Ik begin deze dag met breaking news van ... jawel ... de ZON. Die is toch wel lang weggeweest. Voor het laatst gezien zondag tijdens de nieuwjaarsduik. Nu weer terug. En wat neemt de zon mee? Kou. Want het gaat vriezen vanaf morgen. Schaatsen uit het vet. Maar helaas, het weekend dat wij waarschijnlijk zouden kunnen schaatsen komt mij niet goed uit. Dus waarschijnlijk geen gladde ijzers dit jaar.
Gisterenmiddag heb ik weer hardgelopen en dat ging niet echt soepel. Mijn benen voelden aan als lood en kwamen pas los toen ik vijf kilometer had gelopen. En ja, daarna was het nog slechts één kilometer en toen zat het er op voor mij want dan wordt het te laat en te donker in het 'bos', waar overigens nog wel bedrijvigheid genoeg was (ze waren er bomen aan het rooien). Eenmaal weer thuis geen zin om te gaan koken. Ik zou chili con carne eten maar moest dat nog helemaal klaarmaken. Ik had nog boerenkool over van gisteren en dat heb ik maar opgewarmd. Geen energie over.
Gewacht op Jan dat-ie zich zou melden op facebook, want hij had gedoken gisteren en was benieuwd naar zijn verhalen. Vandaag is hij weer onder water op pad met een - schijnt - beginneling, eentje die zijn Open Water Brevet nog niet eens heeft, enkel een aantal initiatie-duiken. Het is natuurlijk leuk dat je zo enthousiast bent al na een paar initiatie-duiken, maar je moet nooit je veiligheid vergeten. Een initiatie-duik betekent niet dat je kunt duiken, want er komt wel wat meer bij kijken dan enkel 'proeven' van het scuba-duiken. Bij mij duurde het wel vijftig duiken eer ik het echt leuk begon te vinden en dat heeft te maken met het opdoen van ervaring. En je leert van je fouten want ook die heb ik zat gemaakt en zal ik nog wel doen. Het is hetzelfde als met autorijden met dezelfde risico's. Met dit soort dingen is het levensgevaarlijk als je jezelf overschat en daar gebeuren de meeste ongelukken mee.
Gisteren toch ook weer voor het hardlopen behoorlijk gespannen. Het is zo raar! Ik heb dat ook als ik ga duiken en ik dacht eigenlijk altijd dat het specifiek met het duiken te maken heeft, maar dat is het dus gewoon niet. Je doet dingen voor je plezier en toch ben je zo gespannen. En als je dan eenmaal loopt of onder water zit is die spanning direct weg. Heeft volgens mij te maken met het leven naar het moment dat je in actie kunt komen. Het omkleden, of het nu in je looptenue of duiktenue is, vind ik vreselijk frustrerend en ik tril dan ook helemaal van de spanning. Ik moet er om lachen als ik dit zo intyp, maar het is gewoon zo. En ik kan er zo weinig aan doen. Ik kan wel duizend keer zeggen dat ik nergens gespannen over moet zijn, maar het heeft denk ik te maken met mijn 'opladen'. Ik heb het - voor zover ik weet - altijd al gehad. Met skiën - ik kreeg geen hap door mijn keel 's morgens -, met paardrijden, met duiken dus.... echt hopeloos. Gelukkig weet je het van jezelf, maar voor anderen is het best lastig om daarmee om te gaan. Ik ben dan ook altijd erg kribbig en heel erg in mezelf gekeerd.
Nog 47 dagen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.