De emmer is vol

De titel zegt het al: mijn emmer is vol. Vorige week ben ik behoorlijk 'ingestort'.  Eerst al eerder op de week, toen op donderdagavond bij de yoga en vrijdag op het werk.

Ik heb daarna die vrijdag een lang en goed gesprek gehad met mijn baas. Hij is geen psycholoog en ik ook niet, maar de oorzaken liggen in een opeenstapeling van zaken: mijn dak, de daarvoor afgezegde vakantie (in feite was dat de druppel), het moeilijk voor die vakantie een vervangend iets zoeken - we wilden dan naar Egypte maar er wordt op van die onmogelijke tijden en dagen op gevlogen - Jan z'n afwezigheid die vijf weken waar ik het erg moeilijk mee heb gehad én dan daarbij onze relatie en dat die mij begint op te breken.

Vorige week toen het zulk lekker weer was, keek ik op mijn app 'vrienden' om te kijken of Jan al thuis was (in Oostende) en dan zie je een paar meter verderop de zee. Dan denk je: als we nu samen waren geweest hadden we even lekker naar het strand gegaan. Flesje wijn mee, twee glazen en lekker de zon in zee zien zakken. Tegen elkaar aan. Lekker romantisch.

Bel ik donderdagavond ná de yoga op naar Jan - dus na de huilbui - besef ik ineens op het moment dat hij het zegt, o ja, hij zit met zijn beste vriendin op een terras uit eten. Niet dat ik dan jaloers ben op haar, maar ik baal ervan dat ik daar niet bij kan zijn, dat ik maar thuis zit tegenover dat kl***winkelcentrum in mijn poppenhuisje waar ik niet eens meer buiten kan zitten, óf het is vóór in de tuin te lawaaiering óf de buren roken en ik zit op mijn terras in hún rook. En bovendien: alleen.

Om even op de relatie terug te komen: ik leef al ruim veertien jaar zo en heb daar niet noemenswaardig last van gehad. Niet zo langdurig en niet zo intens als nu. Feit is dat Jan zijn werk onvoorspelbaar was. Hij heeft lang gevaren, nu zit hij in opleiding tot officier, en tot nu konden wij ook niet veel ondernemen. In het verleden heb ik gekeken om te verhuizen naar België, maar als hij meer dan acht maanden op zee is, kan ik beter in Nederland blijven. 

Nu is dat veranderd. Jan wordt straks ergens geplaatst: in Brugge, Zeebrugge, Brussel of Den Helder. Varen is voor 95% uitgesloten (weten we nu).

Prioriteit is nu om te kijken of we vaker doordeweeks samen kunnen zijn. En dan ergens waar ik mijn rust kan vinden, want door de uitgebreide openingstijden van de supermarkten bij mij tegenover, heb ik totaal geen rust meer thuis. Waren eerst de supermarkten op zondag om 11.00u geopend, nu is dat al om 09.00u. Dat moet dan even op gang komen bij het publiek, maar nu is het ook op zondag al vanaf 08.30u rumoerig op straat. Dus bijna 24/7 lawaai en herrie. 

Ooit had ik gezegd: als de winkels op zondag open gaan, verhuis ik. Ik heb een tijdje mijn huis in de verkoop gehad, maar heb dit na een paar maanden ingetrokken omdat de verkoop geen oplossing is voor ons grote 'probleem'. 
'Hou vol, Conny, nog 'maar' 10 jaar in die herrie en dan is het over'. Je blijft maar uitstellen en proberen de situatie te accepteren. Maar als je thuis geen rust hebt, heb je dat nergens. 

Dus de twee grote oorzaken zijn:

• onze abnormale relatie, het alleen zijn (ik voel me vaak eenzaam) en alles wat daarmee samenhangt
• de herrie en het rumoer bij mij thuis in de straat. 

De druppels waren:

• het dak (de lekkage)
• de afgezegde vakantie daardoor
• Jan z'n 5 weken afwezigheid tijdens de zomermaanden

Met als gevolg:

• het is één grote chaos in mijn hoofd, ik huil bijna voortdurend
• ik irriteer me werkelijk aan alles
• kom niet met iets wat ik moet oplossen nu, want dat gaat niet
• overgevoelig voor prikkels (vliegtuiglawaai)
• weet niet eens meer soms hoe mijn computer werkt....

Dus vanmorgen bij de huisarts geweest en nu 'moet' ik op zoek naar een therapeut die mij wil helpen mijn hoofd te ontkluwen en met het zoeken naar een - misschien wel drastische - oplossing, maar waar ik wel gelukkiger in word.

Nu hebben wij - Jan en ik - zelf al een richting tot een oplossing op het oog. Was het vroeger niet mogelijk om gericht te kijken naar een huisje voor ons twee, nu ligt dat meer in de mogelijkheid. Dus kijken wij naar een stulpje iets meer in de richting van Nederland, bijvoorbeeld Maldegem. Voor Jan is zijn werk (Brugge of Zeebrugge) dan goed aan te fietsen, voor mij scheelt het bijna een uur ten opzichte van Oostende om daar heen te rijden.

Stel, we vinden er iets - de Belgische woningmarkt is erg duister en moeilijk te doorgronden - dan is het de bedoeling dat dát mijn gevoelsmatige Thuis wordt. Mijn woning hier hou ik aan (anders wordt het helemaal ingewikkeld), dat wordt mijn administratieve huis. Dan zou ik op donderdagnamiddag die kant op rijden, vrijdag vanuit mijn Thuis werken, zaterdag en zondag daar en op maandagmorgen naar mijn werk om daar de maandagmiddag, dinsdag, woensdag en donderdag te werken. Dan zijn wij vier van de zeven avonden samen. 

En of dat werkt moet de praktijk uitwijzen. Ik krijg sowieso al de ruimte om minder te gaan werken - de baas had het zelfs over stoppen met werken - en of ik nu vanuit mijn werk inlog op de server of vanuit Huis of Thuis, dat maakt dan niet uit. Hij zei zelfs toen ik hem gisteren dit in vogelvlucht vertelde, dat ik dan zelfs sommige zaken Thuis kan doen, dat ik dan dossiers meeneem of zo. Ik zie zelfs nog véél meer mogelijkheden. En wie weet staat mijn functie en mijn werkzaamheden het toe dat ik bijvoorbeeld maar één dag in de week op kantoor moet zijn. 

De techniek laat het toe in ieder geval en deze wordt alleen maar beter met nóg meer mogelijkheden, dus wie weet hoef ik straks mijn Thuis niet eens meer uit....

Mocht het zo zijn dat Jan in Den Helder geplaatst wordt, is er nog geen man overboord, want of Jan zijn huis heeft in Oostende, of ons Thuis in Maldegem, dat maakt het verschil niet. Dan 'krijgt' hij een huis van de Belgische staat en dan kan ik (kunnen we) altijd de tering naar de nering zetten. Belangrijkste is dat we samen zijn. En dat is nu mijn prioriteit. Mag ook wel eens na veertien jaar!

Aalscholver

Ik had nog wel de zin en energie om even mijn fototoestel mee te nemen op een korte wandeling door het park. Dat laat je weer even focussen (letterlijk) om andere dingen en de schoonheid van de veranderende 'natuur'.