Weinig fiducie

Afgelopen zaterdag zijn wij even naar ons nieuwe huis gereden net over de grens in België onder Zeeuws-Vlaanderen. Meetjesland heet die streek, naar het schijnt een erg mooi gebied.

Ons nieuwbouwhuis stond er nog net zo bij als een week of drie geleden, toen Jan daar was op weg naar mij. Even langs de woning rijden. Het is maar een kleine omweg. We konden zien dat de hemelwaterafvoeren waren aangelegd, langs het huis liepen zo de regenput in. We hebben twee putten voor de woning: een regenwaterput en een strontput. Dat laatste wist ik niet: ik dacht dat we gewoon op het riool zouden worden aangesloten. Blijkbaar niet. Maakt mij ook niet uit. Ik heb geen ervaring met strontputten en weet dus ook niet hoe dat werkt. Hier in Nederland betaal je rioolbelasting en hoe dat in België gaat, met name daar, weet ik niet.

Toen ik daar zo door de woning liep, kreeg ik wel lichtelijk buikpijn hoor. Toch wel beetje nerveus voor de dingen die komen gaan. In onze situatie blijft het toch wel apart. Ik ga er nog niet wonen. Het is wel 'ons' huis wat betekent dat we het samen hebben uitgezocht en dat het ons samen aan staat. Letterlijk is het niet mijn woning. Ik hou mijn eigen woning hier in Nederland, want ik blijf werken - moet nog blijven werken - om dan over een jaar of acht definitief daar naartoe te verhuizen.

Hoe dat in de praktijk zal gaan, weet ik nu nog niet. Er is weinig fiducie dat ik dit ga volhouden bij mensen om mij heen. Daarom praat ik er ook weinig over en rep ik eigenlijk helemaal niet (meer) over de woning.

De bedoeling is dat ik er zeg maar drie van de vier weekenden naar toe rij vanuit mijn werk. De bedoeling is dus ook dat ik minder ga werken. Zoals ik dat nu heb bedacht: ik rij de donderdagmiddag daar naar toe (twee uur en een kwartier rijden) en maandagmorgen rond half negen rij ik weer terug. Dan ben ik in theorie rond kwart voor elf op het werk. Daar is over gesproken en ik heb daarvoor een akkoord. 

De week dat ik niet naar WO ga, hoef ik niet minder te werken en kan ik gewoon de hele week op het werk zijn. En bovendien kan ik flexibel zijn met zo'n rooster. Als het eens uitkomt om hier te blijven is er geen man overboord en kan dat gewoon.

Een groot nadeel van minder werken is dat het er behoorlijk inhakt qua salaris. En ook qua pensioenopbouw. Dat is iets wat ik nu heel lastig kan inschatten, want mijn kosten thuis worden waarschijnlijk minder (minder gas en elektra), maar niet zoveel minder dat het mijn 'minder salaris' volledig compenseert. Maar ik weet ook uit ervaring wel dat je je plooit naar wat je hebt.

Dus dat is niet de grootste twijfel. De grote vraag is of ik het volhou. Heen en weer rijden, meer weekenden daar dan hier, wordt dat wel 'mijn' thuis, ga ik me er goed bij voelen, wat ligt daar en wat blijft hier, ga ik leven als een nomade, vind ik daarin mijn rust of juist niet? De enige manier om het uit te vinden is door het te doen. Neemt niet weg dat ik er soms al over nadenk, maar die gedachten druk ik vrijwel direct weg omdat ik er nerveus van word. Het is gissen. Hypothetisch denken over dingen en situaties waar ik totaal geen ervaring mee heb. Ik wil niet dat de mensen om mij heen die er geen vertrouwen in hebben gelijk krijgen. En ik ben daar gewoon bang voor. Omdat ik het niet weet!

Ik heb altijd gezegd: goh, woonde je maar een uur dichter bij. Dan zou ik veel vaker naar je toekomen. Oostende is gewoon een roteind rijden. Alles mee drie uur, maar vaker doe ik er vier uur over. Het is van hier tot daar druk, soms zelfs - voor mijn idee - één lange file. Zeker op de tijdstippen dat ik kan rijden. En ik rij gewoon ook niet graag in België. 

Nu wordt die afstand twee uur (dat laatste kwartiertje is van de snelweg af, nog even dat laatste loodje naar de bestemming). Dat scheelt significant. Het enige knelpunt wat we straks hebben is Rotterdam. Want ik rij dan volledig via Nederland, door Zeeland, tunnel door. Makkelijk zat. Kost je een tientje per week (tunnel) maar ik heb dat tientje er duizend keer liever voor over dan over die rampzalige ring om Antwerpen te moeten rijden. 

Dus ik zie het eigenlijk best wel zitten. De weg is prima, de weg is mooi, goed te doen, geen obstakels en bijna van begin tot eind snelweg. Wat is nou twee uur? In Amerika doen ze daar niet moeilijk over. Relatief dus. Ik heb mijn Tuppertrut Peugeot 107 ingeruild voor iets meer auto zijnde VW Polo dus dat zit ook snor. Lekker muziekje op en tuffen maar. 

Ik kan haast niet wachten om het in de praktijk te brengen. Kijken of het meevalt. Of ik me erin kan vinden. Of ik rustiger word. Of ik 'afstand' kan nemen van mijn huidige huisje. Of ons huis mijn nieuwe thuis wordt. 

Zoveel onzekerheden.... Zo spannend....