Van keukenmonteurs en oorlogspaarden

Het wil niet echt heel erg vlotten met de keuken. Ik heb afgelopen vrijdag tevergeefs gewacht op de keukenmonteur uit Naarden en pas tegen elf uur kreeg ik het bericht - na twee sms'jes en een telefoontje van mij - dat hij niet zou komen omdat hij 'afgelopen maandag afgevoerd (is) naar het ziekenhuis met gezondheidsproblemen'. Dan denk ik van, waarom wordt mij dat dan nu pas gezegd... Ik was dan ook niet blij want ik heb er wel een vrije dag voor genomen. Nu vond ik het niet echt heel erg om die dag dan thuis door te brengen, of anders gezegd: ik had niet erg veel zin om te gaan werken. Ik was eerlijk gezegd liever niet thuis, want ik zat me nu wel soort van te vervelen met twee van die bouwvakkers aan het werk aan mijn badkamer.

Ik ben dan maar naar de markt geweest en 's middags op mijn gemak naar het tuincentrum en daar héél lang over gedaan zodat ik pas tegen drie uur weer thuis was. Om half vier kwam Jan thuis en ging de aannemer weg en kon het weekend beginnen. Nog even met de fiets een wijntje gaan drinken bij de plas - even de scherpe kantjes eraf ;-) - en een avondje Breaking Bad ingelast. De laatste afleveringen...

Afgelopen week dus aardig wat gebeurd aan de uitbouw voor de badkamer en als het goed is - ik blijf maar wazig, want je weet het nooit - komt deze week het dak er al op. Als het zo doorgaat, gaat het allemaal goed komen en zijn wij eind dit jaar van al die verbouwingen af. Zal eens tijd worden. Dan hebben we aardig wat werk verzet het afgelopen jaar. Daar dan een grote kras doorheen en vol goede moed het nieuwe jaar in.

Zaterdag zijn we ons even wezen oriënteren op lampjes voor in de badkamer wat nog niet meevalt. Er zijn betrekkelijk weinig winkels waar je echt voor badkamerlampen kunt gaan kijken. Het is stom, maar bij de Praxis hadden ze wel lampjes waarvan ik zeg: ja, die vind ik mooi en die zie ik nog wel in mijn badkamer hangen. Ik moet er dan twee boven de spiegel en één bij het toilet. Aan het plafond komt dan nog een plafondlamp, die ik nu ook al heb en aan de andere muur voorzie ik gewoon twee stroompunten 'voor het geval dat'. 

Zo tegen vier uur zijn we met de auto richting Amsterdam gereden om daar de voorstelling War Horse in Carré te gaan zien. Auto onder de Stopera - was erg lang geleden voor mij dat ik daar weer was. Vroeger, in mijn wilde jaren, kwam ik nog regelmatig in Amsterdam en kende ik blindelings de weg naar de Stopera. Daar je auto neerzetten is goed te doen en het is vlakbij Carré. Even een pilsje bij een echte Amsterdamse kroeg - Café Otten aan de Reguliersbreestraat - en dan naar de Zeedijk waar wij een sushi menu hebben genomen. Dan weer langzaam terug lopen richting Carré waar om acht uur de voorstelling begon. We zaten in de stalles, rij twee, dus wel vlakbij het podium. Iets té dichtbij, maar ach. 

De voorstelling was erg mooi, vooral de paarden. Dit waren in feite poppen met drie puppeteers maar soms vergat je gewoon dat ze niet echt waren, zo levendig werden ze neer gezet. Persoonlijk hou ik niet zo van toneel of musical, dus terugkijkend zeg ik: het verhaal en zeker het hele verhaal erachter spreekt mij heel erg aan, maar het toneelspel zelf was éénmalig en niet weer. Toevallig was ook eerder deze week de film War Horse op TV en ik vond de film dan wel stukken beter, maar dat was met een echt paard en in het Engels en ik denk dat als je dit stuk in Engeland zou zien, dat het nóg meer indruk zou maken.

Ik ben momenteel erg into de Eerste Wereldoorlog. Ben een boek aan het lezen 'Brave Little Belgium' en dat maakt erg veel indruk op mij. Ik weet er nu aardig wat van. Heb inmiddels nog een ander boek besteld over WWI. Wil er gewoon nog wat meer over weten. Als al dat gedoe met die verbouwing achter de rug is ga ik eens een lang weekendje plannen om ter plekke nog wat meer te zien, hoewel wij al eerder in de westhoek zijn geweest en ik toen al onder de indruk was van al die graven daar.

Een heerlijk hardlooprondje in de regen

Nog nazinderend van mijn hardlooprondje van gisteren, zit ik met lichte hoofdpijn en een unheimisch gevoel in mijn donder weer voor mijn computer. Op de achtergrond schallen liedjes uit de jaren 80 uit de luidspreker van mijn draagbare stereo 2-way 4-speaker radio mét cassetterecorder.

De regen kwam met bakken uit de hemel...

Gisteren heb ik een heerlijk rondje hard gelopen in de stromende regen. Toen ik van huis vertrok was het nog droog en de eerste 500 meter ook nog wel, maar toen begon het te hozen en dat bleef het de volle zes kilometer. Ik loop nog in korte broek en had verder enkel een hesje aan met daarover een (speciaal loop) T-shirt. Alles natuurlijk zeik-en-zeik nat! Tot op het bot. 

En ik heb zó heerlijk gelopen! Op een gegeven moment had ik het park voor me alleen leek het wel. Iedereen was weg. Tijdens de eerste helft van mijn rondje kwam ik nog een die-hard hardloopster tegen die riep: 'Heerlijk hè?' Ja, en het was ook heerlijk. Dat was wel weer eens nodig om zo lekker te lopen na maanden van te warm en niet vooruit te branden. Mijn tempo lag zo rond de 6.49 pace per km (ik doe er dus gemiddeld 6 minuten en 49 seconden over om één kilometer af te leggen) en dat is wat ik zeg maar normaal gesproken wel loop. Ben ook geen twintig meer hè.... Het enige vervelende is dat mijn hartslagmeter het niet meer doet, maar op zich loop ik niet echt op mijn hartslag. Maar toch.

Gelukkig had ik een handdoek in de auto liggen en toch nog in de regen lekker nagestretcht met een fleece jas aan en de handdoek om mijn nek. Toen ik vanmorgen uit mijn auto stapte bij kantoor had ik een natte kont, dus kan je nagaan hoe doorweekt ik was gisteren.

Helaas kwam na een poos toch de hoofdpijn weer opzetten, dus wat ik dacht dat het door de spanning kwam vóór en tijdens het lopen, is dus niet zo, want ik was heel relaxt voor en tijdens het lopen. Blijft lastig die hoofdpijn temeer omdat ik gewoon niet weet waar het door komt. Nu had ik de hele dag al wel wat lichte hoofdpijn dus misschien dat het gewoon wat verergert is. Vandaag dus ook nog hoofdpijn.

Gisteren door het toch wel slechte weer niets gebeurd qua verbouw werkzaamheden. Het frame stond er nog net zo zoals het was achtergelaten. Ik had dat ook wel min of meer verwacht. Het is niet fijn werken als het steeds regent.

Vanmorgen echter stond ons mannetje weer op de stoep en bracht weer ladingen houten balken mijn tuin in. Hopelijk kan ik er vanavond nog uit met de fiets. Vandaag wordt er dus weer het één en ander gedaan. Ben erg benieuwd. Morgen worden de sleuven in gezaagd en morgen ben ik ook vrij dus dat wordt weer gezellig (not). Hopelijk komt de keukenmonteur opdagen, want hij reageert niet op mijn smsjes en telefoontje. Heb vandaag wel de plinten en de binnen-ladekastjes opgehaald. Afijn, ik moet er morgen toch om half acht uit zijn, dus echt uitslapen is er niet bij. Het is dat die monteur komt, anders was ik gewoon gaan werken...

Project 3 is van start

Het is net half tien en het is gewoon stikdonker! Half tien in de ochtend hé.... Buitje. Gelukkig ontspringen wij hier de dans: we zitten net in een smal stukje van die enorme buienwolk dus over een uurtje is het weer droog.

En daardoor weet ik niet of mijn aannemer vandaag wel bij mij aan de slag is, vanwege die regen. Ik heb geen afdak of iets waar hij onder kan werken. Zat me vanmorgen te bedenken dat ik misschien aan de zijkant wel iets zou kunnen construeren dat hij onder een plastic afdak kan werken. Er zitten nog oude gaten van duikkleding hangers. Ik wil dat hij doorpakt, maar dan moet ik ook zorgen dat dat kan. Zal eens kijken vanmiddag.

Aanstaande vrijdag komt de keukenmonteur de keuken afmaken - hopelijk! - en ik kan je zeggen dat ik me niet erg verheug op die dag, omdat het een man is van veel woorden en weinig daden. Heel enthousiast, hij kan alles, maar als het er op aan komt gaat het niet vanzelf. Ik ben die dag thuis dus moet nog even bedenken wat ik ga doen op zo'n dag, behalve wat op de bank hangen en hem in de gaten houden of hij wel doorwerkt, niet binnen zaagt en alles wel doet wat hij moet doen.

Het frame voor de aanbouw

Ondertussen is project 3 van start gegaan: de badkamer. Maandag toen ik thuis kwam zag ik dat de nieuwe deurkrukken gemonteerd waren en dat ik ineens twee binnendeuren rijker was: één voor de badkamer en één voor de slaapkamer. Daar had ik geen deuren. Ik hou niet van deuren. Maar vanwege de stof en de privacy is het nu wel even nodig. Toen ik gisteren thuis kwam, zag ik een half afgemaakt frame voor de buitenwand en heel veel hout in mijn tuin. Binnen was alles gewoon netjes en schoon zoals ik het had achtergelaten.

Het stemt mij opgewekt dat alles nu bijna geruisloos verloopt nu alles in handen en onder regie van de aannemer gaat. Dit keer heb ik geen eigen afspraakjes, geen eigen loodgieters en andere werklui. Enkel de ramen heb ik zelf geregeld omdat ik dat graag in één hand hou omdat mij andere kunststof ramen al van Ploeg zijn.

Geleidelatjes voor het inzagen

Misschien vandaag dat er gaat worden ingezaagd, maar dat zal ik pas zien als ik thuis kom vanmiddag. De geleideplanken waren in ieder geval al wel aangebracht dus ik kan mij zo voorstellen dat vandaag Martin op de stoep staat om in te zagen. Heb de buren maar even gewaarschuwd. Nou ja, met die apparatuur die hij heeft is het net een warm mes in een pakje boter, dus het zal zo gebeurd zijn. Ik hoop dat de regen niet voor al te veel oponthoud zorgt....

Project 3 gaat van start.

Hoezé, hoera, er zit schot in de zaak.... Project 3 gaat beginnen!

Na een aantal malen vruchteloze pogingen om de aannemer te strikken, stond hij dan gisterenmiddag, toen ik net terug kwam van mijn fiets-ren-fiets activiteit, op de stoep. Of beter: hij stond binnen in mijn huis en er stond een ladder tegen de gevel naar het nog kale platje.

Op 28-5 hadden wij het muurtje van het
balkon wat
straks bij de badkamer komt
al weg gehaald.

Raar als iemand anders voor jou je eigen voordeur opent. 'Hé Hans.....'. Handje gegeven en ik nog wat nahijgend van het lopen en het fietsen. Toch de zaakjes kunnen doornemen en wel een uur met hem gesproken. Wat lastig om nu al in details te treden met hem omdat hij toch eerst de opbouw gaat doen. Er is gelukkig al contact geweest tussen hem en de kozijnenleverancier voor het nieuwe kozijn in de berging en de twee nieuwe kozijnen in het nieuwe deel van de badkamer.

Hij gaat er dan eindelijk aan beginnen. Ik heb hem op het hart gedrukt dat ik de kamer wel goed afgesloten wil hebben, maar het probleem zit 'm natuurlijk in hoe je dat goed voor elkaar krijgt zonder het (nieuwe) plafond te beschadigen. Ik krijg wel een deur voor de slaapkamer en voor de badkamer om zoveel mogelijk stof te vermijden.

Het balkon wat straks bij de
badkamer komt

Maar goed. Voorlopig dus enkel nog de inspectie en misschien maandag dan de steigers. Hij was als gebruikelijk erg enthousiast en ik moest me vooral geen zorgen maken. Toch heb ik hem wel duidelijk gemaakt dat ik dat ook niet wíl en hij zich ervan doordrongen moet zijn dat het mij allemaal erg is tegen gevallen. Ik zie dan ook weer als een berg op tegen het mogelijke stof wat er straks weer allemaal gaat neerdalen op mijn spullen.

Toch maar weer alles zoveel mogelijk afdekken.

Nog even wat foto's gemaakt van de badkamer nu. Altijd leuk om te zien hoe het straks is. Mijn huidige badkamer is vrij klein: zo'n twee bij twee meter. Straks wordt de badkamer twee bij vier meter. Er komt geen bad - daar lig ik toch nooit in - maar de wasmachine en wasdroger komen wel weer terug in de badkamer want daar heb ik beneden in de berging - waar ze eerst stonden - nu geen plaats meer voor.

Hier op de foto hieronder links zie je de doorkijk naar de badkamer met links de douchecabine, daarnaast de WC met het zwarte doek. Daarachter zitten de leidingen en dat hebben we even voorlopig dicht gemaakt anders zit je in zo'n gat te kijken. Overigens stinkt het wel want het riool ligt als het ware nog open. 

Ze bazroem...

De foto hieronder is de huidige wastafel met de giga-spiegel (van de Ikea) die we wel weer willen hergebruiken. 

Hierboven dan ook nog de tekening van de nieuwe badkamer. Het badkamermeubel wordt nu een ander - en véél goedkoper - meubel van steigerhout. De vloertegels worden grijs, beetje betonachtig en dat wordt doorgetrokken tegen de muren van de doucheruimte. De overige muren worden witte, grote tegels en stuc.

En hopelijk is dit dan half november klaar....

Eén probleem uit de wereld

Huidige werkblad met nog een gapend
gat tussen fornuis en werkblad

Pfff. Eén probleem - één frustratie - is dan opgelost. Dat met de keukenmonteur en B&B Keukenstudio. Ik had maandag alles wat in mijn ogen was fout gegaan op de mail gezet naar B&B. Ik kreeg daar vanmorgen wel een erg kort antwoord op terug, dat ik maar langs moest komen als ik wilde praten en dat het allemaal zo niet werkt. Meteen gingen mijn nekharen overeind staan, want dat was wel een erg kort-door-de-bocht reactie die je naar mijn bescheiden mening toch niet zo naar je klant kunt sturen. Je weet wel meteen waar je aan toe bent, maar dat ik één van de eigenaars min of meer ken (het is een kennis van mijn directe collega), hoeft nog niet te betekenen dat je maar zo kan reageren. Je moet daar toch mee uitkijken. Je zou zomaar iemand kunnen treffen die erg actief is op social media.... ;-)

Dus ik heb vrijwel meteen mijn autosleutel gepakt en ben erheen gereden, maar ze waren allebei bezig. Of ik een kwartier later kon terug komen. Een kwartier later was één van beiden nog bezig en die persoon moest er bij zijn want in feite was hij onze contactpersoon. 

Na de lunch kwam het dan gelegen en hup voor de derde keer er heen en met beide heren gesproken. Ik ben niet iemand die direct van leer trekt en probeer het altijd zo objectief mogelijk te houden en vooral niet in suffe details te treden waar alleen maar wellis of nietes als reactie komt. Heb ze ook nergens van beschuldigd maar enkel mijn 'slechte' gevoel uitgesproken door de opeenstapeling van kleine dingetjes en de onverschilligheid van hun kant. Ik was ook niet uit op korting, maar enkel om mijn frustraties te bespreken zodat ik later - mocht ik nog eens iets nodig hebben - wel gewoon bij ze naar binnen kan lopen en dat ik niet moet uitwijken naar een andere dealer. Voor hetzelfde geld gebeurt er iets met één van de kastjes en dan moet ik wel een dealer (van Keller) hebben - dat laatste bedenk ik me nu pas eigenlijk....

Ze hadden nog hun twijfels over het werkblad wat ik niet bij hun heb besteld dat 'als dat niet past het straks niet aan onze kasten ligt.' En ik heb ze gerustgesteld dat het blad pas is opgemeten nádat de kasten waren geplaatst en het dus nooit daaraan zou kúnnen (mogen) liggen en dat ik niet zo kinderachtig ben om dat dan te gaan zeggen. Dan is het slecht opgemeten door het bedrijf wat het werkblad levert. Maar goed. Ik begrijp dat ze niet erg happy zijn dat ik het werkblad niet bij hun heb besteld. Tja. Het is een vrij land hè.

De lucht is nu geklaard en ik heb toch wat dingen gratis gekregen - wat niet mijn opzet was - en als er iets is kan ik gewoon naar binnen lopen en als ik een één van die twee tegen het lijf loop, hoef ik niet net te doen alsof ik ze niet zie. Zo zie je ook maar dat het gewoon goed is om dingen uit te praten. Nu heb ik daar met bedrijven niet zo'n moeite mee, omdat dat een zuiver zakelijk gesprek kan blijven zonder emoties en dan kan ik goed praten en de zaken ook objectief blijven zien zonder te verzanden in futiliteiten. 

Dus hopelijk over tien dagen (dan pas? Ja, dan pas) is mijn keuken af. Inclusief plintjes en inclusief passtukken. Of de monteur dan nog wel bereid is om mijn extra bestelde binnenlades te plaatsen, is echter de vraag...

Aannemers en timmerlui

Wat is dat toch met die aannemers en timmerlui..... Blijkbaar denken zij dat de opdrachten aan hun voeten liggen en hun voeten vegen met reeds gemaakte afspraken. Het is maar goed dat ik ze nog geld verschuldigd ben.... voor gedane arbeid. En als die arbeid niet gebeurt, dan ook geen geld. Geen tijd om mijn keuken af te maken? Wat is dit nu voor onzin. Wel zeggen gedurende laatste keer dat hij er was - wanneer was dat ook alweer? O ja, 23 augustus - hij de passtukken thuis zou maken en het dan diezelfde week op een avond wel even zou komen inmonteren, want 'hij was toch in de buurt'. En toen werd hij ziek en hij is blijkbaar dan drie weken ziek geweest. 

Pak ik het verkeerd aan? Had is alles schriftelijk moeten vastleggen? Dat van de keukenmonteur gaat via B&B Keukens, maar als er problemen zijn trekken zij hun handen er van terug. Hebben ze geen boodschap aan. Dat van de aannemer heb ik een aantal blogs geleden uitgelegd in de moeilijke positie waarin ik zit en ik niet goed weet hoe ik moet manoeuvreren.

Maar het werkt behoorlijk op mijn zenuwen en op mijn goede humeur. Vandaag ben ik dan ook tamelijk chagrijnig en boos. Gelukkig niet tegen mijn collega's en andere personen die geen onderwerp zijn van mijn frustraties. Kan dat toch steeds beter kanaliseren. Gelukkig maar.

En wat nu? Het hout terug vragen van de keukenmonteur en het door een ander dan maar laten doen? 

Maak je niet druk. Het zal allemaal goed komen. Ja natuurlijk komt het goed. Dat is ook zo'n open deur. En ja, het huis is leefbaar. Maar afspraken zijn afspraken en ik verwacht dat deze worden nagekomen.

Tot zover.

Verbouwfrustraties....

Over een week of twee is het oktober. Op zich vrij logisch omdat het vandaag de 14e september is. 

Ik zat vanmiddag even in de zon op het dakterras. Voor me uit te staren, wat ik wel vaker doe en wat best lekker is. Maar helaas begin ik dan te denken en de huidige (verbouw)gebeurtenissen te overlopen. 

Ik weet nog goed dat ik er in februari al mee begon met de architect. 'Ik wil beginnen in april en het vóór de zomer af hebben'. 'Geen probleem,' zei de architect. Dat moet kunnen. Maar in april gebeurde er niets. Wij zijn toen zelf maar begonnen en het was inmiddels al eind mei. Net voor de vakantie in augustus is het beneden redelijk klaar. Maar helaas is er boven nog niets gebeurd, behalve dan dat wij zelf het balkonmuurtje al hebben gesloopt, klaar om weer opgebouwd te worden tot badkamer.

'We willen wel duidelijkheid met de rest van de verbouwing,' zeiden wij nog tegen de aannemer. 'Dat de badkamer in één ruk wordt gebouwd.'
'Geen probleem,' zei de aannemer. 'Ik begin daaraan direct na mijn vakantie en ik schat dat ik zo'n vier à vijf weken nodig heb.' (Wat overigens best lang is hoorde ik later).

Inmiddels zijn we drie weken verder ná de vakantie. Heb de aannemer een SMS gestuurd én twee keer gebeld, heb hem gezien op een BBQ - maar daar was het niet echt de tijd en gelegenheid - maar verder taal noch teken.

Ik zou me er niet druk over maken, maar als ik kijk naar mijn agenda, dan krijg ik toch heel langzaamaan buikpijn. De frustratie zit inmiddels op een niveau dat ik vrees dat ik ook niet meer echt vriendelijk kan blijven. In feite MOET ik hem bellen komende week, maar kan daar dus nu al vreselijk tegenop zien omdat ik weet dat ik boos ga worden. 

We hebben onze afspraken gemaakt voor later in het jaar, onze dingetjes, ons leven, omdat wij dachten dat alles toch in augustus op z'n minst wel klaar zou zijn. Als je er in februari mee begint mag dat ook wel. Maar helaas. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Straks is het winter, straks gaat het vriezen en mijn wasmachine staat buiten. Het is straks vroeg donker, koud en slecht weer en ik wil geen onnodige rotzooi meer in huis. Géén gezaag (voor de Vlaamse lezers: daar bedoel ik mee: geen gebruik van hand- danwel elektrisch zaag in huis). 

Nog even en het is gewoon november. Nog even en het is gewoon december! WTF! Terwijl ik dit al intyp word ik bozer en bozer. En ik moet nog inhouden ook, want ik mag het niet afreageren op een ander... Dus mijn frustraties worden enkel maar meer en meer.

Ok. Wat gaan we doen? Een ultimatum stellen? Om redenen waarover ik verder niet wil uitweiden, moet ik het dit jaar laten doen. Je denkt eerst: mákkelijk! Maar nu....over 'slechts' drie-en-halve maand is het eindejaar! Vier à vijf weken is anderhalve maand. De aannemer kennende zal dat wel twee maanden worden als ik mazzel heb! Grrrr.

I am pissed now! Bah!

Moe

Wat moet je vermelden op je blog als je in feite niet veel te melden hebt. De verbouwing staat stil en in de weekenden houden wij ons bezig met de kleine klusjes die ook gedaan moeten worden. Echter sommige dingen kan je niet afwerken zolang de badkamer niet is gedaan en zo te zien laat dat dus even op zich wachten. Ik heb me voorgenomen mij er niet meer druk in te maken, wat ik dus ook niet doe. Bovendien kan het best zo zijn dat er achter de schermen druk gewerkt wordt, maar dat wij daar geen weet van hebben.

De keuken moet nog afgemaakt worden. Er ontbreken nog twee passtukken, maar het blad is inmiddels besteld en zal zo over ongeveer een week of drie/vier worden gemonteerd. Dan moeten wel die passtukken op hun plaats zitten, maar de keukenmonteur is nu al een flinke poos ziek - naar zijn zeggen - en hij belooft steeds van alles, maar echt heel vlot is hij niet. Dat levert hem geen goede beoordeling op als hij zo doorgaat.

Vorig weekend hebben wij wel de hal deels afgewerkt, om precies te zijn het overschot van het parket tegen de muur geplakt en daar de kapstok opgehangen. Er komt dan nog een ander meer praktisch bankje onder, maar voorlopig is het opgeruimd en zijn we klaar voor de koude dagen, met dien verstande dat we onze jassen straks kwijt kunnen.

De vitrage in de kamer hangt ook weer, maar mag er in feite ook meteen weer vanaf want doordat de vloer is opgehoogd, is de vitrage nu te lang. Doe ik denk ik aankomend weekend maar. Kan maar gedaan zijn. Messenrek opgehangen, gewei opgehangen, fietsenhok weer opgeruimd.

Het was ook weer eens lekker om een weekend thuis te zijn en niet van hot naar haar te hoeven lopen/rijden/fietsen als het weekend daarvoor. Ik weet, dat zijn allemaal voorbereidende noodzakelijke karweitjes, maar gewoon thuis rommelen, wat ik graag doe, is net zo lekker. Het valt alleen niet mee om zo heerlijk relaxt te rommelen als ik graag doe als ik alleen ben. Niets ten nadele van mijn partner, maar het rommelt anders. Als ik alleen loop te rommelen is efficiency ver te zoeken. Vaak zit ik verdiept in dingen die ik tegen kom, of ben ik links aan het rommelen en zie ik rechts iets anders en hup, mijn aandacht gaat dan daarheen om datgene wat links ligt helemaal te vergeten. Uiteindelijk komt het wel weer goed, maar als je alleen bent is er niemand die zich daar aan stoort - behalve misschien ik zelf. Dat is even aanpassen. En ja, dat kan soms dus tot irritaties leiden. Een vrouwendingetje denk ik, want het klonk mijn moeder ook zeer bekend in de oren. 

Ik voelde mij zaterdag weliswaar niet top, want we hadden de avond ervoor van het bedrijf onze beachparty en a. het was later dan normaal voor mij en b. ik had de hele avond in de rook - van het houtvuur - gezeten. Gelukkig voelde ik mij zondag weer een stuk beter, hoewel het hardlopen weer eens niet van harte ging (wanneer wel.....).

Doordeweeks gaat alles weer z'n gewone gangetje en concentreer je je op je werk, zodat er voor de avond niet veel energie overblijft. Ik heb wel de berging nog even net wat anders ingericht zodat het nu iets beter staat en de paar dozen die nog in huis staan opnieuw en netjes dichtgeplakt om in een later stadium weer uit te kunnen pakken. Er staan zelfs nog flink wat dozen in Oostende - hoofdzakelijk boeken - die later toch weer terug moeten. Voorlopig staan ze daar goed en - hopelijk - niet in de weg.

Ik merk wel dat ik er een beetje doorheen zit. Zo'n verbouwing gaat je niet in de koude kleren zitten en - jawel - je relatie wordt flink op de proef gesteld. Wat ook veel gezegd wordt als je anderen hoort als ze het over verbouwen hebben. Je bent dan al zo gefrustreerd over dingen die niet gaan zoals je graag wilt, en dan is een irritatie over en weer zo gecreëerd. Toevallig deze week ook nog op TV van een jong stel dat zei dat ze moe zijn, dat ze vaker ruzie en discussies hebben en hun frustraties op elkaar afreageren. En ik denk dat dat bij ons ook zo is. We zijn allebei moe en inderdaad als je er niet fysiek mee bezig bent, dan gaat het in het hoofd gewoon door. We zijn ook nog niet écht op vakantie geweest behalve een week Kreta - wat natuurlijk veel te kort is - en dat telt bij mij ook altijd zwaar mee. Ik heb mijn twee keer per jaar vakantie écht hard nodig en dat schiet er nu bij in. Hoe hard ik mij daar ook tegen wapen, ik moet gewoon tijdens de vakantie mijn zinnen verzetten. Helaas kan ik de komende weken ook niet echt vrij nemen, omdat het gewoon waanzinnig druk is op kantoor en bovendien, wat moet ik thuis doen...

Het is niet zo dat we helemaal niet meer weg gaan dit jaar en we hebben ook al flink wat plannen voor 2015, maar dat duurt allemaal nog wel even. Ondertussen dus nog even doorbijten...

Waarom jagen?

Wat drijft de mens ertoe om op wilde dieren te jagen...

De (foto)jagende vrouw

Ik zal vanuit mijn standpunt als (nog) niet jagend vrouwmens daar proberen een antwoord op te geven. Ik hou van de natuur. Al van kinds af aan loop ik door het bos te struinen en begeef ik mij plompverloren de struiken en bosjes in me niets aantrekkend van spinnen of ander (on)gedierte. Daar is niet veel in veranderd, behalve dan dat de issue 'geen tijd' er nu bij is gekomen. En ook gebrek aan echte natuur in de directe omgeving van waar ik woon.

Een jaar of vijftien geleden kwam ik via mijn werk in aanraking met een man die voor één van onze producten een geweerkolf had gemaakt waarmee je zonder statief en met het gemak en flexibiliteit van een geweer mooie foto's kon maken met een spiegelreflex met 400mm objectief. Hij ging regelmatig de natuur in om foto's te maken van wilde dieren in het bijzonder reeën. Omdat ik dat wel eens mee wilde maken mocht ik een keer met hem mee. Om goede foto's te maken van een ree moet je weten waar ze zitten, hoe je daar ongezien en ongehoord kunt komen en wat je moet doen als je daar eenmaal bent. Dus voor dag en dauw gingen wij naar het Hollandse Hout, gewapend met verrekijker (hij, ik niet) en geweerkolf met camera en telelens. En natuurlijk geheel bedekt gekleed. Ik met mijn blonde kop met haar kreeg al snel te horen dat ik wel een hoofddeksel op moet, niet wapperen met je handen en vooral stil zijn. We trokken vaak met omtrekkende beweging om een gebied in om onder de wind te blijven. De kolf met telelens bleef vaak op onze rug terwijl hij met zijn kijker - die had ik toen nog niet - de omgeving afspeurde. Als je eenmaal weet waar en hoe je moet kijken, dan krijg je ze al snel in het vizier. 
'Je moet kijken met je kijker, niet gefixeerd zijn op het maken van de foto, want dan kan het mooiste moment al verdwenen zijn', vertelde hij dan. Dus ik leerde

Mijn eerste reebok (foto: Robert C. van Dijk)

kijken. En ik leerde niet te wijzen. Mijn eerste trip met hem was al meteen raak met een mooie bok aan de andere kant van de Knardijk, dat deel wat nu voor een groot deel is voorzien van hoog hek, de zogenaamde natuur van de Oostvaardersplassen. Ik heb zelfs een mooie foto kunnen maken van deze bok. 

Ik ben toen vaker mee geweest, ook naar de Veluwe, waar ik de hertenbronst heb meegemaakt. Later ben ik ook nog eens alleen geweest waar wij - Jan en ik - in oktober illegaal in het bos waren maar wel die oergeluiden van het burlen hebben gehoord, verdwaald zijn geraakt (in 't pikdonker) en overal, maar dan ook overal om ons heen het gescharrel hoorden van de wilde zwijnen. En daar moet je nog voor uitkijken ook!

Dus waarom jagen? Waarom een prachtdier doden? Leven en dood hoort nu eenmaal bij het bestaan, daar kan je niet omheen. In feite hoeven wij in Nederland niet meer de natuur in om aan ons eten te komen. De supermarkten liggen er vol mee. Helaas is de kwaliteit en de behandeling van het vlees vóórdat het in dat plastic schaaltje ligt, niet zoals je het graag zou hebben. Dat romantische beeld van een boer die liefdevol met zijn koeien omgaat is zeldzaam. De boer is een IT-manager en het gaat hem uiteindelijk wat hij onderaan de streep overhoudt. Kalfjes worden direct bij de moeder weggehaald als ze geboren worden, want het gaat om de melk. Niet om het kalfje. Het kalfje is - zeker als het een stier is - collateral damage. En niet alleen bij koeien: bij geiten idem dito. Dieren worden gekweekt om gegeten te worden en om gebruikt te worden. Door ons. Voor alles.

Jagen is een luxe geworden. Alleen als je veel geld hebt - of toch tenminste toch aardig wat - en een examen hebt gedaan, kan je jagen. O ja, en je moet ook nog een jachtgebied hebben want zo maar het bos of de wei inlopen met een geweer, dat mag niet. Dus je moet een beetje je connecties hebben wil je ook wat met je diploma kunnen. En dat is de reden waarom ik in een eerder blog schreef dat ik buikpijn had daarover, omdat ik niet weet of dat mij gaat lukken. Want je komt er moeilijk tussen.

Het is een eigenzinnig clubje met ons kent ons en zijn tradities. Mooie tradities die een beetje lijken op de tradities die de indianen ook hebben als zij op jacht gaan en dieren doden. Er hangt een waas van geheimzinnigheid omheen. Je blaast een dier dood, je eert het dier dat je het hebt mogen doden met een dennentakje - één op het dier, één in je hoed. Er zijn regels (streng!) die helaas niet door iedereen worden gerespecteerd en dan betaal je een forse boete. Cowboys hou je altijd, zeer toch groot ongenoegen van de weidelijke jager. En dit soort cowboys bezorgen de jagers een slechte naam.

Wie vindt het niet mooi om, na een heel stuk omzichtig door een stuk natuur te hebben gelopen, ineens een wild dier te zien. Een hert, een bison, een beer, whatever. Je voelt die adrenaline door je lichaam gieren en je wilt het uitschreeuwen: 'Kijk daar! Kijk dan!' Maar dat kan niet want dan is het dier weg.  Je moet dus dat enthousiasme in toom houden. Je bukt en heel omzichtig haal je je camera tevoorschijn terwijl je al hebt gezien dat het dier jou ook heeft ontdekt. Eigenlijk mag je niet bewegen maar je wilt zo graag die foto maken! En dan is het zo geweldig als het ook lukt.

Met een geweer is dat in feite hetzelfde. Je zit uren, zo niet dagen te wachten op dat ene hert dat je mág en kan schieten en als het dan zover is, dan (kan ik mij zo voorstellen) moet je heel omzichtig je geweer omhoog brengen, je oog aan de vizierkijker zetten, het dier op het kruisje zetten en dan die trekker overhalen. Met trillende vinger zou ik zeggen. En als je dat dier dan in één keer door zijn hoeven ziet zakken, dan moet daar zo'n golf van mixed feelings over je heen komen, dat je niet weet of je moet lachen of moet huilen. Al door het feit dat je het dier door je kijker heen ziet, is die emotionele band al verbroken. En met emoties kom je niet ver in de natuur.

Ja, ik denk dat je als jager daar ... ja, plezier is niet het juiste woord... het is meer: voldoening van hebt. Dat kan je gewoon niet ontkennen. Voldoening in de zin dat het is goed gegaan, want je hebt geen voldoening als je een dier ziek schiet, zoals dat heet, oftewel: verwond. Je bent verplicht als jager om dat zieke dier op te sporen en alsnog te doden. Onnodig lijden staat niet in het woordenboek van een (weidelijke) jager. Ook iedere jager die ik spreek heeft een soort gemengd gevoel als ze - met name - grofwild schieten. Als je geen gevoel in je donder hebt daarbij, dan ben je geen goede jager.

In Nederland neemt de jager de rol van predator over. Wij - de mens - zijn toppredators, dat is gewoon zo. In Nederland leeft (nog) geen andere predator. Als we niet jagen en de natuur z'n gang laten gaan, dus ook geen hekken en geen andere hindernissen, dan krijg je heel veel verkeersongelukken met wild, slechte conditie van het wild (veel parasieten) en wild dat zijn natuurlijke angst voor de mens kwijt raakt met alle gevolgen van dien. Wij bepalen hoeveel dieren er per vierkante kilometer 'mogen' leven om de hinder voor ons Homo Automobilis zo beperkt mogelijk te houden. Ja, wij spelen voor god in die zin. Net zoals de wolf bepaald hoeveel wapiti's er in Yellowstone 'mogen' rondlopen en de wapiti's op hun beurt door hun aantal bepalen hoeveel wolven er kunnen leven in Yellowstone. De wapiti's (elk) in Yellowstone zijn nog nooit zo fit geweest sinds de introductie van de wolf daar om nog maar niet te spreken van de invloed op de flora en andere fauna aldaar. Daar zijn geen jagers. Geen menselijke jagers. Daar zijn wolven en beren en coyote's. 

Wat is het verschil - behalve dan dat die eerder genoemde predators geen geweer hebben - tussen de wolf als jager en de mens als jager daar waar geen andere predators zijn? Bij de wolf komt het aan op kunde om te jagen van het individu en de groep. Bij de menselijke jager komt het aan op de kunde om het wild te vinden, dan uiteindelijk of het mág geschoten worden (soort, geslacht, ouderdom) of het kán geschoten worden (positie, kalf...) en dan ook nog raak te schieten. 

Wij - de mens - maken net zo goed onderdeel uit van de natuur en mogen er net zo goed zijn als ieder ander wild dier. Echter bij ons moet het gereguleerd worden. En wij mensen zijn net zo kwetsbaar in de natuur als enig ander dier. Een wapiti (elk) in Yellowstone maakt meer slachtoffers per jaar dan de wolf of een beer. Nederland is een erg dicht bevolkt land waar in feite haast geen ruimte (meer) is voor wild. Dat wordt dan met de meeste zorg omringd terwijl eigenlijk de natuur dat zelf zou moeten regelen. Te veel mensen, weinig wild. Weinig wild, weinig jagers. Maar dat ontneemt ons niet het recht om te mogen oogsten uit die natuur. Jagers schieten niet alles overhoop, want ze zorgen er echt wel voor dat er nog wild overblijft anders valt er niets meer te jagen. 

Wij zijn daarin bijna een uniek land waar in alle andere landen om ons heen lang zo moeilijk niet wordt gedaan over de jacht omdat dat nu eenmaal onderdeel is van wat wij zijn. 

Jarig...

Ik vraag me af hoeveel mensen nu spontaan wisten dat Jan jarig is vandaag. Dus zónder de melding op Facebook hè. Gisteren in ieder geval geen enkel verjaardagskaartje voor hem bij de post....

En dat terwijl wij toch bijna altijd aan iedereen een kaartje sturen...

Floets en weg weekend....

Gebeurt er überhaupt nog wat in huize Weltevree qua verbouwing? Nou, op dit moment weinig. We doen wat kleine dingen, zijn aan het inventariseren en ook dat kost tijd en voor je het weet is je weekend voorbij.

Afgelopen zaterdag hebben we eerst de nodige rotzooi gedumpt bij de vuilstort. Er komt weliswaar te zijner tijd wel weer een container in de tuin, maar het kan maar weg zijn. Kost even wat gesjouw, maar dan is het voorbij en niet meer mijn zorg. Daarna met de auto door de wasstraat en doorgereden naar de duikwinkel om in mijn duikbril een leesgedeelte te laten zetten. Daar direct een identieke tweede bril gekocht omdat dat mij is aangeraden en na vier jaar duiken mag ik best weer wat nieuws. De nodige informatie gehad over overstappen naar een wing, ofwel enkel ofwel dubbel, hoewel ik dubbel tien net even iets te veel van het goede vind, maar dubbel 8 1/2 of enkel 10 mij al goed lijkt. Het gaat mij meer om de betere balans in het water en het feit dat je dan nog minder lood nodig hebt. Bij een wing zit de lucht als het ware op je rug naast de fles. Bij een BCD - een normaal gangbaar duikvest - zit de lucht ook voor op je borst waar het in feite niet gewenst is en wat voor instabiliteit kan zorgen. Een wing heeft een metalen backplate, zoals dat heet en is zwaarder dan een BCD, dus geen optie om mee te nemen op vakantie als je beperkt bent in je gewicht. Allemaal overwegingen. De totale investering komt toch snel op zo'n duizend euro - wing plus nieuwe flessen - maar ik neem het mee en denk er over na en misschien voor volgend jaar. Ik zie wel.

Na de duikwinkel met de fiets naar het winkelcentrum en nog wat boodschappen gedaan en dan is je zaterdag heel snel voorbij. Ik baalde daar wel van. Die dagen glippen als zand door je vingers...

Stukje hardlopen

Zondagmorgen eerst hardgelopen. Zeven kilometer terwijl ik er vijf wilde lopen. Weer eigenwijs. Had er last van de rest van de dag. Maar op het moment liep ik gewoon lekker - het was lekker fris buiten - en dan is het moeilijk om na vijf kilometer te stoppen. Afijn. Desondanks de dag soort van nuttig besteed om eens te kijken naar planken voor in de keuken. Doen we het van de Gamma of de Praxis of bestellen we de planken bij een bedrijf in Haarlem of Eindhoven - als ze al eens gaan reageren tenminste [zucht]. Ja, dat reageren op offerte aanvragen schijnt toch wel erg moeilijk te zijn....

In feite het enige wat wij echt hebben gedaan aan ons huis is dus de boel opgeruimd, de WC-rolhouder opgehangen, alsmede het haakje voor de handdoeken en al eerder de borstel- en reserve rolhouder. Zo, en moe dat we waren! 

Nu zijn we bezig met het keukenblad. Ik heb gisteren wat stalen meegekregen van een leverancier en - hoe moeilijk het ook is - ik denk dat ik er uit ben.

Hopelijk valt de levertijd mee en kan het snel gefabriceerd worden. Nu moet de keuken nog wel afgewerkt worden, anders hebben we daar weer een probleem. Er ontbreekt nog een passtuk naast het fornuis en het eiland en dat passtuk wordt een soort open kastje van 10cm breed waar wij onze snijplanken in kunnen opbergen. Er er ontbreekt nog een passtuk tussen de vaatwasser en de koelkast en dat wordt een wijnrek. Dan moeten nog de plinten gemonteerd worden en ik heb twee extra binnenlades besteld voor die ladekasten waar ik het eerder over had. Dan nog een oplossing voor áchter het fornuis. In feite wil ik daar weer zo'n hele dunne stenen composiet plaat als ik eerder had, maar daarvoor moeten we in Oostende zijn waar we die hebben gekocht. Hier bij de tegelhandel hebben ze die niet, die zijn allemaal veel dikker. De plaat waar ik het over heb is denk is zo'n twee millimeter dik. 

Nogmaals de uitgezochte kleur en een glimp
van de keukenvloer

Dit weekend dan misschien de hal wat afwerken met het restant van het parket en dan meteen de kapstok die ik dit weekend heb gekocht ophangen. Het wachten is op de schuifdeur van de hal naar de kamer/keuken en de deurkrukken die er ook nog steeds niet op zitten (heb maar even prul krukken gekocht anders is het wel heel erg behelpen met een schroevendraaier steeds....).

En wie weet, misschien is er nog ergens een verloren uurtje dat we nog eens een keer een duikje kunnen doen....

Aannemers voor dummies

Aannemers. Wat moet je ermee? Bestaat er niet een soort 'Omgaan met Aannemers voor Dummies'? Gat in de markt denk ik, hoewel je er betrekkelijk weinig over leest op het wereld wijde web, of ik zoek niet goed...

Het is lastig manoeuvreren voor mij. De aannemer die ik in de arm heb genomen voor de verbouwing van mijn huis, is ook de aannemer en een soort van huisconcierge voor het bedrijf waar ik werk. Ik moet hoe dan ook deze beste man te vriend houden of toch tenminste on speaking terms blijven. Normaal gesproken maak je met een aannemer een schriftelijke afspraak. Hier is dat niet gebeurd. Er is ook niets fout gegaan en mocht dat wel zo zijn, dan heb ik altijd weer een soort back-up vanuit het bedrijf. Werkt dus tweeledig. 

Ondertussen zit ik wel in een soort tang: bedrijfsbelangen aan de ene en mijn eigen belang aan de andere kant. Ongenoegen van mijn kant omdat de aannemer zijn woord niet na komt en een soort berusting omdat ik in feite ook geen haast heb, zeker niet nu de 6% BTW regeling is verlengd naar juni 2015.   

Het ligt als een olievlek op mijn gemoed.

Ondanks het feit dat ik mezelf wel honderd keer zeg dat ik geen haast heb en dat áls hij begint ik wil dat het in één ruk wordt afgewerkt, kan ik er heel slecht tegen taal noch teken te vernemen van hem. Zijn toezegging dat hij in de laatste week van augustus zou beginnen, is inmiddels al anderhalve week verstreken. En het kan best zijn dat hij wel met de voorbereiding bezig is, dat sluit ik niet uit. Maar in plaats van dat hij dat kenbaar maakt zwijgt hij in alle talen. En ik lig in feite iedere morgen bij wijze van spreken met mijn oren op stokjes of hij niet om zeven uur mijn tuin binnen wandelt. Ik heb nu dan ook een briefje op de deur gehangen dat ik niet gestoord wens te worden vóór 07.30u.... Al was het alleen maar voor mijn eigen gemoedsrust.

Je begrijpt, ik schrijf dit hier om het toch een beetje van me af te schrijven, want als zo vaak verdwijnen mijn zorgen door mijn armen via mijn vingers en het toetsenbord zo op het scherm in de cloud - hoewel het daar de laatste tijd ook niet meer veilig is. Dat zou een zorg minder moeten zijn voor mijn partner omdat ik hem vaak gebruik als boksbal en mijn frustraties vaak op hem botvier. Helaas geeft hij niet erg mee en krijg ik de bal - figuurlijk dan hè - weer keihard in my face. Of ik onderschat mijn eigen kracht...

Overigens vond ik wel onderstaand artikel over verbouwen:
Hoewel acht van de tien Nederlanders die een verbouwing laten uitvoeren positief tot zeer positief zijn over de ingehuurde aannemer of het klusbedrijf, kan een verbouwing voor anderen uitdraaien op een drama. Vooral de communicatie met de aannemer is in die gevallen het pijnpunt. Dat blijkt uit een onderzoek van Vereniging Eigen Huis onder ruim duizend Nederlanders naar ervaringen met verbouwingen.

Jacht en jagen

Laat ik het eens hebben over iets totaal anders dan de verbouwing: jacht en jagen. 

Op Facebook volg ik o.a. Wolven in Nederland, om de bekende reden dat ik mijn jeugd grotendeels heb doorgebracht met een wolfhond (Saarloos wolfhond). Toen nog een hond die voor één-vierde deel echt wolvenbloed in zich had en niet echt meer te vergelijken is met de hedendaagse Saarloos waar het wolvenbloed grotendeels is uit gefokt. Wolven in Nederland is een organisatie die zich bezighoudt met nieuws over de wolf nu nog vlak over onze landsgrenzen. Zij melden al het nieuws over de wolf wat zij kunnen vinden in de media in de ons omringende landen. Daaruit blijkt dat de wolf zijn opmars doet naar Nederland. Buiten de wolf is ook de eland en de meerval zijn opmars begonnen in ons land, maar daar wordt door deze organisatie (natuurlijk) niets gemeld en daar is ook niet zo'n ophef over.

Wat heeft jacht daarmee te maken? Nou, in de reacties op Facebook op hun meldingen druipt de haat tegen jagers en jacht in het algemeen ervan af. Ik durf al haast niet meer de commentaren te lezen omdat het zoveel vooroordelen bevat, zoveel zinloze haat, onwetendheid, dat ik zelfs buikpijn krijg als ik dit intyp. Ik moet toegeven dat je altijd jagers hebt waarbij ik ook mijn wenkbrauwen bij op trek, maar dat heb ik ook met duikers die de grenzen van hun kunnen (en brevet) opzoeken. Excessen heb je in iedere tak van sport. 

Nu wil het geval dat ik in december begin met mijn jachtcursus. Ik loop daar al veel langer mee en het gaat dan eindelijk gebeuren (ook daar krijg ik buikpijn van als ik er aan denk maar dan voor andere redenen). 

Vroeger dus was ik dezelfde mening gedaan als de honderdduizenden andere Nederlanders: anti-jacht en waarschijnlijk lid van de PvdD geweest als die toen al had bestaan. Maar door mijn omgang met diverse natuurminnende personen, mensen die mij de nuances uitlegden van wat je doorgaans niet in de media leest, is mijn mening drastisch veranderd. Ik leg nuances. Ik ben dus niet rücksichtlos voor alle jacht. Ik walg van beelden van heren (en dames!) die trots naast een pas geschoten leeuw zitten, hoewel je daar ook het verhaal achter moet weten alvorens te kunnen oordelen. Ik heb met veel dubbele gevoelens een prachtig verhaal gelezen over een georganiseerde jacht op een olifant stier. Daar weer: het verhaal erachter maakt deze jacht - overigens duur betaald - aanvaardbaar en rechtvaardig.

Coyote op jacht naar het kalf van een Pronghorn wat
overigens fel werd verdedigd door mama Pronghorn
(Yellowstone)

Ik ben lange tijd opgetrokken met een man die toen nog geen jager met geweer was, maar met een camera met tele-objectief en hij heeft mij veel verteld over de jacht en de jagers. Het is een apart wereldje, toegegeven. Je komt er ook moeilijk tussen. Door mijn werk en mijn kennis van een aantal jagers, hoop ik toch dat ik een keer de kans krijg straks mee te kunnen met een jachtpartij. Klinkt als een feestje, maar ja, hoe noem je het anders... Ik ben al één keer meegeweest met een drijfjacht op de hazen - zo heet dat hè: OP de hazen - en dat was geweldig. Hele dag buiten, pijn in je voeten, koude handen en een haas mee als kado om zelf te slachten - had ik ook nog nooit gedaan - en op te eten. Hoe PUUR wil je het hebben... Zielig? Nee, niet zielig. Of ik nu een vos ben of een wolf of een kat, ook ik als mens maak deel uit van de natuur en hebben wij het recht - beheerd en gereguleerd - om te jagen. Of ik ooit in staat ben om een ree of hert te schieten - even buiten het feit of ik ooit een geweer zal kopen - dat moet ik ook maar afwachten, maar ik weet ook dat als je door een vizierkijker kijkt, je al een bepaalde (figuurlijke) afstand schept tussen jou en het levende, lieve, koddige, schattige beestje. En dan - zoals Jamie Oliver ook heeft ervaren in Italië - is het niet meer dan een stuk heerlijk vlees. 

Het resultaat van een drijfjacht op de hazen

Die mensen die zo fel reageren op de Facebookberichten van Wolven in Nederland, denken dat 'wij' jagers de wolf liever dood dan levend zien. Maar dat is juist het roodkapje syndroom waar zij zo fel tegen ageren en door dit soort opmerkingen alleen maar in stand houden. Men weet ondertussen veel meer over wolven. Jagers worden gecontroleerd, beheer wordt gereguleerd. Juist de jagers hebben geen last meer van dit syndroom. Het zijn vaak de mensen van drie hoog achter die zo fel reageren tegen alles wat met jacht te maken heeft. Mensen die bang zijn van spinnen en pissebedden smerig vinden. Mensen die het zielig vinden als ze zien dat op TV een kalf van een Wapiti wordt gedood door een roedel wolven. Mensen die willen dat de orka Morgan wordt vrijgelaten, maar het niet kunnen aanzien dat een roedel orka's in de vrije natuur een kalf van een walvis laat verdrinken. Mensen die totaal de band met de natuur zijn verloren, die zelf een winterjas met wasbeerbont dragen, leren schoenen, brood eten waarvoor tarwe nodig is en voor tarwe is grond nodig en die grond was vroeger natuur.... en ga zo maar door.

En dan zit er ook nog zo'n malloot op internet die denkt alles beter te weten, ook anti-jacht. Zo'n man die hele dagen niets te doen heeft, al zijn kennis uit boekjes of van internet, zo'n man die enkel maar reageert met lange, onbegrijpelijke volzinnen vol met taalfouten. Ik zal zijn naam maar niet noemen, want het is eigenlijk het vermelden niet waard, maar ik lag al met hem in de clinch op de blog van de Oostvaardersplassen en gelukkig ben ik niet de enige die zich aan hem stoort. Negeren is het toverwoord in deze. Ik zie bij de andere reacties op die zelfde blog dat hij het een sport vindt om anderen het leven zuur te maken met volzinnen die niemand begrijpt.

Afijn. Het blijft een discussie waar je nooit uit zult komen. En het is ook niet leuk om een dier te zien sterven op wat voor manier dan ook. Maar waar ik mij het meeste aan stoor is de generaliteit, het alles en iedereen over één kam scheren, het nalopen, het kuddegedrag, de hypocrisie. Wij mensen (én dieren) kunnen nu eenmaal niet leven zonder inpact op de natuur om ons heen. Hoe je het ook wend of keert...