Mr Blue Vista en Kalabas Reef - duik nummer 152 en 153

Na een goede nachtrust - het had stevig geregend vannacht - en de smoothie weer bepakt en bezakt met onze spullen via de flessen naar een stek waar wij nog niet waren geweest: Blue Vista. Deze stek ligt nog iets verder zuidelijk dan White Slave en vanwege mijn onzekerheid vroeger zijn we toen nooit verder geweest. We zwemmen eerst naar de boei en daar blazen we dan af: dat scheelt vele meters over min of meer saaie oceaanbodem en spaart dus lucht. Bij het afblazen zag ik dat mijn duikcomputer ineens weer op 21% staat in plaats van op 32%: we duiken met een ander mengsel dan wat wij doorgaans ademen. Dus geen 21% zuurstof maar 32% wat je profielberekening verandert - moeilijk woord - maar ook wat mij minder vermoeid maakt. Vanwege het verhoogde zuurstofgehalte heb ik minder hoofdpijn en ben ik minder moe. Met 32% duiken - met Nitrox dus - doe je echter niet persé daarom, maar meer omdat je bodemtijd - oftewel de tijd die je op de maximale diepte kunt blijven - langer wordt, echter je kunt met Nitrox niet dieper dan zo'n 30 meter, ook weer afhankelijk van je instellingen. Wij duiken vrij conservatief en er valt bovendien weinig méér te zien dan in de ondiepere delen.

Baby koffervisje

Het is niet verstandig om met verkeerde instellingen te duiken echter ik kon ze op dat moment niet veranderen. Dan maar op de instellingen op Jan zijn duikcomputer duiken die wel goed stond. En terwijl wij zo afdaalden - dan draai ik meestal een rondje want you never know - zagen we een Adelaarsrog

wroetende Adelaarsrog

beneden ons. Prachtig beest van wel twee meter lang inclusief staart, die statig voorbij kwam zwemmen, zich in feite weinig van ons aantrekkend. Wij dachten dat hij door zou zwemmen, maar plots draait hij zich om en begint vlak voor ons, op nog geen drie meter bij ons vandaan, verwoed in het zand te wroeten, meteen alles mistig te maken. Daar heeft hij een paar minuten in het zand gebaggerd op zoek naar iets eetbaars neem ik aan. Hij trok zich weinig van ons aan en wij hebben heerlijk genoten van dit schouwspel. Enige tijd later vertrok hij, z'n rug helemaal wit van het zand ons in awe achterlatend. Jan z'n tweehonderdste duik was goed begonnen. Verder het gebruikelijke spul en nog wat meer geoefend met onze camera, witbalans goed gezet en geprobeerd goede foto's te maken. Valt niet mee overigens.

Nog een baby-koffervisje gezien: een bolletje niet groter dan een kleine knikker die heen en weer poinkt tussen een spleet en geprobeerd een scherpe (!) foto te maken van een mini-mini visje wat zich schuilhoudt in een lege schelp van een kokerworm. Het visje is niet groter dan anderhalve centimeter en is vrij schuw, maar als je lang genoeg blijft hangen, wordt-ie vanzelf wat moediger. Dan nog valt het niet mee een goede foto te maken, want alles blijft bewegen: jijzelf en

de camera. Een statief zou handig zijn.

Aan het einde van de duik hebben we nog een octopus gezien die zich schuil hield in een holletje maar met wel een vrij opvallende schelp voor de deur. We zagen één oog en een deel van één van zijn acht tentakels maar hij bleef mooi waar-ie was.

Bij het vulstation even het zand uit de pakken gewassen, nieuwe flessen gehaald en dan naar Two Buns voor een broodje. Het was er vrij druk ook omdat daar veel werkenden gaan lunchen. Maar die duiken meteen naar binnen, gewend als ze zijn aan de airco.

Onze tweede duik was bij Kalabas Reef, vlakbij ons huisje. Je kunt daar komen via Carib Inn, wat geen probleem was, maar je kunt ook via een weggetje waar weliswaar een bord staat Verboden In Te Rijden, maar wat in feite gewoon openbaar terrein is. Daar staat een woning en ik kan mij voorstellen dat als je daar constant auto's voor je deur hebt, dat dat niet aangenaam is. Maar het zag er verlaten uit, en van de dame van Carib Inn moesten wij ons niets van dat bord aantrekken dus hebben we de auto daar maar neer gezet en ons omgekleed in de bloedhitte. Soms is het echt niet te harden hier....

Anemoon met garnaaltje

Het was niet echt een heel bijzondere stek. Wel mooie anemonen en op het laatst Caribische pijlinktvissen op een rijtje, maar niet echt de moeite om hier terug te komen.

Na het spoelen terug naar het huisje, daar ons gedoucht en dan boodschappen halen bij de supermarkten. Thuis genoten van onze zelfgemaakte Iced Coffee, die met de dag beter gaat smaken en de foto's bekeken. We hebben als we thuis zijn nu alle ramen open staan en het waait al iets meer door dan eerst. Hoe snel je gewend raakt aan de geluidjes hier. Vooral het suikerdiefje maakt dat speciale geluid wat ik voor het eerst heb gehoord toen we op Saba waren. Maar er zit ook een heel klein fluoriserend groen kolibrietje in de tuin. Ook een prachtig vogeltje.