No stress. We are on Bonaire...

Verbazingwekkend hoe het weer kan omslaan. Zo zit je in 25 graden, daalt het kwik van de één op de andere dag naar 11 en de dag erop zit je in één keer in 29 graden en een forse wind! En dat allemaal in Nederland! Ja, het is mogelijk. Voor die 29 graden hebben we dan wel iets van twaalf uur moeten vliegen maar dan heb je ook wat.

(Klik op de foto's voor een vergroting)

Vertrek uit Amsterdam

Boven de havens van A'dam

Tussenstop Aruba

De schoenen mogen weer aan

Ons tijdelijke huisje

Ons uitzicht

De porch

Dus we zitten op Bonaire. Een Nederlandse gemeente. Een eiland met aan de ene kan de proletariërs met hun dure villa's en aan de andere kant de Bonairianen die die villa's bouwen. Voor ons de vijfde keer dat wij hier komen dus zijn wel een beetje bekend met Bonaire, ondanks dat we hier niet echt iemand kennen.

De eerste keer zaten we in Bridanda, de tweede keer in Djambo, de derde en vierde keer in een huisje en nu in Coral Sea Appartments (omdat het huisje bezet is). Ik moet zeggen: het is hier wel uit te houden. De vliegreis een noodzakelijk kwaad om hier te komen. Je zit ruim negen uur op je krent: de laatste twee uurtjes is de tussenlanding op Aruba en de 25 minuten durende vlucht van Aruba naar Bonaire. Gelukkig kan je films kijken (op het lange stuk dan). Dan gaat de tijd een beetje snel.

Dus terwijl het hier donker is - het is hier nu 20.00u - zit ik buiten op onze 'porch' met een heerlijk windje en een temperatuurtje van een graad of 26, mijn huid voelt wat warm aan maar niet verbrand (dankzij die zonnebrand! Echt hoor, geen grap!) en een beetje een aanwezig rechteroor wat zoveel wil zeggen dat ik wat last heb van mijn rechteroor. Bij het duiken namelijk moet je klaren. Dat komt omdat de druk onder water hoger is dan op zeeniveau. Daardoor wordt je trommelvlies naar binnen geduwd. Als je niet klaart, kan je trommelvlies scheuren. Hetzelfde heb je als je vliegt, maar dan gaat je trommelvlies de andere kant op. 

Omdat ik niet iedere dag duik, moet mijn trommelvlies er een beetje 'in' komen. Een beetje flexibeler worden dus. Althans, dat hoop ik dan maar. Misschien kan ik het het best omschrijven dat ik spierpijn heb in mijn trommelvlies. 

Afijn. Het is altijd weer even wennen. We hebben sinds aankomst drie keer gedoken. Vandaag maar één keer vanwege dat oor. Eergisteren zijn we naar een zogenaamde 'bait ball' gedoken, oftewel zo'n visbal. Een kluwen vissen die gezamenlijk een bal vormen of een andere organische vorm. Het zijn net van die spreeuwenwolken maar dan met vissen en onder water. Magnifiek om daar tussen te zitten. Je blijft kijken. Het is net alsof je mee mag doen in een grandioos ballet. Ze zwemmen onder je, boven je, naast je, rondom je. Echt super. Op bepaalde momenten zie je je buddy niet eens meer, alleen de bellen. 

Van het werk had ik een Leica X-U meegekregen en vandaag heb ik deze getest onder water. De camera is maar tot 15 meter gegarandeerd waterdicht, dus moest ik mijn computer op deze diepte instellen. Je hoort dan een alarmsignaal als je dieper gaat. We zijn speciaal wezen duiken bij een vrij ondiepe duikstek en die heet Salt Pier. In feite is dat een grote pier waar grote schepen aanleggen om zout in te slaan. Op Bonaire wordt veel zout geproduceerd. Ik denk dat dit samen met het toerisme de belangrijkste inkomstenbron is van Bonaire. Als er een schip ligt aan de pier, mag je niet duiken, maar dit komt niet zo heel veel voor. 

De Salt Pier

Er zit altijd heel veel vis

Dit is een Lizzard Fish 

Een Puffer Fish (beetje driehoekige vis)

En een prachtige dikke Scorpion Fish
(steenvis of schorpioenvis) die denkt
dat ik 'm niet zie

Het is er erg mooi onder water tussen die palen waar de pier op rust. Er ligt weliswaar ook wel wat rommel als autobanden en ander oud staal, maar verder wemelt het van de vissen. Ze zitten daar mooi beschermd natuurlijk. Een hele populaire duikstek ook: er staan altijd veel auto's.

De andere duikstekken zijn ook allemaal prachtig en in feite gaat het nooit echt vervelen. Geen dag is hetzelfde, je ziet iedere dag weer wat anders. Ik hoop altijd nog op een groep dolfijnen of een walvis of een haai. Schildpadden zitten hier genoeg en hebben wij al meerdere keren gezien. Vandaag trouwens ook. Blijft allemaal nog steeds bijzonder. 

Het is en blijft een wonder dat je deelgenoot mag zijn van die mooie onderwaterwereld en dat het leven onder water jou ook accepteert (mits je je gedraagt). Het is eigenlijk hetzelfde als zou je bóven water ongestoord mee kunnen huppelen met de konijntjes, de hazen en al het andere wild wat nu hard voor je wegloopt. Ze blijven weliswaar alert, je kunt ze niet aanraken (mag ook niet) maar ze 'hollen' ook niet echt voor je weg. Tenminste, niet allemaal.

En nu maar hopen dat het morgen beter gaat met mijn oor.