Weer terug

Ik ben weer veilig thuis.

De tassen ook.

Bij mij ging om 05.00u de wekker op maandagmorgen. Jan was al een half uurtje op, want hij gaat altijd zo rond 04.45u bij mij weg zodat hij de drukte bij Antwerpen vermijden kan. Ik had de avond van te voren een smoothie gemaakt en een sneetje brood gemaakt en maandagmorgen heb ik enkel nog wat koffie gemaakt. Om even na half zes zat ik in de auto naar .... een collega. Uurtje rijden.

Jeetje, wat is al druk rond die tijd! Niet te geloven.

Even voor zevenen was ik bij mijn collega. Alle tassen overgepakt. De tassen en ... mijn geweer. Want - eindelijk weet je waar de tassen naar toe gingen - we zouden twee dagen gaan jagen in Duitsland bij Solms op uitnodiging van Leica. In feite was het één avond en één volle dag.

We hebben in Limburg een journalist opgehaald die een stuk zou gaan schrijven over een product van Leica. Mijn god, wat een kwebbel is die man! Die heeft echt aan één stuk gepraat. Niet alleen tegen ons, maar later ook in het Duits bij de gastheren van Leica. Het is te hopen dat deze beste man niet doorgepraat heeft op de hoogzit. Maar hij weet enorm veel en is heel aardig.

Daarna richting Wetzlar waar de fabriek en kantoren staat van Leica. Daar geluncht en een rondje gehad en daarna zijn we naar de jachthut gebracht. Deze ligt midden in het revier. Een simpel huis maar voor ons voldoende. Ik had een enorme kamer met een bed en een tafel. Meer niet. Was een beetje (te) sober. De anderen hadden niet veel meer. Beneden was het ook sober, maar het was er warm en dat is het voornaamste. 

Entree bij Leica

Raamdecoratie bij Leica

Vitrines

Het jachthuis

We hebben eerst gegeten: brood, maar wel van dat lekkere Duitse zwarte brood en daarna omkleden voor een nachtelijke zit op een hoogzit. Het was best fris: zo rond de -2 dus veel laagjes. 

Ik heb die avond van half acht tot een uur of elf op een hoogzit gezeten met rechts van mij een akker en voor mij ook. De grond was een klein beetje wit. Er zou volle maan moeten zijn, maar het was wat nevelig en de maan heb ik niet gezien. Desondanks door die nevel zag je best wel wat door de reflectie van de stadslichten tegen die nevel. Het is verbazingwekkend hoeveel je nog ziet in het donker. Daarnaast had ik een kijker bij me - een Geovid - en als je daardoor kijkt, zie je zelfs nóg meer. 

Ik heb een vos gezien, hazen en heel veel reeën. Eerst drie, later zag ik er wel tien. Maar reeën waren niet meer vrij rond die tijd. Enkel van een half uur voor zonsopgang en half uur na zonsondergang. Het ging om de zwijnen (sauen), maar die heb ik niet gezien. Je mocht ook op de vos schieten, maar waarom zou ik. Ik zie het nut er (nog) niet van in, dus laat ik ze met rust.

Dus zonder resultaat terug naar de jachthut. Niemand had wat geschoten die avond. Ik was super moe na zo'n lange dag, dus na de douche mijn bedje in.

De volgende morgen er weer bijtijds uit. Ontbijten en dan weer in vol ornaat aantreden. We zouden vandaag drie drijfjachten hebben. Dus er waren een aantal hondenmensen gearriveerd: dat zijn de drijvers die met hun honden het wild uit de dekking drijven en nog een aantal jagers, in totaal tien.

De tuin van de jachthut

Witte wereld

Weggetje voor de jachthut. Rechtdoor is
het jachtgebied.

Jagers en hondenmensen

De wereld was wit: het had gesneeuwd die nacht en het was prachtig overal. Heerlijk dat knisperende geluid onder je - overigens niet waterdichte 😡 - laarzen. Voor de eerste drift werden we ieder op een drukjachtbok gezet: dat is een klein soort podiumpje zodat je een meter boven de grond op een soort uitzichttorentje staat. Dan wordt er verteld waar vandaan 'al' het wild komt, waar je mag schieten - niet in de richting van je buurman - en tot hoe laat er gedreven wordt.

Mijn uitzicht vanaf bok 1

Dus dan sta je daar alles in de aanslag en wachten maar. Je hoort op een gegeven moment de drijvers en hun honden en veel later zie je ze ook, maar ik heb niets van 'al' dat wild gezien. Mijn buurman had wel een zwijn geschoten. Die had ik ook niet gezien, want die was achter mij langs gerend.

Dan direct door naar drukjachtbok nummer 2, midden in het bos en mijn collega stond op zo'n 75 meter rechts van mij. Daar gingen we weer. Een hele tijd niets gezien en ineens zie ik op rechts twee reeën, onrustig (logisch). Voorop een kalf en erachter moeders. Ze bleven op nog geen 20 meter van mijn post staan. De kalf zag mij niet, maar moeders wel. Die schrok zichtbaar. En ik? Ik bleef stil staan, mijn geweer lag naast me en ik genoot meer dan dat ik aandrang had om te schieten. Het kalf rende langs mij heen, moeders er heel snel achteraan en verderop links van mij bleven ze weer staan. Maar ze stonden niet dwars - zoals dat heet - dus kon ik daar niets mee en even later renden ze beiden weg. 

Mijn uitzicht en schietbereik vanaf bok 2

Mijn collega daar tussen de bomen

Tja.

Ik had dus niets, maar anderen hadden meer geluk en ik geloof dat er toen twee zwijnen zijn geschoten.

De derde aanzit was echt op een prachtplek. Ik moest er zo'n 100 meter voor lopen, maar zo in zo'n witte wereld echt geen straf. Weet hetzelfde verhaal natuurlijk. Ik had 360 graden bereik en als je dat hebt dan weet je echt niet hoe je moet staan, want dan kunnen die zwijnen overal vandaan komen ondanks dat de drijvers van voren komen. Ik heb die drift helemaal niets gezien, terwijl ik wel aardig wat schoten heb gehoord. Bleek dat de actie zich vrij geconcentreerd had afgespeeld vlakbij andere jagers.

Pad naar drukbok nr. 3

En nog een filmpje voor de liefhebbers (geen bloed hoor...)

In totaal zijn er zeven zwijnen geschoten door tien jagers, dus is matig. Helaas voor ons Nederlanders geen van allen geluk. 

Ik was ondertussen wel aardig koud geworden tot op het bot. Ik weet nu wat ik nog nodig heb en dat zijn een paar warme handschoenen, een dikkere onderbroek of meer lagen onderkleding en waterdichte laarzen. Grrrr. Wat een teleurstelling zeg. Mijn Sorels zijn niet eens waterdicht!

Dan met z'n allen wat eten in Braunsweig waar - toen wij daar aankwamen - net alle zwijnen werden gelost om daar geslacht te worden en in de ragout te verdwijnen. Er werd ons nog gevraagd of wij er eentje mee wilden, maar we hadden helaas geen plaats voor een zwijn. Bovendien moet je die dan thuis nog zelf slachten en versnijden.

Schweinehaxe. Niet voor mij hoor.

Dus nu, achteraf, heb ik ook een goed gevoel dat ik niets heb geschoten, want ik ga niet schieten om het schieten, maar zeker om er een lekker stuk wildgebraad aan over te houden. 

Na het eten, waar ik helemaal rozig werd, hadden we nog een aanzit op een hoogzit :-) en het was tegen tienen toen we daar ein-de-lijk naar toe konden. Ik moest er een heuveltje voor omhoog en toen ik boven was stond ik te hijgen als een trekpaard en warm dat ik het had! Maar zo mooi als het was, met overal die sneeuw en nu wel de maan! Echt super.

Mijn uitzicht vanaf de hoogzit op dinsdagavond.

Dus ik was niet echt heel geluidloos bezig. Nog op die hoogzit klimmen. Zat ik nog klem met m'n rugzak. Me installeren, proberen warm te blijven en dan maar gaan zitten.

Ik zat een half uur en toen kwamen er links van mij twee konijnen achter elkaar aan rennend de dekking uit. Zeer op hun hoede natuurlijk, maar wel heel speels. Leuk om te zien. 

Dan een lange tijd niets en toen hoorde ik rechts achter mij een takje breken. Daar komt wat aan, dacht ik. Aangezien ik verder niets hoorde dacht ik een ree. Maar even later zag ik rechts naast mij één enkel zwijn uit de dekking komen. Mijn hart maakte een sprongetje, dus snel maar omzichtig mijn oorbescherming op en langzaam mijn geweer pakken die naast me stond. Ondertussen liep het varkentje luid snuivend onder mijn kansel door naar links. Daar kon ik 'm goed zien, maar kon niet goed richten. Dat kreng bleef geen seconde stil staan. Toen verdween hij weer in de dekking. Ik bleef 'm wel horen en verderop kwam hij even later uit de dekking, liep de akker over - te ver weg voor mij - en ineens kwam-ie weer terug, weer rechts van mij. Maar zo onrustig heen en weer drentelend en ik kon echt niet goed richten. Je moet niet vergeten dat het donker was. En koud.

En even later verdween het beestje weer over de akker helemaal naar de andere kant het bos in. Daar kwam net een vos uit, ook mijn richting op, maar zoals eerder geschreven ga ik daar niet op schieten. Daar kom ik misschien later op terug, hoewel ik daar eerder ook al over had geblogd.

Afijn.

Om 23.45u daalde ik - half bevroren - af van de hoogzit en toen ik aankwam in de jachthut was nota bene iedereen (de andere drie dus) al terug. Overigens toen ik de heuvel af liep terug naar de weg, stonden daar drie reeën lekker te peuzelen, en pas toen ik op zo'n 30 meter van ze vandaan was, liepen ze in een drafje weg. Het is zo mooi!

Dus nog even na-borrelen - met water - en dan het bedje weer in. 

Woensdag, gisteren dus, ontbeten en nog even een korte wandeling gemaakt in de buurt van de jachthut waar ook een klooster staat. Het sneeuwde al weer en oh wat was het mooi! Alles is zo mooi. Je wordt er vrolijk en ontspannen van. Dat maakt de kou en het niet succesvol zijn toch wel goed. Overigens had ik geen enkel moment daar een rot gevoel over. 

Tegen elven geloof ik zijn we weer in de auto gestapt en via Limburg terug naar huis. Ik was tegen half zes thuis. Kom je thuis in een leeg huis natuurlijk - gelukkig wel warm en verlicht - maar dat ik toch niet echt leuk. Alles uitgepakt en niet te ver weggestopt want ik ga binnenkort weer en dan snel een bak boerenkool ontdooien en opwarmen. Ik was toch wel moe en lag er rond half tien in, nadat ik eerst even heel snel de foto's op mijn harde schijf heb gezet. Ik heb ze niet bewerkt - de witbalans is op sommige sneeuwfoto's niet helemaal goed - dus de foto's op deze pagina zijn zoals ze zijn. Maar geven wel een aardige indruk hoe het was. 

En vandaag weer aan het werk. Druk druk druk - nog steeds - door dat nieuwe programma. Hopelijk komt daar snel weer rust in.