Houten huisje aan een meer

Als ik zo mijn blogs lees, zit er in elke blog wel een soort rode draad en dat is over het algemeen 'gemopper'. Er hangt altijd een soort van negatieve waas over mijn blogjes, zeker als ik het toch waag om te bloggen als ik niet zo goed in mijn vel zit, wat de laatste tijd regelmatig het geval is.

Vraag is of ik mij daar zorgen over moet maken. Ik ben melancholisch van aard, ik heb de neiging om juist naar de zaken te kijken die mis kunnen gaan, ik zie vaak beren op de weg. Maar ik vind mijzelf geen pessimist. Echt optimistisch kan je mij echter ook niet noemen....Ik zou mezelf misschien meer omschrijven als realist. En een dromer.

Er zit diep in mij altijd een soort onrust die zich als een mini-wervelwindje in mijn maagstreek heeft genesteld. Deze onrust straalt ontevredenheid uit, alsof er nog zoveel meer in het leven is wat ik nu mis. Alsof al het mooie op dit moment aan mij voorbij gaat. En op sommige dagen in de maand wakkert deze wervelwind uit tot een orkaan en ik moet die dan maar in toom zien te houden.

Ik zal eerlijk gezegd blij zijn als dat hele gedoe eindelijk eens een keer voorbij is. Zeker omdat ik er de laatste jaren erg veel last van heb. En niet alleen ik: ook de mensen om mij heen zullen het niet gemakkelijk hebben bij mij. 

Maar de onrust zit veel dieper en ik heb wel een idee wat de oorzaak is. Ik voel mij mateloos opgesloten gedurende de dag, zo tussen vier muren achter een buro met een beeldscherm voor mijn neus. Dan staan mijn ramen wel wagenwijd open en kijk ik uit over bossages, maar ik kan onwezenlijk veel verlangen naar een rood geschilderd houten huis aan de rand van een meer, omringd door bossen en heuvels en een grindweggetje wat naar dat huisje leidt. Ik kan helemaal wegdromen in het idee dat dat mijn huis is waar ik na een dag werken naar toe rij en dat ik daar 's avonds op mijn eigen steigertje kan uitkijken over het meer naar de ondergaande zon, de vogels kan horen fluiten, het zachte gespetter van het water wat in beroering wordt gebracht door eenden of loons. Het gekraak van de dorre blaadjes op de bodem van het bos en het geflapper van oren van een hert wat zich per ongeluk te dicht bij mijn huisje waagt. Dat is alles wat ik hoor: natuur.

Dat in tegenstelling tot wat ik hier de hele dag hoor. De héle dag door die vliegtuigen die opstijgen van de Kaagbaan! Zeker met die westenwind zoals die nu waait, is het de hele dag feest. Wij zitten daar met het bedrijf vlak langs en je word er helemaal gestoord van, zeker als je daar op gaat zitten letten. Ik was denk ik de enige die het fijn wordt dat Schiphol stil lag op die dag dat de Eyjafjallajökull op IJsland uitbarstte en er geen vliegverkeer mogelijk was en het hier zo heerlijk rustig was!

Gelukkig zijn er nog zat kleine dingen waar ik heel gelukkig van kan worden en als ik uit mijn raam kijk en twee hazelnootjes aan de hazelaar hierachter zie hangen, blijf ik toch vinden dat het leven zo slecht niet is.