Op de bank bij de duikpsychiater...

"Ik voel mij de laatste tijd erg onrustig. Ben ook afgevallen en heb constant een soort gespannen gevoel in mijn lijf".
"En kan je deze spanning herleiden?"
"Ja, dat kan ik. Het komt door het duiken".
"Is dit dan iets negatiefs of iets positiefs?"
"Ten dele positief omdat er inderdaad een andere wereld voor me is open gegaan. Een bijzonder blauwe wereld met vreemde wezens en onbekende dieren en planten. Niet eerdere ervaringen, de stilte en de onbevangenheid van de dieren daar. Maar ook negatief, want je omgeving is vijandig, je kunt niet onder water ademen en er kan van alles mis gaan. Het onbekende kan ook gevaarlijk zijn. Je bent erg kwetsbaar".
"En misschien de onervarenheid?"
"Ook. Ik trek het me erg aan als ik iets hoor over een ongeluk of wat er allemaal mis kan gaan. Als ik erover praat - zoals nu - krijg ik helemaal buikpijn. Dan begin ik heel erg te twijfelen of ik het wel leuk vind".
"En vind je het wel leuk?"
"Ik was super enthousiast afgelopen woensdag na Vinkeveen. Maar ik doe nog te veel dingen niet goed. Ik zwem nog te snel, ik kan nog niet stil liggen, ik geniet nog te weinig. Als we een parcours volgen, ben ik nog te veel bezig met dat parcours in plaats van het rustig aan te doen en te genieten. Hoewel dit afgelopen woensdag absoluut niet het geval was. Toch ben ik altijd weer soort van blij als ik weer vast grond onder mijn voeten heb. Het is heel verwarrend."
"Dat lijkt mij logisch anders zouden we wel kieuwen hebben. Nog meer?"
"Tja, ik ben ook soort van 'bang' dat dit weer een bevlieging is. Ik heb al zoveel dingen gedaan en eigenlijk niets afgemaakt. Maar tegelijk is dit toch anders: bijvoorbeeld met Western Riding als je daar verder in wilt moet je een eigen paard hebben en dat soort dingen en Nederland is daar gewoon geen goed land voor. Net als boogschieten, daarvoor moet je dan meer in het zuiden zijn of hondenslee, nou ja, dat spreekt voor zich. En duiken kan natuurlijk wél hier en kan je doen wanneer je wilt - net als hardlopen - je pakt je spullen en weg ben je. Dus misschien is dit toch anders. Bovendien hoef je hier niets in af te maken: het gaat om de lol die je hebt, om de snoeken en baarzen en gewoon, het GEVOEL. Dus misschien maak ik me wel zorgen om niets en is dit juist wel iets waar ik mee door kan gaan. Kijk inderdaad maar naar hardlopen. Daar ga ik toch ook nog steeds mee door? En dat doe ik ook voor de lol en voor mijn conditie. Daar 'moet' ook niets."
"Dat is heel positief. En er is ook niets fout mee als het toch je ding niet blijkt. Ook dat 'moet' je niet."
"Nee, precies. En toch ben ik bang dat een keer mij iets overkomt toch. Dat je in een bepaalde situatie komt dat je echt op je buddy moet kunnen rekenen maar zeker ook op je eigen training en stressbestendigheid. Ik dat opzicht zou ik meer dat soort situaties moeten oefenen. Maar bij de gedachte alleen al krijg ik weer buikpijn."
"En welke situaties bedoel je dan?"
"Dat ik ineens geen lucht meer krijg en dat mijn buddy net de andere kant op kijkt, of dat ik kramp krijg met dezelfde situatie of dat er iets met mij gebeurt en mijn buddy merkt dat niet, of dat mijn buddy iets krijgt en IK in actie moet komen...En dat oefenen... als ik weet dat er iets gaat gebeuren ben ik heel zenuwachtig. Een oefening zou onverwacht moeten zijn, zoals een ongeluk ook onverwacht gebeurt. Misschien toch ook wat meer aandacht aan besteden...."
"Kortom: je kunt het zelf allemaal best goed relativeren. Ik denk niet dat je mijn hulp nodig hebt om er uit te komen. Als advies geef ik je mee: maak je niet te veel zorgen, verwacht niet dat je alles in één keer perfect kunt, zorg dat je je 200% veilig voelt, neem geen risico's, blijf dicht bij je buddy en spreek iets af wat te doen bij een noodsituatie. En train dat. De onderlinge communicatie is denk ik nog belangrijker dat het duiken zelf. En dat zal steeds beter gaan naarmate je meer duikt en misschien meer in bepaalde situaties terecht komt. Kijk naar Saba: die eerste duik. Daar heb je erg veel van geleerd. Was niet goed en het had niet goed kunnen aflopen (ik ging daar veel te snel naar boven na een duik van 25 meter!), maar het is toch goed gegaan en je weet nu wat je moet doen. Dat soort dingen is toch lastig te oefenen. Je bent nu 25 duiken verder en al veel ervarener. Go easy on yourself!"

ps. Het is nu oktober 2015. Ik zit inmiddels bij duik nummer 180 of zo. Als je dit dan leest besef je pas hoe groen ik nog was. Het heeft mij dan ook 50 duiken gekost eer ik het écht leuk begon te vinden. En nu mis ik het....