Je droom achterna

Raar dagje vandaag. Werd ik vanmorgen wakker in een grauwe, grijze wereld met zelfs regen, schijnt nu de zon weer volop, dus ietwat teveel kleding aan zeg maar. 

En vandaag gaat er een collega weg, wat mij altijd wat weemoedig stemt zeker als die persoon een droom achterna gaat, oftewel werken in het buitenland. Nu is het gras niet altijd groener dan hier, maar zoals je weet heb ik zo af en toe moeite met het tempo hier in de randstad en wat er allemaal van je verwacht wordt en dan lijkt mij werken in het buitenland vergelijken daarmee een soort droom.

Deze optie heeft ons al meerdere malen bezig gehouden. Zeker omdat wij ieder 'op ons eigen' wonen en geen normaal 'gezins'leven voor ons is weggelegd omdat wij beiden voordat we elkaar leerden kennen al een volwaardig eigen leven hadden opgebouwd inclusief huis en werk. Als je nog jong bent en aan het begin staat van een carrière dan kan je nog besluiten dat één van de twee het roer radicaal omgooit, maar als je al wat verder bent in je leven en zeker in deze tijd niet meer zo gemakkelijk aan de bak komt, doe je dat niet zo snel meer. 

In feite ben je nooit te oud, maar als je dan die dosis onbezonnenheid en moed niet hebt, dan zit zo'n stap er niet echt in, tenzij je op je pad iets zou tegenkomen wat je gewoon niet kunt laten lopen. Ondanks dat wij toch wel zo hier en daar onze visjes uitgooien, is daar nooit wat op binnen gehaald. Zo hebben wij in Took (Alaska) bij een B&B - The Cleft in the Rock - kenbaar gemaakt dat wij eigenlijk ook wel zoiets zouden willen zoals zij daar hebben. En dan in de hoop dat als zij het daar zat zijn, ze ons bellen en zoiets zeggen van: 'Hey there. You remember us? Do you still fancy taking over our B&B??'. 

Dat telefoontje hebben wij tot nu toe niet gehad ;-)

Dus zit ik hier nu weer wat weemoedig te zijn met zo'n wazig gevoel in mijn donder, wat ik weer niet kan plaatsen. 

Mijn mannetje is gisteren officieel bevorderd tot Oppermeester. Een Belgische rang wat in Nederland wordt verwoord met Adjudant-Onderofficier (NAVO rang OR-9). Het is - voor mij - wat lastig om precies te zeggen hoe zijn rang wordt benoemd, omdat dat in ieder land weer anders heet. Ik neem aan dat dat OR-9 een beetje alles omvattend is. Hij is er bijzonder content mee - ik ook trouwens, ben blij voor hem - en hij heeft zijn laatste dag als 1MC (1e Meester Chef) blijkbaar goed gevierd...

GR2014 en pensioen

Terwijl de zon buiten bijna een gat in het dak brandt, zit ik binnen met uitzicht over de groenstrook tussen twee bedrijfspanden hier op het bedrijventerrein. In de verte het gebrul van vliegtuigmotoren en op de achtergrond de radio met Q-Music. Via mijn linkeroor dringen geluiden binnen van collega's die verderop op de afdeling met elkaar praten. Just a day at the office...

Gisteren hadden wij op het bedrijf bezoek van een sociëteit uit een naburige stad op uitnodiging van onze directeur. Een bedrijfsbezoek. Rond vier uur stonden er op het parkeerterrein allemaal auto's met een gemiddelde waarde van rond de zestigduizend euro. Binnen allemaal heren en één dame. Eén van mijn collega's heeft van allemaal een mooie, professionele foto gemaakt in onze professioneel opgezette fotostudio. Leuk is dat om dat mee te maken. Ik moest eerder op de dag even model zitten en daar is best een mooie - realistische - foto uitgekomen, al zeg ik het zelf. Maar dat zegt meer over de fotograaf dan over het model weet ik inmiddels wel. Gelukkig liep het niet al te fors uit en was ik om een uur of zeven thuis. 

Niet hardgelopen dus en ik denk dat het er deze week ook niet van komt. Vandaag geen tijd en morgen .... tja, in principe zou het nog kunnen. Ligt er een beetje aan. Die optie houden we gewoon even open.

De uitslagen van de gemeenteraadsverkiezingen heb ik niet zo bijgehouden. Ik heb alleen even gekeken wat het hier heeft gedaan en zie dat de VVD heeft moeten inleveren, maar daar heb ik toch niet op gestemd. Er zitten bij ons meer lokale partijen in de gemeenteraad, dan landelijke. Namen als Forza, HAP en CDVP. Niet gekend buiten de polder, maar hier wel. De Forza is een soort PVV-partijtje, ook niet mijn partij en in de HAP heb ik mij al helemaal niet verdiept. Ik ben niet zo heel erg met politiek bezig en kan er dan ook niet goed over meepraten. Ik ben ook niet iemand die per definitie alleen maar afgeeft op de politiek. Iedereen heeft altijd wel wat te zeuren. Maar zoals mijn buurman hier op kantoor zegt: 'Ik betaal graag belasting, want dan verdien ik ook veel.' En dat vind ik eigenlijk ook wel. Als je geen belasting wilt betalen dan moet je maar emigreren maar dan niet klagen over wat je allemaal niet hebt. In Zweden betalen ze zelfs nog meer belasting echter daar krijg je dan ook wel wat voor als kinderopvang en veel langer bevallingsverlof. Er hangt dus overal wel een prijskaartje aan en Nederland is wat dat aan gaat echt geen slecht land.

En toch ga ik hier weg als mijn pensioenleeftijd is aangebroken. Voor mij heeft dat een wat andere achtergrond dan de meesten, want ondanks dat ik getrouwd ben woon ik nu niet samen met mijn echtgenoot en dat is best niet altijd leuk en als ik 'straks' niet meer hoef te werken kunnen we - eindelijk - wél gaan samenwonen. Daar waar anderen hun dagdagelijkse dingetjes een beetje kunnen verdelen, moeten wij alles zelf doen en hebben wij ook dubbele lasten. Maar ja, ik goede baan, hij goede baan plus nog een aantal andere bijkomende zaken die het daadwerkelijk samenwonen niet haalbaar of toch niet aantrekkelijker maken dan de huidige situatie. 

Waar wij dan uiteindelijk terecht komen weten we nu nog niet. Er hebben al allerlei landen de revue gepasseerd als Zweden, Canada, België, Frankrijk. Ik zou het nu nog echt niet weten. Weet ook nog niet tot hoe lang ik daadwerkelijk blijf doorwerken. Moet officieel tot 67 maar zie mij hier niet zo lang zitten, whoehaha!! Bij het woord 'secretaresse '- wat ik trouwens een rotwoord vind - of Office Manager heb ik toch niet direct een oude taart voor ogen, maar natuurlijk zo'n fris, jong, springerig ding wat ik natuurlijk toch al geruime tijd niet meer ben. Mijn streven is een beetje stoppen met 63 of toch erg veel minder gaan werken dan, maar dat hangt af van de financiële situatie en hoe ik mij lichamelijk voel én wat mijn baas tegen die tijd doet. 

Jan gaat op pensioen met 57, wat dan zou betekenen dat ik drie à vier jaar 'thuis' zit achter de geraniums ergens in Vlaanderenland, maar wie weet in een mooi droomhuisje of - wie weet - nog in zijn appartement aan de kust. 

Neemt niet weg dat wij wel nú genieten getuige onze vakanties en wat wij toch proberen te doen in de weekenden als wij samen zijn. Niet alles gooien op later, maar nu leven met een schuin oog naar later. Onze volgende duikvakantie naar Bonaire staat al gepland en onze andere vroege vakantie nog niet, want gezien de aanstaande verbouwing is dat nu nog niet verstandig om dat al vast te leggen qua periode en kosten. Maar dat zien we wel. 

Anders gewoon drie weken Vlaamse kust.... :-)

Hectische week

Hoewel ik van te voren wist dat deze week bijzonder hectisch en druk zou zijn, en ik er nu middenin zit en het einde nog niet echt in zicht is, ben ik nu al wel vreselijk moe.

Maandagavond laat thuis met een kop vol indrukken van de Shoot, laat eten en dan malend in mijn hoofd in bed daarna. Gisterenavond moest ik na het werk mijn boodschappen doen, want daar had ik maandag dus geen tijd - en toen ik eenmaal thuis was om acht uur geen zin - meer voor. Gelukkig werk ik altijd met een lijstje, dus kan redelijk door de supermarkt heen vliegen, maar dat wil nog niet zeggen dat ik het leuk vind. En gelukkig weet ik dus wat ik eet iedere avond en dat scheelt ook een hoop werk. Gisterenavond verse kabeljauw met een zelfgemaakte chilisaus. Was erg lekker. 

Maar ik was zo steenmoe gisterenavond en het enige echt belangrijke wat ik nog heb gedaan is op een knop drukken op mijn PC om mijn IB2013 te versturen - toch eerst even laten checken omdat ik ineens zoveel minder terug krijg, wat helaas klopt - naast het gebruikelijke kopje thee 's avonds en eerder op de avond boodschappen opruimen, eten maken, alles opruimen en was van de grond plukken - die was omgewaaid eerder op de dag op mijn nieuwe dakterras.  Nog geen tijd gehad om deze af te halen en op te vouwen..

Vandaag wordt - helaas - ook een lange dag, terwijl ik normaal gesproken op woensdagmiddag mijn hardloopmiddagje heb. Gaat niet door vandaag. Mijn aanwezigheid wordt verlangd. Voor de zekerheid vanmorgen maar eerst wezen stemmen, want ik behoor niet tot die zeurkousen die alleen maar lopen te klagen en dan nog heel hooghartig zeggen: 'Ik ga niet stemmen! Heeft toch geen zin!' maar wel het hardst lopen te kankeren als er weer een onpopulaire maatregel genomen wordt. Ik stem ook tactisch en heb straks reden om te mopperen, ZIJ NIET! 

Donderdag wordt een lange dag en vrijdag komt er misschien wat rust in de tijd, hoewel dat weer wat afhangt van een aantal omstandigheden. Ik kijk al uit naar de zaterdag- en zondagmorgen dat ik heerlijk kan uitslapen en even niets moet. Zal het nodig hebben...Leef nu een beetje op valeriaantabletjes en rustgevende tinctuurtjes...

En dan volgende week maandag en dinsdag twee rare dagen hier denk ik zo, in verband met de NSS, want wij zitten daar midden in. Precies tussen Schiphol en Den Haag en ook wij hebben daar 'hinder' van. Weer sommigen die daarover lopen te zeuren en te zeveren, en ik vind het alleen maar mooi en spannend. Naar mijn werk kom ik toch wel, al is het misschien op de fiets, maar dat verwacht ik niet. Hopelijk een hoop helikoptergeweld boven ons die dagen - van de grote Chinooks - en verder zie ik het wel en laat ik het maar over me heenkomen. Letterlijk! :-)

Alleen maar leuk...

SHOOT AMSTERDAM

Daniël Maissan met één van zijn foto's

Gisteren was ik op de SHOOT Amsterdam. Een door ons bedrijf georganiseerd evenement voor (beroeps)fotografen. Dit was de tweede keer dat het werd georganiseerd. Vorig jaar ben ik niet geweest en toen ik het draaiboek voorbij zag komen - niet bij mij trouwens - had ik mezelf voorgenomen dit jaar ook eens een kijkje te nemen.

Omdat het volledig wordt georganiseerd door onze marketingafdeling, ben ik daar vrijwel helemaal niet bij betrokken, wat ik op zich best jammer vind. Vroeger toen het bedrijf nog wat kleiner was en we geen speciale marketingafdeling hadden, wist ik veel meer, hoorde ik meer en had meer contact met alle activiteiten die er werden ondernomen. Het is niet zo dat het niet wordt gecommuniceerd, maar het meer de manier waarop door wel zo nu en dan een mail te sturen naar iedereen, maar je word niet expliciet uitgenodigd om als medewerker te komen kijken, wat natuurlijk erg inspirerend en motiverend kan zijn. 

Dat was en is het voor mij in ieder geval zeker. We hadden wat bekende en minder bekende fotografen uitgenodigd om te vertellen over hun werk, hun manier waarop ze dat werk doen, hun drijfveren en de techniek die zij gebruiken. De één deed dat wat beter, had het wat beter voorbereid, dan de ander. Nu heb ik niet alles gezien, maar de drie sprekers die ik dan zag verschilden enorm van elkaar. En dat is natuurlijk super, want van alledrie steek je wat op. Daarnaast hadden we ook een workshop-achtig optreden van Urs Recher van broncolor die bepaalde technieken besprak die je kon doen met de flitsers van broncolor in combinatie met de Hasselblad. Daarna nog heel gezellig met die man zitten praten en hem later op de avond afgezet op Schiphol.

Wie bij mij de meeste indruk heeft achtergelaten is Daniël Maissan. Deze hele toegankelijke en aardige man uit Haarlem heeft een paar mooie reizen gemaakt en daar met zijn camera - eerst Nikon, later Leica - mooie reportages van gemaakt. Gewoon voor hemzelf, later wat meer opdracht gebonden. Zijn thema in zijn verhaal was wandering, wat zwerven betekent of dwalen en waar het woord wondering - verbazen - dichtbij zit. Een mooie verweving van twee woorden die zoveel met elkaar gemeen hebben. Voor mij was het verhaal wat hij vertelde erg herkenbaar: ook moeite met werkgevers - maar ik doe het nog steeds wel - en moeite met moeten. Hij vertelde dat mensen zonder doel in feite hun hele leven wanderen en dus vaak de mooiste dingen deden en zagen, en ik had zoiets van: Hé, het is toch niet erg om GEEN doel in je leven te hebben! Want ik 'worstel' al zo lang dat ik geen doel heb en iedereen om mij heen zegt dat je een doel moet hebben anders is het leven zinloos. Dus een soort van eye-opener voor mij wat mijn kijk op hem gelijk veranderde. Ik vind zulke mensen heerlijk. Niet die meelopers en 'in hokjes duwers' waar ik doorgaans mee omga. 

Gisteren was er ook een fotograaf Thomas Morel die zat te mopperen over het feit dat hij tegen zijn wil in naar Noorwegen moest toen hij zestien was... (my god, ik zou direct gaan) .. en dat hij geen verstand had van fotografie (ik moet soms écht uitkijken met wat ik schrijf...). 

In ieder geval: hij had voor tweehonderdtwintigduizend euro aan apparatuur gekocht en hij was beroepsfotograaf en fotografeert voornamelijk sporters in beweging. Hij had ook speciaal een onderwaterhuis voor zijn Hasselblad laten maken (!). En ik weet hoe duur een onderwaterhuis is, laat staan een custom made. 

Overigens geen slechte foto's. De manier waarop hij het bracht sprak mij soms alleen niet echt aan. Dan luister ik liever naar die Daniël waar ik meer voeling mee heb dan die Thomas. Hoor dan weer van anderen dat het een heel bescheiden jongen is die het direct goed wil doen met goede apparatuur. Afin, op mij maakte hij die indruk niet helemaal maar nothing personal.....

Toch steek ik er iedere keer weer wat van op als ik naar zoiets ga en zou het fotograferen weer wat meer moeten oppakken. Maar ja, te weinig tijd en daardoor geen inspiratie. De laatste keer Bonaire had ik mijn SLR niet eens mee. Nu waren we daar maar voor een week, dus de volgende keer zal ik hem wel weer meenemen en wellicht vind ik weer wat inspiratie om te fotograferen. Door zo'n dagje foto-inspiratie krijg je toch wel weer zin om er weer eens wat meer mee te doen...

Ik blog dus ik ben?

Mist...

Onlangs vraagt iemand aan mij waarom ik eigenlijk blog. 

Waarom blog ik eigenlijk? Het is een soort onbeheersbare drang in mij om mijn frustraties, de dingen die mij dwars zitten, waar ik over pieker en belevenissen op papier te zetten. Ik doe dit al sinds ik mij kan herinneren, nou ja, om precies te zijn vanaf mijn twaalfde toen ik voor het eerst van mijn moeder of mijn oma zo'n rood chinees dagbroek kreeg. Toen ben ik daar iedere dag in begonnen te schrijven. 

Inmiddels heb ik zo'n zestien dagboeken, maar het schrijven met pen en papier is de laatste jaren steeds minder geworden, mede omdat ik last had van RSI jaren geleden. Toen kon ik niet eens een pen vasthouden en toen ik weer wat kon typen, begon ik mijn dagboek digitaal bij te houden. In een echt dagboek stort je je hele ziel en zaligheid uit; op een blog hou je het wat oppervlakkiger en noem je geen namen.

Ik heb nooit de illusie gehad om voor anderen te moeten schrijven. In het begin deed ik dat nog wel eens voor mijn ouders, omdat ik geen zin had om iedere dag te bellen en dacht ze een plezier te doen door regelmatig wat te bloggen zodat zij wisten waar ik mee bezig was. Maar vaak kreeg ik alleen maar commentaar van mijn vader over wat ik schreef, dus mijn verhalen werden steeds vlakker en wat gemaakt vrolijk, omdat ik 'zo somber overkwam'. Heb dat ook niet van een vreemde, hè pa. 

Nu hij is overleden zou ik van die kant geen kritiek meer kunnen krijgen, maar omdat ik vrij slecht tegen kritiek kan - 'laat mij in mijn waarde, ik ben zoals ik ben'- heb ik toch de neiging om niet al te scherp te schrijven. Ik kan erg emotioneel en heftig en passioneel, hartstochtelijk (!) reageren op wat sommige mensen zeggen tegen mij en kan dan in een opwelling die frustraties op een even vurige manier van me afschrijven, en ze dan een week later herlezen en denken: nou nou, zo heet werd de soep nu ook weer niet gegeten!

Maar ik moet mij soms zó inhouden dat zo nu en dan mijn emmer overloopt en de bom barst en meestal barst die als ik alleen ben - doe ik ook wel een beetje expres - om anderen er niet mee te belasten, want ik weet hoe ik dan kan zijn. Ik zit de hele dag hier met een masker op, moet uitkijken wat ik zeg, moet vooral enthousiast overkomen, ook als ik dat niet ben en vooral niet laten blijken dat ik mijn dag niet heb. 

Nu heb ik dan het 'geluk' - als dat geluk is - dat ik doordeweeks alleen thuis ben en dus mijn kwaadheid en ontevredenheid alleen op mezelf kan botvieren. Ik kan je zeggen dat ik absoluut niet gezellig ben als ik chagrijnig ben! Maar ik moet het af en toe gewoon kwijt. Dan loop ik vloekend en tierend door het huis, maar doe er niemand kwaad mee. Al die frustraties en opgekropte ergernissen komen dan naar buiten. 

En ondanks het feit dat ik vaak denk of toch die indruk krijg dat ik het voor sommigen gewoon nooit goed kan doen, heb ik geen lage eigendunk. Integendeel. 

Ik krijg vaak te horen dat ik alles durf, dat ik soms zelfs arrogant overkom, zakelijk. En misschien komt dat ook doordat ik alles goed kan verwoorden op 'papier', beter dan mondeling, veel beter, en al mijn frustraties nu via het toetsenbord een plekje krijgen en ik doordat ik het typ (ik typ blind) het beter kan relativeren. Hoe vaak komt het niet voor dat ik een heel epistel typ, het doorlees en dan weer verwijder omdat ik niet meer die noodzaak voel om het de wereld in te sturen...

Maar als er weer eens iemand mij het leven moeilijk maakt of mijn dag vergalt (zoals gisteren) dan probeer ik ze in te beelden op het toilet met hun broek op hun enkels en een rood hoofd, persend en zwetend. Helaas helpt dat niet altijd..

Ik ben te vaak teleurgesteld door mensen in mijn leven om echt van ze te kunnen houden, doordat ze je altijd in een bepaalde vorm willen kneden of zij jou hun mening willen opdringen of teveel van je verwachten. Als het erop aan komt uiteindelijk moet je alles alleen doen, dat is zo'n beetje mijn motto geworden. Gepokt en gemazeld als ik ben.

Vaak probeer ik wel in mijn blogs de zaken met een flinke dosis humor te zien. Ik probeer het leven niet altijd even serieus te nemen. Ik denk als je dat doet, dat het leven wel erg zwaar is. En het is al zwaar genoeg. 

Dus omdat ik mij de dingen vaak te veel en te heftig aantrek, vind ik mijn uitlaatklep in mijn blog, of het nu wordt gelezen of niet. En als er mensen zijn die het leuk vinden om mijn blog te lezen, dan vind ik dat ook leuk. Want het is altijd leuk als anderen het leuk vinden!

PMS

Ik ben zooooo chagrijnig, dat wil je niet weten. Verdomde PMS! Op dat soort momenten mis ik wel iemand die me eruit sleept hoewel ik die persoon dan niet kan garanderen dat ik hem of haar tot op het bot kan vertrappen. Je moet van goede huize komen wil je mij hier uit kunnen halen!

Saggerijnig om alles: om mijn buren, die familie die zo af en toe de hele buurt bij elkaar schreeuwt en met deuren smijt dat de ramen in MIJN sponningen ervan trillen, die zo sneaky zijn dat ze niks tegen je zeggen, ook geen gedag, maar je weet dat er over je geouwehoerd word. Dat ze hun slaapkamerramen (op de eerste verdieping nota bene!) half hebben geblindeerd met van dat folie, waarschijnlijk omdat ze bang zijn dat ik naar binnen ga gluren nu mijn dakterras af is.

Saggerijnig (ja, ik weet dat dit fout geschreven is) om mensen die mij niet snappen, die mij corrigeren, die mij het gevoel geven dat ik niks goed doe.

Saggerijnig omdat ik vandaag geen orde in mijn hoofd kan creëren, omdat het de komende weken zo druk is met van alles en ik het niet kan overzien. 

Saggerijnig omdat ik gisterenavond absoluut niet lekker heb gegeten en de laatste weken überhaupt niet lekker eet doordeweeks omdat ik enkel maar kliekjes eet die gewoon niet lekker zijn als je ze weer opwarmt.

Saggerijnig omdat het zulk lekker weer is en ik de hele godganselijke dag binnen moet zitten.

Saggerijnig omdat ik zo af en toe stevig baal van onze weekendrelatie en dat onze weekenden naar mijn gevoel altijd zo VOL zitten en zo weer voorbij zijn.

Saggerijnig om het schuldgevoel wat mij constant plaagt omdat wij zo'n end uit elkaar wonen en hij telkens moet heen en weer rijden omdat IK zo'n hekel heb aan dat eind rijden en IK hem met MIJN probleem opzadel.

Saggerijnig omdat ik mij nu zo ongelofelijk zielig vind...

Saggerijnig omdat ik het leven af en toe erg zwaar vind en ik klaarblijkelijk niet kan voldoen aan de verwachtingen die anderen van mij hebben. 

Saggerijnig omdat ik mijn lijf wel kan trainen maar mijn HUID niet.

Echt zin om met dingen te smijten.... Grrrrrr......

:'-(


Eén troost: gaat gelukkig wel weer over.

Web in mijn hoofd

Tijd om weer even wat stoom af te blazen. Ik gedraag mij niet volgens de heersende etiquette. Ik moet interesse veinzen daar waar ik dat niet heb. Dat hoort zo. Je moet net doen alsof iets je interesseert terwijl het je niet interesseert. Mij interesseert een hoop, maar dat nét niet.

Ok. Inderdaad, het is niet leuk als je iets vertelt en te horen krijgt: oh, dat interesseert mij helemaal niet! Ik weet het. Ik heb dan ook wat problemen met sociale contacten en misschien is dat de reden waarom ik zo weinig vrienden heb. Ik kan af en toe best bot uit de hoek komen, zeker als ik mij niet zo lekker in mijn vel voel. En dan loop ik zelf direct te mopperen en te vloeken: ik doe het ook nooit goed! En: laat me toch eens in mijn waarde! Direct gevolgd door de gedachte dat ik WEG wil. Gewoon, pleite. De natuur in, tussen de bomen en de vogels en de dieren die tenminste mij niet beoordelen en corrigeren omdat ik mij niet gedraag zoals wordt verwacht. Maar voor zover ik weet - ik heb het nog niet gecheckt - heb ik geen significant geldbedrag gewonnen afgelopen maandag, dus zal ik mezelf hier minstens nog een jaar of 16 moeten bezighouden...

De gedachte alleen al....

Afin. Gisteren heb ik mijn nagels eens laten lakken in French Manicure. Ja, ik. Nee, ik ben geen dametje, maar ik heb dat eens gezien toen ik bij de schoonheidsspecialiste was en ik dacht: hé, dat lijkt mij nou eens leuk. Niet te opzichtig, niet van die dikke nepnagels, die ik echt lelijk vind, maar gewoon netjes. Verzorgd. In feite hoort het bij mijn werk om er dan in ieder geval verzorgd uit te zien. Ga ook regelmatig mijn wenkbrauwen laten bijwerken, want die zijn blond en als ik daar niets aan doe, zie je ze niet en dat staat zo blotebillerig. Dus zo eens in de zes weken verven en harsen en dan kan ik er weer tegen aan. 

Ik ben daarna direct doorgegaan naar een park wat daar in de buurt ligt en waar wij in de zomer ook regelmatig duiken. Mooie snoeken daar. Nu was het nogal een gedoe om na die nagels eerst naar huis te rijden, me daar om te kleden en dan door te rijden naar het bos, terwijl dit park op mijn route ligt en je daar ook perfect kunt lopen. Dus ik had mijn korte hardloopbroek in de middag al onder mijn lange broek aangetrokken evenals mijn sportbh en mijn hartslagmeter, zodat ik ter plekke enkel mijn lange broek en truitje hoefde uit te trekken en mijn hardloopschoenen en sporthesje aan te trekken. En dat ging perfect. Twee rondjes gelopen, in totaal zeven kilometer. Het is niet zo heel erg leuk daar, beetje saai, maar ach. Aan de andere kant is het er ook wel weer soort van gezellig omdat er heel veel mensen lopen te slierten en het best een ontspannen sfeertje is daar. Maar het 'bos' heeft toch wel mijn voorkeur. 

Alsof ik niets anders in mijn leven heb dan werken en hardlopen... Het lijkt er wel op. In feite vliegt de tijd ook aan mij voorbij. Als je doordeweeks werkt, blijft er weinig tijd over om echt te kunnen genieten. En het weekend is zo voorbij. Stelt niets voor. En als je dan ook nog daarnaast een weekendrelatie hebt, en in het weekend toch zo af en toe wat sociale verplichtingen moet afwerken, dan komt er van allerlei plannen bar weinig terecht. We zouden wat meer gaan wandelen, maar hebben nog geen één wandeling gedaan. Komt steeds niets van. Als je enkel de zondag hebt omdat je zaterdag ergens heen moet, en je de ochtend eerst gaat hardlopen en Jan 's avonds weer terug rijdt naar huis, dan vliegt de tijd en heb je het gevoel alsof het leven langs je heen gaat. 

I run so I am...

Deze blog las ik via RunKeeper en ik zweer het: ik had dit kunnen schrijven! Gaat over 'bezig zijn' - exercise - en dat dat vaak de beste medicijn is tegen stress.

Lorry Rifkin - Sometimes the most potent medicine for what ails us lies within ourselves. I have covered a lot of subjects in my blogs. One requires that I act. I must learn to better manage the stress in my life. We all know stress kills – it causes physical, emotional, and mental illness for millions.

I can feel stress crush, move, contort and manipulate my muscles, blood vessels, heart, stomach and mind. I feel the pulse of released adrenaline send a shockwave through my body. It is not a good feeling when it happens, and the negative effects linger and accumulate over time.
I try to take care of my body. I focus on eating right (yes I still eat too much), sleeping enough, taking vitamins, and regularly visiting my doctors.

I also exercise.

I have been doing regular exercise for 38 years. I have had periods of heavy exercise, lite exercise, and breaks for injuries and because of heavy work schedules, but I have never quit. I have exercised at home, in hotels, at gyms and outside.

I have never had a trainer, and as a result I might not have the best form or technique. But I still love my exercise time. This Saturday, I’m changing that by working with a trainer for the first time. (ik heb wel skiles gehad, dus dit gaat niet op voor mij)

My portfolio of exercise activities over the years includes snowboarding (nee), skiing, hiking, running, biking, walking, snowshoeing, cross-country skiing, kayaking, swimming, physical yard work, racquetball, tennis, lifting weights and golfing. Looking back, I am amazed at the variety, and more importantly that I have never stopped.

Some patterns have emerged. I like to exercise later in the day. You will not see me at a gym at 6 am. I like to exercise 3 to 4 times per week (daar kom ik niet aan: twee keer per week). If it’s nice out, I want to exercise outside; I love the feeling of the wind on my cheeks, the sun in my eyes and the sensation of hot and cold on my skin. Outside exercise just makes me feel totally alive!

I constantly ask myself, what has driven me to never quit the last 38 years? Quitting would be so easy – just come home, eat, and lay on the couch. All these years of exercise require a lot of effort. Most of the time I have to drive some place to exercise. Other times I have to get on a plane. Many of these activities take an hour or more to do; yet I still go.

(...)

But what drives this willpower? I believe I finally have the answer. All this exercise is a powerful medicine for the mind. Another paradox. I started exercising to build and keep my muscles tone and in shape. Yet these years of exercise have toned and strengthened my mind. 38 years of preventive medicine that I never realized I was taking.

With all the stress I take in, I use exercise as a machine to convert that stress into a form of exercise fuel. Crazy idea, probably not 100% scientific and I am sure I don’t convert and eliminate all the stress I take in. I am working on some alternative techniques to eliminate the residual stress, one of which is meditation.

Exercise takes me to a level of inner peace by a process. First, I procrastinate – I want to exercise, but I’m just not ready to take that first step. Then I get ready: I get my music and RunKeeper exercise app open. Then I take that first step, lift that first weight, and swing the first golf club….
For the first two thirds of my exercise time I hate it (komt mij zooooo bekend voor....). That familiar love-hate relationship that is one of my defining attributes.

Then my mind clears; worries, stress, work, and family melt into a blank mind. Neurons firing yet stillness, completely void of thought, yet overflowing with a warm good feeling. A natural reset button.

Soon enough, I’m done, basking in the afterglow of that good feeling for hours.
And you know what? I have a severe addiction. This medicine like many others can be addicting. However, this is one addiction I want.

When are you going to get hooked on this powerful medicine for the mind?

Prikkeligheden

Ik voel mij een beetje droevig vandaag. Vannacht ook niet zo bijzonder goed geslapen, niet zo als de nacht ervoor, toen heb ik echt héérlijk geslapen. Dan is het net alsof je IN je matras ligt in plaats van erop. En dan lig je zo - letterlijk - diep te slapen, dat je je daarna heerlijk uitgerust voelt. Vannacht dus niet.

En toen ik vanmorgen op kantoor kwam was één van mijn collega's duidelijk not amused over wat ik gisteren met een andere collega - die erg veel van chemie en natuurkunde weet - aan het bespreken was onder de lunch, namelijk over de vermeende onzin achter elektroacupunctuur. Dat heeft zij zich blijkbaar erg aangetrokken en nu was ze boos op mij.

En ik kan er bijzonder slecht tegen om in onmin met iemand te leven! Net zoals met de overbuurbloemenvrouw, die mij trouwens gisterenmiddag wel goedendag zei toen ik naar mijn huis liep, dus dat komt wellicht ook nog wel eens goed. Dus ik moest even zuchten en steunen in mijn kantoor en toen ben ik resoluut op haar afgestapt en gevraagd om even mee te komen. Ik moet per slot van rekening met haar en zij moet voor mij werken. Dat wilde ze in eerste instantie niet, maar uiteindelijk is ze meegelopen en we hebben het uitgepraat. Ze vatte mijn mening over mesologie veel te persoonlijk op en zoals ik in mijn vorige blog al zei: als het baat heeft moet je het vooral doen. Ik zeg niet dat ik er misschien niet toch eens naar toe zou gaan, maar zoals ik er nu over denk is die kans klein.

De lucht is gelukkig nu geklaard hoewel ik voor mezelf ook een flinke drempel heb moeten overwinnen om meteen de confrontatie aan te gaan. Meestal vermijd ik die door al meteen onenigheden te vermijden natuurlijk. Daarom was ik ook direct terug gegaan naar die bloemiste om het uit te praten, maar zij wilde van niets weten. In dit geval is zij nu aan zet, maar ik lig daar al niet meer wakker van (overigens nooit wakker van gelegen).

Zo heb ik ook een aantal dagen geleden een vroegere vriendin uitgenodigd om 'vriend' te worden op Facebook, waarbij onze vriendschap nogal gevoelig ligt. Zij is namelijk de vrouw van de broer van mijn toenmalige man. Wij konden het heel goed vinden met elkaar, maar zij heeft toen - nu ruim 24 jaar geleden denk ik zo - gekozen voor haar broer en dus voor haar zwager (mijn ex). In feite logisch hoewel zij eigenlijk geen invloed zouden moeten hebben op onze vriendschap. We deelden heel veel en ik denk dat mede door deze ervaring en nog meer van dat soort ervaringen in een verder verleden, ik daarna nooit echt meer 'boezemvriendinnen' heb gehad. Echt zo'n vriendin waar je je hele ziel bij bloot kunt leggen en je vriendin blijft door dik en dun, hoe vervelend je ook bent. Ze lieten mij altijd in de steek waardoor ik mij verraden voelde. Door één enkele 'misstap' of gebeurtenis, wat ik mij vaak al niet eens meer kan herinneren, dus misschien lag het altijd wel aan mij, was het gedaan met de vriendschap en ik heb dat nu een aantal keren meegemaakt. Dan hoeft het van mij niet meer.

Maar tot op heden nog geen reactie gehad van deze dame. Ik vind dat raar want na vierentwintig jaar heb je dingen toch een plaatsje gegeven en is het leven door gegaan en is iedereen toch min of meer gelukkig. Dat zij geen Facebook 'vriendschap' meer wil omdat ik haar zwager heb bedonderd, vier-en-twintig jaar geleden, terwijl we het samen zo leuk hadden, snap ik niet zo tenzij er nog steeds na al die tijd wrok hangt. Ja, kan. Er zijn van die mensen die kunnen na dertig jaar hun exen niet luchten of zien, terwijl ik zoiets heb van: that's life. En nu gaan we weer door. Dingen gebeuren, levens veranderen, vrienden komen en gaan, maar zeker op Facebook is 'vriend' worden zo oppervlakkig als wat dus kan geen kwaad in mijn ogen.

Maar anyway, er zijn genoeg andere dingen waar je je druk over kunt maken dus we laten het hier bij en genieten van het mooie weer. Buiten...

Kusje d'r op?

In één van mijn vorige blogs had ik het erover om wellicht naar een mesoloog te gaan in verband met mijn overgangsproblemen. Dit eigenlijk min of meer op aanraden van collega's. Er zijn hier drie collega's - allemaal vrouwen - die alledrie bij een mesoloog lopen en zeggen daar baat bij te hebben.

Nu heb ik mij de afgelopen dagen eens verdiept in wat een mesoloog nu in feite precies is. Onder andere gekeken op een site waar veel over kwakzalverij geschreven wordt: Skepsis Blog. In deze blog worden allerlei onwaarheden en volkspraatjes onder de loep genomen vanuit wetenschappelijk oogpunt. Aangezien ik toch iets meer ga voor de wetenschap dan voor aannames, deze blog eens even met veel interesse door zitten bladeren en ook andere publicaties op internet.

Kortom, besloten om niet naar een mesoloog te gaan. Het is mij te wazig. Zeker als ze komen met die zogenaamde elektroacupunctuur en de uitleg daarbij, dan zakt mijn broek af. 

Ik snap best waarom mensen naar dit soort alternatieve geneeswijzen uitwijken. Je krijgt veel meer persoonlijke aandacht. Als je al na gaat dat een intake gesprek zo'n 1,5 tot 2 uur duurt. Waar krijg je dat nou bij je eigen huisarts? Of in een ziekenhuis? Nergens. Dus de gedachte erachter vind ik wel logisch. Een arts zou dit moeten doen. Om een volledig beeld te krijgen van de persoon en daar je behandeling op afstemmen. Maar als zij mij door middel van zo'n elektroacupunctuurbehandeling kunnen zeggen wat mij scheelt - je moet het maar eens lezen - en als je weet hoe zo'n behandeling in z'n werk gaat (elektrotechnisch gezien) en dan een arts of jijzelf daar nu nooit op zijn gekomen, dan is dat voor mij een brug te ver. 

'Placebo-therapie' noemen ze dit soort praktijken. En eigenlijk vind ik dat best prima. Waarom medicijnen gebruiken met bijwerkingen als je het met placebo ook kunt oplossen - want veel kwaaltjes zitten tussen de oren of worden je aangepraat - maar ik vind dan niet dat daar een slaatje uit geslagen moet worden en bijna honderd euro vragen voor een lariekoek conclusie. Met duur en ingewikkeld uitziende, beetje opgepiepte apparaatjes - gewoon een spanningsmeter - allerlei voor ons moeilijk te begrijpen termen overladen. Zo ken ik er nog wel een paar. En vaak houdt het daar dan niet bij op. 

'Kusje er op? Tja, het resultaat is pas zichtbaar na zo'n vier weken. En... je moet er wel voor open staan....En dat is dan veertig euro...'. 

Dus ik ga eerst maar eens naar mijn huisarts alvorens ik 92 euro ga uitgeven aan iemand die mij op mijn blauwe ogen en de geleiding van mijn huid gaat uitleggen wat er allemaal mis is met mij. Want natuurlijk is er iets mis met mij. Mijn darmen of mijn lever of mijn bijnier zijn 'uit balans'. Dat moeten we maar weer eens in balans gaan brengen met dure homeopatische middeltjes die 10.000.000.000 keer verdund zijn. 'Echt, het werkt!'. Overigens weet ik wel wat uit balans is, dat zijn mijn hormonen. Daar heb ik geen mesoloog of huisarts voor nodig.

Overgangsklachten zijn niet van de laatste tijd, maar bestaan al eeuwen en misschien is er op een simpele manier wel mee te leven, zonder pilletjes en poeders en zonder exorbitant hoge kosten. Het is ook een feit dat je er gewoon doorheen moet, net zoals je door de puberteit bent geraakt ook zonder metingen en vage conclusies en daar wordt ook niet zo'n heisa van gemaakt. Het is alleen spijtig dat wij vrouwen dit in ieder geval twee keer moeten meemaken - buiten zwangerschappen om ook nog eens, maar daar had ik geen last van - en mannen maar één keer. 

Yeah, life sucks...

De hetze rondom suiker

Suikerkristallen

De zakken onder mijn ogen zijn verdwenen en mochten ze terug komen dan wordt het misschien weer eens tijd voor een afspraak met de plastisch chirurg... Zo gemakkelijk gaat dat tegenwoordig. 

Heerlijk geslapen vannacht. Na weer een aflevering van Wie Is De Mol die nog meer vragen opriep dan antwoorden - hoewel: Jan-Willem eruit die ik zelfs gisteren begon te verdenken. Hier op kantoor zijn er een aantal die actief meedoen. Ik ook dus maar ik sta één na laatste. Komt ook omdat ik de eerste twee afleveringen niet heb meegedaan.

Met het mooie weer in aantocht met zelfs een graad of zeventien dit weekend, begin ik ook in de avond wat meer energie te krijgen. En dat is goed. Dan doe ik weer iets meer. In de winter als je met donker thuis komt is het eten maken en op de bank TV kijken. Nu wil ik nog wel eens de stofzuiger pakken 's avonds, maar dat komt dan meer omdat je dan het stof ziet liggen op het donkere parket wat ik boven heb. Dan kom je zo de trap oplopen en zie je een laag stof liggen overal. In dat geval kan het maar beter winter zijn.

Op Facebook volg ik Foodwatch. Een onafhankelijk en onpartijdige organisatie wat probeert om ons bewuster te maken van de misleidingen van de grote multinationals die de voedselmarkt in handen hebben. Op zich een goede beweging, maar soms té opruiend, wat ik ook vond van Greenpeace met de hetze rondom Global Warming, en ik toen daarvoor mijn lidmaatschap heb opgezegd. Nu weer die hetze tegen suiker en er zo op door blijven hameren dat er overal suiker in zit en dat het - verborgen - gif is. De reacties die dan volgen op zo'n bericht vind ik ronduit naïef en kortzichtig.  Iedereen geeft de fabrikant de schuld dat ze ons bedotten en bedriegen, maar ze vergeten dat zij zelf nog altijd de keus hebben om die producten wel of niet te kopen. En suiker is niet per definitie slecht, net zoals (dierlijk) vet niet per definitie slecht is. Het is dat woordje TE wat het slecht maakt: TE lui om zelf saus te maken, TE lui om verse groente te kopen, TE lui om gevarieerd te eten. En als je geen last hebt van dat woordje TE, dan is dat kleine beetje suiker en vet en wat al dies meer zij van producten die het labeltje 'slecht' hebben opgeplakt gekregen, geen enkel probleem.

Bijvoorbeeld: wat heb ik gisteren gegeten? Andijvie, vers, zelf gesneden - want dan een stuk goedkoper -, aardappelen, vers, zelf geschild en een gehaktbal, vers, van Schotse Hooglander vlees, zelf gemaakt met een ei, paneermeel en kruiden. Ok, ik heb er wel wat Worchestershiresauce in gedaan en wat sambal en ja, daar zit suiker in, o jee....Maar een beetje smaak aan je bal kan geen kwaad en in deze hoeveelheden te verwaarlozen, want...verder op de dag eet ik nauwelijks suiker. Ik drink geen gezoete frisdrank en vreet geen gat door de koekjestrommel. Maar oh jee, ik drink wel mijn verse smoothie 's morgens en in fruit - hemeltjelief - zit ook suiker... !! Wat nu?? Er dwalen zelfs geruchten hier en daar op het wereldwijdeweb dat zelfs suiker uit fruit slecht zou zijn! Dan ga je toch in mijn ogen wel iets té ver. De suiker die wij in onze koffie zit komt uit suikerbieten of rietsuiker. Stevia komt ook van een plant. En bijvoorbeeld aspartaam is kunstmatig. 

Dan heb ik mijn conclusie al wel heel snel getrokken! 

Ik ben geen voedingsdeskundige, maar ik denk dat als je alles zoveel mogelijk vers eet en zelf maakt, je het uitstekend onder controle kunt houden. Daarbij zoveel mogelijk bewegen en goed voor jezelf zorgen en daar geld aan willen besteden, dan heb je geen Nestlé of Unilever nodig. En wie weet ook geen dure specialist om je van een kwaal af te helpen omdat je altijd TE lui was goed voor jezelf te zorgen...

#118FORBOSTON

Zakken onder m'n ogen

Slecht geslapen and it shows: dikke zakken onder mijn ogen. Maar die trekken meestal wel weg als de dag vordert. Ja, werd 'zomaar' wakker vannacht door rugpijn! Zo tegen half twee moest ik er uit om een pijnstiller te nemen voor mijn rug. Very strange! Nu had ik afgelopen weekend wel teveel getild (dozen met boeken) en deze week geprobeerd een Ikea kastje wat de hele week al achter in mijn auto ligt er anders in te leggen - waar ik uiteindelijk hulp voor heb moeten inroepen, want dat lukte mij niet: te zwaar - dus ik vermoed dat ik mijn rug een ietwat heb overbelast.

Gisterenmiddag met hardlopen had ik echter nergens last van. Nu is het wel redelijk bekend dat juist met hardlopen je rugpijn over gaat. Ligt er ook aan wat voor soort rugpijn je hebt: bij mij is het een spierkwestie (denk ik...). Maar met lopen geen last. Gisteren was het zulk lekker weer, dat ik zowaar in korte broek heb gelopen. En dat was echt goed te doen en ik was niet de enige. Dan loop je langs zo'n groepje Marokkanen die je al van verre ziet hangen bij zo'n bankje en zij zien jou ook aan komen lopen want al die koppies draaien simultaan mijn kant op. Dan hoor je ze denken in de verte: ah, daar komt een knappe strakke blonde jongedame, maar dan naarmate ik dichterbij kom volgt de teleurstelling als ze zien dat ik niet meer zo jong ben. Ja sorry jongens. Maar wel lekker bezig, ik wel. 

Toch weer zes kilometer weggelopen en gaat het lekker, op de ene blaar op mijn linkervoet na dan... Dan lekker stretchen na afloop en nog even genieten van de zon en het mooie weer, tijdje in je auto hangen met deur open en dan richting huis, douchje  en eten maken. Dit keer smaakte het eten mij niet en heb dan ook maar weinig gegeten terwijl ik vaak ná het hardlopen ontzettende honger heb. Dit keer dus niet.

Altijd dan even checken op Runkeeper wat de pace was en zo, en mijn activiteit even posten met #118forboston, omdat Runkeeper nu vóór 21 april, wanneer de 118e Boston marathon wordt georganiseerd, zij wereldwijd 118 miljoen miles willen hebben gelogd ter nagedachtenis aan de slachtoffers van vorig jaar. Dat is wel erg leuk hoor. Moet je maar eens kijken op deze site. Als ik dit schrijf zitten ze in de zeven miljoen miles. 

Overigens had ik voor mezelf als doelstelling dat ik 500 km zou lopen vóór mei 2014, maar ik vraag me af of ik dát wel ga halen. Zit nu op 76% dus moet nog een flink eind. Ik moet nog 118 km..... Ik heb net even snel uitgerekend dat ik nog zestien keer loop - als ik dus vanaf nu tot mei iedere week 2x loop - en dus per keer minstens 3,69 km moet lopen. Nou, als ik dat zo bekijk dan is het te doen. Maar dan moet ik wel vanaf nu echt iedere week twee keer lopen. Nu doe ik dat ook wel, maar je weet nooit of er iets tussen komt natuurlijk.

Ah, hardlopen is écht goed voor alles, mits je het maar rustig aan doet. Toegegeven, je moet er wel een beetje de bouw voor hebben - hele zware mensen moeten extra opletten in verband met te hoge kniebelasting - maar als je echt rustig aan doet, langzaam opbouwen, niet te hard van stapel en niet te veel wílt (zeker in het begin niet), dan kan het best wat worden naar mijn mening. In het begin ben je superenthousiast en dan is het gevaar dat je té snel gaat en dan eindigt de euforie vaak met blessures en is het afgelopen met je enthousiasme. Maar ik was ook pas dertig toen ik écht met hardlopen begon. Mijn motivatie was en is nog steeds gewoon fit blijven. Geen wedstrijden of marathons, maar gewoon lekker bezig zijn.

En ik mag zeggen: dat lukt aardig...

Mesoloog

Betere tijden.... (Bonaire)

Voel me vandaag weer zo overreden.... moe, hoofdpijn....[zucht]. 

Ga eens proberen of ik bij een mesoloog terecht kan en of zij mij kan helpen. 

Ja, het is niet niks, die overgang en alles bij elkaar. Het gekke is wel dat ik mij vaak op de woensdag zo rottig voel. 

Gelukkig vanmiddag weer hardlopen en kijk eens: het is práchtig weer! Dat wordt misschien wel kortebroekenwerk.....

Uitgebloe(i)d

Ben de docu Uitgebloe(i)d aan het kijken van Ingeborg Beugel. Zit er natuurlijk middenin dus kan niet achterblijven om doe docu te zien. Maar ik kan mij haast niet identificeren met alles wat daarin gezegd wordt. Mijns inziens wordt het vreselijk overtrokken, maar tegelijk kan ik zeggen dat ik er ook geen geheim van maak dát ik erin zit. Ik ben goed voorbereid, veel over gelezen, dus herkenbaar. Vervelend, maar herkenbaar.

Ik heb geen last van 'kleinkinderdrang' en ik hoef geen andere man. Nu leef ik ook geen dertig jaar met dezelfde man en ik heb geen kinderen, krijg mijn 'geluksgevoel hormonen' door te hardlopen, ik rook niet (!), dus misschien dat dat scheelt. Ik maak er dan ook niet echt een probleem van dat ik in de overgang zit, hoewel ik het soms ook niet echt leuk vind, want inderdaad, je word oud(er) en mannen fluiten niet meer naar je (dûh), maar ik vind het gaan 'afgang', wat die Ingeborg wel vind. Zij heeft in die docu enorm veel last van wat mannen hebben als ze een zekere leeftijd bereiken. Zij heeft er blijkbaar erg veel last van en vindt dat er een taboe op rust, waar ik het niet mee eens ben. Je hoeft er toch ook niet constant over te praten? Het is iets wat je moet ondergaan en je kunt er toch weinig aan doen, tenzij je met je vijftigste er een eind aan maakt want 'je hebt geen nut meer, je eierstokken zijn verschrompeld en je hebt geen evolutionair nut meer'. Dan er maar een eind aan maken zou ik zeggen.

Ik vind Ingeborg een beetje een zeur. Mannen hebben er nu eenmaal niet zo diepzinnig behoefte aan om erover te praten. Ze begrijpen je best, maar kunnen niet voortdurend rekening houden met het feit dát je in overgang zit. Je moet er allereerst zelf doorheen zien te komen. Dat komt ze dan uiteindelijk ook achter.

Waarom moet je afscheid nemen van je 'innerlijke kind'? Je kunt toch gewoon 'kind' blijven? Je bent zo oud als je je voelt en je moet de dingen doen die je wilt doen en niet moet doen omdat als je ze niet doet je oud bent.

Jaja, je kunt er maar een probleem van maken. Waar ik veel last van heb is dat ik af en toe nogal emo kan zijn en ik ben best wel moe. Maar ik ga betijds naar bed, ik blijf hardlopen, ik probeer veel buiten te zijn. We will survive!

Triestig

Zonder enige aanwijsbare reden voel ik mij vandaag een beetje triestig. Als ik mijn agenda erop na sla, zie ik ook geen maandelijkse reden, als je begrijpt wat ik bedoel. Dat duurt nog zo'n twee weken. Maar toch voel ik mij moe, beetje lamlendig en heb beetje buikpijn. 

Toch denk ik wel dat dit alles en hoe ik mij voel de laatste maanden (jaren?) te maken heeft met mijn leeftijd en dus met de overgang. Nu dit zo'n 'hot' item is op TV - was laatst bij Pouw en Witteman en afgelopen maandagavond was daar iets over op TV - kan ik dat best noemen, hoewel ik het nooit onder stoelen of banken steek. Ik heb me er weliswaar niet echt in verdiept, maar ik weet wel wat de oorzaak is van hoe ik mij voel. Nou ja, en NIET in verdiept is ook niet helemaal waar: ik ben zelfs naar een overgangsconsulente geweest en in dat gesprek (van twee uur) is mij een hoop duidelijker geworden. Wat mij nog het meeste frustreert is dat het zo lang kan duren. Dat ik verander is niet te stoppen en in zekere zin kijk ik er wel naar uit als het allemaal voorbij is, maar het valt niet mee om ermee te moeten leven.

Heb weliswaar geen last van opvliegers en de vraag is zelfs of ik überhaupt wel last heb van de overgang, want die ontevredenheid en onrust heeft altijd al in mij gezeten. Maar die vermoeidheid is wel nieuw en het werkt door in alles wat ik doe. Vooral op het werk valt het niet mee. Om acht uur lang je aandacht erbij te houden valt mij heel erg zwaar. Vooral in het begin van de week.

Die triestigheid heb ik altijd al wel gehad. Zo verlang ik ernaar om in een land te wonen met een mooie kust. Een kust met rotsen, een woeste kust met hier en daar een strandje waar je 's avonds op je gemak even kunt dwalen, uitkijkend over zee, de wind in je haren, zonder dat je eerst in de file moet staan en dan nog een euro of vijf in een parkeermeter moet gooien. Misschien als ik in Oostende had gewoond op dezelfde manier als nu - dus doordeweeks alleen - dat ik 's avonds iets vaker naar het strand zou lopen, even op een bankje zitten daar, beetje meimeren, luisteren naar het ruisen van de zee. Zoals ik hier in de zomer na het werk zo af en toe eens door rij naar het park en even een klein rondje wandel, even je hoofd leeg. 

De verbouwing gesplitst

Het was een enerverend weekendje....

Afgelopen vrijdag was ik vrij. Niet al te druk op kantoor en twee afspraken thuis: één met de architect en de ander met een bedrijf voor de keuken. Het gesprek met de architect was kort en krachtig: de aanvraag voor de bouwvergunning gaat er maandag uit. Hij zou dan onze aannemer informeren en zodra de bouwvergunning binnen is beginnen met de verbouwing.

Om twee uur kwam de meubelmaker en met hem onze plannen voor de keuken doorgesproken. Dat er zo'n 1,50 meter bij zou komen en dat ik mijn huidige keuken wil uitbreiden. Dus mijn bestaande keuken wil hergebruiken. Nou, daar was hij het niet helemaal mee eens, want kijk nou toch eens, die deurtjes zijn van het goedkoopste materiaal, verkleuren al en het massief houten - erg kwetsbare - beuken aanrechtblad kon ook niet hergebruikt worden. Het kon wat hem betreft zo de vuilnisbak in en hij had commentaar op de plintjes, een stukje aanrecht wat afweek en hoe de Boretti tussen de aanrechtbladen was geplaatst, de zelfgemaakte lade ónder de Boretti en de afwerking van de keuken.

Ik mag niet al te negatief over hem doen - het is een prima vent en een vakman - maar hij kraakte de keuken die wij wél mooi, voldoende en praktisch vinden af en tussen de regels door hoorde ik dat ik in feite een hele nieuwe keuken zou moeten plaatsen, waar ik dus geen zin in (lees: geen geld voor) heb. Ik heb deze keuken eind 2006 geplaatst, en vind het wel wat vroeg om nu al die keuken te moeten veranderen.