Waar zijn wij nu helemaal mee bezig...

Our campsite Slough Creek - Yellowstone

De vakanties zijn weer voorbij. Bijna al mijn collega's zijn weer op hun stek, het duurt vijf minuten langer om op mijn werk te komen en buiten lijkt het wel herfst. Op kantoor is mijn 'rust' voorbij en hoor ik om de haverklap mijn naam schallen uit het kantoor naast mij en moet ik alles uit mijn handen laten vallen en opdraven. Tussen de regels door kan je lezen dat dit mij niet gelukkig maakt, maar het ontbreekt mij aan lef (en support) om mijn biezen te pakken en in een plaggenhut in Waardanook temidden van de natuur de rest van mijn leven te slijten.

Ik keek onlangs op één van die semi-wetenschappelijke zenders naar een uitzending van mensen die in Alaska wonen, ook oudere mensen, en toen besefte ik ook dat oud worden in zo'n afgelegen plek als Alaska niet meevalt. Daar waar je je in de winter moet transporteren met een snowmobile is veilig thuis komen geen vanzelfsprekendheid. Dat je op jacht moet voor je eten is in tegenstelling tot het urbane, hypocriete en kortzichtige Nederland de normaalste zaak van de wereld. Dagelijks klemmen zetten om je kostje bij elkaar te kunnen schrapen van de opbrengst van de huid en als je mazzel hebt zit er een beest in je klem die je kunt eten. Je zou zeggen: waarom gaan die mensen niet in de stad wonen? En dan is het, ondanks de barre omstandigheden, hun manier van leven in de middle of nowhere dat wat hen gelukkig maakt. En dat kan ik mij héél goed voorstellen. 

Zoals ik afgelopen zaterdag de hele dag in de tuin heb lopen klooien, half in de wildernis tussen de struiken. Stel je er niet te veel bij voor: mijn tuin is niet super groot maar ik hou het een beetje wild en als je dan in de donkere uithoeken van mijn tuin - die grenzen aan het trottoir .... - begeeft, is het net of je met een machete een weg moet banen. Ondanks dat ik 's avonds behoorlijk kapot ben, vind ik het heerlijk om zo de hele dag bezig te zijn. Ik kan dan ook niet stoppen. Ik verging zaterdagavond van de rugpijn - wat overigens zondag al weer over was - maar toch ga ik door en dan baal ik wel dat mijn lijf het dan laat afweten. 

De nutteloze keukenla...

Dan zijn het maar banaliteiten als je je druk maakt over zo'n vermaledijde keukenla waar je geen fluit aan hebt. Als je in zulke gebieden woont waar dat programma over ging, raak je niet gefrustreerd van aannemers die zich niet melden. Je bent niet aan het piekeren over in welke la je de accessoires van je Kitchen Aid legt of waar je je gietijzeren pan van Lacreuse laat. Andere prioriteiten die weliswaar direct levensbedreigend kunnen zijn, maar je terug brengen naar de essentie van het leven.

Ik vind mijzelf geen materialist ondanks dat ik nu duizenden euro's uitgeef aan een verbouwing. Ik zou gemakkelijk zonder kunnen - denk ik. Hóóp ik! Je word zo meegezogen in die hebzucht en status die anderen jou bijna opdringen. 'Je leeft maar één keer, het kan zó voorbij zijn. Je moet genieten! Je moet nú de dingen doen die je wilt doen!' 
En het zijn altijd de mensen met veel geld die dit tegen je zeggen. Dan bekruipt mij weer zo'n schuldgevoel als ik zippend een glas koude witte wijn zit te genieten op een terras aan het strand al dan niet in het zonnetje. Ja, ik moet dit vaker doen, denk ik dan, terwijl je voor dit genieten wel direct een euro of dertig mag aftikken. Dan neem ik veel liever een koude fles wijn, twee glazen, een potje olijven en wat servetjes mee op de fiets, naar het bos of park en daar zittend op het gras in je korte of je waterdichte broek uitkijkend over het water, de wind in je haren genieten van dát moment en dan niets hoeven af te tikken.

Maar ook dat doe ik te weinig...