Zwarte krulgordijnen en ander geouwehoer

Ik zou op de maandagen eigenlijk niet moeten bloggen, want op de maandagen ben ik niet mezelf en gaan mijn gedachten als een balletje in een flipperkast van de ene naar de andere kant in mijn hoofd. Het mega-onrustige gevoel in mij zoekt uitvluchten naar een 'beter leven', weg van dat buro, weg van het beeldscherm, weg uit die stoel. Op dagen als deze loop ik naar voren, naar achteren, weer naar voren, lees de krant in de hoop iets te lezen wat mijn leven verandert, loop ik al 'bouffant mes doigts' de dag door te komen.
Dromend van een huis op een heuvel met uitzicht over zee, een flink erf, honden, katten, van alles om me heen, en tonnen werk, maar LEUK werk, werk buiten, werk voor MEZELF.

Niet dat harnas van 9 tot 5, dat net doen alsof je alles zo ontzettend leuk vind, dat masker wat je draagt de hele dag, die herrie bij mij in straat 's morgens, de herrie 's avonds (vliegtuigen), die mensen die maar de hele dag lopen te kankeren op alles - vooral naar de gemeente - en er niets aan doen... Het verplicht opstaan op een tijdstip waar je bioritme moeite mee heeft, het benauwde, het MOETEN (voor een ander)..... Grrrrrrrrr.

Nu komt dat ook dat ik gewoon erg graag weg wil waar ik nu woon en je dan natuurlijk wat gevoeliger wordt voor van alles wat er daar om je heen gebeurt. Afgelopen zondag weer de heg gesnoeid en normaal gesproken zie je geen mens op straat als je dat doet op zondag, maar nu met het loslaten van de winkelsluitingwet is het net een doordeweekse dag hier, met uitzondering dat er (gelukkig) geen vrachtwagens rijden. Nog niet.

De temperatuur buiten is gelukkig wat gedaald en dat werkt dan tenminste een stuk prettiger, hoewel ik mij vandaag ook met gemak bezig zie met kaplaarzen aan, want koud is het niet. Het was voor de verandering eens lekker lopen gisterenmorgen. De warmte zit nog wel in de grond dus ik had mijn kledij niet aangepast aan de lagere temperaturen. Heb wel last van blaren op beide voeten wat ik wel vervelend vind, maar waarvan ik denk dat het een kwestie van wennen is en dat het wel over gaat.

Afgelopen vrijdagmiddag een mooi duikje gedaan - nummer 118 inmiddels - in de Toolenburgseplas, waar Jan zijn zakje lood nog had verloren en hij praktisch de hele duik zijn stabiliteit niet kon houden. Gelukkig zijn zakje lood weer terug gevonden en ondanks dat toch een paar hele mooie foto's gemaakt van de snoeken die daar rondhingen, en het waren er veel. 

Ook mega veel mini-baarsjes die mogen uitgroeien tot mooie grote baarzen en steeds meer grondeltjes die hier eigenlijk niet thuis horen. Het krioelt er van inmiddels.

Al het gemopper en alle frustraties ten spijt, was ik vanmorgen behoorlijk bekoord van de mooie regenboog die boven het land hing. Ik reed in het zonnetje en naar het westen toe hing een regenboog te hangen, alsof de aarde wilde zeggen: 'Kijk toch eens hoe mooi het kan zijn!'. Als je wat verder kijkt en niet te veel en te lang stil blijft staan bij je 'problemen' kan je nog best de vele mooie dingen van de wereld om je heen zien. Want wat hierboven vermeld zijn natuurlijk luxe problemen en in feite helemaal geen problemen. Ik heb geen problemen. Geen noemenswaardige tenminste, al was het alleen ik zelf als probleem. Probleem dat ik te veel pieker en dat ik misschien 'het verkeerde beroep heb' gekozen. 

Maar dankzij dit beroep en wat ik doe kan ik wel veel doen en kan ik in mijn vrije tijd de dingen doen die ik eigenlijk dag-dagelijks zou willen doen. Want als ik onder water zit en kan genieten van zo'n prachtige snoek die je zelfs kunt aanraken, dan kan je daar toch alleen maar een mooi gevoel aan over houden. Het is zó waanzinnig mooi onder water!!!