Moeite

Het is raar, maar ik heb moeite met deze drie weken dat Jan weg is. En nog het meest vreemde is dat ik me juist op mijn werk 'eenzaam' voel. Ik heb niet al te best geslapen vannacht - weer niet - en ben dus ook wat moe wat me meestal nogal labiel maakt. Ik probeer mijn aankomende weekend zo vol mogelijk te proppen dat ik geen tijd heb om mezelf alleen te voelen en ook het menu heb ik al in mijn hoofd, zodat ik zaterdag geen boodschappen meer hoef te doen. Want ik vind het vreselijk om in het weekend nog iets te 'moeten'. Ik moet doordeweeks al genoeg. In het weekend wil ik keuzes hebben in wat ik doe. Geen gemoet.

Gisteren wezen sporten. Vijfentwintig minuten op de loopband dit keer. Het wordt steeds meer. En daarna de nodige been en armspieren op de diverse apparaten en nog een kwartier in de massagestoel. Dan op de fiets weer naar huis en eten maken. Ik had gehoopt dat ik me na het sporten mentaal beter zou voelen, maar dat was niet helemaal gelukt, maar niets dramatisch verder.

Het is inmiddels middag, de zon schijnt flauwtjes en ik ben emotioneel totaal uitgeput. Kreeg vanmorgen weer - wat ik vond onterecht - een reprimande over een issue waarvan ik alleen maar kan denken dat het juist te maken heeft met de zwakte van de persoon die hem gaf en dat die persoon mij de schuld geeft van het feit dat hij zijn zaakjes niet op orde heeft. Nu kan je zeggen vanwege mijn functie dat het mijn taak om dat op te vangen, maar soms denk ik dat ik hier kleuterleidster ben (of lijdster!) in plaats van dat je te maken hebt met volwassen mensen. Als het dan ook nog persoonlijk word dan kan ik mij - zeker nu - niet goed houden. Tot overmaat van ramp had ik vanmiddag ook nog een afspraak en was het best lastig om dan scherp te zijn. Gelukkig wist ik me daar goed doorheen te zetten, maar met als gevolg dat ik gewoon doodmoe ben. In m'n kop dan. Ja, het valt me zwaar. Stom hè, die drie weekjes. Tja. Ik weet ook niet hoe het komt.