Oude herinneringen

Op dit moment sneeuwt het enorm. Het blijft alleen niet echt goed liggen. Het blijft wel liggen, maar er smelt ook een deel. Ik hoop dat ik morgenochtend kan gaan hardlopen. De sneeuw is wat waterig en dat kan het erg glad maken, zeker als het vannacht vier graden gaat vriezen, zoals ze verwachten.

Ik ben vanmorgen - eigenlijk voor het eerst tijdens mijn 'eenzame' periode - naar Haarlem geweest. Dat was dus sinds begin november of eind oktober dat ik daar niet meer naar toe was. Even naar Marqt. Mooie supermarkt met allemaal verse streekproducten. Het ziet er allemaal even lekker uit. Niet schrikken als je moet afrekenen.... 

Ik was met de bus gegaan en in feite tamelijk snel weer terug thuis. Ik had geen zin om uren door de stad te gaan lopen slenteren. Thuis ben ik nog even met de fiets naar het centrum geweest om hier nog wat dingetjes te kopen, ook weer even 'snel en efficiënt'... Dus gewoon snel op en neer. Het is koud buiten dus niet echt aangenaam. Het begon ook zachtjes te sneeuwen toen ik weer naar huis reed.

En vanmiddag wat gestofzuigd en een oude koffer tevoorschijn gehaald op zoek naar oude foto's uit mijn vorige woonplaats Lelystad om te kunnen plaatsen op de facebookpagina van 'Herinner je Lelystad?', maar niet echt iets gevonden. In diezelfde koffer zitten ook mijn dagboeken en je verzand al snel in het lezen van die oude, maar o zo waardevolle annecdotes, sommigen leuk om te lezen, anderen minder prettig. Van oude liefdes (!) die je eigenlijk al vergeten was, of tenminste toch heel ver weg had gestopt. Verdwenen pagina's, oude briefjes... Vooral van mijn 'wilde' jaren tussen 1990 en 2001. Een onverwacht maar zeer rationeel verbroken relatie en de impact die dat op me had (alweer vierentwintig jaar geleden....). Tjonge jonge. Als je dat soort dingen niet opschrijft, verdwijnt dat gewoon in een stoffig laatje van je geheugen. Door het lezen van een dagboek weer opgerakeld maar toch lees je het dan vanaf een afstandje, alsof jij het niet was die dat heeft meegemaakt. Je vraagt je dan toch wel af wat er van die persoon geworden is. Ook een oude man nu, ongetwijfeld...

En dan bedenk je dat het wel erg leuk om dat allemaal op te schrijven en misschien om dat te blijven doen. Zoals eerder al geschreven ben ik gestopt toen ik RSI kreeg, maar de drang om te schrijven blijft, getuige deze blog. Misschien toch een impuls om maar weer eens te beginnen: met pen en papier!