Nieuwbouw frustraties

I have a dream.

Legendarische dromen van een bekend man. Een wijd omvattende droom, geen droom voor hemzelf maar voor miljoenen.

Ik heb ook een droom. Vergeleken met de droom van MLK een vrij egoïstische en zelf-ingenomen droom. Maar een herkenbare droom voor iedereen. Een droom van een 'beter' leven, andere omgeving. Een droom van rust en ontspanning, een moeilijk te omschrijven droom, wat dromen per definitie al zijn.

Mijn droom vroeger was gelukkig worden. Hardlopen met je hond, op vakantie met je hond. Later werd dat een simpel huisje, wit, met een scheef dak, maar binnen lekker warm. Rode tegels op de vloer in de keuken. Een Aga Cooker die altijd aan staat. En een grote tuin met veel bloemen, veel vlinders, veel insecten, egels en ander klein grut. Lekker rommelen in de tuin. Buiten koken, lange tafel en gezellig buiten zitten met een vuurtje, samen met je geliefde, je hond en de kat.

Mijn droom qua huisje blijkt niet realiseerbaar. Door onze lastige relatie, kunnen wij geen tijd vrij maken om daar naar op zoek te gaan. Ten eerste gaat dat ons budget te boven, ten tweede moet ik nog negen jaar tenminste werken, dus mocht je al zoiets vinden, dan is het modderen met tijd en mogelijkheden om er iets van te maken. Want het spreekt voor zich dat mijn 'echte' droomhuis de nodige renovaties moet ondergaan.

Nu hebben wij een compromis gevonden in een twee-onder-één-kap of half open bebouwing woning. Wel met het mooie uitzicht en het idee van 'ik moet om mijn huis heen kunnen lopen', een grote tuin en rustige buurt. En nieuwbouw. Geen renovaties in het verschiet. Een hoop zorgen minder.

Zou je zeggen.

Er vallen nog meer dromen in stukken gaandeweg. Bij nieuwbouw moet je al je droomidee bijstellen omdat er niets scheef is en de tuin volledig kaal. Het kost misschien wat meer tijd om de sfeer erin te krijgen wat zo'n oud huisje wel heeft. Zeker qua tuin, want er zijn geen oude bomen.

Dan moet je in gesprek en op bezoek bij diverse leveranciers:
- voor het sanitair (badkamer en toilet)
- voor de installatie (van alles)
- voor de tegels/vloerbedekking
- voor de keuken

Dan heb je daarnaast ook nog de bouwpromotor (projectontwikkelaar) waar je een communicatiestroom mee hebt aangaande in ons geval de kozijnen, de deuren en de aanpassing in de woning in de keuken.

Bij elkaar dus vijf partijen waar je mee aan de slag moet. Het bezoek aan Sanicomfort voor het sanitair was al een aanfluiting. Afgelopen weekend was het de beurt aan de tegelhandel Ri.Pa in Kalken en Wood Event (onderdeel van Sanicomfort) in Anzegem.

Aangekomen bij Ri.Pa moesten we eerst onze spikes aan, want de parkeerplaats was spiegelglad. Lijkt mij dat je tenminste voor je bezoek de parkeerplaats ijsvrij maakt. Nou vooruit.
Eenmaal binnen kwam er wonderwel snel iemand op ons af. De man waar wij een afspraak mee hadden, maar het was een dame die ons kwam helpen. Ons werd gewezen uit welke tegels wij standaard mochten kiezen. Natuurlijk zijn dat hele basic tegels en voor de badkamer hebben wij al een idee: in feite hetzelfde wat wij nu al beiden hebben, maar natuurlijk behoort dat niet tot het standaard assortiment.
Om een lang en saai verhaal kort (maar misschien niet minder saai) te maken: de dame stond er bij als een zoutzak, geen boe of bah enkel maar ja, ja, ja toen we haar vertelden dat we al een mail hadden gestuurd met wat terzake doende vragen en daar nooit antwoord hebben gekregen (het interesseert ze echt geen bal) wat ons een hoop zou hebben gescheeld. Dus ik kies een tegel uit voor de woonkamer, woodlook tegel zeg maar, afwijkend van formaat (obviously). Duurder ook, natuurlijk. O ja, dan komt er nog vijf euro bij omdat het formaat afwijkt en ook nog vijf euro omdat het een 'gerectificeerde' tegel is (een tegel met rechte randen). Ex BTW. En o ja, als je dit gaat leggen op vloerverwarming dan moet je om de vier meter een dilatatievoeg aanbrengen. Tegen het scheuren. Nog nooit van gehoord! Ik was direct van slag. Krijg je dát weer! GVD. Verder totaal geen reactie of initiatief van de verkoopster. Ja, het is zo en zo zal het zijn. En nee, verder weten wij ook niets want wij zijn slechts de groothandel (zei die sanitairman ook al).

Dan naar Wood Event voor de keuken. Daar hebben wij zesduizend euro voor. Het ontvangst was ok, maar weer niets voorbereid (de derde al). Zelfs de plattegrond van de keuken was niet de juiste. Dat was voor een andere woning. Weliswaar uit ons rijtje, maar dat is een hele andere keuken. Dan ga je kijken wat je wilt, maar er gaapt een gigantisch gat tussen wat je wilt en wat kan. De wasbak die ik graag wil kunnen zij niet leveren. Evenals de Boretti. Die hebben we zelf maar gekocht. Met slechts twee apparaten - vaatwasser en koelkast - dacht ik dat we het gemakkelijk zouden gaan redden voor dat geld, maar dat is dus niet zo. Er is ook totaal geen flexibiliteit in het afromen op een bepaald bedrag om ons tegemoet te komen. 

Dat wij niet de dingen kunnen kopen voor het geld wat wij ter beschikking hebben, is nog niet de grootste frustratie. Het is meer dat niemand, maar dan ook niemand geïnteresseerd is in jou. Het maakt ze ook niet uit natuurlijk. Het geld is al binnen en nu moeten zij proberen hier zo veel mogelijk aan over te houden. Dus niet te veel tijd besteden aan mensen als wij. Want hoe meer tijd je aan iemand besteed, des te minder profit blijft er over en des te minder tijd is er voor iemand die voor 40.000 euro een keuken wil kopen (of tegels of sanitair). Simpel. Zo werkt dat.

Na ons bezoek aan de keukenman, nog even snel langs de sanitairman die we daar beneden zagen staan, waar onze offerte blijft. 'O, heeft u die nog niet ontvangen?' 'Eh nee, anders zouden we het niet zeggen.' 'Ja, dat is niet aan ons hè, dat is de installateur die dat moet doorzenden. En die is net terug (een week!) van kerstverlof en u begrijpt wel, veel werk blablabla.....' 

De offerte werd uitgeprint en wij: 'We willen nog wat wijzigingen aanbrengen. We willen geen (lelijke) douchebak maar de tegels volledig doorleggen in de douche, een drain als afvoer en de douchewand moet kleiner (want anders kan die niet eens naar boven gebracht worden langs de trap. Heeft u niet aan gedacht hé? Daar bent ú toch voor om ons daarop te attenderen???)'

'Oh, ik weet niet of dat u dit nog wel kunt wijzen!'

Ja nee, nou breekt mijn klomp! We hebben nog geen akkoord gegeven, er staan dingen bij die wij niet hebben genoemd (handdoekring bijvoorbeeld) en ho even, nee, nou wordt-ie mooi!

'Nou meneer, we hebben nog niets getekend en we hadden de offerte nog niet eens ontvangen! Dus maak dat de kat wijs!'

'Ja, is niet aan ons hé, wij zijn slechts de groothandel [haalt de schouders op in een afwijzend gebaar]. Het is aan de installateur om dat goed te keuren (die wijziging).'

Ik was dusdanig gedesillusioneerd, dat ik mijn emoties de zaterdagmiddag op de terugweg en zelfs nog de zondagmorgen, niet kon beheersen. Dus de frustatie-waterlanders even z'n beloop gelaten. 

Als je dan alles even verwerkt, je boosheid een plekje geeft in het geheel, komen wij tot de volgende conclusie:

• hoewel we niet achter de keus staan, gaan we voor de standaard tegel voor de benedenverdieping. Omdat we de badkamer wél belangrijk vinden, kiezen we daar een tegel die we mooi vinden.
• hetzelfde doen we met de keuken. We laten al een deel niet doen, maar dát wat we moeten doen (anders zijn we die zesduizend euro kwijt) doen we heel basic. Met een werkblad wat ons niet aanstaat en een wasbak die we niet mooi vinden. Dat komt dan later wel.

We kleden dus alles uit, zodat de leveranciers zo min mogelijk aan ons overhouden. En mochten wij ooit gaan veranderen, zoals bijvoorbeeld de keuken dus dan tegen de tijd als ik erbij kom wonen, komen we niet bij u meneer de sanitairman, mevrouw de tegel en meneer keuken (hoewel de keukenman wel erg behulpzaam was). 

Zoals het allemaal tot nu toe gaat, werkt niet vreugde-verhogend. Uitkijken naar het moment dat we erin kunnen wordt wel getemperd. Wat ik wel weet is dat we straks, als het echte installatiewerk gaat beginnen, heel veel langs de bouw zullen moeten gaan, om in de gaten te houden of het allemaal goed gaat. Uit ervaring weet ik dat ondanks een haarfijne uitleg het toch wel ergens fout zal gaan. 

Maar ik zal denk ik een zucht van verlichting slaken als we de sleutel van de voordeur krijgen, ik die deur achter me dicht kan trekken en niets meer te maken hoef te hebben met deze lapzwanzen...

p.s. Bij navraag blijkt een dilatatievoeg in woonkamers absoluut overbodig. Ja, in héle grote ruimtes als toonzalen of fabriekshallen. Maar niet in woonkamers. Dat is ook geen gezicht...