De BorstenBus

Gisteren moest ik naar de BB. De BorstenBus. Eén keer in de twee jaar word ik opgeroepen om deel te nemen aan het bevolkingsonderzoek borstkanker. En ondanks dat het onderzoek geen pretje is, doe je er natuurlijk wel aan mee.

Voor mij nu de derde keer.

De moeder van een collega van mij noemt het de BorstenBus. Het is zo'n onooglijke mega caravan die ergens op een mistroostige parkeerplaats staat naast een evenzo mistroostig gebouw. Zeker met het weer zoals gisteren. Je moet dan zo'n klein stalen trapje op en er staan een stuk of vijf stoelen waar je dan op plaats moet nemen. Dan word je geroepen en moet je je in zo'n klein hokje waar de kachel op 10 staat van boven uitkleden. En dan moet je wachten tot er aan de andere kant van dat hokje op de deur wordt geklopt en dan mag je met je blote tieten er weer uit, richting martelaparaat.

In het kleedhok van de BB

Altijd een vreselijk gepuzzel blijkbaar hoe je moet staat. De zuster of verpleegster of weet ik hoe je zo iemand noemt, staat aan je te trekken en te duwen en als die sandwich dan klaar staat pakt ze je tiet tussen twee handen en trekt die even lekker in de vorm theezak. Hij wordt er bijna afgerukt. Dan zakt dat tosti-apparaat op die uitgestulpte tiet, drukt hem plat tot een dubbeltje en jij staat daar maar. Hulpeloos met je armen om het apparaat heen geslagen, vastgepint. Je kunt geen kant op. Dat wil je ook niet, want dat doet au.

Echt zeer doet het allemaal niet, maar het is meer dat er zo aan getrokken wordt en je het idee hebt dat-ie er bijkans wordt afgerukt. En dat moet dat vier keer: twee keer voor elke borst.

Afijn. De kwelling duurt niet al te lang en na 10 minuten sta je weer aangekleed, warm en wel aan de andere kant van het kleedhokje. De foto's zijn gelukt dus we mogen weer weg.

Omdat het zulk grauw en grijs, troosteloos, koud takkeweer was gisteren, had ik eerst geen zin om te gaan hardlopen. Maar na die kwelling voor mijn beide jongens, heb ik ze even extra verwent door ze erna in een sport bh te proppen en even drie kwartier lang heen en weer te schudden. Nou ja, schudden... Die bh zit zo joekels strak, dat er weinig te schudden valt, maar ik heb ergens gelezen dat hardlopen goed is tegen borstkanker. Had iets te maken met het bewegen van de borsten tijdens het lopen. Kweet het niet meer.

Al met al heb ik toch lekker gelopen in een snijdende koude wind en miezersneeuw. Ik vind in de sneeuw lopen echt super dus dit was een heel klein feestje - bij een heel klein beetje sneeuw.

Thuis even mijn grijze haren weggeverfd, gedoucht en lekker in de bank met een (e)book: De Donkere Toren van Steven King. Heb 'm al gelezen maar nu voor nog een keer. Misschien dat ik het nu beter begrijp. Steven King is koning metafoor-schrijven, en met de Donkere Toren cyclus drijft hij dat naar het uiterste. Het is weer heerlijk om te merken dat je steeds sneller gaat lezen naarmate het spannender wordt. Net als dat je steeds sneller gaat breien naarmate de wol op raakt.... hihi.

Jammer genoeg kreeg ik wel weer last van die eeuwige After Running Headache, zoals ik dat noem, waar ik nu - as I speak - nóg last van heb. Misschien moet ik gewoon stoppen met hardlopen en gaan breien.

O ja. Ben ondertussen ook nog bezig om de huid van mijn geschoten ree te looien. Ik heb de huid eerst een aantal dagen in de pekel gezet en via internet aluin en mierenzuur besteld. Dit recept heb ik van de site van Frumingelo. Vrijdag toen ik een lekker dagje vrij had genomen, heb ik al het 'vlees' en andere slijmerige troep van de huid geschraapt. Eerst met de botte kant van het mes, later met de scherpe kant en dan het lemmet zó houden alsof je iemand scheert (alsof ik dat dagelijk doe, maar dat terzijde). Badje gemaakt van de looistoffen en de huid daar vier dagen in laten liggen, af en toe roeren. Dinsdagavond heb ik getracht de huid te spannen, maar dat viel nog niet mee. Maar afijn, hij hangt en now we wait. Een dag of veertien. Ben erg benieuwd of het gaat lukken. In de vriezer ligt nog een huid van de reebok die ik in juli heb geschoten en die wil ik dan ook nog gaan looien. De huidjes vind ik te mooi om er niets mee te doen.