Vorige week maandag mijn eerste 'voor-de-voet jacht' in Nederland gedaan met een hagelgeweer op de konijnen, fazanten, duiven en hazen, voorzover die er waren (niet veel dus). Daar een konijntje gemist. Had die even geluk!
Nu wil het geval dat ik werk bij een bedrijf wat oa importeur is van jacht/outdoor toebehoren, zoals daar zijn vizierkijkers, verrekijkers, en wat kleiner spul om je wapen mee te reinigen en te vervoeren, maar ook een enkel kledingstuk waarmee je je handen cq gezicht camoufleerd.
My lucky day
Eén van deze leveranciers organiseert één maal per jaar een jachtreis naar Polen. Vorig jaar kon ik niet mee - toen had ik ook nog geen akte - en dit jaar was er een annulering en was het my lucky day, zoals ze dat zelf formuleerden. Ik hoorde dat op vrijdag de 13e - ja, de dag van de aanslagen in Parijs - en het vertrek was op zondag de 22e. Dus ik moest héél snel nog het één en ander regelen: een geweer én de bijschrijving op mijn akte. Het geweer mocht ik lenen van The Gearshed en de politie in IJmuiden was zéér bereidwillig (dank nog daarvoor) en daar kon ik diezelfde week nog terecht om het geweer te laten bijschrijven op mijn akte.
Dus zaterdag de 21e het geweer opgehaald - een mooie Haenel Jaeger 10 Camouflage (oranje) -, tas ingepakt en zondag om kwart over zeven de deur uit om naar het afspreekpunt te rijden waar vandaan ik met mijn collega mee zou rijden. Ik heb namelijk al een jager-collega die deze reizen al eerder heeft gedaan. We waren zo tegen vijven in Polen, in Lubrza (La maison Forestière Zagorze) waar we hartelijk werden ontvangen door de gastvrouw die in feite de dame was van het organiserende jachtbedrijf Forestarii. Zij sprak naast het Pools vrij goed Frans, dus heb ik met haar hoofdzakelijk in het Frans gesproken.
Jachthuis
We hadden allemaal een eigen (simpele) kamer in een groot jachthuis waarvan de diverse hallen en gangen vol hingen met jachttrofeeën. Ik ben zelf niet zo heel erg van de trofeëen, maar was toch wel lichtelijk onder de indruk van de hoeveelheid. De eigenaar van het huis, monsieur Philippe, jaagt dan ook al ettelijke jaren en heeft een aantal jaren in Afrika gewoond en dan bouw je wel een flinke collectie op. Omdat het een groot huis was, was er beneden een woonkamer waar alle genodigden zich in de loop van de avond verzamelden. We waren in totaal met acht jagers waaronder een Amerikaan, een aantal Fransen - Bushnell, de leverancier, heeft een onderneming in Frankrijk - een Noor, een Italiaan en twee Nederlanders - wij dus. De voertaal was in feite Engels, maar ik heb ook erg veel Frans gesproken.
Tijdens het avondeten - wat overigens prima was - werd de tijd om op pad te gaan de volgende dag afgesproken wat betekende dat mijn wekker om 05.15u afging de volgende morgen. Maar ik had geen enkel probleem met dit vroege tijdstip en ik sprong direct uit bed, hup, mijn kleren in.
Die kleding bestond uit het volgende: sport bh (om afzakkende bh-bandjes voor te zijn), hardloophemdje (tegen de natte rug), een thermo T-shirt, lange onderbroek, dunne sokken, dikke sokken, hemd met lange mouwen, fleece (van het leger, meegekregen van Jan), daarover de dikke fleece jas van Leica en daarover nog een oranje drijfjacht camouflage jas (fel oranje dus met ingetekende bomen). Op de kop een dubbele muts. Om de hals een dikke buf. aan de handen dunne handschoenen met daarover camouflage handschoenen met een triggerfinger, zoals dat heet. Aan de voeten Solgar laarzen die ik eindelijk eens aan kon. Buiten was het -1 of zo, dus lekker koud.
Dan had ik mee: een rugzak. Geen speciale jachtrugzak, want voor op een drijfjacht hoef je geen fluisterstille spullen te hebben. In de rugzak een fles water, zakdoekjes, een mes, mijn gehoorbeschermers, een stuk peperkoek en een verrekijker. Verder een driepootkrukje, speciaal gekocht én een geweer (met patronen naturellement). Op het geweer had ik een Docter drijfjachtkijker: een heel klein kijkertje met een rood puntje waar het geweer op was ingeschoten (50 meter). Het was even wennen om dat puntje te zien, waardoor ik wel wat varkens heb gemist, maar daarover later.
Briefing
Na het ontbijt werden we met een aantal wagens naar een punt gebracht waar we de briefing kregen en waar ons werd verteld wat er 'vrij' was: alle varkens, ree enkel kalf en geit, hert hinde en kalf en per groep één geweidrager maar dan wel een groot gewei (dus geen jonge herten met een onvolledig gewei). Verder de vos en de wasbeerhond. Ik had me voorgenomen zeker niet op een ree te gaan, want het is al lastig om te bepalen of het een man of een vrouw is - de ree heeft namelijk zijn gewei al afgeworpen - en bovendien moet ik denk ik nog even over de ree-drempel heen. Met varkens heb ik geen moeite.
Iedere jager krijgt een kaartje met daarop een tabel waarop je kunt lezen bij welke post je wordt afgezet. Dus we waren met acht jagers en dan kijk je in het rijtje waar een 8 voor staat en je hebt voor iedere post een ander nummer. Zo voorkom je dat je steeds op 'dezelfde' post staat.
Op post
Dan gaan we op weg en ik had nummer 1 bij mijn eerste post, dus werd er als eerste uit gelaten. Er word je dan je plek aangewezen door de gids die je ook verteld van waar het wild kan komen, dus hoe de drijvers lopen. Dan vertrekt de auto weer en zit je alleen in het bos. Stoeltje uit, geweer klaar maken (laden dus) en maar wachten. Zo'n eerste keer is altijd even wennen en aanvoelen hoe het gaat, want laat je het geweer nu op veilig of op scherp? Zeker de eerste keren ga je op veilig, maar het kost natuurlijk een extra handeling als je wat ziet.
Niets gezien
Ik heb al met al die eerste dag niet echt veel gezien. Ik zag wat reeën afspringen, maar dat waren bijna allemaal kerels, ik heb een hert gezien met een spits gewei dus niet vrij, ik heb wel een varken gezien, maar dat ging heel snel en een vos, waar ik op heb geschoten, maar heb gemist. Dat was mijn allereerste schot met dit geweer (tijdens mijn tweede post) dus kon ik wel direct voelen hoe dat voelt en het voelde prima. Ik vergat wel te herladen. PVA (puntje van aandacht).
Anderen hadden meer geluk en de oogst was een stuk of vijf varkens en een hinde. Die werden aan het einde van de jacht 'dood geblazen' en met de nodige ceremonieel geëert. Dat hoort erbij. Allemaal heel plechtig met de hoed af en het bos en de dieren dankend voor deze oogst. Het hoort erbij.
Na het diner ging iedereen (behalve ik) op nachtjacht. Mij was het afgeraden om mee te gaan omdat het mijn eerste keer was. Achteraf had ik best mee gekund om dat het niet enkel op de hoogzit was, maar ook 'stalking' zoals dat heet en dat had ik best gekund.
Afijn. De volgende ochtend mochten we uitslapen en ging mijn wekker om 06.00u. Die dag bleven we in de buurt van het jachthuis en was de briefing op het terrein van het jachthuis. Weer dezelfde routine: weer een kaartje en hop de landrovers in. Ik voelde mij niet zo tof die dag: hoofdpijn en wat misselijk. Misschien toch de whisky van de vorige dag...?
Mijn eerste varken
Tijdens mijn derde post zag ik eindelijk een rotte varkens op mij afkomen. Dat was echt de eerste keer dat ik wat zag wat ik ook kon pakken. Ik stond achter een boom en er kwam een rotte varkens aan ongeveer op twee uur. Ze stopten, luisterden en ondertussen draaide ik de loop van mijn geweer van links naar rechts en toen zij verder renden, kon ik richten, rode puntje erop en BANG! En nog raak ook! Ik was er helemaal ondersteboven van! Ik moest nog een tweede schot geven toen ze (het was een jonge bagge) probeerde op te staan - want je mag een dier niet onnodig laten lijden! - maar de tranen van emotie/spanning (?) stonden in mijn ogen. 'Ik heb een varken geschoten! Ik heb een varken geschoten!...Jeetje, ik heb een varken geschoten! Hij is dood. Ligt daar...'. Blij, trots, geschokt, ongelovig.... je bent alles tegelijk. Mijn eerste varken en dat nog geen anderhalve maand na het behalen van mijn akte! Niet te geloven! Toen kwamen de drijvers eraan natuurlijk. En toen kwam ook de rest er nog aan, want ik was samen met mijn buurman de laatste die nog moesten worden opgehaald. Foto gemaakt natuurlijk, felicitaties, opwinding... Tjongejonge. Ik. Ik kan het nu nog nauwelijks geloven terwijl ik dit neertyp. Het varken werd ter plekke ontwijdt - zoals alle dieren - en de vleeswagen in aan een haak.
Mijn dag kon niet meer stuk! Of toch wel?
Onervaren
Op mijn post ná de lunch stond ik op een prachtplek. Mooi overzicht over open terrein met een stuk bos erachter waar uit het wild werd opgedreven. En prompt twee rottes achter elkaar. En door mijn onervarenheid - ik zag het rode puntje niet én ik vergat te herladen - niets geraakt. Ik baalde enorm. Op dat punt had ik twee varkens kúnnen hebben. Ik voelde me echt zo stom dat ik ze had laten lopen. Op nog geen twintig meter bij me vandaan! Grrrr.
Laten lopen
Op de allerlaatste post van die dag stond ik op een hoogzit met open terrein om me heen. Weer een mooie plek, maar daar geen varkens gezien. Wel reeën. Ik stond daar met mijn geweer in de aanslag toen ik achter mij geritsel hoorde. Ik keek heel langzaam om en zag een reegeit met kalf aan komen lopen. Lichtelijk op hun hoede want ze hoorden de drijvers natuurlijk in de verte. Reeën zijn heel alert en horen alles, maar ik kon mij toch volledig omdraaien om mijn geweer te richten op het kalf. Ik had het rode puntje goed in het oog en perfect op het blad - ze stonden mooi dwars - en hoefde enkel maar mijn rechterwijsvinger naar me toe te halen. Mijn hart ging als een bezetene tekeer..... en ik kon het niet. Ik liet mijn loop zakken en dacht echt, nee, ik doe het niet. Niet vandaag. Misschien ooit. En even later renden ze weg omdat de drijvers steeds dichterbij kwamen. Op dát moment had ik een goed gevoel, later toen ik in mijn bed lag - vol gedachten natuurlijk - was het gevoel toch van: hè, waarom nou niet...
Maar afijn. Toch als nieuweling en beginneling één varken en ook nog eentje van een kilo of 70. Een mooi stuk vlees voor de verkoop. Ik had het misschien kunnen kopen, maar heb daar niet aan gedacht. Omdat het een bagge was, had ik geen 'geweren' als trofee. Er waren er twee in de groep die dat wel hadden.
De doop
Na het nodige ceremonieel voor de opbrengst, kreeg ik ook nog mijn doop. Ik moest naast 'mijn' varken gaan zitten en dan zegt de jachtmeester een aantal zinnen (in het Pools), dan gaat zijn hand in het ontwijdde varken en wordt het bloed op mijn voorhoofd en beide wangen geveegd (kruisje op het voorhoofd) en krijg je een bebloede hand en dan 'hoor je erbij'.
Het diner werd dit keer vergezeld met de nodige drank (wodka) - niet voor mij hoor. Had geen zin in hoofdpijn - maar ondanks dat lag ik rond half elf op bed en de rest van de groep niet veel later. Bijna iedereen moest tegen vijf uur al weg om hun vlucht te halen in Berlijn. Mijn collega en ik ontbeten om zeven uur en een uur later waren we terug op weg naar het regenachtige Nederland.
Controversieel
Vol emoties, verhalen, gevoelens die je nooit eerder hebt gehad kom je dan thuis in een leeg huis, wel met een kaart van mijn mannetje dat-ie 'petje af' doet dat ik mijn dromen zo kan waar maken en dat ik het toch maar even doe. Maar de mensen om je heen begrijpen niet hoe je je voelt en wat er door je heen is gegaan en dat je volgens eigen gevoel 'een ander mens' bent. Veel ongeloof dat je zo trots kunt zijn op iets wat - in Nederland - zo omstreden is, maar wat zo deel uitmaakt van je menszijn en de ontwikkeling van ons mensen, zo onlosmakelijk maakt wat we zijn. Niet alleen vlees eten, maar het ook willen (en kunnen) doden. Het is een emotie wat je never nooit aan niet-jagers kunt meegeven. Je moet het alleen verwerken. Gelukkig zijn er een aantal die weten hoe het voelt en met wie je die gevoelens kunt delen.
De link naar de foto's op Flickr: https://www.flickr.com/gp/135031536@N05/3M7kc9.
Wel met een waarschuwing dat er dus dode dieren op te zien zijn en dus bloed...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.