Het lijkt nog maar net een paar weken geleden dat ik voorbereidingen moest treffen voor kerst. Nu is het over een maand alweer zo ver. Iedereen in de stress.
Waar anderen de herfst op handen dragen, vind ik het maar zozo. Dit heeft meer te maken met de donkere dagen dan met de prachtige herfstkleuren, de spinnewebben, de blaadjes op de grond en die speciale geur die er altijd hangt rond deze tijd.
Mijn tuin is zo goed als winterklaar: de lei-lindes zijn gesnoeid en de haag voor een groot deel geknipt. Ik heb de druif een heel eind terug gesnoeid om deze alvast wat hapklaar te maken voor als ik 'm wil gaan verhuizen. De Aloë Vera's staan voor een deel binnen. Moet nog een plek zien te vinden voor ééntje, maar omdat mijn huis vrij klein is, is dat ieder jaar weer een crime.
Dat is hopelijk met het nieuwe huis ook opgelost, want ik zou er graag een (tweedehands) kas willen hebben. Dan kan alles wat moet overwinteren daar in.
De inhoud van de tuin zal sowieso van lieverlee helemaal - of toch voor een groot deel - richting WO gaan. Stukje bij beetje. En op de opengevallen plekken komen planten die geen verzorging nodig hebben óf ik plemp het helemaal dicht met tegels. Dat moet ik nog even bekijken.
Ik kan me nog heel moeilijk voorstellen hoe het zal zijn in het andere huis. Het is natuurlijk ook nog zo dat ik daar vier van de zeven dagen niet ben. En ik vind dat best een minder leuke gedachte. Het is jammer genoeg té ver rijden om iedere dag op en neer te gaan (iets meer dan twee uur) en bovendien volslagen nutteloos want ook dán kan ik niet genieten van het huis, de tuin (die nu nog kaal is natuurlijk) en vooral .... de stilte....de frisse lucht...
Ik ben niet meer zo heel romantisch ingesteld dat ik nu vlinders in mijn buik heb bij het idee heb dat we bezig zijn met een 'nestje' voor ons beiden. Na twee relaties en een flinke dosis levenswijsheid, weet ik dat dit gewoon weer een huis zal zijn, een thuis weliswaar, maar waar ook op een gegeven moment stof komt te liggen en waar ook gepoetst en geschrobt moet worden.
We zijn ook niet van die mensen die alles direct tiptop in orde moeten hebben, omdat dat gewoon een utopie is en je laat meeslepen door programma's als Binnenstebuiten en Bouw Je Droomhuis. Een thuis wordt het vanzelf wel, met de jaren. Zoiets moet groeien.
Ik zal je zeggen dat ik zelfs wat kriebels in de buik heb bij het idee dat ik over negen jaar inderdaad dan eindelijk ga samenwonen met mijn man. In één huis. Dat klinkt misschien heel raar en tegendraads, maar ik heb nu doordeweeks mijn eigen routines en gewoontes en dingetjes - je kent dat wel - en dat valt dan helemaal weg natuurlijk. Alhoewel: als het inderdaad zo is dat de militairen straks zeven (!) jaar langer moeten werken, heb ik overdag zeeën van tijd natuurlijk. Aan die ruim 600 m2 tuin zal ik mijn handen vol hebben. En wie weet tijd voor een kat. Of hond...
 |
| Mijn droomhond: Saarloos Wolfhond. |
En o ja, ik heb een Garmin 235 besteld....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.