Happy

Toen ik twaalf werd, heb ik voor mijn verjaardag een dagboek gehad. Dat was toen zo'n Chinees-achtig boekje met een rode kaft van 'zijde' en de blaadjes waren langs de randen versierd met tekeningen. Toendertijd - zeker in het begin - schreef ik iedere dag in het dagboek (want: DAGboek). Als ik dan op een dag geen nieuws had, schreef ik: 'Geen Nieuws'. Nog wat later ging ik alleen op dagen dat ik dacht dat ik nieuws had er wat in schrijven. Ik heb dit erg lang volgehouden. Tot 2002 zo'n beetje hield ik met regelmaat een dagboek bij. Pas toen ik last kreeg van RSI - wat tegenwoordig KANS (klachten aan nek en schouders) heet - en ik niet meer kon schrijven, ben ik gestopt. Ik schreef gedurende de laatste jaren ook alleen maar als het niet zo goed met mij ging. Dan was het ook net alsof al je frustraties en verdriet zo door je pen in de inkt op het papier verdwenen. Daarna kon je alles veel beter relativeren. 

Tegenwoordig houd ik een digitaal dagboek bij. Gewoon een bestand in word op de computer echter dat bestand staat op een harde schijf die thuis staat. Ook nu nog heb ik sterk de neiging om in de 'pen' te kruipen als mijn gevoelens weer eens een loopje met mij nemen en ik om onverklaarbare reden me weer eens wat down voel. Een blog bijhouden is ook een optie, hoewel je daar toch wat terughoudender in moet zijn. Tenminste, dat vinden veel mensen. Het is natuurlijk ook wel wat om jezelf zo bloot te geven op een openbaar medium. Veel mensen hebben daar moeite mee. Ik niet zo, hoewel ik hier natuurlijk ook niet het achterste van mijn tong laat zien. 

Nu nog komt die drang om van me af te schrijven op dagen als vandaag. De groef tussen mijn ogen zegt al genoeg: 'Ik maak me zorgen....' 
Toch maar weer een dagboek bijhouden dan maar? Want die zorgen zijn als vanouds: ik zie weer ergens tegen op. En ik weet precies waar tegen.... Het is te zot voor woorden, dus zeg ik het gewoon lekker niet. Zondag is het weer over....  Als ik mij dan zo voel dan pak ik pen en papier en ga woord voor woord zitten opschrijven wat ik mee moet nemen en moet checken om maar beter te kunnen analyseren waarom ik mij zorgen maak en kom dan iedere keer weer tot de conclusie dat er niets is om mij zorgen over te maken. Ik maak me nu ook niet echt 'zorgen'. Het is meer dat ik geen zin heb om zaterdagavond weg te gaan. Aan de andere kant heb ik A gezegd en moet nu ook B zeggen. 

En als het dan zondag is, en ik lekker niets te doen heb en waarschijnlijk niet kan hardlopen vanwege de aangekoekte sneeuw, dan kan ik mij weer zorgen maken over het volgende 'project': naar Barcelona. Het spannende daarvan is, dat ik nu nog niet precies weet hoe ik in het centrum kom, waar ik mijn mannetje zal zien en dus waar ik naar toe moet... Of hij er dan al is.... Ik bedoel: de weg naar en op Schiphol ken ik blindelings, dus dat is het probleem niet. Nee, het is Barcelona zelf.... En oe!! dan zie ik Jan eindelijk weer! Zie ik mezelf in slowmotion op hem afrennen, mijn armen om hem heen slaan, hij draait mij met mijn voeten van de grond in de rondte, we zoenen, bekijken elkaar, lachen, voelen ons blij.... 

Lekker cliché.