Het kan natuurlijk volledig te wijten zijn aan de overgang, waar ik al heel wat jaren in zit. Dat gaat met de nodige ups and downs en de downs zijn dan voornamelijk in the mind. Maar mijn lichaam verandert ook en ik heb nu zelfs een maatje meer. Wie had dat ooit gedacht, magere spriet als ik altijd was. Het zij zo. Ik kan het er momenteel ook niet aflopen vanwege die mysterieuze blessure onder/naast mijn linkerenkelknobbel, of hoe dat ook heten mag. Ik heb nu sinds 29 juni niet gelopen.
Tijdens mijn jacht-uitstapje heb ik mijn wandelschoenen aangehad en ondanks wat lichte pijn als ik een heuveltje af moest, verder geen last. Had zelfs het idee dat de pijn minder was. Maar ik kan moeilijk hier op kantoor met mijn Meindls aan komen. Dus doe ik ijverig oefeningen en masseer ik de zere plek, maar de pijn blijft (alleen als ik het oproep overigens). Ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet, dus doe ik maar even cassie-an.
Ik vind het in de zomer trouwens toch te warm om te lopen. Mijn ideale looptemperatuur is zo rond de vijf graden boven nul. Dus daar moet ik nog effe op wachten :-)
Dus even terug komend op die somberheid. Hoe diep ik ook graaf in mijn hoofd, ik weet niet echt waar het vandaan komt. Ik kan wel wat dingen noemen, maar ik weet niet of ik nu echt gelukkig wordt als ik dat zou veranderen. Ik kan het namelijk niet 'even' uitproberen.
Mijn huis
Is klein. Met twee te klein. Dat merk je als je samen bent. Je zit te veel op elkaars lip. Geen plaats om spullen goed op te bergen. Jan z'n tassen staan altijd 'in de weg'. Afgelopen zaterdag sliepen wij in een hotel in Antwerpen en mijn droomslaapkamer was dus die hotelkamer. Zo heerlijk groot en de inrichting sprak mij ook enorm aan. Hieronder nogmaals de foto.
Het was daar midden in de stad verdomme rustiger dan bij mij thuis! En dat brengt mij op het volgende punt:
De omgeving
Altijd herrie! Zeker nu ik mijn ramen open heb, behalve in de slaapkamer, want met ramen open slapen gaat echt niet lukken bij mij. Ik woon in een erge drukke omgeving met ook nog eens veel agressie vanwege een versmalling in de weg, waar er geen dag voorbij gaat of er wordt getoeterd of gescholden op een automobilist die voorrang neemt of geen geeft, te snel rijdt of whatever. Mensen moeten nu ook gewoon wieberen. Iedereen loopt zo gestrest rond! Als ik op mijn dakterras zit/lig/hang, dan hoor ik enkel verkeer en walmt er af en toe zo'n gore lucht voorbij als er zo'n ouwe stinkbak langs komt en de wind 'verkeerd' staat.
En o ja, als de winkeliers aan de overkant de tent sluiten voor de avond: 'Prettige ááávonnnnnd!'
En dan, bij alles wat ik doe voel ik me bekeken. Als ik de was ophang, als ik de plantjes water geef, als ik lekker in het zonnetje lig, als ik de heg snoei, als ik de vissen eten geef....Overal ogen! Altijd gordijnen toe, zeker boven (en dat rijmt).
Op dit moment ben ik blij dat ik werk, nu Jan op zee is en ergens ter hoogte van Ierland drijft.
En het is momenteel wel lekker werken nu de baas op vakantie is en ik zelf mijn dag kan indelen. Heb het zelfs 'druk' en verveel me niet.
Mijn relatie
Daar heb ik niets over te klagen. Och ja, natuurlijk zou ik het ook liever hebben dat ik een 'normale' relatie zou hebben en me dus een iets ruimer huis kon veroorloven om bovenstaande irritaties op te lossen.
Maar ik heb de liefste man van de wereld die echt alles voor me zou doen! Maar ik ben de laatste tijd nogal in mezelf en kan me soms mateloos irriteren aan mijn mannetje die dat niet verdient. En ik weet niet echt waardoor. Ik blame it on the overgang, maar kan toch niet alles op die hoop gooien?
Dus me maar concentreren op de blessings die ik heb en me niet al te zeer focussen op wat ik niet heb, zo is het toch? Dat standaard zinnetje, dat dooddoenertje, dat opendeur-inkoppertje? Zoals:
- mijn tuin, die van mij best een stuk groter mag zijn. Dankzij de zachte winter best uitbundig bloeiend. Daar word ik ook wel blij van, ware het niet dat deze aan die drukke weg ligt.
- mijn dakterras, waar ik in de namiddag als ik thuis kom van het werk best lekker lig, ware het niet dat ook deze aan diezelfde drukke weg ligt en vele ogen op mij gericht zijn (of verbeeld ik me dat alleen maar?)
- mijn gezondheid, waar ik inderdaad nu in feite niets over te klagen heb...
- mijn vakantie. Ajakkes! Die gaat nu net niet door! Tenminste niet naar Oman. Vanwege dat stomme dak waar ik nog steeds geen prijsopgaaf van heb.
Een eigen huis - zie hierboven
Een plek onder de zon - zie hierboven
En altijd iemand in de buurt die van je houwen kon - nou, niet echt dus. Pak 'm beet hemelsbreed 750 km bij mij vandaan.
Toch wou ik dat ik net iets vaker simpelweg gelukkig was....
Hmmmm ja die overgang. Heb je al eens celzouten genomen? Ben ik mee begonnen vorig jaar november toen ik hotseklotsend gek werd van die hormonen.
BeantwoordenVerwijderenAls je wilt weten welke combi ik gebruik, mail me dan even hetrijkewijf@gmail.com
En ja, het dak.... Wanneer krijg je de prijsopgave? Wij volgende week hopelijk.
Nu las ik op Facebook toevallig vandaag over een hormoonpil en dat deze lang zo schadelijk niet is. Zal daar morgen over schrijven (lig nu in bed met m'n iPad)(dat rijmt). En het dak: nee, nog geen prijs bekend. We gaan morgen maar eens bellen....
VerwijderenSinds kort lees ik je blog en ben onder de indruk van je schrijfsels. Ga nog wat verder teruglezen ook, erg interessant.
BeantwoordenVerwijderenAlleen een ding maakt lezen hier moeilijk voor me en dat is het lettertype en de grijs tint. Mijn oude ogen (boven 65) hebben daar moeite mee. En vanuit eerder werk weet ik welke lettertypes goed lezen.
Het lettertype is courier. Zal eens kijken of ik dat wat zwarter kan krijgen. Leuk dat je mijn blog leest!
VerwijderenLastig hoor zulke gevoelens te hebben maar ook heel begrijpelijk dat je ze (af en toe) hebt. Sterkte! En wie weet, ooit, een fijner huis op een fijnere plek.
BeantwoordenVerwijderenJa. Het is af en toe erg vervelend en niet alleen voor mezelf. Maar we komen er wel ooit eens doorheen. En op dat fijnere huis blijf ik gewoon hopen.
VerwijderenIk heb zelf de ervaring dat ik, sinds ik in de overgang ben, minder goed met tegenslagen om kan gaan. Waar ik vroeger van olifanten muggen maakte, maak ik nu van muggen olifanten. Heel vaak heb ik domweg de energie niet om mezelf bij m'n lurven te pakken en anders tegen de zaak aan te kijken. Ik ken mezelf soms niet meer terug.
BeantwoordenVerwijderenIk zou me heel goed kunnen voorstellen dat jouw gemoedstoestand veel, zo niet alles, met de overgang te maken heeft.
Sterkte! X
Ja Polly, dat denk ik ook. Ik ken mezelf ook niet meer terug en net wat je schrijft: ik moet me echt bij de lurven pakken. Zoals 's avonds mijn eten maken. Nu afgelopen week ging het weer goed enkel en alleen omdat ik mezelf op m'n donder heb gegeven. Ik ben geen opgever dus we modderen gewoon door. Hoort erbij, zegt men....
VerwijderenWat een rotgevoel. Strikt genomen heb je alles wat je gelukkig kan maken, maar toch voel je je niet gelukkig.
BeantwoordenVerwijderenJouw gevoel wierp mij weer een paar jaar terug in de tijd. Zo onvoldaan voelde ik me ook, terwijl ik toch liefde kende, een huis had waar ik graag woonde, een baan die ik graag deed. Waarom dan toch dan onvoldane gevoel? Ik ging mediteren en dat bleek mijn redding. Ik heb geleerd dat het gevoel van voldoening van grotere zaken komt dan bezit. Het heeft te maken met vervullen van je kwaliteiten, onderdeel uitmaken van een groter belang. Dat jouw inzet ook iets oplevert voor anderen en niet alleen meer geld oplevert.
Dat proces kostte jaren. Ik had niet door dat ik hierin al zo'n lange weg had afgelegd, tot ik bij jou las hoe je je voelt. Of het valt onder De Overgang, dat weet ik niet. Het is wel een vorm van overgang, een nieuwe weg.
Ik merk nu (ben 44) een fysieke verandering. Ben veel gevoeliger voor bepaald eten, menstruatie is veel heftiger. Ergens is het mooi, dat je stapt in een nieuwe fase. Dat al die gekte van de jonge jaren ook niet meer hoeft.
Sterkte er mee, het is een pittige tijd.
Bedankt Anita, voor je steun! Dat wat jij omschrijft heb ik ook gehad. Ook ik heb gemediteerd, reiki gedaan, tarot, yoga, astrologie, noem het maar op. En op het moment voelt dat prima, maar dat was allemaal tijdelijk. Dan verlies ik mijn interesse en ga ik weer wat anders doen. Wat mij nog het meeste voldoening geeft is hardlopen, wat nu even op een laag pitje staat vanwege een pijntje én de warmte. Ik heb lichamelijk nooit echt veel last gehad van mijn ongemakjes, maar naarmate ik ouder werd steeds meer PMS symptomen. Dan was ik ongesteld en hup, weg was het. En nu is het aanrommelen voor mijn lichaam en de juiste balans vinden. En nu dan met hormonen. Ik hou je op de hoogte...:-)
Verwijderen