Therapie

Vanmorgen was het weer therapeut-sessie. De tweede keer. Met wat twijfels ging ik er deze keer naar toe, omdat de dingen die gebeurd zijn, gebeurd zijn en ik nu in wat rustiger vaarwater kom. Dan ga je natuurlijk twijfelen of ik wel geestelijke steun nodig heb. Ik zit ook niet echt in een megadip. Het is niet zo dat ik lusteloos in mijn stoel zit en voor me uit zit te staren.

Neemt niet weg dat het nog erg wattig is in mijn hoofd en ik moeilijk kan terug denken wat mij nu zo ver heeft gebracht om hulp te zoeken. Het gekke is dat ik dat bijna niet goed terug kan halen. Het was een opeenstapeling van dingen plus daarbij nog eens de drukte op mijn werk in verband met een beurs, en nu de rust wat lijkt te zijn terug gekeerd, valt het mij moeilijk om die chaos op te roepen.

Het is natuurlijk vreemd dat een werkgever zich gaat 'bemoeien' met jouw privé-situatie. In normale gevallen zal een werkgever zeggen of ik wel of niet een dag minder kan werken en wat jij dan verder doet in je privé zal hem worst wezen zolang hij daar geen last van heeft. Nu hebben mijn werkgever en ikzelf een vrij hechte (werk)relatie en dan kan het voorkomen dat hij zich zorgen maakt over bepaalde stappen die ik neem en wellicht van invloed kunnen zijn op mijn welzijn. Ik ben inderdaad nog steeds wel iemand die veel piekert en veel beren op de weg ziet, me zorgen kan maken om de meest banale dingen bijvoorbeeld welke route ik moet hardlopen om 6 km te halen, terwijl je gewoon kunt beginnen en na 6 km kunt stoppen. Het is niet dat ik in the middle of nowhere hardloop.

Nu moet ik een oefening gaan doen - iedere dag - om mijn gedachten bij me te houden. Dus in feite mindfulness. In het verleden heb ik al eens een meditatiecursus gedaan en daar doe je in feite hetzelfde: je concentreert je gedachten op iets en alle andere gedachten bekijk je en laat ze voor wat ze zijn. Je moet steeds je gedachten terugbrengen naar één bepaald punt, of dat nu je voeten zijn of je ademhaling dat is dan niet zo belangrijk. Het gaat erom dat je je gedachten op dát punt kunt laten. En dat is best lastig. Het schijnt zo te zijn dat je dit kunt trainen - dat staat althans in het boekje van Ruby Wax. Probleem is alleen dat ik in tegenstelling tot hardlopen hier veel minder zelfdiscipline in heb. 

Maar goed. We gaan het proberen en nu al de moeite doen om de oefening die ik nu heb meegekregen iedere dag te doen. Zal nog een hele opgave worden.

Gisterenmiddag zijn we even langs een vriendin geweest die ik al lang niet had gesproken en het kwam op als kakken - zoals dat heet - : 's morgens even SMSje en 'ben je vanmiddag thuis?' en dan even met de fiets naar de boerderij (waar zij woont). Was weer als vanouds gezellig. Ik kwam daar vroeger heel vaak: ze was mijn vroegere buurvrouw en we hebben samen heel wat meegemaakt. Het contact is wat minder intens - komt ook omdat ze flink doorrookt - maar niet minder hartelijk. Al met al reden we daar pas om 21.00u op de fiets zonder licht weg met een ietwat niet helemaal strak rijdende Jan naast me (die wél licht had op z'n fiets) met een valpartij als gevolg waarna hij nog terug moest omdat z'n zonnebril en ketting uit de bak waren gevallen. Ik had voor mijn doordeweekse doen ook meer alcohol op, maar was nog redelijk helder. Maar als ik zo voel vandaag, voelt het alsof ik flink heb doorgehaald: behoorlijk moe. Toch een heerlijk ontspannen middagje/avondje. Ook een soort therapie, toch?

Misschien wordt het morgen beter
Maar het wordt toch nooit goed 

Ik was toch in de buurt....

Huizenjacht in België

Ik zit hier met een koffie bij de hand en een koekje te bedenken waar ik eens zal beginnen. Want er is een hoop gebeurd in de afgelopen dagen.

Vorige week donderdag ben ik met de trein naar Antwerpen gereden. Eerste klas. Als je dan toch al nooit met het OV gaat, dan die keren dát je gaat goed. Moest wel twee keer overstappen, want in één ruk van Schiphol naar Antwerpen is helaas niet meer. Daar zit je dan uit het raampje te staren naar de wereld die langs je heen schuift. Die troosteloze plekken zo vlak langs het spoor, die graffiti, het vele onkruid, van die wazige gebouwtjes.

In Antwerpen zou Jan mij ophalen ergens vanaf een straat dus ik liep naar buiten aan de achterkant, kom ik zo in de Diamantwijk terecht. Oftewel de Jodenbuurt. Maar dan ook echt van die extreme Joden. Ik keek m'n ogen uit! Niks gewend. Zelfs kleine kindertjes die zo gekleed gaan. Ik vind dat altijd zo barbaars, dat die kleine koters al in zo'n keurslijf worden gezet. Bij alles hoor, niet alleen bij Joden.

Op weg naar Oostende nog even alvast langs wat huizen gereden om ze van de buitenkant te kijken. In Oostende even bij de Mexicaan wat gegeten, naar huis, slapen en vrijdag betijds op want ik zou de ochtend in Brugge doorbrengen, terwijl Jan nog moest werken. Om 12.00u zouden we ons eerste huis gaan bezoeken en later in de middag nog twee

Ontbijtje in Brugge bij Verdi

Afijn, om een lang verhaal kort te maken: in de prijsklasse waar wij in aan het zoeken waren, koop je dus een echt DHZ huis. En dan moet je nog maar afwachten wat voor lijken (letterlijk!) er uit de kast komen. We hebben drie huizen gezien waarvan er twee al direct afvielen, hoewel de eerste nog een twijfelgeval was. Maar je koopt iets voor twee ton en dan moet er minstens nog voor een ton aan verbouwd worden. En hebben wij daar zin in...?

Een opknappertje met grote tuin

En een hond van de buren in een kooi...

Buiten bestaande bouw werd onze aandacht toch ook getrokken naar nieuwbouw. Er wordt erg veel gebouwd in die hoek en dan gaat het voornamelijk om wat kleinere projecten. In een gat van niks vlakbij Sint Laureins hebben wij echt een mooie woning gezien. Een lap grond erbij van heb-ik-me-jouw-daar. Is al half af, dus oplevering omstreeks januari/februari 2017 schat ik. Werd op slag verliefd.

Het nieuwbouwproject

Nadenken bij een bak friet (die komt nog..)

Maar ja, dan komen natuurlijk de knikkers om de hoek kijken. Voordeel van dit huis is dat je er zó in kunt. Gebouwd volgens de laatste energienormen met zelfs een (verplichte) regenput waarmee je het toilet door spoelt. 

Stof tot nadenken.

Zaterdag toch nog even voor de tweede keer daar langs gereden - is toch op de weg naar huis - en in mijn hoofd ben ik de tuin al aan het inrichten. Zo'n lap! Zo'n droom! Eindelijk fruitbomen, eindelijk een kas voor mijn Aloë Vera's! Die ochtend langs twee makelaars in Eeklo - kom ik daar ook eens - die het project in verkoop hebben waarvan de één zegt: 'Wij zijn de juiste makelaar! Bij ons bent u aan het juiste adres!' en de andere makelaar: 'Wie het verkoopt, ontvangt het geld!' Bij de tweede werden wij wel een stuk voortvarender geholpen, maar van hem hebben wij tot nu toe nog de helft van de documentatie niet gekregen. Je moet echt bij iedereen achter de broek! Echt hopeloos! Waar je in Nederland een pracht van een map krijgt met alles erin, moet je er hier om vragen (bijna smeken).

Een andere hopeloze situatie thuis: Jan heeft deze week speciaal vrij genomen om het dak te doen. In die zin dat wij zondag het hele dak hebben leeg gehaald. Dus alle zonnepanelen eraf, al het grint eraf (zak voor zak!!) en de isolatie. Wát een stofbende was dat zeg! Was blij dat het nog een beetje waaide. 
Ligt nu klaar voor demolage en Jan helemaal klaar om dat te begeleiden. Komt er gewoon doodleuk niemand. Dus Jan uit zijn plaat tegen de aannemer maandag. Niet te geloven! Hij maakt zich nu weliswaar nuttig door allerlei kleine klusjes te doen die nog gedaan moesten worden, maar he is not amused. En terecht.

Dak leeg

Harde werkers! Zwart van het stof.

Maandag op kantoor nog even uitgelegd aan de baas waar wij mee bezig zijn en  hij was niet ten volle enthousiast over mijn plannen. Hij ziet het eigenlijk niet zo zitten. Dus ik weer helemaal over de rooie. Thuis nog met z'n drieën gepraat - dus met de baas erbij - zonder echte 'oplossing' (maar een echte oplossing is er ook niet). En dan vind iedereen het gek dat ik het niet meer kan behappen. Al dat geklooi. Dus dikke tranen, dikke ogen en dinsdag ben ik niet gaan werken. Even naar mijn moesje. Even praten. En dat heeft geholpen. We gaan door met ons project, linksom of rechtsom. 

Als het iets zou zijn wat we vorige week ineens bedachtten, zou ik zeggen ja, we lopen te hard van stapel, maar we zijn er GVD al meer dan tien jaar mee bezig. En ik had al gezegd (zelfs geblogd) dat als Jan meer vastigheid heeft, ik mijn werksituatie zou herbekijken. Of we nu wachten tot januari 2017 of we beginnen alvast serieus te verkennen, dat zal het verschil niet maken. Want inmiddels is er nog een andere piste bij gekomen en dat is een stuk grond en daar een huis op bouwen. We hebben ook al iets op het oog en dat is de helft kleiner dan de grond die bij het projecthuis zit. Dus dat zal dan geen boomgaardje worden... Of lei-appelbomen. Of zoiets.

Nee, geen kippen..

Vandaag ben ik weer op kantoor en nog even gepraat met de baas (want ik moest bij 'm komen) en hem verteld dat we doorgaan met onze plannen. Dat zou dus betekenen dat ik in de toekomst wat minder ga werken en mijn tijd verdeel tussen Nederland en België. 

En of me dat gaat lukken zal de tijd moeten uitwijzen. Je kunt nu eenmaal niet alles van te voren weten.

SWOT

Gisterenmiddag weer een heerlijk rondje hardgelopen, weer interval dit keer: 2 minuten tempo en één minuut langzaam en dat iets meer dan 6 km (45 minuten). Wel weer wat last van mijn enkel, maar ik heb geen napijn dus ik loop er maar gewoon mee door en zien wel of dat een goed plan is of niet. Feit is dat ik het hardlopen nodig heb. Ook een soort mindfulness denk ik.

Ik zit nog steeds tegen de aanschaf van een Garmin aan te hikken. 299 euro vind ik toch wel erg veel geld voor iets waar ik nu geen cent voor betaal via Runkeeper. Ik moet er nu wel mijn telefoon voor meenemen, maar die neem je toch wel mee als je gaat hardlopen voor you-never-know. En voor de foto's onderweg. Er zit dan wel een hartslagmeter op, waar ik nu niets mee doe, met dat hart dan - behalve af en toe op mijn App Withings mijn hartslag meten - en is accurater natuurlijk met meer grafiekjes en gedoetjes. Dat weet ik want Jan heeft een Garmin. Maar ja, effe driehonderd euro! Mucho dinero mi amigo!

Morgen gaan wij twee huizen bekijken: één in Maldegem en één in Sint Laureins. Jan heeft het helemaal voorbereid en zelfs een SWOT-analyse gemaakt voor alle woningen die wij gaan bekijken. 

SWOT is een marketing term en betekent Strenght Weakness Opportunities Threat. Letterlijk: kracht, zwakte, kansen, bedreigingen (oftewel: wat is positief, wat is negatief, wat zijn de mogelijkheden, wat zou kunnen gebeuren).
Op zich een hele goede manier om zaken op elkaar af te wegen, niet alleen tastbare zaken.

Dat is over het algemeen wel een benadering vanuit het hoofd, maar in feite zou je de benadering vanuit het hart hier ook heel goed in kwijt kunnen. Met een woning moet je een klik hebben, het moet goed voelen. Tenminste ik toch. Ik ga het niet gooien op geesten of aardkrachten, maar soms voelt een woning niet goed. Dat kan je wel eens hebben in een vakantiewoning bijvoorbeeld. Of als je terugdenkt aan een bepaalde plek waar je je tent hebt opgeslagen of waar je liep. Dan kan je zo'n benauwend gevoel krijgen of juist een heel zonnig. 

Maar hoofd en hart moet in balans zijn want de één kan een loopje nemen met de ander, dus moet je je nooit door één aspect laten leiden. Het is altijd een afweging. En soms niet: dan doe je iets impulsief en dat hoeft helemaal niet slecht te zijn. Als je dat maar niet te vaak doet.

En fotograferen doe je met je hart. En ... met een beetje verstand van zaken (sluitertijd, diafragma....)

Road to Recovery (RTR)

Gisteren - dinsdag - ben ik rond twee uur weg gegaan van kantoor. Ik werk dus nog wel: thuis zitten is geen oplossing voor mij en bovendien is het deze week lekker rustig want bijna tweederde van mijn collega's zit in Duitsland op een beurs. Dat geeft mij de tijd om mijn 'achterstand' een beetje in te halen en om even rustig aan de zaken op een rijtje te zetten en om prioriteiten te stellen. Aangezien het probleem niet persé op het werk ligt, vind ik het ook niet erg om te werken, zeker niet als iedereen weg is.

Ook een afspraak gemaakt met een therapeut die o.a. mindfulness therapie doet, wat mijn huisarts mij had aangeraden. Op de yoga vorige week had iemand het over het boek 'Frazzled' van comedienne Ruby Wax. Ik vond haar vroeger al heerlijk om naar te kijken en zij heeft een depressie gehad en daar een aantal boekjes over geschreven. Ik volg haar nu ook op Twitter (zie ook de video op bol.com van een interview met haar).

Ik ben nog niet ver - pas op bladzijde 36 - maar ze schrijft erg leuk en zelfs al heel ontwapenend en down-to-earth. Niet van die zware kost die je vaak ziet, maar echt lachen en zó herkenbaar.

Dus de eerste stappen zijn gezet.

Gisteren eerst even langs de schoonheidsspecialiste om mijn wenkbrauwen te laten doen - verven en harsen - en daarna - laat ik eens gek doen - lekker even onder de zonnebank. Daar knap ik altijd zo van op! En nu ook weer. Ik voelde me erna weer een stuk energieker.

Het eerste gesprek met de therapeut verliep ook prima, naar mijn gevoel. Ik heb al aardig wat ervaring opgedaan met therapeuten in het verleden, dus ik loop er ook niet met een knoop in mijn maag naar binnen. Je bent natuurlijk met zo'n eerste gesprek veel aan het woord - er valt ook erg veel te vertellen in mijn geval - maar ik hoop natuurlijk dat het een over en weer sessie gaat worden en dat ik word bijgestaan in het reorganiseren van mijn gedachten en gevoelens.

Morgen ga ik met de trein naar Antwerpen waar ik word opgewacht door mijn mannetje. Dan een nachtje in Oostende en de volgende ochtend vroeg uit de veren, want dan rijden we naar Brugge (Sint Kruis). Daar vervolgt Jan momenteel zijn opleiding en ik spendeer een ochtendje in Brugge. Ook geen straf denk ik, hoewel ik wel 'hoop' dat er wat te beleven valt zo vroeg in de ochtend. Zal wel eerst een ontbijtje worden ergens denk ik (tips? Graag). Dan loop ik rond elf uur weer naar Jan z'n honk - zie op de kaart dat het best een aardig eindje stappen is - en dan rijden we naar Maldegem om daar onze eerste bezichtiging te gaan doen. Ben erg benieuwd. In ieder geval lekker samen.

Ook wel weer een leuke topic om me mee bezig te houden: een huis kopen in België. Mijn eerste ervaringen zijn al bijzonder. Zeker als je een site als Funda gewend bent. Met veel en prachtige foto's. Hoe meer hoe beter. Huis keurig aan kant of zelfs gepimpt met behulp van een stylist voor de foto's. Een hele overzichtelijke en toegankelijke site als je een woning in Nederland wilt kopen. Je krijgt echt wel een goede indruk van de woning. Uitgebreide beschrijving en veel informatie.

In België gaat dat wat anders. Daar worden over het algemeen nog veel woningen door de bewoners zelf verkocht. Het gaat vaak ook 'under cover': dus laat de buurt vooral niet weten dat jouw woning te koop staat. De vraagprijs stond (!) vroeger vaak niet eens vermeld, dus moest je contact opnemen met de makelaar of particulier. Tegenwoordig staat ook heel vaak het precieze adres niet vermeld.

De site waar wij veel op kijken is immoweb.be. Deze site was vroeger echt een ramp, is wel wat verbeterd maar niet te vergelijken met een site als Funda. Alleen al de manier van fotograferen is een bijzondere ervaring. Daar waar wij ons huis keurig opruimen en zaken uit beeld brengen, trekken ze zich daar in België niets van aan. Foto's van keukens waar je het keukenblad tenauwernood nog kunt zien door de rotzooi dat er op ligt, van slaapkamers met onopgemaakte bedden, van badkamers vol met flesjes, was, potjes en emmers, garages waar je door de rotzooit de garage niet meer ziet....

Een badkamer...

Een garage - geloof ik ....

Blijkbaar kunnen ze er daar in België heel goed doorheen kijken. Gelukkig kunnen wij dat ook, want anders ren je al bij voorbaat hard gillend weg. Over het algemeen richten de fotografen daar zich meer op de inrichting dan op de ruimte. En wat ook jammer is, is dat er zelden of nooit een plattegrond bij is.

Ervaringen met een makelaar hebben we nog niet, dat gaan we meemaken. Daar zal ik zeker over bloggen.

De woningen in België zijn ook van andere gemakken voorzien dan in Nederland. Daar kennen ze bijvoorbeeld nog veel woningen die verwarmd worden door stookolie: mazout noemen ze dat daar. In heel veel woningen zie je nog losse mazout of gashaarden, met een losse gastank in de tuin. Wat in Nederland zo vanzelfsprekend is, is een gasaansluiting daar helemaal niet. Bovendien is de energie duurder, maar ook internet is duurder dan hier. De woningen daarentegen zijn goedkoper, zeker als je dat vergelijkt met de woningen in de omgeving waar ik woon. Daar koop je een vrijstaande woning - 'alleenstaand' heet dat daar of een 'woning met vier gevels' - van rond de 250.000 euro. Moet je nog wel wat aan doen, maar hier waar ik woon heb je daar amper een rijtjeswoning voor. 

Dan nog de aparte benoemingen:

• halfopen bebouwing of HOB, betekent twee-onder-één-kap of gekoppeld door een garage
• alleenstaand is vrijstaand

Je ziet daar soms ook vrijstaande woningen met een 'wachtgevel': je bouwt een huis op een stuk grond met aan één kant een gevel waar iemand anders zijn woning tegenaan kan bouwen waardoor je dan een HOB woning hebt. Dit schijnt belastingtechnisch aantrekkelijker te zijn. Heel apart. Zie je in Nederland niet.

Afijn. Zo betreden wij het pad naar recovery en hopelijk gaat het werken. Ik krijg gelukkig veel steun van collega's en niet-collega's - zelfs van de aannemer waar ik zoveel communicatieproblemen mee heb.... - en de huisarts zegt ook 'dat ik er wel kom'. Natuurlijk! Dan kennen ze mij nog niet...!!!

De emmer is vol

De titel zegt het al: mijn emmer is vol. Vorige week ben ik behoorlijk 'ingestort'.  Eerst al eerder op de week, toen op donderdagavond bij de yoga en vrijdag op het werk.

Ik heb daarna die vrijdag een lang en goed gesprek gehad met mijn baas. Hij is geen psycholoog en ik ook niet, maar de oorzaken liggen in een opeenstapeling van zaken: mijn dak, de daarvoor afgezegde vakantie (in feite was dat de druppel), het moeilijk voor die vakantie een vervangend iets zoeken - we wilden dan naar Egypte maar er wordt op van die onmogelijke tijden en dagen op gevlogen - Jan z'n afwezigheid die vijf weken waar ik het erg moeilijk mee heb gehad én dan daarbij onze relatie en dat die mij begint op te breken.

Vorige week toen het zulk lekker weer was, keek ik op mijn app 'vrienden' om te kijken of Jan al thuis was (in Oostende) en dan zie je een paar meter verderop de zee. Dan denk je: als we nu samen waren geweest hadden we even lekker naar het strand gegaan. Flesje wijn mee, twee glazen en lekker de zon in zee zien zakken. Tegen elkaar aan. Lekker romantisch.

Bel ik donderdagavond ná de yoga op naar Jan - dus na de huilbui - besef ik ineens op het moment dat hij het zegt, o ja, hij zit met zijn beste vriendin op een terras uit eten. Niet dat ik dan jaloers ben op haar, maar ik baal ervan dat ik daar niet bij kan zijn, dat ik maar thuis zit tegenover dat kl***winkelcentrum in mijn poppenhuisje waar ik niet eens meer buiten kan zitten, óf het is vóór in de tuin te lawaaiering óf de buren roken en ik zit op mijn terras in hún rook. En bovendien: alleen.

Om even op de relatie terug te komen: ik leef al ruim veertien jaar zo en heb daar niet noemenswaardig last van gehad. Niet zo langdurig en niet zo intens als nu. Feit is dat Jan zijn werk onvoorspelbaar was. Hij heeft lang gevaren, nu zit hij in opleiding tot officier, en tot nu konden wij ook niet veel ondernemen. In het verleden heb ik gekeken om te verhuizen naar België, maar als hij meer dan acht maanden op zee is, kan ik beter in Nederland blijven. 

Nu is dat veranderd. Jan wordt straks ergens geplaatst: in Brugge, Zeebrugge, Brussel of Den Helder. Varen is voor 95% uitgesloten (weten we nu).

Prioriteit is nu om te kijken of we vaker doordeweeks samen kunnen zijn. En dan ergens waar ik mijn rust kan vinden, want door de uitgebreide openingstijden van de supermarkten bij mij tegenover, heb ik totaal geen rust meer thuis. Waren eerst de supermarkten op zondag om 11.00u geopend, nu is dat al om 09.00u. Dat moet dan even op gang komen bij het publiek, maar nu is het ook op zondag al vanaf 08.30u rumoerig op straat. Dus bijna 24/7 lawaai en herrie. 

Ooit had ik gezegd: als de winkels op zondag open gaan, verhuis ik. Ik heb een tijdje mijn huis in de verkoop gehad, maar heb dit na een paar maanden ingetrokken omdat de verkoop geen oplossing is voor ons grote 'probleem'. 
'Hou vol, Conny, nog 'maar' 10 jaar in die herrie en dan is het over'. Je blijft maar uitstellen en proberen de situatie te accepteren. Maar als je thuis geen rust hebt, heb je dat nergens. 

Dus de twee grote oorzaken zijn:

• onze abnormale relatie, het alleen zijn (ik voel me vaak eenzaam) en alles wat daarmee samenhangt
• de herrie en het rumoer bij mij thuis in de straat. 

De druppels waren:

• het dak (de lekkage)
• de afgezegde vakantie daardoor
• Jan z'n 5 weken afwezigheid tijdens de zomermaanden

Met als gevolg:

• het is één grote chaos in mijn hoofd, ik huil bijna voortdurend
• ik irriteer me werkelijk aan alles
• kom niet met iets wat ik moet oplossen nu, want dat gaat niet
• overgevoelig voor prikkels (vliegtuiglawaai)
• weet niet eens meer soms hoe mijn computer werkt....

Dus vanmorgen bij de huisarts geweest en nu 'moet' ik op zoek naar een therapeut die mij wil helpen mijn hoofd te ontkluwen en met het zoeken naar een - misschien wel drastische - oplossing, maar waar ik wel gelukkiger in word.

Nu hebben wij - Jan en ik - zelf al een richting tot een oplossing op het oog. Was het vroeger niet mogelijk om gericht te kijken naar een huisje voor ons twee, nu ligt dat meer in de mogelijkheid. Dus kijken wij naar een stulpje iets meer in de richting van Nederland, bijvoorbeeld Maldegem. Voor Jan is zijn werk (Brugge of Zeebrugge) dan goed aan te fietsen, voor mij scheelt het bijna een uur ten opzichte van Oostende om daar heen te rijden.

Stel, we vinden er iets - de Belgische woningmarkt is erg duister en moeilijk te doorgronden - dan is het de bedoeling dat dát mijn gevoelsmatige Thuis wordt. Mijn woning hier hou ik aan (anders wordt het helemaal ingewikkeld), dat wordt mijn administratieve huis. Dan zou ik op donderdagnamiddag die kant op rijden, vrijdag vanuit mijn Thuis werken, zaterdag en zondag daar en op maandagmorgen naar mijn werk om daar de maandagmiddag, dinsdag, woensdag en donderdag te werken. Dan zijn wij vier van de zeven avonden samen. 

En of dat werkt moet de praktijk uitwijzen. Ik krijg sowieso al de ruimte om minder te gaan werken - de baas had het zelfs over stoppen met werken - en of ik nu vanuit mijn werk inlog op de server of vanuit Huis of Thuis, dat maakt dan niet uit. Hij zei zelfs toen ik hem gisteren dit in vogelvlucht vertelde, dat ik dan zelfs sommige zaken Thuis kan doen, dat ik dan dossiers meeneem of zo. Ik zie zelfs nog véél meer mogelijkheden. En wie weet staat mijn functie en mijn werkzaamheden het toe dat ik bijvoorbeeld maar één dag in de week op kantoor moet zijn. 

De techniek laat het toe in ieder geval en deze wordt alleen maar beter met nóg meer mogelijkheden, dus wie weet hoef ik straks mijn Thuis niet eens meer uit....

Mocht het zo zijn dat Jan in Den Helder geplaatst wordt, is er nog geen man overboord, want of Jan zijn huis heeft in Oostende, of ons Thuis in Maldegem, dat maakt het verschil niet. Dan 'krijgt' hij een huis van de Belgische staat en dan kan ik (kunnen we) altijd de tering naar de nering zetten. Belangrijkste is dat we samen zijn. En dat is nu mijn prioriteit. Mag ook wel eens na veertien jaar!

Aalscholver

Ik had nog wel de zin en energie om even mijn fototoestel mee te nemen op een korte wandeling door het park. Dat laat je weer even focussen (letterlijk) om andere dingen en de schoonheid van de veranderende 'natuur'.

Bah...

Met een zekere weemoed neem ik vandaag afscheid van de laatste zomerse dag van het jaar. Ondanks het klamme slapen en de warme kamers. Van mij mag het zo blijven. Ramen open, jurkjes aan, de tuin vol bloemen, hommels en vlinders. Goede zin. Heerlijke muziek op de radio op Radio2 - de Hete Donderdag. Ze spelen daar weer zo lekker op in.

Beter dan straks die donkere, koude, natte dagen in november en december.

Ondanks de leuke muziek op de radio, heb ik deze toch meestal uit. Zeker op kantoor, zeker nu, nu het in mijn hoofd net een draaiorgel lijkt. Ik krijg het nog steeds niet op een rijtje - wat het ook wezen mag. En de ruimte die ik krijg is heerlijk, maar werkt ook niet altijd. Volgende week wordt alles beter. Dan kan ik even wat rustiger aan doen.

Maar vandaag was het meer zo van:
Probéren eigen werk te doen, wat toch niet lukt. Je begin ergens aan maar word minstens 5x gestoord, dus beter: wachten tot er iemand komt binnenvallen met een probleem wat ik dan moet oplossen.
Eigen werk --> nu even niet.

Grrrr.

Zéér frustrerend.

En ik wilde nog zo graag wat foto's hierbij zetten, maar ik heb daar gewoon geen zin meer in... Jak! Wat zal ik blij zijn als iedereen gewieberd is volgende week... 

Een bijzondere relatie

Omdat sommige van mijn bloglezers later zijn ingehaakt met het volgen van mijn blog, zal ik eens vertellen over mijn bijzondere relatie.

Jan druk in gesprek

Ik ben 55 - dit jaar alweer 56 - en werk fulltime als Office Manager/PA nu alweer bijna vijfentwintig jaar. Ik begon met werken toen ik negentien was bij een bedrijf in Almere en vanaf die leeftijd had ik een partner waar ik mee ging samenwonen toen ik net geen twintig was. Dat kon toen blijkbaar wat makkelijker dan nu, maar moet ook eerlijk zeggen dat ik een kruiwagen had in de vorm van een aannemer die betrokken was bij de bouw van die woningen. 

Een aantal jaren later hebben we een huis gekocht en was ik ook van baan veranderd: zat nu bij een makelaardij en vandaar nu ook weer die kruiwagen voor het koophuis. Of het kan zijn dat dat nét daarvoor zat, dat weet ik niet meer zo goed.

In april 1990 ben ik begonnen bij het bedrijf waar ik nu werk maar toen nog in Lelystad was gehuisvest en deel uitmaakte van een grotere holding. In 1992 heeft de huidige directeur een management buy-out gedaan en ik ben meegegaan, inmiddels gescheiden, koophuis verkocht, tijdelijke huurhuis weer verlaten, hier een huurwoning, allemaal met diverse kruiwagens en hulp. Heb wat dat aan gaat altijd wel mazzel gehad, als ik dat zo eens overloop.

In juli 2002 ben ik meegeweest met een rugzaktrekking in Canada en daar heb ik Jan leren kennen, de Belg. Tien jaar jonger dan ik, dus bijzonder veel twijfels of ik er wel goed aan zou doen. Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ondanks de afstand en het leeftijdsverschil stond ik toch op hem te wachten op Schiphol met een roos toen hij aansluitend op die vakantie terugkwam van een paar dagen Vancouver.

En zo ist gekomen....Maar Jan is militair en zit in de Marine. De Belgische Marine. En in de voorbije jaren was hij zeer veel op zee. Toen echter kwamen er een aantal jaren aan de wal en we hebben bijzonder zitten twijfelen en dubben wat te doen met die afstand. Want 280 km is best veel (ruim drie uur rijden als je verkeer mee hebt). In het begin nog geprobeerd om werk te vinden in België, maar nooit enige reactie terug ontvangen op de weinige sollicitatiebrieven die ik heb verstuurd.

Jan komt thuis na 4 maanden missie 

Toen kwam er weer een periode aan dat Jan aan boord moest van één van de fregatten. Dientengevolge was hij 8 van de 12 maanden niet thuis. Ik zag het helemaal niet zitten om te verhuizen naar België en dan daar 8 maanden (niet aan één stuk hoor) alleen te zitten. Hier in Nederland had (heb) ik een goed betaalde baan, een fijn huisje en een vertrouwde omgeving. Dus is er besloten om onze relatie zo verder te laten gaan, tot er misschien iets op ons pad zou komen.

Oostende

We zijn ondertussen wel getrouwd. Kon niet anders. We zaten bij de notaris daar in Oostende en samenwonen kon niet (want we wonen niet in één huis op één adres), een duurzaam samenlevingscontract kennen ze daar niet, dus het enige wat overbleef was trouwen. We zaten daar allebei niet zo op te wachten, dus we keken elkaar aan en verzuchtten: 'Nou, dan moeten we maar trouwen....' Die notaris zal ook wel gedacht hebben.

Op 1 februari 2009 gaven wij elkaar al de
ringen bij een grenspaaltje BE/NL

Dus een sober trouwfeest omdat onze grootse plannen werden verstoord door mensen die niet zouden komen als die en die zouden komen en hun eigen wrok en gefrustreerde leventje even niet opzij konden zetten voor ons feestje. Dus hebben wij heel resoluut besloten alleen te trouwen mét getuigen dan natuurlijk, en als je daarbij wilde zijn moest je dat maar aangeven. Dus echt niemand uitgenodigd. Dan kan je het krijgen ook.

Net getrouwd.
Met mijn mama, mijn papa ook nog erop.....

Ook dat werd niet door iedereen op prijs gesteld, tot het kinderachtige aan toe. Het heeft mij heel wat zakdoekjes gekost en achteraf hadden we het liefst in de algehele anonimiteit getrouwd. Als het dan zo moet!

Afijn. Jan is daarna drie keer op missie geweest naar Somalië (piratenbestrijding) en dan was hij daadwerkelijk acht van de twaalf maanden niet thuis en dan zien we elkaar doordeweeks dus ook niet. Doordeweeks zit hij in België want hij woont daar en zijn werkplek is Zeebrugge. We zijn dus getrouwd maar door allerlei constructies ook weer niet. Een niet alledaagse relatie dus. 

Van de 365 dagen zien wij elkaar op een 'normaal' jaar dus pak-m-beet een dag of 135. Als hij op missie is dan is dat een stuk minder. Ik heb dus mijn huis en hij heeft zijn huis.

Dranouter

Dat heeft voor- en nadelen. De nadelen zijn duidelijk: we zien elkaar weinig, we leven apart  en je kunt niet even lekker bijkletsen 's avonds, je kunt niet even weg 's avonds (of je moet dat alleen doen), alleen in een tweepersoonsbed en het geeft best soms fricties als we dan wel samen zijn omdat je allebei zo gewend bent aan je eigen ding. In de vakanties hebben we daar trouwens totaal geen last van, maar dan ben je op 'vreemd' terrein.

De voordelen zijn er ook: weinig was, als je chagrijnig bent heeft niemand daar last van, je kunt de rommel de rommel laten, je hebt nooit haast om thuis te komen. Sommige mensen verzuchten dat ze graag zo'n relatie als ik zouden willen hebben: doordeweeks lekker alleen. Lijkt ze heerlijk. En dat is soms ook best zo. Behalve als je je rot voelt en behoefte hebt aan een arm of schouder. 

Nog een voordeel is ons leeftijdsverschil en het werk wat wij doen. Ik ga officieel met pensioen als ik 67 jaar en 9 maanden ben, Jan als hij 57 is. Aangezien wij tien jaar verschillen, gaan we dus tegelijkertijd met pensioen. Ik ben dan ook nog van plan te stoppen met 65 dus ik ga iets eerder met pensioen en leef dan twee jaar en negen maanden op de zak van mijn man ;-)

Volgend voordeel: omdat wij twee huizen hebben, kunnen wij allebei onze huizen te zijner tijd verkopen en daar één huis voor kopen zonder of met heel weinig hypotheek. 

Ja, het zijn voordelen in de toekomst. Helaas. Om me heen zeggen mensen: 'Maar je leeft nu! Je moet nú genieten!' Duidelijk. Maar dat proberen we ook, maar we kunnen het niet op de manier zoals we dat het liefst zouden hebben. Als Jan een baan zoekt hier in Nederland, gaat hij met pensioen als hij 70 is of zo, en dan ben ik 80. Zit ik hier lekker 12 jaar achter de geraniums!  Soms is het nu niet haalbaar.

Bovendien is het zo dat hij straks ná de opleiding die eindigt in januari 2017, geplaatst kan worden ofwel in Den Helder, of in Brussel, of in Brugge, of in Zeebrugge. Dan kunnen we wel zeggen: schijt, we kopen een huis in België! Zul je dan net zien dat hij in Den Helder wordt geplaatst, omdat hij daar al vanaf dat wij elkaar kennen om vraagt. En zo nog een aantal scenario's waarvan wij de afloop niet kunnen voorspellen. 

Jan houdt van zijn werk, hij doet het graag en hij wil daar oud in worden. Ik hou ook van mijn werk, maar hoef niet nog járen mee, (een 60+ Office Manager vind ik wel triest eigenlijk) dus zijn werk is prio in dit geval.  In het ergste geval nog minstens negen jaar latten. Het is inderdaad niet altijd leuk en mischien ook wel hierdoor dat ik nog steeds fulltime werk, want wat moet ik anders alleen thuis. Niet gezellig. En bovendien kan ik mij thuis echt niet voldoende ontspannen met het lawaai daar tegenover een supermarkt. Dan is het op kantoor rustiger.

Daar op doorbordurend: stel dat ik in een ander huis zou wonen, een huis wat rustiger ligt en waar je enkel wat vogeltjes hoort, water hoort kabbelen, een trekker in de verte, misschien wat verkeer verderop, dan zou ik beslist overwegen korter te gaan werken en daar van te gaan genieten. Het één houdt het ander tegen of juist niet. Ik ga deze overweging pas maken als we wat meer zekerheid hebben omtrent Jan zijn plaatsing.

Voorlopig eerst het dak van mijn woning vernieuwen!

Emmer

Ik heb het gevoel alsof ik tegen een burnout aan zit. Ik heb al een paar dagen hoofdpijn en voel me moe en ben erg labiel. Ik weet eigenlijk niet eens wat de symptomen zijn van een burnout, en bovendien haat ik die aandoening te pas en te onpas op iemand geprikt wordt. 

Heel vroeger, nog tijdens mijn eerste baan, kreeg ik de diagnose 'overspannen'. Ook zo'n mode-aandoening. Ik was toen net begin twintig. En dan al overspannen? Onmogelijk, vind ik nu.

Nee, als je al meer dan 37 jaar fulltime werkt en er ook nog een huishouden naast hebt (goddank zonder kinderen), dán heb je pas recht op overspannen zijn. En zeker als je de laatste 25 jaar daarvan de baan hebt die ik nu heb.

Ik ga niet met veel plezier naar mijn werk. Vandaag ben ik op de fiets in een poging om die spinnewebben uit mijn hoofd te laten verdwijnen. Toen ik vanmorgen bij verkeerslichten stond, zei een stemmetje hardop in mijn hoofd: 'Geniet nu eens van de zon! Geniet nu eens van deze mooie morgen! Kijk dan, muts!' Dus ik keek. Naar de zon. Die boven het bedrijventerrein en de spoorbaan al was opgekomen. En ik zag niets. 

Als ik naar mijn werk fiets, zit de zon altijd in mijn rug. Nu met de steeds latere zonsopkomsten, kan het best heel mooi zijn in de polder. Maar dan moet je je dus omdraaien. Eén van de redenen waarom ik niet vaak met de fiets naar mijn werk rij: 's morgens zon in de rug en 's middags ook. Je hebt er niets aan.

Ik probeer intens te genieten van mijn eigen gemaakte koffie met een koekje. Lukt ten dele. Als ik geniet van mijn kopje koffie - die overigens uitstekend smaakt - kan ieder moment de deur open vliegen en krijg ik weer een opdracht. Nu! Dus ik kan nooit echt even een momentje voor mezelf hebben.

Ja, op het toilet. En dan nog. Ik deed dat vroeger best vaak. Dan ging ik op de WC zitten. Even helemaal niets. Ogen dicht en helemaal dubbelgevouwen zat ik dan op de pot. Soms maakte ik zelfs een power nap. Dat kan ik nog wel. De vrouwen zijn hier in de minderheid dus als ik naar beneden ga dan loop ik het minste risico dat er nog iemand naar het toilet gaat. Dan doe ik de deur dicht, ga zitten, sluit mijn ogen en haal ik adem op de yoga-manier. Even een momentje voor mezelf.

Ik heb het nu zo waanzinnig druk op het werk. Alles komt tegelijk en ik heb moeite om overzicht te houden. Sterker nog: het lukt mij niet. 'Maar je vind wel tijd om te bloggen en daar plaatjes bij te plakken?' zul je zeggen. 
Ja. Maar het bloggen helpt mij de boel te relativeren en pas op de plaats te maken, me even af te zonderen van het werk. Even een kleine mini-vakantie voor mijn hoofd, dat omloopt.

Rood omrande ogen. Het is me te veel. Ik heb gehuild. Deze week moet ik nog even doorbijten en prioriteiten stellen. Maar juist die prioriteiten stellen gaat mij moeilijk af. Ben een perfectionist en wil alles tot in de puntjes geregeld hebben. Kan me niet meer concentreren, word kortaf en labiel. Gepraat met de baas, want die ziet dan ook wel dat het te veel is. Nog even doorbijten dus en volgende week moet ik dan even mijn rust nemen. Even kortere dagen maken. 

Ik ben net een emmer die langzaam vol druppelt en dan ineens stroomt-ie over....

Strandfeest

Zo. mijn weekend met het mannetje zit er weer op. Alles back to normal, oftewel vanmorgen vroeg is hij vertrokken en hij zit nu aan de wal in Sint Kruis (vlakbij Brugge). 

Met een kokosdrankje

Joined together again

Vrijdag hadden we van het bedrijf de Beachparty. We hadden zulk prachtig weer, bijna te mooi om waar te zijn. Het koelde wel rap af toen de zon onder was, maar iedereen zat later om de vuurkuil dus echt koud hoefde je het niet te hebben. Zo te zien had iedereen het naar z'n zin, hoewel de organisatie dit keer van de BBQ niet helemaal vlekkeloos verliep.

Ik ben van nature niet zo'n feestganger en mis het inzicht om het iedereen naar het zin te maken en jezelf helemaal weg te cijferen. Vroeger had ik dat wel meer, maar in de loop der jaren - en ik weet niet precies wanneer dat gebeurde - is mijn organisatorische zin enorm afgenomen. Ik stond ooit eens lang geleden toen ik single was na een scheiding om drie uur 's nachts nog af te wassen - alleen - en toen heb ik gezworen dat ik nooit meer een verjaardag zou vieren. En vanaf dat moment heb ik dat ook niet meer gedaan. 

Ik denk zelf dat het komt omdat ik overdag al constant en volledig in dienst sta van het werk en dat zeker bij dit soort evenementen niet ik maar de baas wordt bedankt voor de gezellige avond. Dit keer had ik eigenlijk voor 98% de hand erin gehad qua organisatie, maar het was maar een enkeling die mij ook bedankte. Sommigen zijn zelfs zonder mij gedag te zeggen weg gegaan.

Dus je begrijpt - of niet - dat ik niet meer zo uit kijk naar dit soort uitjes. Als je het kunt ondergaan, dat alles voor je geregeld wordt, kan je er heerlijk van genieten. Maar ik, omdat ik het moet regelen, ga daar altijd met een flinke dosis stress naar toe (lees: hoofdpijn) en de knoop in mijn maag in afwachting van het commentaar wat zonder twijfel altijd komt na afloop. Is het niet van de baas zelf, dan wel van iemand anders. Het feit dat er altijd wel iemand is die commentaar heeft en dat niet ik maar de baas wordt bedankt, ontneemt mij al bij voorbaat aardig wat enthousiasme om er aan te beginnen. 

Maar dat hoort bij mijn functie, dus ik moet niet lullen. Dan had ik zelf baas moeten worden. Voor geen goud en niet voor al het geld in de wereld.

Dus op naar mijn volgende uitdaging: het kerstdiner én het 25-jarig bestaan van ons bedrijf.