Kreta

Een eiland in de Middellandse Zee, overspoeld door toeristen. Wat ben ik: een toerist of een reiziger? Wat is het verschil? Ik zou mezelf liever zien als reiziger omdat ik graag de gewoontes van de mensen in dat land wil overnemen en niet koste wat het kost vasthouden aan mijn gewoontes.

Dus dat is rond 20.00u eten - zelfs later - en eten als de Grieken: aan tafel en een paar gerechtjes kiezen die je dan samen opeet. Dus één salade, één bord frieten. Want van de 'servitóros' krijg je ieder al een (klein) bord en eigen bestek. Ik zie sommige toeristen dan vaak dat bordje opzij schuiven in de verwachting dat daar misschien een broodje op komt te liggen. Je ziet ze dan ieder een vlees of visschotel opeten en snappen niet waarom er geen broodje op dat bordje wordt geserveerd. En alleen al helemaal niet dat er geen boter bij is.

Bij de friet dus ook niet vragen om mayo of ketchup. Nee, die eet je gewoon in combinatie met de andere gerechtjes: gegrilde lamskoteletjes of gefrituurde kleine visjes die je met huid en haar opeet, gevulde aubergines.... Wat er altijd wel bij zit is een citroen. Overal citroenen. Een heerlijke combi.

Het is niet altijd evident om op een toeristeneiland als Kreta een goed, authentiek restaurant te vinden. In Chania is dat best lastig. Je hebt daar de haven en veel restaurants daar zijn vooral ingespeeld op toeristen. Die restaurants vind je ten westen van het plein bij de Hasjhan-Pascha moskee. Als je doorloopt richting het Maritiem Museum kom je uiteindelijk bij de nog 'echte' Griekse tavernes, daar waar de echte Grieken graag komen. En wij ook.

De haven van Chania met onze favoriete taverne:
Ta Neoria

Helaas slaat verandering toe in Chania en ook bij een restaurant waar wij vroeger vaak kwamen - Kainterimi - slaat de 'vertoeristing' toe. Geen water, geen brood en geen Raki meer. We zijn er wel heen geweest, maar slaan die de volgende keer over. Jammer hoor.

Naast ons appartement - Panos Village - was een Taverne. Een hele simpele waar wij redelijk vaak zijn wezen eten. Want Panos Village ligt zo'n 12 km van Chania vandaan - bóven Chania eigenlijk - en als we daar 's avonds dan weer aankwamen, hadden we geen zin om helemaal naar beneden te rijden, dus gingen we daar eten. Super simpel, super lekker zonder poespas, super aardige mensen. En als ik zeg simpel dan is dat ook zo maar wel met pure smaken.

Fraaie zonsondergang

Eén dag géén uitzicht...

De slaapkamer

De kamer met kitchenette(tje)

Ons uitzicht

Het zwembad met de appartementen

Panos Village is een kleinschalig appartementencomplex. Ik meen maar vier kamers. Wij zaten in een kamer op de 1e verdieping met een balkon voor en balkon achter. Práchtig uitzicht over Souda en Chania. Iedere avond de prachtigste film die je je maar kunt voorstellen: schitterende zonsondergangen. Bij het appartement heb je een prachtig - maar ijskoud - zwembad. Met dat zelfde super uitzicht. Het mooiste balkon van Chania, volgens één van de Grieken waar wij een keer op een avond Raki mee hebben gedronken.

Het appartement is vrij simpel met een ienie-mienie keukentje en een ienie-mienie badkamer met een douche van - jawel - 70x70 cm. En weinig waterdruk. Maar koken doe je daar niet (het eten daar is veel te lekker en te goedkoop om zelf voor te gaan kloten) en door zo'n simpele douche daar waardeer je je eigen douche weer des te meer.

Maar de uitbaters zijn zo super aardig en zo super sociaal en hulpvaardig, dat je het niet over je hart kunt krijgen een negatieve review te geven. In feite wil ik Panos Village 'geheim' houden, want het bevalt ons wel. Zo 'ver' van het strand en van de stad trekt dat een bepaald soort mensen (zonder kids dus) en dat vinden wij prima. Eén avond hadden we wel last van rokers omdat de wind slecht stond waardoor we niet op ons balkon konden zitten, maar het was toch fris en we waren moe, en de volgende dag waren ze alweer vertrokken dus verder geen irritaties (behalve van de zon: zonne-uitslag).

Zonnebaden op het strand is niet zo aan ons besteed. We waren van plan wat te gaan wandelen op Kreta, maar dat hebben we maar één dag gedaan. En dan ook maar meteen 25 kilometer. Beetje fout gelopen. We wilden de Samariakloof lopen maandag de 29e mei, maar het werd afgelast vanwege het slechte weer. En slecht weer was het ook: het kwam met bakken uit de hemel.

We hebben wel redelijk veel gedoken: in totaal acht keer. En altijd bij dezelfde duikschool: Chania Diving. Daar komen we al zo lang en die zijn zó professioneel, dat is gewoon heerlijk. Nikolas heeft zijn zaak nu zo'n tien jaar en we zien het alleen maar groeien en beter worden. Dikke pluim!

Klaar voor de jump nummer 217..

Stonefish

Grotduiken

Een mooie nudibranche (naaktslak)

En een kreeftje

We hebben ook twee keer zelfstandig gedoken, dus niet met Chania Diving mee maar flessen gehaald bij Chania Diving en alles in de auto, hup, naar een duikstek, waaronder één keer een meer, het Kourná Lake. Zoet water dus en .... koud (14 graden). De Middellandse Zee was trouwens zo'n 20 graden.

Met een waterfiets naar de 'blue hole' van het meer gefietst, want vanaf de kant kon je daar niet komen, de fiets aan een stalen constructie vastgesjord en daar afgedaald. Weer eens wat anders.

Met de waterfiets naar de blue hole

Waterplantjes

Lekkere vette palingen...

Ik boven een buis.

Nog meer buizen.

Nog meer buizen.

Wortels van bomen.

Afijn. We bewaren nog wat foto's voor een andere keer. Ik ga ook nog twee mooie foto's uitzoeken om te laten printen, want ik moet nog steeds nieuwe foto's voor in de badkamer, waar nu nog steeds twee Ikea-printjes hangen. Tijd voor iets nieuws...