Pécés

Een zalige lentedag in het 'bos'

De tijd vliegt. Op de laatste dag van mijn normale leven als niet-miljonair - vandaag weer trekking Staatsloterij - wil ik toch nog even mijn verhaal kwijt. Vanaf morgen heb ik daar natuurlijk geen tijd meer voor, of laat ik het doen. Laat ik meteen mijn memoires op-pennen. Zal een smeuïg verhaal worden...

Eigenlijk weet ik niet waarover ik vandaag eens zal schrijven. Het is die onstilbare drang om iets te schrijven, maar ik moet uitkijken dat ik niet verval in onnodig negatief geneuzel, want dat kan ik heel goed. Zeker als je in zo'n stemming bent als vandaag. Maar laten we het vrolijk en gezellig houden.

Te beginnen met de vermelden dat wij dinsdagmiddag een 'nieuwe' PC hebben geplaatst en geïnstalleerd bij mijn moeder. Zij werkte nog op een XP machine wat, zoals bekend, per 8-4 niet meer wordt geüpdate en ondersteund door Windows. Ik had nog een goed werkende redelijk recente PC en heb met toestemming deze mogen doorschuiven naar mijn moeder. Is ze eindelijk ook af van die ouwe meuk die op die PC stond, want mijn vader was kampioen meuk verzamelen.

Met het plaatsen en installeren van de PC was het niet gedaan. Want 'jij wilde dat burootje toch in die andere hoek hebben?' Nou ja, graag, als het even kan. Dus die hele plek leeggeruimd, een paar tientallen CD's en oude gebruiksaanwijzingen ervan onder vandaan geplukt, een paar forse spinnenwebben weggewerkt en het buro in de andere hoek. Hoek eruit zodat deze mooi om de kolom heen past, nieuwe PC erop, alles geïnstalleerd en klaar was Kees. Liever gezegd: Jan, in dit geval.

Dan maar meteen die hele hoek ook schoon gemaakt met een stofzuiger die totaal niet zoog. Zak verwisseld, hielp niet. WTF.... Even kijken door de buis: één zwart gat. Met een ragger erin en er kwam een pakket stof uit van wel tien centimeter lengte. Geen wonder dat de stofzuiger het niet deed! En wat suf van die schoonmaakster die één keer per week komt, dat ze dat nooit heeft gemerkt. Nou vraag ik je. Dus met een weer werkende stofzuiger de hele keuken eens goed uitgezogen.

Of we dan ook maar meteen de kabinetkast in de andere hoek wilden zetten. Was zo gebeurd. Dan ook maar meteen de eettafel anders neergezet, waar we wel de lamp even voor moesten verhangen. Aan gereedschap geen gebrek, ook daar was mijn vader kampioen in: gereedschap verzamelen. Het is mooi dat het daar ligt en mooi dat het daar blijft liggen en niet wordt weggeven aan gretige, hebberige handjes die zo'n mooie pneumatische boor wel zien zitten. 

Boven meteen nog even vijf gaten geboord voor schilderijtjes en toen moe maar voldaan een door mijn moeder gemaakt avondmaal verorberd. Daar krijg je honger van! We gingen niet al te laat weer terug naar huis, want je voelt het wel als je zo de hele middag druk in de weer bent geweest. Maar het staat nu beter en zo help je ook om wat van de spullen die pa heeft verzameld langzaam weg te doen en het huis meer mijn moeder eigen te maken. Er staat nog genoeg waar nog doorheen gegaan moet worden zoals tientallen CD's waar films op staan waar niemand nog naar kijkt. Maar dat komt nog wel. Nu Jan in Den Helder ligt voorlopig, moeten we daar van profiteren om af en toe even langs te gaan en dingetjes te doen. Nog een keer een muur schilderen en dan door die CD's heen, kasten leegruimen, troep weggooien. Dat soort zaken.

Maar wij gaan natuurlijk ook nog verbouwen (ooit!!) en dan zal er wel wat minder tijd zijn. Weet nog steeds niet wanneer het nu eindelijk eens gaat gebeuren, en ik kan je zeggen dat er een flinke steen van mijn maag zal vallen als ik eindelijk eens weet wanneer het gaat beginnen...