Who We Are

Jonge elanden in Alaska (vakantie 2008)

Vandaag toch echt wel een wat mindere dag. Ik was vanmorgen beetje te vroeg - vanaf zes uur - wakker. Dus direct weer hoofdpijn en zware ogen. Daardoor ook niet helemaal in vorm en weerbaar. Als je dan ook nog op de tweede dag op rij commentaar krijgt over een onderdeel van de catering tijdens onze huisshow, word je daar niet vrolijker op.

In feite doe je het gewoon nooit goed. En speciaal op dagen als deze borrelt het zo van binnen en ben ik geneigd om alles op te geven en eindelijk eens te gaan doen waar ik niet gefrustreerd van word en niet voortdurend commentaar krijg op vrijwel alles wat ik doe. Gelukkig weet ik wel van mezelf dat wát ik doe gewoon goed is op het moment zelf, dat je niet alles voor kunt zijn - ik ben geen supermens - en dat er bepaalde personen zijn die alleen maar commentaar kunnen leveren. Natuurlijk reageer ik dat dan weer af op een andere manier of door heel erg in mijn schulp weg te kruipen en het eeuwige commentaar te vervloeken. Ik ben gelukkig niet zo dat ik dan denk dat het aan mij ligt, want sommige zaken kán je gewoon niet weten en als ik werkelijk zo slecht zou zijn, dan had ik hier niet meer gewerkt. Ik kan alleen soms mijn waffel niet houden en dat komt mij soms zuur te staan, maar aan de andere kant ben ik wie ik ben en hou ik al veel te veel naar mijn zin een masker voor. 

Het enige is dat ik geen brede rug heb en dat alles als een soort trechter bij mij naar binnen komt en dat op een gegeven moment die trechter vol zit en het eruit komt vaak in een huilbui. Ik heb altijd al moeite gehad om mijn frustraties op een iedereen goede manier te ventileren. Ik krop het vaak op en reageer het af op personen (of dingen) om mij heen, soms ook op mezelf - getuige de littekens hier en daar als ik weer iets met geweld stuk sla. Rustig word ik pas als ik de natuur in ga, waar ik - als het aan mij zou liggen - uren zou kunnen zitten en wachten op de dingen die gebeuren. 

Het gemakkelijkste wat ik kan doen om die innerlijke (on)rust te bevredigen, is op internet zoeken naar sites van mensen die het leven leiden wat ik zou willen leiden. Duidelijk in een verkeerd land groot geworden en dat zou mijn eeuwige innerlijke onrust kunnen verklaren. Waarom ben ik niet opgegroeid met paarden? Waarom heb ik mijn leven niet verder gesleten met honden? Waarom ontdek ik pas op zo'n 'late' leeftijd wat ik eigenlijk altijd heb willen doen?

En waarom durf ik dat niet alsnog te doen....?

Vele redenen om het wel en veel om het niet te doen. Het gras is nooit groener aan de overkant en vergeet niet dat dit soort beelden geromantiseerd zijn. Maar daarom wil ik wel graag terug naar de Amerika of Canada volgend jaar. Met of zonder jachtakte....