Over de vraag van vandaag kan ik heel simpel zijn - 'Als ik de loterij win, dan...'- want ik heb hier al eens een heel blogbericht aan gewijd. Toeval of niet: kreeg gisterenavond een mailtje dat ik prijs had in de bankgiroloterij. Joehoe! Een bak ijs? Nee, kaartjes voor de musical "The Bodyguard" in het Beatrixtheater in Utrecht.
En ik hou hélemaal niet van musicals! De enige muscial - op TV - die ik wél leuk vond, was The Wizzard Of Oz, met Michael Jackson. Die vond ik wel grappig. Maar verder. Als kind al. Je gaat toch geen gewone tekst lopen zingen! Ik vond dat zo maf. Het is gewoon niet mijn ding.
Dus ik zit met die kaartjes. Eerst even polsen of mijn mams ze wil hebben, maar dan moet ze wel zonder mij gaan.
Dan gaan we maar direct door met de volgende brutale stelling op het lijstje: 'Genante momenten'.
Ja, zeg het maar? Oh, ik moet míjn genante momenten vertellen? Ik kan me er niet veel herinneren. De enige die ik me kan herinneren was toen ik 17 was en ik gek was van een jongen, dat ik in het begin van mijn laatste schooljaar (Havo 5) bij het bekijken van de klassen-indeling luidkeels riep: 'O, [naam jongen] zit in mijn klas!' zonder dat ik had gezien dat hij achter me stond. Op dat moment kon ik wel door de grond zakken.
Maar verder.... Vroeger was ik best verlegen. Daar is niet veel meer van over nu. Wat een ander als genant bestempeld, daar kon ik destijds alleen maar boos om worden. Net zoals een ander moment: augustus 1995. Ik was 14 en voor de eerste keer met een Colonie De Vacances van Jeumont-Schneider naar Corsica met enkel maar Franse garçons et filles om mij heen. Ik sprak nog nauwelijks Frans. Op het strand van Porticcio. 'La mer est bonne,' zei ik toen ik terugkeerde van pootjebaden naar het 'populaire' groepje, waarop één van die Franse populaire jongetjes, iets ouder dan ik, zo half hangend in het zand, mij op kinderachtige toon na-aapte: 'La Mer Est Bonne...'. Nou ja, ik denk dat als blikken konden doden, hij ter plekke dood was neergevallen. Ik kan mij niet meer herinneren of ze hem grappig vonden of niet. Mij is het wel bij gebleven, dus ik vond hem in ieder geval niet grappig.
Destijds was ik nog verlegen, ik was zo mager als Tante Sidonia en zo groen als gras. Omdat je je moeilijk kunt verdedigen of een sneer kunt geven in een vreemde taal, zei ik nooit zo veel.
Ik heb nooit de behoefte gehad - toen niet, maar later ook niet - mee te doen met hun populaire bezigheidjes als roken en drinken. En omdat ik altijd mijn ding deed en me weinig aantrok van anderen heb ik ook weinig genante momenten. Saillant détail - iets anders dan genant moment - is dat ik in die vakantie wél heb leren zoenen. Grappig hè?
En dan ga ik nu maar even flink nadenken over mijn drie slechte en goede gewoontes....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.