Huizenjacht in België

Ik zit hier met een koffie bij de hand en een koekje te bedenken waar ik eens zal beginnen. Want er is een hoop gebeurd in de afgelopen dagen.

Vorige week donderdag ben ik met de trein naar Antwerpen gereden. Eerste klas. Als je dan toch al nooit met het OV gaat, dan die keren dát je gaat goed. Moest wel twee keer overstappen, want in één ruk van Schiphol naar Antwerpen is helaas niet meer. Daar zit je dan uit het raampje te staren naar de wereld die langs je heen schuift. Die troosteloze plekken zo vlak langs het spoor, die graffiti, het vele onkruid, van die wazige gebouwtjes.

In Antwerpen zou Jan mij ophalen ergens vanaf een straat dus ik liep naar buiten aan de achterkant, kom ik zo in de Diamantwijk terecht. Oftewel de Jodenbuurt. Maar dan ook echt van die extreme Joden. Ik keek m'n ogen uit! Niks gewend. Zelfs kleine kindertjes die zo gekleed gaan. Ik vind dat altijd zo barbaars, dat die kleine koters al in zo'n keurslijf worden gezet. Bij alles hoor, niet alleen bij Joden.

Op weg naar Oostende nog even alvast langs wat huizen gereden om ze van de buitenkant te kijken. In Oostende even bij de Mexicaan wat gegeten, naar huis, slapen en vrijdag betijds op want ik zou de ochtend in Brugge doorbrengen, terwijl Jan nog moest werken. Om 12.00u zouden we ons eerste huis gaan bezoeken en later in de middag nog twee

Ontbijtje in Brugge bij Verdi

Afijn, om een lang verhaal kort te maken: in de prijsklasse waar wij in aan het zoeken waren, koop je dus een echt DHZ huis. En dan moet je nog maar afwachten wat voor lijken (letterlijk!) er uit de kast komen. We hebben drie huizen gezien waarvan er twee al direct afvielen, hoewel de eerste nog een twijfelgeval was. Maar je koopt iets voor twee ton en dan moet er minstens nog voor een ton aan verbouwd worden. En hebben wij daar zin in...?

Een opknappertje met grote tuin

En een hond van de buren in een kooi...

Buiten bestaande bouw werd onze aandacht toch ook getrokken naar nieuwbouw. Er wordt erg veel gebouwd in die hoek en dan gaat het voornamelijk om wat kleinere projecten. In een gat van niks vlakbij Sint Laureins hebben wij echt een mooie woning gezien. Een lap grond erbij van heb-ik-me-jouw-daar. Is al half af, dus oplevering omstreeks januari/februari 2017 schat ik. Werd op slag verliefd.

Het nieuwbouwproject

Nadenken bij een bak friet (die komt nog..)

Maar ja, dan komen natuurlijk de knikkers om de hoek kijken. Voordeel van dit huis is dat je er zó in kunt. Gebouwd volgens de laatste energienormen met zelfs een (verplichte) regenput waarmee je het toilet door spoelt. 

Stof tot nadenken.

Zaterdag toch nog even voor de tweede keer daar langs gereden - is toch op de weg naar huis - en in mijn hoofd ben ik de tuin al aan het inrichten. Zo'n lap! Zo'n droom! Eindelijk fruitbomen, eindelijk een kas voor mijn Aloë Vera's! Die ochtend langs twee makelaars in Eeklo - kom ik daar ook eens - die het project in verkoop hebben waarvan de één zegt: 'Wij zijn de juiste makelaar! Bij ons bent u aan het juiste adres!' en de andere makelaar: 'Wie het verkoopt, ontvangt het geld!' Bij de tweede werden wij wel een stuk voortvarender geholpen, maar van hem hebben wij tot nu toe nog de helft van de documentatie niet gekregen. Je moet echt bij iedereen achter de broek! Echt hopeloos! Waar je in Nederland een pracht van een map krijgt met alles erin, moet je er hier om vragen (bijna smeken).

Een andere hopeloze situatie thuis: Jan heeft deze week speciaal vrij genomen om het dak te doen. In die zin dat wij zondag het hele dak hebben leeg gehaald. Dus alle zonnepanelen eraf, al het grint eraf (zak voor zak!!) en de isolatie. Wát een stofbende was dat zeg! Was blij dat het nog een beetje waaide. 
Ligt nu klaar voor demolage en Jan helemaal klaar om dat te begeleiden. Komt er gewoon doodleuk niemand. Dus Jan uit zijn plaat tegen de aannemer maandag. Niet te geloven! Hij maakt zich nu weliswaar nuttig door allerlei kleine klusjes te doen die nog gedaan moesten worden, maar he is not amused. En terecht.

Dak leeg

Harde werkers! Zwart van het stof.

Maandag op kantoor nog even uitgelegd aan de baas waar wij mee bezig zijn en  hij was niet ten volle enthousiast over mijn plannen. Hij ziet het eigenlijk niet zo zitten. Dus ik weer helemaal over de rooie. Thuis nog met z'n drieën gepraat - dus met de baas erbij - zonder echte 'oplossing' (maar een echte oplossing is er ook niet). En dan vind iedereen het gek dat ik het niet meer kan behappen. Al dat geklooi. Dus dikke tranen, dikke ogen en dinsdag ben ik niet gaan werken. Even naar mijn moesje. Even praten. En dat heeft geholpen. We gaan door met ons project, linksom of rechtsom. 

Als het iets zou zijn wat we vorige week ineens bedachtten, zou ik zeggen ja, we lopen te hard van stapel, maar we zijn er GVD al meer dan tien jaar mee bezig. En ik had al gezegd (zelfs geblogd) dat als Jan meer vastigheid heeft, ik mijn werksituatie zou herbekijken. Of we nu wachten tot januari 2017 of we beginnen alvast serieus te verkennen, dat zal het verschil niet maken. Want inmiddels is er nog een andere piste bij gekomen en dat is een stuk grond en daar een huis op bouwen. We hebben ook al iets op het oog en dat is de helft kleiner dan de grond die bij het projecthuis zit. Dus dat zal dan geen boomgaardje worden... Of lei-appelbomen. Of zoiets.

Nee, geen kippen..

Vandaag ben ik weer op kantoor en nog even gepraat met de baas (want ik moest bij 'm komen) en hem verteld dat we doorgaan met onze plannen. Dat zou dus betekenen dat ik in de toekomst wat minder ga werken en mijn tijd verdeel tussen Nederland en België. 

En of me dat gaat lukken zal de tijd moeten uitwijzen. Je kunt nu eenmaal niet alles van te voren weten.