangezien ik een bikkel ben..... Uche-uche-uche... hè, zit wat in m'n keel....

Duf

Het is negen uur. Heb net mijn smoothie op, gemaakt door mijn lieftallige echtgenoot die nu bij mij thuis is. Altijd gezellig. Ik voel mij echter niet helemaal top vandaag. Een paar zaken die door mijn hoofd spoken zorgen ervoor dat ik mij niet helemaal relaxt voel.

Daar is bijvoorbeeld de verandering in mijn lichaam die nu schijnt door te zetten. Woog ik een paar maanden geleden constant tussen de 69 en de 71 kilo, nu is het constant zo rond de 72 en 73 kilo. Ongekend hoog voor mij. Daarbij is zich een soort van zwembandje om mijn middel aan het creëren en heb ik het toch zo af en toe behoorlijk warm in mijn bed 's nachts. Niet iedere nacht overigens. In mijn eetpatroon is niets veranderd dus moet dit een andere oorzaak hebben. Laat me raden: overgang? Geen idee. Al eens eerder gedacht dat het eraan zat te komen, maar bleek vals alarm. Misschien is dit weer gewoon 'the week before'. Blijkens mijn ongeduldig- en vermoeidheid de laatste dagen kan dat ook nog gewoon het geval zijn. Vandaag ook weer zo megamoe.... Toch goed geslapen vannacht....
Vandaag een klein beetje keelpijn (vannacht ook al) en mijn rechteroor is een klein beetje pijnlijk. Dan die vermoeidheid erbij... Misschien toch iets onder de leden.
Gisteren weer eens hardgelopen. Probeer dat nu toch iedere week te doen. Gisteren 6 km gelopen en dat ging eigenlijk erg lekker. Het was wat druilerig weer en niet al te warm en dan loop ik het lekkerst. Jan kon mij thuis volgen via Runkeeper en dat is wel erg leuk natuurlijk. En na het lopen woog ik 72,4 kilo en vanmorgen 72,5. Nou ja. Laat ik er maar over ophouden, want ik heb me er nooit druk over gemaakt, dus waarom nu wel.

Afgelopen weekend waren we weer in Oostende. Vorige week maandag de 9e juli, was Jan z'n oma overleden. Dat weekend waren we ook in Oostende en zijn we de vrijdag én de zondag nog even bij haar langs geweest, maar ze was toen al behoorlijk ziek. Zondag lag ze heerlijk te slapen toen wij langs kwamen en zijn maar heel even gebleven. En maandag is ze dan overleden. Het zat eraan te komen natuurlijk: ze was 94 en had er al geen zin meer in. Ze zat daar maar te zitten en dat was niks voor haar. Afgelopen maandag is ze dan gecremeerd. Ik maak niet vaak crematies mee (gelukkig) dus weet niet precies hoe zoiets gaat in Nederland, maar het was wel erg apart in mijn ogen. Eerst om half tien in de kerk tegenover het zorgcentrum. Even op je tanden bijten, want ik 'geloof' niet. Gelukkig viel het al met al wel mee - op sommige dingen na - en ben ik niet zo schijnheilig om naar voren te gaan, de eerste keer loop je langs de pastoor en moet/mag je je hand leggen op een groot kruis wat hij in zijn handen heeft en ontvang je het bidprentje. De tweede keer voor de heilige communie. Heb dat beide niet gedaan.
De kist lag weliswaar vooraan, maar aan het einde van de dienst werd de kist weggedragen dus had je geen gelegenheid om langs de kist te lopen, wat volgens mij hier in Nederland wél gebeurt. Dan gingen we met z'n allen naar een restaurant waar we een broodmaaltijd hadden van 12 uur tot half drie. Dat was best een lange zit. En ondertussen werd oma dan gecremeerd. Schijnt dat een warme maaltijd ook erg gewoon is. Dan om half drie naar een begraafplaats waar de urne met de as werd bijgezet in het graf waar haar twee mannen en gestorven kinderen al in lagen (correct me if I'm wrong...). Daar werd de urne dan eerst gewoon op het graf gezet met een groot bloemstuk die ook al op de kist lag en daar konden we er dan pas langs lopen en afscheid nemen. Overigens was het vreselijk slecht weer, echt grafweer, dus de omstandigheden waren 'ideaal'.
In ieder geval: oma is waar ze wezen wilde en gelukkig is er voor haar een einde gekomen aan haar lijden.

Verder hebben wij dit weekend besteed aan het opknappen van de kleedkamer in Oostende en dat was nodig. Zaterdag hebben wij het laminaat gelegd (vorig weekend hadden we het behang er al afgehaald) en een schrootjesmuur geschilderd. We hebben behoorlijk doorgebuffeld en het weer hielp gelukkig mee: echt klusweer, regen en wind! Nu is de kamer bijna af, op wat plintjes na en één muur moet nog een kleurtje krijgen. Dat komt wel, je kunt niet alles in één keer. Gisteren weer gewoon aan het werk.

Oh man! Wat ben ik duf vandaag...... Bah....Koppijn..

Goddelijk lijf

Afvallen. Een woord wat in mijn woordenboek niet voorkwam. Ja, je leest het goed: verleden tijd. De laatste maanden merk ik dat langzaamaan mijn gewicht aan het toenemen is, dat ik zo hier en daar wat zwembandjes aan het produceren ben en dat mijn armen tekenen beginnen te vertonen die verraden dat ik geen twintig meer ben. Nu ben ik dat ook niet meer, dus dan is het vrij logisch. Echter die stiekeme kilootjes die echt zo super sneeky erbij kruipen, daar ben ik niet blij mee. Nu zul je zeggen: ach meid, jij. Je bent zo slank, je kunt wel wat hebben. Maar niets is minder waar. Als je je hele leven lang nergens op hebt hoeven letten (zelfs slagroom hebt moeten eten om aan te komen) is dit toch even schrikken. Mijn eetpatroon is niets veranderd en mijn bewegingspatroon ook niet. Nu even wat pas op de plaats voor wat hardlopen betreft, maar dat is dan ook alles. In plaats van hardlopen is het duiken. Weliswaar niet zo inspannend als hardlopen, maar kost mij toch enorm veel energie, getuige de recuperatietijd die ik nodig heb erna. Dus. Als ik zit heb ik echt zo'n bandje om mijn middel en als ik in de zon zit met als doel een bruine buik, moet ik helemaal uitgerekt zonnen anders krijg ik van die witte strepen over mijn buik. Vroeger nooit last van!!!

Nu lees ik gelukkig op van die sites dat het vrij normaal is dat je aankomt - op mijn leeftijd - en dat er niets tegen te doen is. Wat erg... Gelukkig in die zin dat ik dus niet de enige ben. Ik zal moeten accepteren dat ik éénenvijftig ben (en een half) en dat 'it's starting to show'. Bovendien kun je je helemaal drie slagen in de rondte trainen, maar je huid wordt vanzelf slap en rimpelig. Daar helpt nog geen drie liter bodylotion per dag tegen.

Helaas. Het goddelijke lichaam raakt in verval.

Duik nummer 70

Na twee jaar - op één maand na - zit ik dan op duik nummer 70. Afgelopen zondag gedaan op Zandeiland 8. Onze duikclub had een bootduik georganiseerd. Het nadeel hiervan was wel dat we zondag om 07.00u naast ons bed stonden [gaap] want we moesten om half negen aangekleed en klaar de boot in. We hadden alles goed voorbereid: broodjes, koffie en alle troep in de auto, setjes al opgebouwd en zo, en dan in alle vroegte naar Vinkeveen. Het was rustig op de weg maar toch verbaasd het mij dat er aardig wat volk op de been was. Waar gaat iedereen toch naar toe op zondagmorgen?

Op Zandeiland 4 waren wij niet de eersten, zoals gebruikelijk op zondag daar. Massa's mensen daar, voornamelijk, zo niet alleen maar duikers. Veel cursisten. Misschien alleen maar. De mensen van de club goedenmorgen gewenst en ons aankleden. Om half negen stonden we klaar. Bootje was goed vol. Hup naar zandeiland 8. Het was winderig maar de zon scheen toch wel tussen de wolken door. Dan het water in, rol achterover, maar peanuts voor mij inmiddels. Masker goed vasthouden. Ademautomaat in (!). Dan down. Ging wat lastig. Waarom weet ik niet, had de gebruikelijke hoeveelheid lood en niets anders aan. Is het soortelijk gewicht van het water hier anders dan bij Zandeiland 4? Uiteindelijk lukte het wel en daar gingen we. Koud water hier. 14 graden. Toch drie graden minder dan bij Zandeiland 4 of het Haarlemmermeersebos. Echt heel bijzonder vond ik het niet. Er lagen wat hele grote veenblokken en we hebben een dikke paling en een kreeft gezien. We hebben vijfig minuten gedoken en waren de eersten die eruit kwamen maar wij waren ook één van de weinigen met een enkel zeven. Dus dan is 14 graden best frisjes. De anderen hadden óf dubbel zeven óf een droogpak (de meesten). Watjes...

De tweede duik ben ik niet meegegaan naar beneden - wel op de boot mee - want ik vond het te koud en ik weet dat het mij mega veel energie kost om weer op te warmen. De prijs betaal ik de dag erna (inderdaad!). Het was al met al wel erg leuk en gezellig en we waren pas rond half drie weer thuis. Had gedacht wel eerder thuis te zijn, maar time flies when you're havin' fun, denk ik dan maar.

Thuis douchen (lekker warm) en niet veel bijzonders gedaan. Pakken en alles uitspoelen en buiten hangen en een beetje TV gekeken en gelezen. Al genoeg actief geweest voor vandaag. O ja, en een was gedaan.

En vandaag met een mega stijve nek op kantoor. En duf. Natuurlijk moe. Komt ook omdat je dan gewoon weer binnen zit. Had ik een actieve baan dan had ik veel minder last van mijn nek denk ik en voelde me ook lang zo duf niet. Ben natuurlijk ook geen twintig meer, dus je gaat het wel voelen en bovendien is maandag al helemaal mijn dag niet. Morgen gaat alles beter, maar het wordt toch nooit goed ....