Een sjaggie loopje

Vanmiddag een tamelijk sjaggie loopje achter de rug. Ondanks dat achter af gezien natuurlijk best lekker gelopen. Ik irriteerde mij aan m'n kleding. M'n shirt wat te zwabberig zat en mijn zomer loopbroekje. Toen ik mijzelf in de spiegel zag, had ik echt zoiets van: Nou.....

Ik heb af en toe van die dagen dat ik het echt moeilijk heb met het accepteren van het verval van mijn lijf. En dat in combinatie met hoe ik mij voel, is dat af en toe moeilijk te accepteren. Ik voel mij nog eigenlijk best jong, maar ik kan toch wel duidelijk zien dat de jaren beginnen te tellen en dat de tekenen van de overgang zichtbaar worden. Slappe huid voornamelijk ondanks dat ik het goed verzorg. Je kunt je huid helaas niet trainen en dat is best frustrerend.

In dit geval lijk ik dan op mijn vader. Hij had erg veel moeite met het accepteren van ouder worden. Ik heb er moeite mee en soms erg.

En dan was het daarbij ook nog best warm met het lopen en ik had een shirtje aan gedaan met korte mouwen en ik had beter een top kunnen aantrekken. Iets om eens aan te schaffen, want zo veel heb ik er niet.

En toen had ik zes kilometer gelopen en ik had zoiets van: That's it. Verder hoef ik niet. Toen zag ik een stel hardlopen wat ook begon met lopen toen ik ook begon - zij natuurlijk een stuk jonger, jaar of 25 of zo - en toen kwam mijn vechterskarakter boven en heb ik toch nog doorgelopen tot ik 8 km had. 

Al met al niet mijn allerlekkerste loop. Mijn 500 km wat ik als doel had gezet om te halen vóór mei, ga ik niet halen. Ik moet nu nog 38 kilometer en ik loop nu nog twee keer. Ik ga me ook niet extra inspannen om die 38 kilometer nog te lopen. Ik ben natuurlijk goed ziek geweest en daardoor zeker vier keer niet kunnen lopen. Nou ja, pech, maar geen ramp. We gaan gewoon lekker door.