Life aint easy


Het is wat stil aan het front. Misschien dat de Sint Janskruid nu eindelijk zijn werk begint te doen. Ik ben daar op 11 juli mee begonnen om die chaos in mijn kop een beetje tot bedaren te brengen, en het zou kunnen dat dat nu begint te werken.

De weken zijn nog best rustig. Al vanaf half juli kan ik wat op halve kracht werken omdat het onderwerp van mijn functie - ik ben o.a. Personal Assistant van de Managing Director - niet aanwezig is. Ik heb wel werk, maar dat kan ik op mijn eigen tempo bepalen en indelen en dat werkt toch anders dan dat de persoon in kwestie aanwezig is, die nogal eens de neiging heeft te pas en te onpas naar binnen te stormen en opdrachten begint uit te delen die vaak direct gedaan moeten worden. Niet erg, that's my job, maar soms moet je wel even tot tien tellen en die smile op je gezicht houden terwijl je van binnen een ander gezicht wilt trekken. Kost wat energie, maar het kost ook energie om jezelf bezig te houden zoveel weken. Als dan buiten de zon zo vrolijk schijnt, heb je het wel een ietwat moeilijk. Als het bewolkt is en het regent vind ik het allemaal niet zo erg.

Maar volgende week is dat allemaal voorbij. Dan is praktisch iedereen er weer en kan het gewone drukke leven weer beginnen. De scholen zijn hier ook weer begonnen vanaf maandag, maar omdat ik tegenwoordig al om 08.10u in de auto zit, heb ik nergens last van. Ze zijn de weg aan het opknappen en ik denk dat het een stuk beter en overzichtelijker zal zijn, ondanks dat ik veel mensen hoor mopperen. Het is toch altijd zo dat men altijd wel iets te zeuren en te zagen moet hebben! Ik ben toch blij dat ik geen ambtenaar bij de gemeente ben, want je doet het nooit goed. Ik heb daar hier af en toe al een last van en dan heb ik zoiets van: "nou ja, dan niet. Zoek het dan maar uit." Gelukkig is niet iedereen uit hetzelfde hout gesneden en zijn er mensen die dat soort commentaar over hun brede rug af laten glijden. 

Op het verkoopfront is het ook rustig. Maar als gezegd, no hurries. Als er eenmaal een kogel door een kerk is, zal het hectisch genoeg zijn dus nu nog even 'genieten' van de rust. 

Aan de andere kant dringen zich weer wat extra zorgjes op waar ik vroeger geen last van had: mijn vader is nogal aan het kwakkelen met zijn gezondheid. Nu wordt hij volgend jaar 80, dus op zich 'logisch', maar je zou willen dat het anders was. Zo fris en fruitig als hij vroeger was, zo depressief, zonder energie en futloos is hij nu. Wij denken dat het voor een heel groot deel 'tussen de oren' zit, wat ik niet denigrerend bedoel, want wat best een groot probleem kan zijn. Ouder worden komt met gebreken en als je dat niet gewend bent en dat niet kunt accepteren - wat overigens een hele kunst is - dan kunnen er allerlei lichamelijke klachten ontstaan. Ieder onderdeel wat wordt gecontroleerd is steeds in orde en mankeert hem in feite helemaal niets, maar toch voelt hij zich super rot en kan absoluut niet meer genieten van zijn leven. Mijn schoonzus probeert hem nu naar een geriatrist - of hoe zo iemand ook heet - te krijgen: dat is een specialist in kwetsbare oudere personen die ziek zijn en waar niemand kan achterhalen waar het aan ligt. Ik hoop enorm dat dat gaat lukken! Of dat iets zal oplossen weet ik niet, maar dan is hij de gang week in week uit naar het ziekenhuis naar weer een andere specialist tenminste kwijt en kan één specialisme zich op hem richten. Dat op zich zal al heel veel rust geven.

Dus daar heb ik wat zorgen van. Zeker ook naar mijn moeder toe die dit allemaal maar moet ondergaan en zij is ook niet meer de jongste en bovendien slecht ter been. Begin september gaat zij voor een heupoperatie en hopelijk gaat het daarna stukken beter. Hoe het dan verder moet met mijn vader dat zien we dan wel weer. Als je diep in mijn hart kijkt zou het zoveel beter zijn als zij beiden zouden verhuizen naar een aanleunwoning of zo'n zelfstandige woning in een bejaardencentrum, hoe lullig dat ook mag klinken. Liever ouderencentrum, dat klinkt wat vriendelijker. Maar ze zijn nogal eigenwijs en ik laat het besef en de keuze maar aan hun zelf over, want iets opdringen dat lukt bij niemand en is ook niet goed. Het is alleen spijtig dat het besef wat laat komt, maar aan de andere kant kan je ook niet alles voorzien en dat de 'degeneratie', om het zo maar eens te noemen, zo snel zou gaan, had niemand voorzien. Dan is het wel spijtig dat ik zo ver van ze af woon, hoewel een uur rijden wel te overzien is natuurlijk ware het niet dat de weg erheen vaak één lange file is en dat uur er dan vaak twee worden en dan is het de moeite niet. Gelukkig woont mijn broer met zijn familie wel bij ze in de buurt, wat dan als consequentie heeft dat zij de acute zaakjes moeten oplossen. Maar goed. Dat zij zo. 

That's life. Nobody said it would be easy...


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.

IK GA VERHUIZEN!!!

Ik ga verhuizen. Dames en heren, boeren en buitenlui, lieve lezers: gaan jullie met mij mee? Please, please, please? Ik vervolg ...