Het verhaal achter de vloer

De zomer kan voor 2014 in ieder geval niet meer stuk. Voor mij is 2014 nu niet bepaald hét jaar waar ik met veel plezier aan zal terug denken. De nasleep van het overlijden van mijn vader - de zorgen voor mijn moeder die daarvoor in de plaats zijn gekomen -, de verbouwing die al véél te lang duurt, de ramp met de MH17 die mij erg aangrijpt (wie niet....). Gelukkig gebeuren er ook leuke dingen en heb ik dit jaar in ieder geval al mijn eerste grotduiken gehad! Tada! 

De zorgen om mijn moeder lijken ongegrond, maar natuurlijk hou ik vinger aan de pols. Een heupoperatie gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten, temeer omdat ze nauwelijks een week ervoor ook plots naar het ziekenhuis moest. En van een ziekenhuis word je alleen maar zieker. Dat alles bij elkaar - inclusief natuurlijk het nog steeds verwerken van het overlijden van mijn pa - kost veel energie. Mijn broer maakt zich daarentegen erg veel zorgen en daar krijgt hij dan weer migraine van en dat geeft mijn moeder weer zorgen en zo is het cirkeltje rond. Het is natuurlijk niet verkeerd om voor je moeder te zorgen - let op het woordje 'voor' - maar het moet niet ten koste gaan van je eigen well being want anders kan je straks voor niemand meer zorgen. Afijn. Ik probeer te doen wat in mijn mogelijkheden ligt. Dat is beperkt, ben ik mij van bewust, maar het is nu eenmaal niet anders.

En dan nu de verbouwing. Nu al bijna twee maanden aan de gang wat natuurlijk véél te lang is, temeer omdat ik mijn 'huis' nu al die tijd 'kwijt' ben. Zoals de man van de vloer zei: 'je bent je veilige plekje kwijt'. Je kunt dan wel bijvoorbeeld tijdelijk in een ander huis zitten als het moet, maar dat is ook jouw huis niet en voelt niet zo goed en comfortabel aan als je eigen huis, je eigen bank, voetjes op de tafel.... 

Ik heb dus de aannemer gesproken en hem op het hart gedrukt dat ik het in feite in de komende tweeënhalve week gedaan wil hebben. Dus toilet klaar en vloer klaar, zodat ik mijn meubels weer terug kan zetten en de boel weer kan gaan inrichten. Omdat het mij best hoog zit kwamen daar natuurlijk de nodige emoties bij maar misschien is dat zo slecht nog niet en komt de boodschap goed over. Ook de man die de vloer gaat gieten en het parket gaat leggen op het hart gedrukt dat ik het gedaan wil hebben in week 32. Ik hoop echt dat dat gaat lukken. Ook voor de badkamer straks in september heb ik bijna geëist dat ik dat in een zo kort mogelijke termijn gedaan wil hebben. Ik hou er niet van om mensen onder druk te zetten, maar blijkbaar is het noodzakelijk anders doen ze niets of denken 'ach, dat komt wel...' Spijtig.

Overigens heb ik nu wel het verhaal gehoord achter de vloer. Zoals eerder geschreven is bij het verwijderen van de dekvloer de vloer ingestort en is ten dele gerepareerd met tempex vloerbroodjes. Daarna is de vloer provisorisch dichtgesmeerd met betonmortel. Ik hoorde van de vloerman dat het er erg dramatisch uit zag, dus niet alleen fysiek maar ook qua 'en hoe nu verder'. Schijnt dat dit toch wel een puntje was. Maar goed dat ik dat allemaal niet wist en uiteindelijk alleen heb meegekregen dat er een nieuwe vloer is gestort. Maar de ondervloer, dus met name de broodjes, schijnt nogal instabiel te zijn, dus ben nu een beetje ongerust of alles nu wel stand houdt, ook op de langere termijn. Ik mag er vanuit gaan dat met een nieuwe vier centimeter dikke vezelbetonvloer het wel stabiel is. Toch? Oef, zal denk ik wel een gepeperde rekening worden, vermoed ik.... 

Ondertussen is het toilet wel betegeld, maar nog niet afgewerkt. Soms gebeuren er meerdere dingen op één dag en dan staat het weer een poos stil. Gelukkig is Jan thuis en heeft hij alle muren in de primer gezet en is hij bezig met de uiteindelijke verf. Ik had eerlijk gezegd niet geweten hoe het had gelopen als ik hem niet had....Ik laat het te weinig blijken hoe zeer ik dat waardeer, maar zit nog niet in mijn goede doen en zie ondertussen meer en meer op tegen de badkamer straks. Als ik nu aan mijn huis denk, krijg ik echt zo'n unheimisch gevoel. Ik kom er nu dan ook niet graag en kan me er niet ontspannen. Ja, en als je je twee maanden niet echt kan ontspannen en er ook nog allerlei andere 'zorgen' bij komen, is het niet zo gek dat ik nu weer RSI heb en nors en kribbig ben. Moet me maar focussen op het einde - wanneer dat dan ook mag zijn - en vertrouwen op een goede afloop.