Therapie

Vanmorgen was het weer therapeut-sessie. De tweede keer. Met wat twijfels ging ik er deze keer naar toe, omdat de dingen die gebeurd zijn, gebeurd zijn en ik nu in wat rustiger vaarwater kom. Dan ga je natuurlijk twijfelen of ik wel geestelijke steun nodig heb. Ik zit ook niet echt in een megadip. Het is niet zo dat ik lusteloos in mijn stoel zit en voor me uit zit te staren.

Neemt niet weg dat het nog erg wattig is in mijn hoofd en ik moeilijk kan terug denken wat mij nu zo ver heeft gebracht om hulp te zoeken. Het gekke is dat ik dat bijna niet goed terug kan halen. Het was een opeenstapeling van dingen plus daarbij nog eens de drukte op mijn werk in verband met een beurs, en nu de rust wat lijkt te zijn terug gekeerd, valt het mij moeilijk om die chaos op te roepen.

Het is natuurlijk vreemd dat een werkgever zich gaat 'bemoeien' met jouw privé-situatie. In normale gevallen zal een werkgever zeggen of ik wel of niet een dag minder kan werken en wat jij dan verder doet in je privé zal hem worst wezen zolang hij daar geen last van heeft. Nu hebben mijn werkgever en ikzelf een vrij hechte (werk)relatie en dan kan het voorkomen dat hij zich zorgen maakt over bepaalde stappen die ik neem en wellicht van invloed kunnen zijn op mijn welzijn. Ik ben inderdaad nog steeds wel iemand die veel piekert en veel beren op de weg ziet, me zorgen kan maken om de meest banale dingen bijvoorbeeld welke route ik moet hardlopen om 6 km te halen, terwijl je gewoon kunt beginnen en na 6 km kunt stoppen. Het is niet dat ik in the middle of nowhere hardloop.

Nu moet ik een oefening gaan doen - iedere dag - om mijn gedachten bij me te houden. Dus in feite mindfulness. In het verleden heb ik al eens een meditatiecursus gedaan en daar doe je in feite hetzelfde: je concentreert je gedachten op iets en alle andere gedachten bekijk je en laat ze voor wat ze zijn. Je moet steeds je gedachten terugbrengen naar één bepaald punt, of dat nu je voeten zijn of je ademhaling dat is dan niet zo belangrijk. Het gaat erom dat je je gedachten op dát punt kunt laten. En dat is best lastig. Het schijnt zo te zijn dat je dit kunt trainen - dat staat althans in het boekje van Ruby Wax. Probleem is alleen dat ik in tegenstelling tot hardlopen hier veel minder zelfdiscipline in heb. 

Maar goed. We gaan het proberen en nu al de moeite doen om de oefening die ik nu heb meegekregen iedere dag te doen. Zal nog een hele opgave worden.

Gisterenmiddag zijn we even langs een vriendin geweest die ik al lang niet had gesproken en het kwam op als kakken - zoals dat heet - : 's morgens even SMSje en 'ben je vanmiddag thuis?' en dan even met de fiets naar de boerderij (waar zij woont). Was weer als vanouds gezellig. Ik kwam daar vroeger heel vaak: ze was mijn vroegere buurvrouw en we hebben samen heel wat meegemaakt. Het contact is wat minder intens - komt ook omdat ze flink doorrookt - maar niet minder hartelijk. Al met al reden we daar pas om 21.00u op de fiets zonder licht weg met een ietwat niet helemaal strak rijdende Jan naast me (die wél licht had op z'n fiets) met een valpartij als gevolg waarna hij nog terug moest omdat z'n zonnebril en ketting uit de bak waren gevallen. Ik had voor mijn doordeweekse doen ook meer alcohol op, maar was nog redelijk helder. Maar als ik zo voel vandaag, voelt het alsof ik flink heb doorgehaald: behoorlijk moe. Toch een heerlijk ontspannen middagje/avondje. Ook een soort therapie, toch?

Misschien wordt het morgen beter
Maar het wordt toch nooit goed 

Ik was toch in de buurt....