De overgang revisited

De overgang. Venijnig stuk vreten is het. Ik worstel er al vele jaren mee, maar het was nog nooit zo erg als de laatste maanden. Het voelt aan als een burn-out, maar in tegenstelling tot een burn-out ben ik niet lusteloos of blijf ik niet in bed liggen omdat ik geen energie heb om op te staan. Au contraire. 

Wat wel grappig is - of toch op z'n minst heel herkenbaar - zijn de verhalen die andere vrouwen die in de overgang zitten schrijven. Het forum waar ik naar refereer is weliswaar gesloten, maar daarom - voor mij - niet minder interessant. Heel toevallig ook een dame die Conny heet, maar dat ben ik niet, hoewel ik het zo had kunnen schrijven. Gewoon identieke klachten (en die Conny is ook 6 jaar jonger dan ik).

Dus dames, maak uw borst(en) maar nat!

Een burnout. Een mooi woord voor als je het gewoon even niet meer ziet zitten en alles te veel wordt. Eerlijk gezegd vind ik het niet zo verwonderlijk: er wordt nogal niet wat van je verlangd tegenwoordig. Je móet zoveel. Was de man vroeger de kostwinnaar met een enorme verantwoordelijkheid voor het onderhouden van een gezin, tegenwoordig komt daar nog eens de sociale druk bij, mooi huis, mooie auto, mooie vrouw, stoere hobby's, het 'hebben gemaakt'. En dan de vrouw: ikzelf heb dan geen kinderen, dus díe druk heb ik al niet, maar als je ze wel hebt en je zit in dat wereldje van meer, meer, meer, dan kan ik me heel goed voorstellen dat het je af en toe te veel wordt.

Het leven is er wat dat aan gaat niet gemakkelijker op geworden met de druk van social media, de televisie, de snelheid van het nieuws, allerlei 'goede' raadgevingen, wat je beter wel en beter niet kunt eten.... Je zou er gek van worden.

Ik worstel nu vooral met mezelf, maar ook met een omgeving die - volgens mij - niet begrijpt wat een impact de overgang op me heeft. Als je toch al een wat sombere inslag hebt - ik ben de dochter van mijn vader en ik vergeet het gezicht van mijn vader niet [knipoog]* - dan werken de burnout gevoelens niet echt stemmingsverhogend. En dan heb ik het nog niet eens over de factor werkgever met dictatoriale trekjes....

Maar ik vind mezelf nou niet echt somber. Ik voel me wel somber, maar ik probeer dat wel te verbergen en ik doe er ook wel wat mee: ik loop hard (helpt enorm!) en ik ga naar yoga. En ja, ik typ de sombere gevoelens van me af. Vandaar dat het hier af en toe wat negatief klinkt. 

Het maakt het alleen niet gemakkelijk als je zo bent. Ik ben soms enorm labiel en kan van het één op het andere moment ziedend zijn. Je gaat nadenken over alles, waarom je op deze aardkloot rond loopt - zeker in mijn geval omdat ik geen nageslacht heb geproduceerd - en wat ik verder nog wil met mijn leven. Blijf ik nog jaren in hetzelfde stramien of ga ik resoluut mijn dromen achterna. En zo ja, word ik dan gelukkiger?

Het vraagstuk waar ik nu enorm mee worstel: blijf ik hier nog (maximaal) acht jaar werken of verbrand ik al mijn schepen en stop ik gewoon, baf, boem, lekker egoïstisch en maar zien waar het schip strand. Neem ik genoegen met minder geld iedere maand en dus ook mijn hobby's niet meer kan doen, of zet ik mij nog acht jaar in voor een fantastisch bedrijf waar ik inmiddels zo mee vergroeid ben?

Komt tijd, komt raad. Voorlopig blijf ik zitten waar ik zit en ga ik me zolangzamerhand verheugen op onze vakantie op Kreta.



*

“I do not aim with my hand; he who aims with his hand has forgotten the face of his father.
I aim with my eye.

I do not shoot with my hand; he who shoots with his hand has forgotten the face of his father.
I shoot with my mind.

I do not kill with my gun; he who kills with his gun has forgotten the face of his father.
I kill with my heart.”

― Stephen King, The Gunslinger