Triestig

Zonder enige aanwijsbare reden voel ik mij vandaag een beetje triestig. Als ik mijn agenda erop na sla, zie ik ook geen maandelijkse reden, als je begrijpt wat ik bedoel. Dat duurt nog zo'n twee weken. Maar toch voel ik mij moe, beetje lamlendig en heb beetje buikpijn. 

Toch denk ik wel dat dit alles en hoe ik mij voel de laatste maanden (jaren?) te maken heeft met mijn leeftijd en dus met de overgang. Nu dit zo'n 'hot' item is op TV - was laatst bij Pouw en Witteman en afgelopen maandagavond was daar iets over op TV - kan ik dat best noemen, hoewel ik het nooit onder stoelen of banken steek. Ik heb me er weliswaar niet echt in verdiept, maar ik weet wel wat de oorzaak is van hoe ik mij voel. Nou ja, en NIET in verdiept is ook niet helemaal waar: ik ben zelfs naar een overgangsconsulente geweest en in dat gesprek (van twee uur) is mij een hoop duidelijker geworden. Wat mij nog het meeste frustreert is dat het zo lang kan duren. Dat ik verander is niet te stoppen en in zekere zin kijk ik er wel naar uit als het allemaal voorbij is, maar het valt niet mee om ermee te moeten leven.

Heb weliswaar geen last van opvliegers en de vraag is zelfs of ik überhaupt wel last heb van de overgang, want die ontevredenheid en onrust heeft altijd al in mij gezeten. Maar die vermoeidheid is wel nieuw en het werkt door in alles wat ik doe. Vooral op het werk valt het niet mee. Om acht uur lang je aandacht erbij te houden valt mij heel erg zwaar. Vooral in het begin van de week.

Die triestigheid heb ik altijd al wel gehad. Zo verlang ik ernaar om in een land te wonen met een mooie kust. Een kust met rotsen, een woeste kust met hier en daar een strandje waar je 's avonds op je gemak even kunt dwalen, uitkijkend over zee, de wind in je haren, zonder dat je eerst in de file moet staan en dan nog een euro of vijf in een parkeermeter moet gooien. Misschien als ik in Oostende had gewoond op dezelfde manier als nu - dus doordeweeks alleen - dat ik 's avonds iets vaker naar het strand zou lopen, even op een bankje zitten daar, beetje meimeren, luisteren naar het ruisen van de zee. Zoals ik hier in de zomer na het werk zo af en toe eens door rij naar het park en even een klein rondje wandel, even je hoofd leeg.