Normale stellen

Ik ben soms wel eens jaloers op 'normale' stellen. Stellen die doordeweeks bij elkaar zijn. Zeker nu met de lange zomermaanden heb ik het vaak moeilijk.  's Avonds doe ik niet echt veel zo in m'n eentje. Ik kom thuis, check de tuin en de plantjes, kleed me om en ga mijn eten maken. Als ik ga eten doe ik vaak de TV aan anders zit ik ook zo dom voor me uit te staren.

Als het echt lekker warm is, eet ik buiten, maar dat wordt vaak verpest door die gore groene vliegen of teveel verkeer. Boven op balkon heb ik wat minder last van het verkeer, maar de vliegen weten mijn eten daar nog steeds wel te vinden en als de wind verkeerd staat word ik uitgerookt door de buren.

Mijn droomscenario zou er anders uit zien. Ik zou vóór het eten dan samen even een rondje wandelen, gewoon even half uurtje rondje om de plas. Of 's avonds als het echt lekker weer is met een mand eten - gebraden kippetje, brood, boter, fles wijn - naar datzelfde park bij de plas, lekker picknicken en dan weer naar huis. Of gewoon boven het dakterras gezellig samen lekker in de avondzon. Ik vrees dat ik dan wel wat meer wijn zou drinken dan ik nu doe: ik drink zelden of nooit doordeweeks, want ongezellig.

Of we fietsen na het eten nog even naar een terrasje waar je lekker over het water uitkijkt (maar waar de bediening wel wat te wensen overlaat soms), maar ach, boeien op zo'n moment.

Of gewoon aan de tafel, samen een beetje de dag doornemen, je verhaal kwijt kunnen, samen op de bank hangen....

Ik zou überhaupt al ergens anders wonen...

Doordeweeks leef ik een beetje met oogkleppen op en is mijn ritme werken, eten, slapen. Ik vind het gewoon niet leuk om in mijn eentje dingen te ondernemen om dat ritme, die sleur, te doorbreken. Ik vind één keer per week yoga al een prestatie. 

'Je geniet niet genoeg,' wordt mij dan verweten. 

Maar daarom heb ik het soms zo moeilijk. Ik merk dat ik op de automatische piloot leef wat dat aan gaat. 

Dat je spontaan zo'n ingeving krijgt: 'Zeg, zullen we vanavond even wat gaan eten in Zandvoort/Noordwijk/Haarlem?' 'Of gewoon even een terrasje pikken bij Witsand?' Gewoon omdat het kan. 

En het kan niet. Niet op dit moment.

En in mijn eentje ga ik dat niet doen. Ik ben vanaf 1992 soort van alleen en heb dat vaak zat gedaan, enkel omdat ik eens wilde meemaken hoe dat voelt en omdat 'anderen' het zeggen. En ik kan je zeggen: dat voelt niet goed. Typisch op het strand dat je enkel en alleen maar stellen ziet, of groepjes. In je uppie is er echt geen reet aan. Ook niet met een boek.

Vind je het gek dat ik zit af te tellen naar het moment dat ik 'mag' stoppen met werken? Natuurlijk 'mag' ik nu al stoppen met werken, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik nu niet zou weten hoe ik dan mijn tijd moet vullen (en mijn portemonnee). Het kan natuurlijk straks geen enkel probleem zijn als onze nieuwe woning is opgeleverd en we daar een beetje gesettled zijn. Wie weet. 

Dan denk ik: 'Kom op meid, nog acht jaar volhouden. Als het meezit vijf'. En dan kan ik met mijn zak met geld gaan genieten van het leven. Net als die BBQ waar we al zo'n tien jaar watertandend naar kijken. Als we die tien jaar geleden hadden gekocht, hadden we er al tien jaar van kunnen genieten (wat niet helemaal waar is omdat wij van die tien jaar hooguit  2,7 jaar (!) samen zijn*).

Maar zelfs op dit moment is onze toekomst samen niet uit te stippelen, want niets zo veranderlijk als de krijgsmacht (ook in België) en nu is bijvoorbeeld nog absoluut niets bekend over waar Jan straks 'definitief' geplaatst wordt. In feite zit Jan nog in opleiding en weten wij eind juni (hopelijk) meer.

Het gooit geen roet in onze Belgische woning, maar het is altijd maar weer afwachten. En niet luisteren naar geruchten.

Ja. Je zult het zien...


*Een jaar heeft 365 dagen x 10 jaar = 3650 dagen, waarin we elkaar enkel in de weekenden zien + zeg maar 20 dagen vakantie, waarvan Jan tenminste 5 jaar ongeveer 5 maanden per jaar op zee was (en dan rond ik het nog af naar beneden), wat ongeveer 240 dagen in totaal is, wat een uitslag heeft van ongeveer 1000 dagen dat we elkaar hebben gezien in die 10 jaar.