Duitsland

De donderdag de 3e november, hadden we onze vlucht terug uit Valencia. De bedoeling was dat we rond 19.00u weer thuis zouden zijn. Maar helaas: er waren technische problemen en al met al waren we pas om 22.30u thuis. Flink wat later dus. Dus onze planning viel een beetje in het water.

De vrijdag namelijk zouden wij via Kaatsheuvel naar Duitsland rijden al waar wij waren uitgenodigd voor een drijfjacht. De bedoeling was om die donderdagavond te pakken, maar dat moest dus vrijdag. En al zou het enkel voor Duitsland zijn, dan was het nog te overzien, maar we zouden direct ná Duitsland doorrijden naar Oostende, dus moest ik pakken voor Duitsland én Oostende. 

Nou, dat had aardig wat voeten in aarde, want één ding wat je niet meer kunt als je in de overgang geraakt, is twee dingen tegelijk doen of gewoon lekker zorgeloos je koffers pakken. Vooral de bagage voor een (drijf)jacht, luistert nogal nauw maar gelukkig heb ik een lijst gemaakt van wat ik altijd mee moet nemen en bewaar ik alles zoveel mogelijk in één mand. Ik heb dus een jacht- en een duikmand. Beetje orde houden kan geen kwaad.

Dus na drie uur pakken - volgens mannetje - konden we eindelijk weg. We moesten eerst naar Kaatsheuvel om mijn wapen op te halen die ze daar gelukkig voor me hadden ingeschoten. Lang verhaal met 'slechte' munitie en ketsers: niet zo interessant. Na een korte 'lunch' in een wegrestaurant - waar iemand om glutenvrije zalm vroeg [duh] - naar Germania waar we tegen half zes aankwamen in onze gasthof: Pension Zur Linde. Daar wachtte ons een eenvoudige doch afdoende kamer met een piepklein badkamertje, maar wel met een betere douche dan in Valencia (bleek later).

Dan met mijn collega en diens vrouw waar we mee hadden afgesproken, naar een restaurant Jägerhof (goh, wat origineel....) om alvast kennis te maken met de overige jagers en drijvers, allemaal Nederlanders trouwens en een enkele verdwaalde Duitser. Een oerdegelijke schnitzel verorberd en niet te laat het nestje opgezocht. Gelukkig geen wekker om 04.00u maar om 07.00u. Me aankleden volgens het lijstje en in vol ornaat naar de ontbijttafel. Helaas regende het. Scheisse....

En dan naar de verzamelplaats waar om half negen begonnen zou worden met de drijfjacht. Ik denk dat we met zo'n veertig man waren totaal, dus drijvers én jagers. We werden opgedeeld in groepjes om 'uitgezet' te worden en toen ik mijn geweer wilde pakken, kwam ik tot de ontdekking dat ik het trekkerslot er nog op had zitten.... en het sleuteltje lag nog in het hotel. Dat was effe balen en heb even flink lopen vloeken. Het was geen optie om eerst even naar het hotel te rijden, dus heb ik me er maar bij neer gelegd en ben ik met mijn collega mee gegaan en hebben we samen 'aangezeten'. Hij dus wel met wapen, ik niet. Jan was drijver, want Jan heeft nog geen eigen wapen. En bovendien is drijven best leuk om te doen. Je bent lekker in beweging en ziet over het algemeen meer dan wij jagers.

Jan met mijn collega

Eerste aanzit: ik zit achter
mijn collega

Er zouden twee aanzitten zijn. De eerste was aan een soort weggetje. Toen we daar aan kwamen lopen maakten we een reegeit los (zo heet dat in jagerstermen: beetje stoer gezwets als je bedoelt dat er een reegeit in de dekking lag en opschrok door ons en wegvluchtte). Ze keek nog wel even om en liep toen blaffend weg. Mooi geluid.

Maar dat was dan ook de enige reegeit die we hebben gezien. Er kwam er nog wel eentje achter mij langs (ik zag de varens zo opzij buigen), maar toen die in de gaten had dat wij daar zaten, rende die snel weg. Geen schot gelost dus en zeiknat.

Filmpje:

Toen we werden opgehaald, zijn we eerst langs het hotel gereden, sleuteltje opgehaald en weer terug.

Toen we terug kwamen op de rendez-vous plek, bleek dat er slechts één jaarling reegeit (een reegeitje dus van iets meer dan een jaar oud) was geschoten. Verder niets. Iedereen was doorweekt. Bij mij viel het nog wel mee: ik had enkel drijfnatte handschoenen en een natte kop. Ondanks het feit dat ik geen regenkleding droeg.

Valt niet op....

Na een stevige bratwurst met brood en koffie, weer weggebracht voor de tweede drift. Ik nu mét wapen....

Toen we werden uitgezet hoorden we enorm veel schoten. Dat kon niet van ons zijn, maar er moesten daar hele kuddes voorbij komen, zoveel kabaal. Bleek later dat het bij de buren was (aangrenzend jachtveld) die dankbaar gebruik maakten van het feit dat wij het wild opjoegen. Maar ik hoorde ook later dat met dit weer (regen en bepaalde windrichting) de varkens (wilde zwijnen) een bepaalde route lopen om te schuilen of zo denk ik. 

Afijn. Ik werd afgezet op een plek midden in het bos waar ik 360 graden kon schieten. Dan bekruipt je altijd zo'n gevoel van: hoe ga ik staan? Of ga ik zitten? Welke kant kijk ik op? Ik heb het er niet zo op om mijn rug onbeschermd te laten. Die zwijnen kunnen behoorlijk agressief zijn en ik zit niet te wachten op een boze keiler (mannetjes zwijn) die mij te grazen wil nemen. Dus bleef ik staan en draaide ik in feite voortdurend heel traag om mijn as. 

De regen was inmiddels gestopt, dus alles was beter te horen, ook de eekhoorntjes in de bomen. Verder was het érg stil in het bos. Maar helemaal niets nada noppes gezien. Toen de drijvers langs mij liepen maakten ze nog twee reeën los, die dus op nog geen twintig meter van mij in de dekking lagen (reeën houden niet van regen, dus als ze een lekker 'droog' plekje hebben, blijven ze daar liggen), maar dat ging veel te snel, te veel boomstammen en bovendien: ik kon niet zien of het geiten of bokken waren (en de bokken waar niet vrij). Reeën hebben hun gewei al afgeworpen, dus kan je enkel het verschil zien aan de spiegel: het witte vlak op de bibs. Die verschilt tussen een geit en een bok.

Bleek bij terugkomst op de verzamelplek dat niemand wat had geschoten! Niet te geloven. Een zeer triest resultaat. Dat vond ook de landeigenaar. Het gebied beslaat een oppervlak van zo'n 800ha van gemengd karakter, dus bos met agrarisch gebied waarop maïs of ander gewas wordt verbouwd. Zwijnen kunnen daar enorm veel schade aan toebrengen. Het is dus zaak de populatie in toom te houden. Wilde zwijnen werpen doorgaans zo'n 15 biggen en dat vaak twee of drie keer per jaar. Dus reken maar uit. Vandaar af en toe even flink de bezem (drijvers) erdoor. 

De bossen zijn vaak productiebos en er kan vooral 's winters veel schilschade ontstaan doordat (vooral) herten de bast van de boom afeten waardoor de boom afsterft. Dus ook de herten moeten beheerd worden. Reeën worden in Duitsland gezien als 'klein wild' zoals wij hier hazen en konijnen zien, en mogen doorgaans altijd worden geschoten, met weer die restrictie van jaarlingen (kalfjes) eerst, dan de geit (voornamelijk enkel in najaar tot vroeg voorjaar) en de bokken meestal in de zomer als ze op hun best zijn (en herkenbaar!). 

Dus tamelijk veel regels en dat allemaal om het welzijn van het dier zoveel mogelijk te respecteren. Ook met varkens zijn regels. Over het algemeen mag je alle varkens schieten, dus bagge (vrouwtje), keiler (mannetje), frisling (heel jong varkentje) en overlopers (van ongeveer een jaar), maar niet de zogenaamde 'voerende bagge' oftewel de bagge met zogende frislings. Zo harteloos zijn we niet. Een voerende bagge is belangrijk voor de rotte (groep varkens) waarover een voerende bagge vaak de 'leiding' heeft. 

Goed. Na deze nogal teleurstellende jachtdag en na het 'dood blazen' van het wild, terug naar het hotel, een lekkere warme douche genomen en daarna naar één of ander zaaltje waar ons een buffet wachtte. Daar werden wat prijzen uitgereikt aan degenen die het best een voorspelling hadden gedaan van het tableau (dus één enkele reegeit).

Duitsland is best mooi....

Een goed gesprek gehad met de vrouw van mijn collega en dat was voor mij een echte eye-opener: aan mij mankeert niets. Ik heb geen therapeut nodig. Ik heb geen depressie of burnout. Ik zit gewoon in de overgang. Of nou: gewoon.... Wat zij mij vertelde was zó herkenbaar, dat er op dat moment echt een radartje in een groefje klikte en alle 'ellende' van mijn schouders viel. Toen was de griep pas écht uit m'n lijf.

Na een goede nacht in zo'n rustige omgeving - wat is het stil daar - na het ontbijt richting Oostende. 

Weer een ervaring rijker....