Op zich is het prima overleven in een onaf huis en voelde ik mij ook een stuk geruster toen ik gisteren de bevestiging kreeg van de aannemer dat hij de regie overneemt. Echter vanmorgen na een vergadering op kantoor, werd ik gebeld door de loodgieter of hij vanmiddag al terecht kon om de radiator weg te halen en de gaten te boren voor de nieuwe radiator. Maar aangezien dat wellicht de planning van de aannemer in de war schopt, zie ik liever dat hij dat regelt met de aannemer. En ondanks dat hij nogal liep te pushen omdat hij spijkers met koppen wilde slaan, heb ik hem toch gezegd dit met H. te overleggen. Als ik de regie uit handen geef, moet ik dat ook 100% doen. Anders zit ik maar in H's vaarwater.
Vrijwel direct daarna werd ik gebeld door de fabrikant van de nieuwe kozijnen voor in mijn nieuwe badkamer en ook een nieuw kozijn in de berging, om de kozijnen in te meten, maar ook dat moet met de aannemer worden besproken. Ik kan er wel bij zijn, maar of H. dat lukt dat kan ik niet zeggen. Andersom kan dat wel: als H. zegt, ze komen dan-en-dan, dan kan ik zorgen dat ik erbij ben, mocht dat nodig zijn.
Nu, dat was vanmorgen en ik heb tot op heden verder niets meer gehoord dus ga ik gevoeglijk van uit dat het wel goed komt. Ik zit met niets op de schopstoel en ik kan leven in mijn huis, ondanks de 'beperkingen'.
Het is wel raar om op kantoor te zitten en niet te weten of er iets in je huis gebeurt. Ik heb gisterenavond alles uit de keuken gehaald, maar je weet nooit of er wat is gedaan en hoe je dan je woning terug vind, of je nog eerst moet gaan schoonmaken of meteen je prakkie kunt opwarmen.
Het valt niet mee om 'gewoon' te gaan werken en je huis zo achter te laten. Ik kan het knagende gevoel niet van me losschudden. Ik weet niet hoe ik dit moet bewerkstelligen. Ik weet best dat ik me geen zorgen hoef te maken, niet persé. Maar toch voel ik mij niet op mijn gemak.
Als ik mijn 'glazen bol' kijk, dan zie ik ook een vreselijk warrige toekomst. Een beeld van diverse houten bruggen die overhoop liggen maar nog wel beloopbaar zijn. Ik heb geen benul van tijd en denk bijvoorbeeld niet van hé, volgende week gaan we naar een event. Nee, dat is op die-en-die datum en ik heb daar geen gevoel bij. Dan ineens is die datum 'in zicht' en denk ik, o ja, verrek, dat zouden we ook nog doen. Ik heb zelfs niet eens het benul wat voor dag het vandaag is.
Nu hoop ik dat dit komt doordat er zoveel om me heen gebeurt en niet dat er veel meer aan de hand is, als bijvoorbeeld een burn-out. Ik moet toegeven dat ik niet veel kan hebben, maar het kan ook komen doordat ik in de overgang zit. Dat is erg lastig te zeggen. Ik was in week 16 voor het laatst ongesteld en het is nu week 23, dus ik wil maar zeggen... Ik loop al een hele poos in een soort PMS-toestand en dat is voor mijzelf al erg lastig te handelen, laat staan voor een ander. Ik ben moe, kan ieder moment in huilen uitbarsten en ik moet enorm uitkijken om mijn geduld te bewaren. Om het minste geringste loop ik flink te vloeken.
Nu zijn er ook een aantal factoren die dit triggeren - of die mij juist nu enorm irriteren omdat ik zo ben, dat is ook lastig te zeggen - en dat is natuurlijk mijn eigen verbouwing en dan meer de onduidelijkheid over de planning, maar ook de enorme herrie en chaos nu sinds afgelopen maandag vanwege die verbouwing aan de overkant van de supermarkt en dat vanaf zes uur in de ochtend! Vanmorgen ook vier, vijf vrachtwagens tegelijk in de straat, containers overal, echt chaos. Ik kan al vrij slecht tegen lawaai, zeker 's morgens, maar als je zo je dag moet beginnen, is dat al geen goede start. Dan steken mijn toch ietwat latente autistische trekjes de kop op. Ik spreek mezelf meerdere malen op een dag geruststellend toe, maar echt helpen doet het niet. Ik heb 's avonds erg veel last van RLS, wat mij natuurlijk doorgaans ook altijd parten speelt als ik eens even lekker een dutje zou willen doen in het weekend of gewoon even relaxt op de bank ga zitten 's avonds, want zodra ik me ontspan dan begint dat geleuter met mijn benen.
Kortom, ik heb het gevoel alsof het me even niet mee zit hoewel ik in feite niets te klagen heb. Ik weet het ook niet....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.