Drijfjacht Duitsland - herkansing

Op 27 januari schreef ik dat ik té gespannen was om een verhaal op 'papier' te krijgen. De reden van die gespannenheid was dat ik die middag met de bolide van de baas via Antwerpen naar Duitsland ben gereden.

In november 2016 kregen wij een uitnodiging om deel te nemen aan een drijfjacht in Duitsland bij Rascheid. Omdat die driften - er waren er twee - niets opleverden behalve één smaldier (jonge ree), moest er een andere keer opnieuw gedreven worden. Dit gebeurt in het kader van schadebestrijding. 

Ook in Duitsland is veel landbouw (mais, tarwe, noem maar op) en die percelen staan iets meer dan in Nederland tussen de bospercelen. Om een goede oogst te kunnen garanderen, moet er een goede opbrengst zijn. Een rotte (groep) wilde zwijnen kan in één nacht behoorlijke schade toebrengen. Ook bos is vaak landbouw (bosbouw) en daar kunnen de reeën weer veel schade aan toebrengen als de aantallen te hoog zijn. Reeën eten voornamelijk de malse verse knopjes van jonge aanplant.

Een goede gezonde zwijnen- en reeënstand is dus noodzakelijk. Landeigenaren verpachten hun land vaak aan jagers (jachthouder) die daar dan de taak hebben om de schade voor de landeigenaars zo beperkt mogelijk te houden. Dit is niet vrijwillig: als er schade is kan het zijn dat de jachthouder die schade moet vergoeden omdat hij heeft 'nagelaten' de wildstand te beheren. 

Ja, zo gaat dat. Tussen de regels door kan je lezen dat ook als vegetariër of veganist je niet kunt vermijden dat er dieren moeten worden gedood om jou te voorzien van voldoende plantaardige voedsel.

Verzamelen

Afgelopen zaterdag hadden we dus een herkansing. Ik heb al eens uitgelegd wat een drijfjacht is, maar voor degenen die net 'inschakelen': er wordt een gebied met mensen en honden 'uitgekamt' om het wild op de been (op de lopers) te krijgen en langs de randen zitten jagers die dan proberen dat wild te schieten. Wat overigens niet zo vanzelfsprekend is en met wisselend succes.

Bovendien is niet alles 'vrij' en dit keer waren alle varkens (wilde zwijnen) vrij behalve de voerende bagge (vrouwelijk wild zwijn met kleintjes) en/of de leidster van de rotte, enkel de vrouwelijke reeën of de smaldieren (jonge reeën van vorig jaar) bok en geit. Gelukkig is de (volwassen) bok nu goed te herkennen want ze zijn al druk aan het 'schuiven' (oftewel je ziet het geweitje al opkomen). Ook hoogvluchtige reeën mochten niet geschoten worden.

Als jager wordt je langs de randen van het gebied neergezet en dan is het hopen dat het wild wil bewegen en dan ook nog jouw kant op. Wild is en blijft onvoorspelbaar - gelukkig maar - dus je weet nooit of je goed zit. Ik zat op een besneeuwd talud van een oude spoorbaan - er lag zo'n 10 cm sneeuw daar - met beneden mij een stuk bos met een bosweg. Het wild zou van die kant komen, werd ons gezegd. 

Spoortalud langs waar ik zat

Daar beneden een bosweg zo'n 25 meter lager

Dan installeer je je, krukje uit, oorbescherming op, geweer laden en wachten op de dingen die komen gaan. Als je heel stil bent kan je het wild aan horen komen. Vaak als je daar zit, wachtend op het opgejaagde wild, is het zó stil dat het wild wat daar zit al tevoorschijn komt zonder dat het opgejaagd is. Dat was dit keer het geval. 

Achter mij hoorde ik geritsel en als ik me omdraaide zag ik een sprong (groepje) reeën. Bij nadere controle - want je moet altijd controleren - bleken dat een bok met beginnend gewei in de bast, twee smaldieren en één reegeit te zijn. Ze liepen heel rustig af en toe etend langzaam langs mij heen, onder mij door. Maar ze liepen in vrij dicht struikgewas en stonden ook niet echt stil, dus heb ik niet eens de moeite genomen om mijn geweer te richten. Dan hoor je de hondjes blaffen in de verte en zie je de reeën hun oren spitsen en rennen in een rustig drafje weg.

Maar even later hoorde ik rechts van mij geritsel onder mij zo'n 20 meter lager. Héél goed kijken, want die reeën in winterkleed zijn écht goed gecamoufleerd, en ik zag daar een ree staan. Even checken: een jonge geit, dus vrij. Ze stond alert de andere kant op te kijken naar waar het geluid van de drift vandaan kwam. Geweer gepakt, gericht - en toen keek ze mij recht aan, zo van: o jee.... - en ik twijfelde nog, maar heb toch de trekker overgehaald. Ze viel ter plekke neer, teken dat ik goed heb geschoten. Echter nooit leuk om te zien....

Na het schot. Ree ligt zeg maar in het midden van
de foto, maar is niet te zien.

Plek markeren

Toch een beetje de bibbers erna, maar toch tevreden (hoe wreed dat ook mag klinken). We moesten op post blijven dus het beestje heeft zo'n drie uur daar nog gelegen, overigens uit beeld want ze was onder de bramenstruiken gegleden. Later heb ik haar opgehaald. Ik had goed geschoten. 

Wat hebben ze toch lieve kopjes! Ik zal er nooit aan wennen denk ik. Maar wat moet moet. Het stikt er echt van de reeën en in Duitsland wordt het echt gezien als 'schadelijk' wild.

Ik heb haar zelf ontwijd. Eerst is al het wild - erg veel: 26 stuks in totaal, reeën en varkens - naar één plek gebracht en alles is daar ontwijd, oftewel de ingewanden eruit. Dit moet voorzichtig gebeuren want anders bederf je het vlees. Ik werd gelukkig wel geleid door een ervaren iemand. Het is wel een rare gewaarwording om met je handen in een warm beest te zitten. Ik zal niet in details treden, maar een chirurg is er niets bij. 

Les in het ontwijden

Omdat ik vind dat je schiet om het op te eten en niet om louter te schieten, heb ik mijn ree ook gekocht om mee te nemen. Je moet ervoor betalen. De rest wordt verkocht aan slagers en restaurants en die betalen er ook voor. Dus ook je eigen geschoten vlees is niet gratis. In een krat die ik gelukkig had meegenomen de ree erin, sneeuw erop en eenmaal thuis - zondag - zelf versneden. Je moet het toch een keer doen. Het verschilt in grote lijnen niet erg van een haas, alleen is een ree wat groter (die van mij woog ontwijd 11 kilo, dus zo heel groot zijn ze niet). 

Overigens heeft mijn mannetje dat gedaan en zijn we daar toch al met zo'n drie uur mee zoet geweest. Ik denk dat we zo'n 5 à 6 kilo overhouden. Van de botten maken we fond en ik heb de huid bewaard en ligt nu in een zoutbad: ik ga proberen deze zelf te looien. 

Prachtig wildbraad

Voor sommigen misschien weer een luguber verhaal, maar ik ben van mening dat je nog beter uit de natuur kunt eten dan van de commerciële vleesindustrie. Als ze het hebben over zoveel CO2 uitstoot door veeteelt, is dat niet door wild. Wild is CO2 neutraal, is mager, heeft een goed leven gehad en is op een humane manier door de kogel omgebracht. Zonder stress. 

Voorlopig geen uitjes wat jacht aangaat: drijfjachten zijn voorbij, tijd voor het wild om zich te concentreren op het jonge grut wat over een paar maanden ter wereld komt en dan begint vanaf november het weer van voren af aan.