Actieve vakanties

Ik wil niet zeggen dat ik in het verkeerde lichaam ben geboren. Ik ben een vrouw en ben tevreden dat ik een vrouw ben, maar mijn interesses zijn verder verre van vrouwelijk. Vroeger toen ik klein was heb ik alle boeken van Arendsoog gelezen, ik gaf niets om poppen of fornuisjes of kinderwagens. Ik speelde met Lego en autootjes. Ik klom in bomen of liep het mais en het tarwe plat. Ik speelde op mijn imaginaire paard dat ik een cowboy was. Ik had (en heb) ook alleen maar vriendjes en bijzonder weinig vriendinnetjes. Ik keek naar series als High Chapparal, Alias Smith & Jones, Star Trek.

Als we langs een messenwinkel liepen in Zwitserland tijdens één van onze vele vakanties met mijn ouders en mijn broertje wilde ik al een mes. Ik keek daar met grote ogen naar en zei dan: ooit. In feite heb ik tot de dag van vandaag nog steeds geen echt mooi mes. Ik heb er wel een gekocht, in Finland in een supermarkt voor 7 euro of zo, en die heb ik nog en die gaat ook overal mee naar toe. Maar echt een mooi mes, die moet er nog komen.

Mijn mes: het bovenste.
Jan z'n mes: die eronder.

Dat zelfde had ik met bergschoenen. Zo trots was ik toen ik eindelijk mijn eerste échte bergschoenen kocht! Ik heb inmiddels al aardig wat versleten, maar ik voel mij in mijn element buiten, met alles wat daarbij hoort. In de bergen, in de koelte, met mijn bergschoenen aan, mijn mes aan mijn riem en mijn rugzak op de rug [zucht].

Ik in Nieuw Zeeland

Dus niet in het verkeerde lichaam maar wel in het verkeerde land geboren! Ik weet niet waar ik dan wel thuis hoor, maar dan zit ik meer te denken aan landen als Canada, Zweden of Noorwegen. Hobby's als boogschieten en western riding - wat ik in het verleden heb gedaan - en mijn tegenwoordige interesses, getuige van een meer avontuurlijk leven.  

Starend in de diepte van de vulkaankrater
(Nieuw-Zeeland 2013)

Op de terugweg de berg af (Nieuw-Zeeland)

Toen ik rond mijn dertigste genoeg had van mijn toenmalig man (ja, dat bestaat...), moest ik andere vakanties bedenken dan die ik tot dan toe had gedaan. Tot dan toe was het met auto en tent naar (meestal) Frankrijk. Daarna was het - omdat ik alleen was - met groepsreizen op kampeer-wandelvakantie. Tenminste, daar koos ik dan voor. Eerste keer Corsica (prachtig, prachtig, prachtig maar zwaar), twee keer Franse Pyreneën, derde keer Spaanse Pyreneën. Toen gingen mijn reizen naar de andere kant van de oceaan, eerst naar Amerika met een kampeerrondreis door nationale parken, daarna met een hotelrondreis naar Canada, toen een hotelrondreis naar Nieuw-Zeeland, en dan op expeditie drie weken naar Canada waar ik Jan heb leren kennen.

Tijdens die behoorlijk zware wandelvakanties liep ik altijd wel behoorlijk te vloeken, maar je voelt je erna zo heerlijk. Zo uitgerust. Zo leeg. Zo vol energie....

We moeten het meer doen, dat actieve. Het is gewoon heerlijk. Het is zo lastig. We vinden zoveel dingen leuk.

Volgend jaar?

Jan en ik - Nootka Trail - Canada - 2004
En mijn mes....