Vandaag is dan D-Day voor mij: vanmiddag om 15.00u vertrekt de Louise-Marie F931 vanuit Zeebrugge voor een vier maanden durende operatie in de wateren bij Somalië: Atalanta III. Na de nodige motorproblemen na de NOST in mei van dit jaar, is het dan toch op het laatste moment in orde gekomen, en kunnen ze - veel later dan gepland - toch vertrekken. De meesten hadden zich daar al ver van te voren op voorbereid - zowel mentaal als financieel (!) - dus afstel was, hoe prettig ook voor het thuisfront, nicht im Frage. Helaas is het wel zo dat ze met de feestdagen niet thuis zullen zijn. Oorspronkelijk was dat trouwens ook niet het geval geweest dus het is niet zo dat door dit uitstel alle feestplannen in duigen vallen.
Ik ben niet lijfelijk aanwezig bij dit uitvaren. Het heeft voor mij niet zoveel nut. Ten eerste is het al een deprimerende dag, met nog deprimerender weer, en om nu 'even' naar Zeebrugge te rijden is ook zo'n mijl op zeven. Nou ja, ik ben er gek genoeg voor hoor. Gisterenavond om een uur of zeven zat ik toch even naar de klok te kijken zo van: mmmm, als ik nú vertrek ben ik om elf uur in Oostende en hebben we nog een avondje samen. Zeker omdat ze pas om 15.00u vertrekken had dat een optie geweest natuurlijk. Maar hoe je het ook went of keert, het blijft een zwaar kl***-dag. Of ik nu hier ben of daar. Bovendien verdwijnt Jan dan toch vanaf 13.00u in het schip en dan moeten wij - de thuisblijvers/uitzwaaiers - ons zien te vermaken in de aula met koffie en dito koek om ze dan nog even in onze armen te kunnen sluiten alvorens om 15.00u onder tromgeroffel de trossen worden los gegooid. Daar sta je dan. Gatver.... Ook vanaf hier is het gewoon KUT. Ik ga dan met veel liefde en overgave vanmiddag het er allemaal even flink uitrennen met mijn kop in de wind. Het liefst midden in een flinke plensbui om mijn depressieve gevoel nog eens extra te kunnen benadrukken. Hoe zielig kun je je voelen...
Ik kan mij nu moeilijk concentreren op mijn werk. Mijn gedachten zijn in België en bij Jan en bij al die anderen die in hetzelfde schuitje zitten als ik. Die nu in de auto stappen om hun man/vrouw/zoon/dochter whatever, weg te brengen. En de mannen en vrouwen zelf, met gemengde gevoelens. Toch met een bepaalde spanning kan ik me zo voorstellen. En zij zullen zich ook moeten plooien en dat zal ook z'n tijd nodig hebben net zoals bij de thuisblijvers. Zeker voor diegenen die nu voor het eerst meegaan (och arme...). Zij hebben dan nog de afleiding van elkaar, maar dat kan ook natuurlijk best lastig zijn want je hebt weinig privacy en er zullen zeker in het begin zo hier en daar wat traantjes gelaten worden, al is het maar in stilte. Het is ook lastig, maar op een gegeven moment kom je in een bepaald ritme en als je over de helft bent is het alleen maar aftellen en wordt de stemming alweer beter. Kan ik me zo voorstellen....
Het is jammer dat er geen webcam is dat ik het vanaf hier nog wat kan volgen, maar wie weet komt het vanavond in het nieuws op België en kan ik het toch nog zien. Jan zal toch niet op het dek staan, dat weet ik nu al. Niemand die hem uitzwaait.... ach..... Ik zwaai hem virtueel uit, met mijn hart en tel de dagen af: nog 112.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.