Donkere dagen

De donkere dagen beginnen zich langzaam te laten gelden bij mij. Tot nu toe ging het nog best aardig, maar het is nu zo aardedonker 's morgens als je van huis weg gaat en als je weer thuis komt, dat je het idee hebt dat je niet echt leeft. Overdag zit je de hele dag op kantoor, dus enkel in de weekenden zie je je huis bij daglicht.

Toen ik gisteren even thuis was om de man van de gemeente te ontvangen, zag ik dat de ramen nodig moeten worden gezeemd. Die zijn nog niet schoongemaakt sinds de verbouwing. Dus je kunt wel nagaan hoe dat eruit ziet. Het heeft geen enkele nut om dit 's avonds te doen en bovendien lukt mij dat niet meer sinds mijn RSI. Ja, het lukt me wel, maar ik heb daarna dan minstens weer een week pijn in mijn hand.

Donkere dagen hebben dus z'n voor- en nadelen: de voordelen zijn dat je niet ziet dat je huis stoffig is en je ramen smotsig zijn en het altijd een verrassing is wat er nu weer is veranderd als je je huis wel eens bij daglicht ziet. Nadelen dat je je een mol voelt en er aardig depressief van kan worden dat de dagen zo kort zijn, het weer zo nat en de mensen zo gehaast en agressief, dat je fietsers nauwelijks ziet totdat ze bijna op je motorkap liggen en niets van je omgeving ziet.

Weinig voordelen dus.

Je kunt je afvragen hoe de mensen die nog noordelijker wonen het volhouden. Mij lijkt het al half zo erg als er buiten dan nog een berg sneeuw ligt. Maar dan wel die sneeuw die in het noorden ligt: droge sneeuw. Niet van die papperige die hier altijd ligt. En dan mag het van mij best donker zijn. Dan zet je iedere avond van die buitenkaarsen in de sneeuw. Dat is gezellig. Dat geeft sfeer. Maar hier is het het altijd nét niet. 

Zoals nu met een strakblauwe lucht en een laag zonnetje is het heerlijk. Dan mag het óf heel koud zijn óf lekker warm. Hier word je dan wel weer wat vrolijker van.

Maar vandaag voel ik mij wat somber. Dat begon gisterenavond en dat heb ik zo bij tijd en wijle. Daar doe je niets aan. Dat zijn denk ik de hormonen. Of het gemis van je partner. Want zoals nu, dat we elkaar enkel op zaterdag en zondag zien, is niet erg leuk. Vrijdagavond is hij pas laat bij mij en zondag moet hij alweer direct na het eten weg. En dan moet je alles in die twee dagen proppen. De kleine klusjes in huis gaan mondjesmaat, maar het gebeurt wel. Ik heb daar geen haast mee. Dat komt allemaal wel.

Algehele malaise dus. Dat gevoel. Die laatste dagen van december komen altijd zo op me af. Dat is waarom ik het niet zo leuk vind om iets te organiseren. Het wordt mij dan te druk. Te chaotisch. Afstrepen.