Gisterenavond weer met een grog - dit keer met whisky in plaats van cognac - m'n bed ingekropen en ik heb heerlijk geslapen. Geen keelpijn meer, maar nog wel van die branderige ogen en een vol hoofd. Dat wordt straks niezen, loopneus en later hoesten, maar ach. Who cares.
Mannen. Laten we het eens even over mannen hebben. Die wezens die ons leven kleur geven, die wezens die het zo zwaar hebben met ons. Ja, die. Mannen met zorgen in het bijzonder dan. Ik heb er 'thuis' eentje lopen (je weet: thuis is een iets ander begrip bij mij dan voor de meesten) en ik heb er op kantoor eentje lopen. En voor beiden ben ik respectievelijk de belangrijkste en één na belangrijkste vrouw (na hun moeder dan misschien) in hun leven.
En allebei hebben ze zorgen. De één financieel, de ander lichamelijk.
De één omdat hij een forse aankoop heeft gedaan in de vorm van een woning. Een woning voor ons. Een woning voor later. Een woning waar ik pas - als het 'goed' gaat - over negen jaar definitief in kan wonen. Een woning die nog gebouwd wordt en wat ik nu al zo'n vijf weken niet heb gezien behalve die ene foto die Jan nog had gemaakt dat het dak waterdicht was. De pannen zullen er nu toch wel op zitten neem ik aan....
En de ander heeft een operatie boven z'n hoofd hangen wat hij al járen weet, maar nu is het dan echt zo. Duurt nog wel een half jaar, maar toch.
Zorgen.
En mannen met zorgen zijn lastig en moeilijk hanteerbaar.
Als Jan en ik praten over het huis, over hoe we de badkamer en de keuken gaan inrichten, passen en meten met spullen en budget, dan is het net of er iemand anders in zijn huid kruipt. Hij begint zijn stem te verheffen, hij gesticuleert heftig en ratelt alsof z'n hoofd overloopt. Hij is de rode lap, ik de stier. Valt niet normaal mee te praten. Het is ook lastig: de kosten zijn nog niet te overzien, controle houden is lastig en je bent afhankelijk van anderen. Communicatie gaat niet vanzelf (zeker niet in dat Belgiëland...)(meedenken ho maar), maar ook wij onderling zien elkaar enkel in de weekenden. We kunnen nog niets, het huis staat ook niet echt in de buurt (voor hem een uur rijden, voor mij twee), dus ook niet evident om daar iedere week even te gaan kijken.
Ik zeg: komt allemaal goed, schatje. En hij zegt: [help]
 |
| Mijn beste vriendjes.... |
 |
| Wandel over het bedrijventerrein.... |
 |
| Zo leuk...... :-\ |
Het komt vast goed. Maar kan me voorstellen dat het bakken met energie kost.
BeantwoordenVerwijderenEen man die niet zegt waar hij last van heeft maar wel ergens mee zit is ook lastig.
BeantwoordenVerwijderen