In één van mijn vorige blogs had ik het erover om wellicht naar een mesoloog te gaan in verband met mijn overgangsproblemen. Dit eigenlijk min of meer op aanraden van collega's. Er zijn hier drie collega's - allemaal vrouwen - die alledrie bij een mesoloog lopen en zeggen daar baat bij te hebben.
Nu heb ik mij de afgelopen dagen eens verdiept in wat een mesoloog nu in feite precies is. Onder andere gekeken op een site waar veel over kwakzalverij geschreven wordt: Skepsis Blog. In deze blog worden allerlei onwaarheden en volkspraatjes onder de loep genomen vanuit wetenschappelijk oogpunt. Aangezien ik toch iets meer ga voor de wetenschap dan voor aannames, deze blog eens even met veel interesse door zitten bladeren en ook andere publicaties op internet.
Kortom, besloten om niet naar een mesoloog te gaan. Het is mij te wazig. Zeker als ze komen met die zogenaamde elektroacupunctuur en de uitleg daarbij, dan zakt mijn broek af.
Ik snap best waarom mensen naar dit soort alternatieve geneeswijzen uitwijken. Je krijgt veel meer persoonlijke aandacht. Als je al na gaat dat een intake gesprek zo'n 1,5 tot 2 uur duurt. Waar krijg je dat nou bij je eigen huisarts? Of in een ziekenhuis? Nergens. Dus de gedachte erachter vind ik wel logisch. Een arts zou dit moeten doen. Om een volledig beeld te krijgen van de persoon en daar je behandeling op afstemmen. Maar als zij mij door middel van zo'n elektroacupunctuurbehandeling kunnen zeggen wat mij scheelt - je moet het maar eens lezen - en als je weet hoe zo'n behandeling in z'n werk gaat (elektrotechnisch gezien) en dan een arts of jijzelf daar nu nooit op zijn gekomen, dan is dat voor mij een brug te ver.
'Placebo-therapie' noemen ze dit soort praktijken. En eigenlijk vind ik dat best prima. Waarom medicijnen gebruiken met bijwerkingen als je het met placebo ook kunt oplossen - want veel kwaaltjes zitten tussen de oren of worden je aangepraat - maar ik vind dan niet dat daar een slaatje uit geslagen moet worden en bijna honderd euro vragen voor een lariekoek conclusie. Met duur en ingewikkeld uitziende, beetje opgepiepte apparaatjes - gewoon een spanningsmeter - allerlei voor ons moeilijk te begrijpen termen overladen. Zo ken ik er nog wel een paar. En vaak houdt het daar dan niet bij op.
'Kusje er op? Tja, het resultaat is pas zichtbaar na zo'n vier weken. En... je moet er wel voor open staan....En dat is dan veertig euro...'.
Dus ik ga eerst maar eens naar mijn huisarts alvorens ik 92 euro ga uitgeven aan iemand die mij op mijn blauwe ogen en de geleiding van mijn huid gaat uitleggen wat er allemaal mis is met mij. Want natuurlijk is er iets mis met mij. Mijn darmen of mijn lever of mijn bijnier zijn 'uit balans'. Dat moeten we maar weer eens in balans gaan brengen met dure homeopatische middeltjes die 10.000.000.000 keer verdund zijn. 'Echt, het werkt!'. Overigens weet ik wel wat uit balans is, dat zijn mijn hormonen. Daar heb ik geen mesoloog of huisarts voor nodig.
Overgangsklachten zijn niet van de laatste tijd, maar bestaan al eeuwen en misschien is er op een simpele manier wel mee te leven, zonder pilletjes en poeders en zonder exorbitant hoge kosten. Het is ook een feit dat je er gewoon doorheen moet, net zoals je door de puberteit bent geraakt ook zonder metingen en vage conclusies en daar wordt ook niet zo'n heisa van gemaakt. Het is alleen spijtig dat wij vrouwen dit in ieder geval twee keer moeten meemaken - buiten zwangerschappen om ook nog eens, maar daar had ik geen last van - en mannen maar één keer.
Yeah, life sucks...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.