Tandarts

Vanmorgen weer even mijn halfjaarlijkse controle ondergaan bij de tandarts. Altijd weer fijn om te gaan. Verheug me daar al op voorhand op. 

Foto: Foto Lony

Gelukkig heb ik nu wel een aardige jonge vent als tandarts. "Mevrouw W., U bent aan de beurt!" riep hij vanmorgen joviaal. "Ja, hier ben ik!!" riep ik joviaal terug. Dan natuurlijk de gebruikelijke beleefdheidsuitwisselingen over en weer en dan mag ik plaatsnemen in die heerlijke, comfortabele stoel, waarvoor ik eerst wel het plateau met pinnen, beitels, peuterdingen en ander martelwerktuig moet omzeilen. Altijd fijn om daar even te ontspannen. 

Als ik bijna horizontaal lig wordt de sfeervolle plafondlamp naar mijn mond gedraaid en met mondkapje, chirurgisch brilletje en latex handschoentjes begint hij dan de minutieuze zoektocht naar misstanden tussen, op en aan de nog overgebleven tanden en kiezen (ik heb ze niet allemaal meer). Mijn vorige tandarts peuterde altijd zo heftig, dat ik hem er altijd van verdacht zelf de gaatjes te maken. Deze doet het voorzichtig, prikt hier en daar in je tandvlees, gaat tussen de tanden en kiezen en controleert hij nog de kauwvlakken met zijn haakje. Om dan vervolgens te constateren dat alles ok is.

Dan toch nog wel even het tandsteen wegslijpen - altijd een prettig, rustgevend geluid, ik word daar zo zen van... - en om de boel keurig af te leveren krijg ik nog een poetsbeurt. Tenminste, mijn gebit. Mijn tanden glimmen en stralen je tegemoet. Eigenlijk zonde om dan daarna op kantoor dat schone gevoel te verpesten door koffie te nemen.

Ik word vrolijk uitgezwaaid door tandarts én assistente en de deur sluit weer achter mij.

Bij de balie mag ik dan een afspraak maken voor de volgende keer: december. Jeetje, wat is dat nog ver weg! Ik kan haast niet wachten.  Mijn weemoed verlaat ik het pand van de praktijk. 

Zo. Fase 1 van een rommelige vrijdag afgerond. Nu de rest nog...