Van wortels

Het is tien over half elf. Van arren moede zit ik met een wortel in mijn hand. Bij gebrek aan wat beters. Ik was mijn Nalgene beker vergeten - had deze op kantoor laten staan - dus kon mijn smoothie niet meenemen naar kantoor. Moest 'm thuis direct opdreten (kruising tussen drinken en eten..). Dus dat is in vrij korte tijd iets meer dan een liter gemalen fruit met yoghurt naar binnen werken.

Daardoor kwam ik op kantoor direct in het koffiemomentje. Koffie na een smoothie past niet zo (vind ik). Dus meestal is mijn eerste bak koffie rond een uur of tien. Nu was het kwart voor negen.

Met als gevolg dat ik nu honger heb. Wil nog wel een bak koffie, maar ik snak naar een koekje erbij. En die heb ik niet. Ja, ze liggen hier wel, maar alle koekjes zijn voor bezoek. Ik moet dan helemaal naar de keuken lopen, heel sneaky dat enorm krakende pak koekjes uit de la pakken, daar dan quasi nonchalant dwars mee over de afdeling lopen, net doen of er niets aan de hand is en dan kan ik me op mijn kantoor helemaal rond eten aan de koekjes. 

Maar ja, dat doe je natuurlijk niet. 



Gisterenavond heb ik kip met gember gegeten. Lekker. Daar 'hoorde' ook een wortelsalade bij. Dus ik wortels raspen. Weet niet of jullie wel eens wortels hebben geraspt met zo'n gewone vierkant rasp. Wat een klotewerk! De schilfertjes wortel zaten echt overal en je kan dan niet eens tot het gaatje gaan, want dan rasp je je vingers mee. Ik was dus not amused gisterenavond wat weer het nodige smijtwerk tot gevolg had (het champignonschoonmaakborsteltje ligt nu nóg in de tuin). Op dat moment, ter plekke, had ik besloten dat ik een rasp wil voor op mijn Kitchen Aid. Ik hou niet zo van al dat elektrische spul, maar dit is zo'n geklooi!

Vroeger had ik een mandoline. Ooit eens gekocht op de markt. Járen mee gedaan, maar op een gegeven moment slijt dat ook. Dat was nu eens een handige keukenhulp! Maar die mandolines van tegenwoordig zijn óf heel goedkoop en dan heb je daar geen fluit aan, of vrij duur (meer dan honderd euro) en dan kan je net zo goed een accessoire kopen voor een apparaat dat je toch al hebt. Eén groot nadeel van al die handige keukenhulpjes: ze nemen zoveel plek in. 


Dus heb ik nog veel wortels over. Ik koop altijd biologische wortels en die zitten in een zak van één kilo. Daar maar een greep van meegenomen voor de 'lekkere' trek en voor de oogjes (want heb je ooit een konijn gezien met een brilletje...?).

Overigens gisterenmiddag weer hardgelopen sinds tijden. Een oefenrondje: 30 minuten interval. Had met de PT afgesproken maar die vond het 'te koud'. Watje. Dus het lopen ging op zich wel, maar begon na een tijdje toch wel wat gevoelig te worden en ná het lopen zelfs zeer, dus ik was daardoor al niet al te vrolijk (en dan daarna nog die wortels!). Thuis gekoeld, gedouched en beetje zitten balen. Voor het slapen gaan mijn enkel nog eens goed gemasseerd. Vandaag heb (oh wonder) nauwelijks pijn. Zelfs als ik de trap af loop (afkloppen) doet het geen zeer. Zou het dan toch....? Ik neem mijn loopspullen gewoon mee dit weekend en anders is het voor volgende week. Nog een keer zo'n intervalletje. Rustig weer beginnen.

Tijdens de cooling-down...

Afijn. Ik MOET nu toch echt iets zoets anders gaat het niet goed...

Van reeën en strandhuisjes

Terwijl de hitsige reebokken achter de al net zo hitsige reegeiten aanzitten, wrijf ik de slaap uit de ogen en maak me klaar voor weer een nieuwe dag. Ik rij nog steeds met de cabrio - ik denk nog zo'n vier weken en dan ruil ik 'm weer in voor mijn Peugeot Rugzak 107 - maar wel met een sjaaltje om de nek.

Vanmiddag heb ik een afspraak met de PT en vanmiddag ga ik een poging wagen om een beetje hard te lopen. Een sessie van 30 minuten, één minuut wandelen en één minuut hardlopen en dat dan 15x.

Ben benieuwd. Zo te zien ga ik een nat pak krijgen, maar dat vind ik niet erg. Dat betekent dat het ook lekker rustig is in het parkbos.

Nog twee daagjes en dan zit ik op dit moment ergens in België op de E34 richting Zeebrugge. Hopelijk is het een beetje rustig: het is geen fijne weg om te rijden. Zeker het laatste deel niet. Een hopeloze inadequate route naar een zeehaven. Het is geen wonder dat Zeebrugge nooit wat wordt.

En zoals de eerste zin van dit blog al meldt, is de bronsttijd voor de reeën aangebroken. De normaal gesproken min of meer solitair levende reebokken gaan achter de vrouwtjes aan, die vaak nog een jong achter de broek hebben lopen. Nietsontziend, gedreven door hormonen stuiven en snuiven de mannen door het bos, over de wei, over de weg (!), hun lul achterna.


Reegeit (Duitsland)
Heb ik al eens verteld hoe ik dit heb ervaren? Dat was járen geleden, toen ik nog jaagde met de camera. Ik was toen in het Hollandse Hout samen met een expert op zoek naar bokken. De man had een fiep bij zich: dat is een soort fluitje waarmee je het geluid van de reegeit kunt nadoen. Zeker in de bronsttijd zijn de bokken daar erg gevoelig voor.

We zaten dan aan - zoals dat heet: dus je gaat ergens op je krukje zitten en wachten tot er iets gaat gebeuren - en op een gegeven moment moest ik toch echt wel dringend een plas doen. Dus ik loop een flink eind verder en duik daar de ruigte in, camera op de grond, tas op de grond, broek op de grond en ik buk en plas. En net op dat moment hoor ik geroffel, komt er een geit op nog geen twee meter bij mij vandaan langs mij heen stuiven op de hielen gevolgd door een bok die snuivend en grommend achter haar aan zit. 

Ik zat als aan de grond genageld. Camera natuurlijk te ver weg en dan nog.... Broek omhoog - WC papiertje in de zak en niet achterlaten (!) - en met de nodige adrenaline het verhaal vertellen aan mijn compagnon. Dat was een hele belevenis. Ik denk daar nog vaak aan terwijl het al zo'n 16 jaar geleden is of zo. 

Het gebied is daar niet meer wat het geweest is: de bebouwing is erg dichtbij gekomen en in de Oostvaardersplassen, waar de reeën eerst nog wel zaten en waar ik ooit mijn eerste reebok heb gespot, zitten ze nu niet meer. Waar herten zitten, zitten vaak geen reeën.


Waar ik zondag fietste zou ook een prima habitat zijn voor reeën, maar voor zover ik weet zitten die hier (nog) niet. Eigenlijk zijn reeën in praktisch heel Nederland aanwezig, behalve hier. Het is waarschijnlijk de ringvaart die ze tegenhoudt, hoewel reeën uitstekende zwemmers zijn en zich over het algemeen niet laten tegenhouden door een vaart. 

Overigens weet ik niet uit welk jaar dit kaartje hiernaast stamt, want in de Waterleidingduinen, waar nu zo enorm veel damherten lopen, zijn de reeën ook verdwenen. In de Kennemerduinen zitten ze nog wel, maar daar is dan ook beheer op de damherten en dus nog plaats voor reeën. En er staan geen hekken omheen.

Ondertussen zit ik hier vreselijk te gapen en voel ik me alsof ik geen oog hebt dicht gedaan afgelopen nacht. Maar ik weet wel hoe het komt: die afspraak voor deze middag. Het weer proberen te hardlopen. Zal ik pijn hebben erna?

Maar ook: de rit vrijdag. Ja. Stom. Ik weet het. Maar ik zie tegen de stomste dingen op. Gelukkig weet ik dat van mezelf en probeer ik het te negeren. Als ik alles waar ik tegen op zie niet zou doen, zou ik nooit meer uit m'n stoel komen. 

Overigens heb ik wél zin in een weekendje weg, even gezellig naar Oostende, even een pintje halen bij 't Botteltje of een koffie bij Café Du Parc. Slenteren over de - drukke - boulevard. De zee niet kunnen zien vanwege al die kotjes die daar staan. Maar ach. Het heeft wel wat.




Geluk is ....

Nog een paar dagen en dan kan ik mijn mannetje weer in de armen sluiten. Ben benieuwd hoe lang het duurt voor we weer met elkaar in de klinch liggen.... Want net als dat ik moet wennen aan het alleen zijn - waar je dan wel uiteindelijk je draai in vind -, zo moet je ook weer wennen om samen te zijn. En daar hebben we maar een week voor en dan istie weer foetsie. Ik geloof dat ze dan ergens blijven dobberen voor de Franse kust, Normandië, Bretagne, Bordeaux...

Gisterenavond een heerlijke feel-good movie gezien op HBO: Hector and the Search for Happiness. Zet je aan het denken in je poging het 'geluk' in je leven te zoeken. Aan het einde zegt hij dan ook: Het is niet het uiteindelijke geluk wat je gelukkig maakt, maar je zoektocht naar dat geluk. Zoiets als: het doel van je reis is niet je einddoel, maar je reis daar naar toe.

Ik heb het niet zo op 'wijze spreuken', zoals ik al eens eerder blogde. Maar iedereen is op zoek naar het geluk in zijn leven. Toen ik nogal ongelukkig was - understatement - een flink aantal jaren terug, was het enige wat ik wenste: ik wil gewoon gelukkig zijn. En geluk is een state of mind en helaas bestaan daar geen pilletjes voor. En iedereen vind zijn of haar geluk weer in iets anders. Gelukkig maar, anders liepen we allemaal te Pokemon-Goën....

Ik zou momenteel toch gelukkig moeten zijn, en in feite ben ik dat ook wel. Ben in ieder geval niet echt heel ongelukkig. Ik word wel heel ongelukkig, nou ja in feite meer gefrustreerd en uitermate geïrriteerd, door die tering herrie bij mij in de straat. Dat het vakantie is zal ongetwijfeld iets schelen, maar met zo'n suffe Lidl - de enige in de 'stad' - voor je deur komt iedereen toch daar heen, met de auto natuurlijk. 

Dan is het echt zo van: hoe lang nog voor dat ik aan die takkeherrie kan ontsnappen. Voor veel mensen is tien jaar (negen, beetje afgerond naar beneden) dat ik daar nog 'moet' blijven wonen, best een lange tijd. Maar even verhuizen naar een ander misschien rustiger gelegen huis is zonde van het geld. Bovendien zit ik vele drukke uren van de dag toch op kantoor waar het heerlijk rustig is [kuche kuche] en ik me niet hoef te ergeren aan die drukte voor mijn deur. 

Mijn dakterras de ene kant, de 'drukke' kant

Mijn dakterras de andere kant

Nieuw bloemetjes

Kattestaart

Nog meer kattestaart

Ah. Een wijze spreuk...

Monnikskap

Montbretia


Passiebloem


Puntwederik 
Vlinderstruik

Mijn tuin met de vijver en een musje

M'n tuin is wel mooi op dit moment maar er valt weinig in te doen. Als het eenmaal bloeit is het onderhoud miniem. Onkruid heb ik nauwelijks. 




Deze plant - de Cabbage Tree - heb ik ooit gekocht toen we een wandelvakantie in Ierland hebben gedaan. Hij was dood gegaan door een te strenge winter, maar van de wortel kwam er weer een nieuwe. En nu groeit-ie echt super. Deze planten zie je veel in Ierland en lijken op palmbomen (maar zijn het niet).

Sommige planten in mijn tuin zijn mij heel dierbaar omdat daar 'een verhaal' aan zit. Zo zal er ook altijd een Yucca meegaan naar mijn nieuwe tuin. Ik heb er nu twee in mijn tuin, achter-achter-achter-achter klein 'kinderen' van de 'moeder' Yucca die uit Frankrijk komt, gekregen van een kennis van mijn ouders uit Champagne-sur-Seine. Ik zie 'm nog zo daar in die tuin staan. Veertig (!) jaar geleden....

p.s. Als je op de foto's klikt zie je ze groter.

Praatjes

Niet snel zal ik op mijn blog mij uitlaten over andere mensen, tolerant als ik ben probeer te zijn. 



Maar iedere keer als ik het blad TALKIES op mijn buro vind, krijg ik lichte braakneigingen. Kent u het blad? Nou, u mist niets. Tenminste, niet in mijn - persoonlijke - ogen. Waarschijnlijk valt u niet in de doelgroep.

DOELGROEP

De Talkies magazine lezers zijn vrouwen en mannen in de leeftijdscategorie 29 – 49. Hoog opgeleid, WELVAREND (A – B1) en maatschappelijk bewust. TWEEVERDIENERSGEZIEN OF HAPPY SINGLES. De lezer is ambitieus, reislustig, belezen en heeft interesse in de kwaliteit van het leven en noviteiten op het gebied van lifestyle.
Ik dus ook niet, want ik ben de leeftijdscategorie al flink gepasseerd en ik ben ook niet 'gezien'. Het blad staat dan ook vol met dames (en heren) die het helemaal gemaakt hebben, of nog moeten maken en zich dus in die kringen begeven, met hebbedingetjes waar je als normaal mens volledig buiten kunt.

Over de nieuwste nageltrends, het nieuwste en hipste terras waar je geweest MOET zijn om nog mee te willen tellen, de beauty produkten van één of andere BN-er - die jij dan natuurlijk ook moet hebben anders red je het niet in deze maatschappij - en alles voor je kleintje - behalve de portemonnee dan.

Ik blader erin. Ik moet erin bladeren, want ik moet in alle bladen bladeren om te zien of wij ergens in hebben geadverteerd of dat er een produkt van ons is gebruikt, wat ik dan doorgeef aan de desbetreffende afdeling. 

Zo komt er dus van alles over mijn buro: van ROOTS, tot JAGEN en van Roofvissen tot Digifoto Pro. Zo heeft iedereen z'n hobby.



Ik ben zelf absoluut niet van de bladen. Wel zo hier en daar wat abonnementen gehad, maar dat deed ik dan meer om het welkomskado dan om het blad zelf. Vroeger las ik veel in de Cosmopolitan, maar ik kreeg daar helemaal een minderwaardigheidcomplex van - zeker in mijn single-tijd - omdat ik niet een one-night-stand persoon was en niet iedere avond met een andere vent in bed lag.

Maar Talkies dus. Als je nog niet wist wat je miste in je leven, dan zal Talkies je dat wel even vertellen. En allemaal happy-happy-joy-joy met stralend witte tanden, een gave huid, een vette buidel en een fake leven.

Goh, wat ben je dán gelukkig!

Een Zomers Weekend

Op deze eerste dag van de 30e week van het 2016, is het bewolkt, zijn de ganzen blijkbaar uit de rui (want ik zie ze weer vliegen) en is mijn voorlopig laatste weekend alleen achter de rug. Komende twee weekenden weer samen en dan weer vier alleen.

Vrijdag de moed bijeen geraapt om alleen op 'ons' terras te gaan zitten en een ice-coffee te nemen. 


Omdat Jan in Reyjavik zat hadden we wel contact dus dan Telegrammen we wat af over en weer. Dus dan ben je toch niet helemaal alleen. 

Eenmaal thuis vroeg ik mij af waar toch al die kaboutertjes waren gebleven die normaal gesproken mijn boodschappentas, de vaatwasser en de tafel na de maaltijd komen leegruimen. Ook met vakantie zeker. 



Vaak gaat bij thuiskomst mijn eerste aandacht uit naar plantjes die zichtbaar dorst hebben of andere zaken, zoals nu ook weer en toen ik weer naar beneden kwam zag ik de tas nog net zo staan als waar ik 'm had achtergelaten, met alles er nog in. Snel leegruimen dan maar en nog even genieten van de zon op het terras.

Ben wel gek op wierook op z'n tijd.
Mijn mannetje gelukkig ook...

Mijn tuin van bovenaf.
Ondanks dat ik niet zo'n denderend uitzicht heb en ik de zon never nooit echt achter de horizon zie verdwijnen, was de zonsondergang die avond best mooi.


Zaterdag rustig aan opgestaan, hoewel je op zaterdag toch altijd word gewekt door vrachtverkeer. Ik heb eerst naar een interessant programma zitten kijken op NPO3, dat ging over De Volmaakte Mens. Natuurlijk ontdek ik dit soort programma's als ze op de helft zitten met uitzenden, maar gelukkig kan je de afleveringen terugkijken. De techniek staat voor niets.

Daarna werd het wel eens tijd om me deftig aan te kleden. En met deftig bedoel ik niet in het gala, maar gewoon mijn nachtkledij uit te trekken en te verwisselen voor dagkledij. Een kam door m'n haar, deo onder de armpjes, luchtje nonchalant over de rest van mijn lijf en make-up om de ogen. Douchen vond ik niet nodig, want het was weer warm en ik zou toch weer plakkerig en warm en vies worden. Douchen is voor vanavond net voordat ik naar bed ga.

Met de fiets naar het tuincentrum een kilometer of zes hier vandaan, met een omweg door het parkbos waar je nu bijna struikelt over de Pokemonjagers, maar in een ander deel enkel over de honden. 

Zo heerlijk rustig hier...

Boerenwormkruid

Moet toch lichtelijk mijn mening bijstellen. Niet dat ik het nu echt heel vervelend vind, maar het valt me wel heel erg op. Je ziet ze nu echt overal, helemaal verdiept in hun mobiele telefoon, midden op de weg stoppen, in groepjes bij elkaar klittend.

Ik ging in feite naar het tuincentrum om vogelzaad te kopen, maar ik heb dat niet kunnen vinden. Natuurlijk kom ik niet met lege handen naar huis, maar meer dan anti-gft-bak-stank, nieuw geurwater met weer nieuwe stokjes (me suf gezocht naar een refill), nieuwe tuinhandschoenen want die ik te drogen had gelegd zijn ineens verdwenen en plantenvoeding kwam ik niet. Geen plantjes. 

Weer via een lekkere omweg terug naar huis. Ondertussen stiekem kijkend of de bramen al rijp zijn, wat niet het geval was. En als ze het al waren was ik er niet echt op gekleed met korte broek, topje en open schoenen.

Ziezo. Dat had ik ook weer gehad. Je moet toch wat als je niet hardloopt. Ik kon nu wat meer huishoudelijker taken doen als tomatensaus maken voor de pizza, het pizzadeeg kneden (moest twee uur rijzen) en een paar overrijpe bananen invriezen.

Nog 'rauw'

Op de BBQ

Het resultaat

Overigens heb ik wel lopen vechten met het deeg, want hoe mooi het ook was gerezen en hoe prettig het ook aanvoelde, toen ik het wilde uitrollen werd het plakkerig. En hoe rol je zoiets uit als het plakkerig is.... Afijn. Na nog meer bloem werd het deeg wat handelbaarder maar helaas niet smakelijker. De vulling was wel lekker.

Zondagmorgen heb ik echt heel lui gedaan. Ik was er pas om half tien uit. Zondagmorgen is de énige morgen in de week - en zeker nu met de vakantie - dat het stil is in de straat. Behalve die ene vrachtwagen die om acht uur het brood komt brengen bij de Jumbo, hoor je niets. Tot tien uur, als de eerste van de drie vrachtwagens aan komt brullen. Gelukkig doen ze wel hun agregaat uit, maar soms komt er een wat onervaren chauffeur die met veel pijn en moeite z'n vrachtwagencombinatie in het laad/losgat weet te wurmen. Erg fijn, die zondagsopenstelling [boze emoticon].

Even mijn broodje opgepiept in de oven, ontbeten en hetzelfde riedeltje als zaterdagochtend qua ochtendtoilet. Halverwege de ochtend bedacht ik me dat ik toch nog iets meer privacy zou willen beneden op mijn terras dus sprong ik wederom op de fiets naar (weer een ander) tuincentrum. Helaas Ranzijn dus. Echt vreselijke winkel, maar wel open en voor mijn doel goed genoeg. Toch weer een fietstochtje, want weer niet hard gelopen vanwege te warm en nog even wachten. 




Dit maal een wat grotere omweg door nog onbekend terrein van mij: de andere kant van Park21 met nauwelijks mede-weggebruikers. 

Thuis de plantjes in de plantenbakken gedaan en strategisch opgehangen. Door het fietsen toch weer een uurtje of twee weggeweest en na de plantjes en het nodige heen en weer gerommel wat ik altijd doe als ik alleen ben, toch ook maar even de kruisbessenstruik bevrijdt van haar last. Ben er niet gek op, maar anders is het zonde. 





Prickly business, kruisbessen plukken. Zitten gemene scherpe stekels aan de takken. Daarom heten ze ook stekelbessen. Ik had zowaar een paar rijpe bramen in mijn tuin (waarvan de struik geen stekels heeft) en daar houdt het wel op qua eetbare tuin op dit moment. 

Het is een kleine stap van een eetbare tuin naar een eetbaar bos waar ik een aantal weken terug mijn eerste reebokje had geschoten. Vanavond stond - een deel van - dit beestje op het menu (aaaahhh.....). Dat schaar ik ook onder eetbare natuur. Zo anders dan een beest knallen niet omdat het moet maar omdat het kan, en er dan verder niets mee (kunnen) doen, behalve met een stevige grijns er een foto van laten maken. Geen wonder dat dat kwaad bloed zet. Bij deze reebok wist ik toen eerlijk gezegd niet hoe ik moest kijken. En eerlijk is eerlijk: veel biologischer en CO2 neutraler vlees is er niet.

Reerug koteletjes



Het is lang geleden dat ik zulk mals en smaakvol vlees heb gegeten en dat zónder hormonen en andere medicijnenbagger! Zélf geschoten! Djiezus man.... bizar. Je waardeert het daardoor nóg meer.
Overigens heb ik niet alle vier de stukjes opgegeten: ik heb er nog twee over (maar ze zaten per vier verpakt). 

En Jan is weer vertrokken uit IJsland richting Faroër eilanden om dan vrijdagmorgen weer aan te komen in Zeebrugge waar zijn vrouwtje dan vol ongeduld op hem zal staan te wachten.... :-))


Zomaar een vrijdag

Ietwat koele lucht stroomt door mijn geopende raam naar binnen. Buiten is het bewolkt, maar het heeft niet geregend hoewel het er vanmorgen, toen ik met de open cabrio naar het werk reed, er wel dreigend uit zag.
'Als maar niet plots de hemelpoorten openbreken!' dacht ik nog, terwijl ik naar de grijze massa keek. Gelukkig bleven de poorten dicht.


Mijn uitzicht...

Mijn telefoon maakt herrie. Wel drie keer achter elkaar. 'Jaja,' verzucht ik wat geërgerd, want ik zit midden in een mail waar ik even mijn aandacht bij moet houden. Wat overigens niet lukt. Het gaat fout.
'Wie is dit nu?' denk ik terwijl ik beetje pissig mijn telefoon pak. Jan kan het niet zijn, die heeft een ander deuntje. Het is de PT. Hij heeft autopech. Afspraak gaat niet door. Nou ja. Pech. Ander keertje dan maar. Dat is dan geen lunch vandaag want ik had in de wetenschap dat ik toch nog naar huis moest mijn lunch - een maaltijdsalade van de AH - in de koelkast laten staan.

Ik weet ook nog niet of ik de hele dag blijf hier of niet. Aan de andere kant: wat moet ik thuis doen? En toch ben ik liever thuis dan hier. Vreemd eigenlijk. 

Na twee vergissingen in het maken van een afspraak, wordt het tijd voor koffie. Weer koekjes vergeten! Koffie zonder koekje vind ik als douchen zonder douchegel. Het kan, maar is het net niet. Andersom idem dito. Afijn. Goed voor de lijn (en maar niet bloggen dat ik gisteren toch aardig wat handjevols naccho's naar binnen heb gewerkt met de chili).

Volgende week wordt het overal stil: zowel thuis als op kantoor. Bijna iedereen is op vakantie. Kan ik me wel lekker concentreren op het nieuwe programma wat ik toch eind dit jaar wil uitrollen. Moet daar nog een hoop aan doen. En dit keer vind ik dat helemaal niet erg eigenlijk. Ik kan er tijd voor vrijmaken, niemand die me stoort en ik krijg er een goed gevoel van.

Het alleen zijn valt mij wel zwaar. Waar ik normaal blij ben dat het weer vrijdag is, zie ik er nu weer tegen op. Ik moet iets gaan doen, maar me ergens op vastpinnen wil ik ook niet. Ik laat het maar over me heen komen. Ik ga in ieder geval toch weer proberen hard te lopen. In feite hoop ik op wat slechter weer, want dan loop ik het lekkerst. Bovendien is het dan veel minder druk. 

Ik zie net op mijn mobiel dat Jan 2013 km bij mij vandaan is. De techniek staat voor niets! Nee, dat is geen Big Brother. Wij hebben niets te verbergen en we vinden het alleen maar leuk dat we elkaar kunnen 'volgen'. Ik weet dat hij nu aan het fietsen is, in winderig, koel en ietwat nat IJsland. 



Als het niet zo duur was geweest, had ik daar nu ook gezeten. Ben wel erg benieuwd naar IJsland. Je kunt daar ook duiken, in een glasheldere spleet boven twee continenten. Daar waar de aarde groeit. Schijnt wel frisjes te zijn trouwens.

Iets voor een ander keertje.

Pokemon en PT

Gisterenmiddag ben ik voor het eerst geconfronteerd met de Pokemon Go rage. Ik had een afspraak in het bospark, dus ik eerst naar huis, me daar omgekleed, fiets gepakt en naar de afgesproken plek. Kom ik daar, wat een drukte! Mooi weer natuurlijk dus alle 'strandjes' vol met schaars geklede mensen. En dat niet alleen: op een soort kruispunt in dat park hoopjes mensen met hun telefoon. Eerst wist ik niet wat ze daar deden, maar langzaam drong het tot me door: Pokemon! 

Druk! Getuige de vele fietsen

De Pokemon jagers vormen kleine groepjes die dan naarstig op zoek zijn naar een figuurtje. Ik heb het zelf (nog) niet gedownload, dus ik ben (nog) niet op de hoogte van hoe die beestjes heten en hoe het dan werkt. Ik liep wat heen en weer want we hadden naar mijn beste weten buiten afgesproken, maar toen het afgesproken tijdstip voorbij was en ik nog niemand had gezien, werd ik wat onrustig. Maar ik durfde mijn telefoon niet te pakken omdat ik dan ook zou worden aangezien voor zo'n Pokemon jager! Haha. Wat een hilariteit! 

Op een gegeven moment kwam er iemand op een skateboard van links inrijden op zo'n groepje jagers. 'Pokemon?' was het enige wat hij zei. Er werd driftig geknikt. 'Daar verderop 1 kilometer van hier zit een ...' en toen noemde hij de naam van zo'n figuurtje. Hij skate weg en het groepje ging haastig die kant op. Te voet, met de fiets, op de scooter. Gewoon zo suf! En zo geestig tegelijk.

Blijkt dat er op You Tube aardig wat van die filmpjes te vinden zijn van hordes mensen die zo'n figuurtje en masse vangen, waarbij zelfs het doorgaande verkeer wordt belemmerd. Ik vind het wel grappig. Die gasten komen nu tenminste buiten! Geweldig toch?

Beetje rondlopen....

Ik had overigens een afspraak met een Personal Trainer, een PT. Ik loop al vanaf april niet meer vanwege diverse blessures en ik merk dat ik vreselijk onrustig wordt (en daardoor erg depressief). In een opwelling had ik een mail gestuurd naar zo'n vogel die ik op woensdagmiddag altijd bezig zie. Ik ken hem van gezicht: waarschijnlijk nog uit de tijd dat ik sportscholen bezocht. Afijn, de afspraak verliep niet helemaal goed. Ik had IN het etablissement moeten zijn en niet erbuiten. Dus om half vier ben ik weer op de fiets gestapt, eindje wezen fietsen dan maar. Toen ging mijn telefoon. 'Ik zit binnen!'. Oh. Zeg dat dan. Dus ik weer terug en een gesprek gehad.

Onweerswolken in aantocht.

Plesmanhoek. Erg leuk daar.

Nou ja, een één op één training is wel een beetje boel duur. Dat doen we dus maar niet. Later kwam hij met een ander voorstel om eerst één op één te beginnen en dan naarmate er meer mensen zijn met dezelfde wensen (de fabeltjeskrant, de fabeltjeskrant, de faaaaabeltjeskraaaaaant....sorry...) zou dat dan een klein select groepje worden. En dat voor 'slechts' 25 euro per week. Nog veel geld. Per slot van rekening zit ik nog met een dak wat vervangen moet worden.

Maar ja, wat had ik anders verwacht? stel ik mijzelf deze voor de hand liggende vraag. Zal wel in een erg naïeve bui zijn geweest om te denken dat ik voor bijvoorbeeld 25 euro per maand een PT kreeg! Zo werkt dat niet natuurlijk. 

Nu zit er nog een andere club in dat park: Physiq. En ik moet zeggen dat dat ook wel goed eruit ziet. En zij hebben groepslessen en de kosten zijn heel schappelijk. Zou betekenen dat ik dan 3x per week sport. Nou. Eens even over nadenken...

Zomer!

Is het 'eindelijk' zomer, is het direct tegen de dertig graden! Op zich vind ik het best lekker. Beter dan die koude, natte, sombere winters. Over een half jaar verlang je weer naar het weer waar we nu zo zwaar onder gebukt gaan! Over een half jaar is het 20 januari 2017. Zijn de feestdagen achter de rug en vallen we in een zwart gat. Al die feestdagen op een hoopje ook! Ze zouden het wat meer moeten kunnen spreiden. Ik vind kerst wel leuk, maar Sinterklaas vind ik echt geen ene moer aan. 

Eigenlijk is het niet zozeer de viering van Sinterklaas zélf waar ik niets aan vind, maar meer de enorme commercie eromheen. Je word er altijd zo mee dood gegooid. Op TV, op de radio, op straat. En daarom vind ik de Sint niet meer zo leuk. 

Gisteren bij thuiskomst eerst even lekker op het dakterras gezeten. Het blad Duiken was net binnen, dus even verlekkerd de artikelen lezen. Het is afwachten op de prijsopgaaf voor het dak alvorens wij iets kunnen bepalen voor onze vakantie in het najaar.



Ik had nog even gegoogled op Weer In November Europa, maar het is overal vrij slecht tegen die tijd. Zelfs in Zuid-Spanje en zelfs op Kreta. Dus het is echt afwachten. 

Zelf denk ik dat ik ga schrikken van de prijs voor het dak. Als je kijkt op internet vragen ze zo'n 100 euro per m2. Maar ja, ik heb ook nog zonnepanelen, grint en isolatieplaten die eraf moeten. En er ook weer op. En de aannemer gaat ook nog eens een keer mijn dakterras gebruiken om alles daarop te leggen, waar ik dus niet overdeeld happy mee ben. Of eigenlijk dus helemaal niet happy. 

De Leopold I is net bij IJsland aangekomen. Nu maar weer op zoek naar webcams. Ook altijd leuk. Maar helaas niet te vinden, of out of order. Hieronder de enige werkenden die ik heb kunnen vinden:
http://www.livefromiceland.is/webcams/reykjavikurtjorn/
http://www.livefromiceland.is/webcams/reykjavik/

De afspraak met de personal trainer schiet ook niet erg op. Het reageren op een mailtje is blijkbaar erg lastig. Of hij kijkt maar één keer per dag naar zijn mail. Nou ja, dan niet. Vandaag te warm om te lopen, maar ga het heel misschien zondag proberen. Het gaat op zich best de goede kant op met mijn enkel. Als ik de trap afloop heb ik in principe geen pijn meer. Nog een héél klein beetje...

En mijn kamerplant Medinilla Magnifica (jaja) gaat weer groeien. Of het bloeien wordt weet ik nog niet, maar ik heb goede hoop.


IK GA VERHUIZEN!!!

Ik ga verhuizen. Dames en heren, boeren en buitenlui, lieve lezers: gaan jullie met mij mee? Please, please, please? Ik vervolg ...