Het leven gaat door

Het lijkt wel dat naarmate je ouder wordt je de dingen meer aangrijpt dan als je jonger bent. Gisteren natuurlijk een zwarte dag voor België. Ja, de zon is toch weer gewoon opgekomen vanmorgen. Nou ja, dat is ook niet helemaal waar: de aarde heeft haar draai weer gemaakt op een zodanige manier dat deze morgen de zon weer boven onze horizon is verschenen. Hoewel dit keer wel verstopt achter grijze wolken. De vogeltjes floten ondanks dat dat het een lieve lust was. Ja, zelfs bij mij.

Buiten het feit dat nieuws je harder aangrijpt op latere leeftijd, kijk ik nu ook met afgrijzen naar de digitale cijfertjes op mijn weegschaal. Het verval heeft nu toch echt z'n intrede gedaan. Ik ben niet aan de lijn - douw net m'n tweede Verkade Digestiefje weg - maar het moet nu wel stoppen. Volgens mijn Eetwijzer, die ik allang niet meer trouw iedere dag invul, eet is zelfs minder dan ik dagelijks 'mag'. Dat wil zeggen: minder dan 1900 kcal per dag. En dan is mijn beweging daar nog niet eens bijgeteld.

"Maar als je meer traint, krijg je ook meer spieren," zei mijn hubby afgelopen weekend. Had vorige week natuurlijk 8,5km gelopen wat toch beduidend meer is dan ik normaal loop. Een fijne tactische opmerking waar ik me dan maar aan vastklamp. Vanmiddag nog maar even een poging wagen om wat kilocaleriën eraf te lopen (en er 's avonds net zo hard weer bij te eten...).

Goed. Er zijn (dus) ergere dingen in de wereld. Was er gisteren toch wel een beetje door van slag. Ik ben toch iets meer betrokken bij België dan anderen. Jan z'n broer woont midden in Brussel, maar met hem is gelukkig alles ok. Niet dat ik me nu erge zorgen maakte, maar het is toch wel fijn om 's avonds net voor de yoga te horen dat hij 'gewoon' aan het werk was. 

Verder gaat het leven hier door alsof er niets is gebeurd. Vliegtuigen stijgen en dalen, vogeltjes zijn een beetje hyper van de hormoontjes en op het werk is het weer business as usual. Ja. Wat moet je anders....