Windkracht 9

Soms moet ik voor mezelf even de dingen op een rijtje zetten. Vooral als ik me zo onrustig voel als nu. Zal misschien door de storm komen. De storm buiten, maar ook binnen in mij: de overgang. Vaak wordt er meesmuilend over gedaan. Maar ga er maar aan staan. Onze hele hormoonhuishouding wordt door de war geschopt en we moeten er maar mee leren omgaan. Het is als de pubertijd, maar dan na je vijftigste.

Er zijn altijd veel dingen waar ik tegenop zie. Ik hou er niet (meer) zo van om bijvoorbeeld iets te hebben in de weekenden. In de weekenden wil ik thuis zijn met mijn mannetje. We zien elkaar toch al zo weinig. De afgelopen jaren waren luxe jaren. Toen zagen we elkaar veel meer, maar nu enkel maar in de weekenden. En dat is gewoon echt weinig. Doordeweeks zijn we alleen. Ik heb daar nu meer moeite mee dan vroeger, merk ik. Verveel me gewoon 's avonds. Ben het in feite zat om zoveel alleen te zijn. Maar ik heb ook geen zin om 's avonds weg te gaan. Vind één avond yoga al te veel. Gewoon lekker op de bank. Liever sámen op de bank, maar ja. Dat is niet voor ons weggelegd.

Volgende week moet ik een aantal dagen naar een beurs in Duitsland. Niet voor fun, maar voor werk. Ik moet op een stand staan en daar de Nederlandse handelaars of toch personen die beroepsmatig met die producten werken, te woord staan. Het is niet mijn werk. Ik ben geen verkoper. Ik maak geen prijsafspraken. Ik kan mensen niet naar een product lullen. Bovendien werk ik niet actief met het merk waar ik straks een paar dagen sta. Het gemis aan productkennis maakt mij dus onzeker. Een beetje praten met de uiteindelijke consument die interesse heeft in het product, dat lukt mij wel. Hoewel dat soms ook niet gemakkelijk is.

Waar ik mij nog meer zorgen in maak, is ook dat ik niet zo'n beurs-typ ben. Sinds het moment dat ik werk - vanaf mijn 20e - heb ik ieder jaar wel op een beurs gestaan. Dat zijn dus even grofweg 36 beurzen. Ik ben dat nu wel een beetje zat. Vooral de lange avonden nekken mij. Ik moet op tijd in mijn bed liggen wil ik de dag erna nog een beetje plezier willen hebben aan de dag. Dan ligt het er natuurlijk aan met wie je 's avonds nog op stap 'moet'. De collega die deze beurs meegaat - of eigenlijk: ik ga met mijn collega mee - is gelukkig niet zo'n nachtbraker. Daar ben ik blij om. Hij is ook redelijk down-to-earth en niet zo veeleisend. Dit in tegenstelling tot mijn directeur - mijn directe werkgever - die altijd enthousiast iedere beursavond tot in de kleine uurtjes kan doorfeesten en dat ook noodzakelijk vindt en dat zelfs eist van zijn werknemers. Maar niet iedereen kan dat. En dan kom je vaak in lastige situaties. Je krijgt dan snel het stempel van 'saai' en 'niet gastvrij'. Je moet je gasten entertainen, zegt hij dan. Snap ik. Maar dat moet je wel liggen. En hij kan dat. Ik niet.

Afijn. Wat mij op de been houd, is om te denken: volgende week om deze tijd.... Op dit moment geldt dat nog niet: volgende week om deze tijd zit ik nog in de auto om in de avond aan te komen waar we wezen moeten. En dan wachten mij drie lange maar ook spannende dagen...Maar ik ken mezelf goed en weet ook dat ik achteraf weer heel enthousiast terug kom. Ik denk zeker déze beurs, want ik wil daar al jaren naar toe, maar het is zo'n end rijden. Een spannende beurs. Een stoere beurs. Geen vrouwenbeurs... :-)

Moet alleen nog wel even bedenken wat ik aan ga trekken.