Een mind opener, een nadenkertje, iets waar ik dan weer flink over kan zitten piekeren, vooral als ik auto rij. Iets wat je onder goede eigenschappen zou kunnen scharen dat ik probeer om anderen in hun waarde te laten. Ik zeg met opzet probeer, omdat mij dat ook niet altijd lukt (want van sommige mensen snap ik echt niks!). Ik ben ook maar een mens en kan soms best snel mijn oordeel klaar hebben. Zelf heb ik namelijk de ervaring dat ik niet (altijd) in mijn waarde wordt gelaten. Mensen om mij heen proberen mij voortdurend te veranderen, mij voortdurend complexen aan te praten, mij ervan te overtuigen dat ik 'verkeerd' leef. Ik chargeer.... Maar toch.
Het feit alleen al dat ik bijna geen vrienden heb, zegt misschien al genoeg over hoe ik ben. Als kind zijnde had ik altijd wel een beste vriendin (wie niet), maar mijn beste vriendinnen zijn allemaal 'verdwenen' omdat zij of ik ging verhuizen. Eén 'beste' vriendin heeft ooit eens tegen mij gezegd, dat onze levens zó verschillend waren, dat we maar beter geen contact meer moesten hebben.
Als er tegen je wordt gezegd dat je mensen 'claimt' dan ben je vanzelf zeer voorzichtig met vriendschappen en word je verdedigingsschild alleen maar hoger en dikker. Kennissen ok, maar vrienden! Met al die verplichtingen en verwachtingen die ik toch niet waar kan maken? Nee. Is niet voor mij weggelegd. Neemt niet weg dat ik voor iedereen klaar sta als ze in echte nood zijn - ik lees voor uit eigen werk - maar dat je later tóch de deksel op je neus krijgt. Nee, ik verwacht geen dankbaarheid, maar als er tegen je gezegd wordt dat 'ze' niet met je wilt praten, weet ik al genoeg.
Dus ja, egoïstisch. Dat word je dan vanzelf wel denk ik. Vriendschap is een illusie en daar ben ik niet rouwig om. Vriendschappen komen en verdwijnen en komen weer.
In feite voel ik mij soms best wel ontevreden. Ik denk dat het daardoor komt dat ik enkel maar slechte eigenschappen kan bedenken. Het is niet dat ik daar onder lijd, maar ik kan soms knap jaloers zijn op mensen die schijnbaar alles hebben: een man met een 'normale' baan*, leuke kinderen, vriendinnen, een lekker huis en omringd door mensen die je nemen zoals je bent en niets van je verwachten.
 |
| Een gelukkig gezinnetje.... Aaaahhh.... |
Nee, ik heb geen slecht zelfbeeld. In tegendeel (is dat ook een goede eigenschap?). Maar ik weet (ben gaan denken?) dat ik sociaal gezien geen uitzonderlijke talenten heb. Ik word bestempeld als bot, egoïstisch en negatief. Dan zal dat ook wel zo zijn. Maar moet ik daarvoor veranderen? Naar een psychiater om mij te laten boetseren naar het beeld wat anderen het liefst willen dat ik zou zijn? Van die zelfhulpboeken kopen? In retraite? In alle rust mijn zonden overdenken?
Ik doe - voor zover ik weet - mensen geen pijn (dat zullen waarschijnlijk al de mannen die ik in mijn leven teleurgesteld heb wel ontkennen, vrees ik ;-)). Afijn, ik probeer het toch, mensen niet te kwetsen. En dan nog: je zult altijd wel iemand pijn doen, omdat je iets doet wat niet in hun verwachting ligt. De vraag is of dit dan aan jou ligt of aan de ander?
Afijn. Genoeg negativiteit of liever: realiteit. Ik zie nog genoeg zonnestralen hoor en overgiet alles het liefst met een flinke dosis humor. Want bij de pakken neerzitten, nee, dat woord komt niet in mijn woordenboek voor - wat trouwens niet persé een goede eigenschap is! Op naar het volgende item op de lijst....
* Begrijp mij niet verkeerd: ik ben bijzonder tevreden met mijn relatie met mijn militair, maar wij hebben een niet alledaagse relatie waar ik niet veel over schrijf. Het is een bijzonder complicated en verwarrend verhaal van dromen, verwachtingen, teleurstellingen en gelatenheid, gelardeerd met mooie momenten maar soms ook minder mooie momenten van kort samenzijn. Misschien vertel ik er nog wel eens wat over...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.