Op Facebook volg ik o.a. Wolven in Nederland, om de bekende reden dat ik mijn jeugd grotendeels heb doorgebracht met een wolfhond (Saarloos wolfhond). Toen nog een hond die voor één-vierde deel echt wolvenbloed in zich had en niet echt meer te vergelijken is met de hedendaagse Saarloos waar het wolvenbloed grotendeels is uit gefokt. Wolven in Nederland is een organisatie die zich bezighoudt met nieuws over de wolf nu nog vlak over onze landsgrenzen. Zij melden al het nieuws over de wolf wat zij kunnen vinden in de media in de ons omringende landen. Daaruit blijkt dat de wolf zijn opmars doet naar Nederland. Buiten de wolf is ook de eland en de meerval zijn opmars begonnen in ons land, maar daar wordt door deze organisatie (natuurlijk) niets gemeld en daar is ook niet zo'n ophef over.
Wat heeft jacht daarmee te maken? Nou, in de reacties op Facebook op hun meldingen druipt de haat tegen jagers en jacht in het algemeen ervan af. Ik durf al haast niet meer de commentaren te lezen omdat het zoveel vooroordelen bevat, zoveel zinloze haat, onwetendheid, dat ik zelfs buikpijn krijg als ik dit intyp. Ik moet toegeven dat je altijd jagers hebt waarbij ik ook mijn wenkbrauwen bij op trek, maar dat heb ik ook met duikers die de grenzen van hun kunnen (en brevet) opzoeken. Excessen heb je in iedere tak van sport.
Nu wil het geval dat ik in december begin met mijn jachtcursus. Ik loop daar al veel langer mee en het gaat dan eindelijk gebeuren (ook daar krijg ik buikpijn van als ik er aan denk maar dan voor andere redenen).
Vroeger dus was ik dezelfde mening gedaan als de honderdduizenden andere Nederlanders: anti-jacht en waarschijnlijk lid van de PvdD geweest als die toen al had bestaan. Maar door mijn omgang met diverse natuurminnende personen, mensen die mij de nuances uitlegden van wat je doorgaans niet in de media leest, is mijn mening drastisch veranderd. Ik leg nuances. Ik ben dus niet rücksichtlos voor alle jacht. Ik walg van beelden van heren (en dames!) die trots naast een pas geschoten leeuw zitten, hoewel je daar ook het verhaal achter moet weten alvorens te kunnen oordelen. Ik heb met veel dubbele gevoelens een prachtig verhaal gelezen over een georganiseerde jacht op een olifant stier. Daar weer: het verhaal erachter maakt deze jacht - overigens duur betaald - aanvaardbaar en rechtvaardig.
 |
| Coyote op jacht naar het kalf van een Pronghorn wat overigens fel werd verdedigd door mama Pronghorn (Yellowstone) |
Ik ben lange tijd opgetrokken met een man die toen nog geen jager met geweer was, maar met een camera met tele-objectief en hij heeft mij veel verteld over de jacht en de jagers. Het is een apart wereldje, toegegeven. Je komt er ook moeilijk tussen. Door mijn werk en mijn kennis van een aantal jagers, hoop ik toch dat ik een keer de kans krijg straks mee te kunnen met een jachtpartij. Klinkt als een feestje, maar ja, hoe noem je het anders... Ik ben al één keer meegeweest met een drijfjacht op de hazen - zo heet dat hè: OP de hazen - en dat was geweldig. Hele dag buiten, pijn in je voeten, koude handen en een haas mee als kado om zelf te slachten - had ik ook nog nooit gedaan - en op te eten. Hoe PUUR wil je het hebben... Zielig? Nee, niet zielig. Of ik nu een vos ben of een wolf of een kat, ook ik als mens maak deel uit van de natuur en hebben wij het recht - beheerd en gereguleerd - om te jagen. Of ik ooit in staat ben om een ree of hert te schieten - even buiten het feit of ik ooit een geweer zal kopen - dat moet ik ook maar afwachten, maar ik weet ook dat als je door een vizierkijker kijkt, je al een bepaalde (figuurlijke) afstand schept tussen jou en het levende, lieve, koddige, schattige beestje. En dan - zoals Jamie Oliver ook heeft ervaren in Italië - is het niet meer dan een stuk heerlijk vlees.
 |
| Het resultaat van een drijfjacht op de hazen |
Die mensen die zo fel reageren op de Facebookberichten van Wolven in Nederland, denken dat 'wij' jagers de wolf liever dood dan levend zien. Maar dat is juist het roodkapje syndroom waar zij zo fel tegen ageren en door dit soort opmerkingen alleen maar in stand houden. Men weet ondertussen veel meer over wolven. Jagers worden gecontroleerd, beheer wordt gereguleerd. Juist de jagers hebben geen last meer van dit syndroom. Het zijn vaak de mensen van drie hoog achter die zo fel reageren tegen alles wat met jacht te maken heeft. Mensen die bang zijn van spinnen en pissebedden smerig vinden. Mensen die het zielig vinden als ze zien dat op TV een kalf van een Wapiti wordt gedood door een roedel wolven. Mensen die willen dat de orka Morgan wordt vrijgelaten, maar het niet kunnen aanzien dat een roedel orka's in de vrije natuur een kalf van een walvis laat verdrinken. Mensen die totaal de band met de natuur zijn verloren, die zelf een winterjas met wasbeerbont dragen, leren schoenen, brood eten waarvoor tarwe nodig is en voor tarwe is grond nodig en die grond was vroeger natuur.... en ga zo maar door.
En dan zit er ook nog zo'n malloot op internet die denkt alles beter te weten, ook anti-jacht. Zo'n man die hele dagen niets te doen heeft, al zijn kennis uit boekjes of van internet, zo'n man die enkel maar reageert met lange, onbegrijpelijke volzinnen vol met taalfouten. Ik zal zijn naam maar niet noemen, want het is eigenlijk het vermelden niet waard, maar ik lag al met hem in de clinch op de blog van de Oostvaardersplassen en gelukkig ben ik niet de enige die zich aan hem stoort. Negeren is het toverwoord in deze. Ik zie bij de andere reacties op die zelfde blog dat hij het een sport vindt om anderen het leven zuur te maken met volzinnen die niemand begrijpt.
Afijn. Het blijft een discussie waar je nooit uit zult komen. En het is ook niet leuk om een dier te zien sterven op wat voor manier dan ook. Maar waar ik mij het meeste aan stoor is de generaliteit, het alles en iedereen over één kam scheren, het nalopen, het kuddegedrag, de hypocrisie. Wij mensen (én dieren) kunnen nu eenmaal niet leven zonder inpact op de natuur om ons heen. Hoe je het ook wend of keert...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.