De dagelijkse dingen

Als de dagen zo voorbij kabbelen als de laatste dagen, valt er weinig te melden. Ik voel me energiek, uitgeslapen, met af en toe een flinke dip als er een opmerking verkeerd valt of een dip als ik weer eens ergens pijn heb. Ben aan vakantie toe denk ik.

Gisteren even naar een beurs voor professionele fotografen geweest in Nieuwegein alwaar wij met het bedrijf een flink deel van de beursvloer in beslag namen. Gisteren was de enige dag dat ik kon en ik kwam heel wat oude bekenden tegen. Het is altijd wel leuk om te zien hoe het bedrijf zich profileert naar buiten en ik doe het natuurlijk ook wel voor mijn eigen PR, om me niet helemaal naar de zijlijn te laten schuiven.

De Skoda heeft weer zijn zomerbandjes terug en straks even langs de duikwinkel om onze BCD's en ademautomaten op te halen die geserviced zijn. Meteen even een dunne cap en kompas aanschaffen en we zijn weer klaar voor het komende duikseizoen. En nu maar hopen op heet weer dat het water lekker op temperatuur kan komen hier.

Nog een dag of één/twee, dan komt mijn zeeman weer terug. Dan is-ie weer eventjes thuis en de periodes dat hij dan afwezig is worden langzaam steeds langer. In april en mei dan ook nog een week of zes [zucht]. Als het goed is is mijn tuin dan herstraat en kan ik me vol overgave op mijn tuin storten in mijn 'eenzame' weekenden. Wordt vast een bloemenzee.

Met mijn heup gaat het vandaag een stuk beter. Had er behoorlijke last van zondag tijdens het lopen én erna en had extra goed gestrekt en dat heb ik gevoeld gisteren. Nu gaat het beter. Zal eventjes een beetje rustig aan doen met lopen hoewel ik nog steeds wel een soort ambitie heb om eens tien km te lopen. Ik kom steeds dichterbij, maar het vervelende is dat bij iedere poging die ik daartoe onderneem ik één of andere blessure krijg. We zien het wel, want misschien heeft deze pijn wel niets te maken met mijn hardlopen, want ik heb er nooit eerder last van gehad. Wel met fietsen. Het vervelende is dat ik niet zonder lopen kan. Dan word ik super onrustig. Het is een soort verslaving voor mij en je voelt je zo lekker erna....

Trondheim

Zaterdag. Buiten is het wat grijzig, doch niet koud. Ik ben binnen bezig. Eerst mijn slaapkamer eens omgegooid maar alles daarna weer net zo hard terug gezet, want om het één en ander om te gooien moet er meer gebeuren dan alleen het bed verzetten. Meteen maar even goed gestofzuigd en alles lenteklaar gemaakt, wat dat dan ook mag betekenen.

Ik heb gisterenmiddag alle boodschappen gedaan voor de rest van de week tot en met woensdag. Donderdag mijn mannetje gaan ophalen en dan weer terug naar Nederland. Hij zit nu in Trondheim en op één van de camera's is de Louise-Marie te zien. Kon ze gisteren mooi volgen via Marine Traffic, maar op momenten zijn ze ook buiten bereik en dan zijn ze niet te zien. Het is nogal kaa-uu-tee weer daar in Trondheim: dan is het hier beter toeven.

Goed kijken tussen de druppels door. Het is wat lastig te zien maar je ziet het achtersteven. Gisteren stond daar een dopter op. Het is dat Jan dat zei anders had ik dat niet als een dopter kunnen aanduiden. Je kunt wel de witte marinevlag goed zien. En veel donker wolken.


Voor mij een beetje cocoonen dit weekend. Morgen schijnt het redelijk mooi weer te worden dus wie weet - na het hardlopen - een klein beetje buiten zitten.






 

Hol

Daar zit je dan. Voor je computer, handjes losjes op je toetsenbord, klaar om wat in te typen. Je voelt de drang om wat te schrijven en als je er dan klaar voor bent weet je niet wat. Weer melden dat je je onrustig voelt? Dat je enorme zin hebt in de vakantie? Dat je wilt dat het lente wordt? Of dat je toch een soort opluchting hebt nu nadat je eerst het gevoel had dat het allemaal zo zinloos is? En met 'het' bedoel ik mijn werk. Ik kan wel zeggen dat ik het gewoon niet druk heb en dat ik me wel eens afvraag wat mijn functie nog inhoudt. Ja, ik ben met een duur woord office manager en ik manage het office. Daarnaast ben ik ook PA oftewel Personal Assistant, maar als de persoon die ik assisteer weinig op kantoor is, valt er weinig te assisteren. Ik moet aanwezig zijn voor het geval dat. Ik moet onverwachte zaken opvangen, beslissingen nemen daarin en soms gebeurt dat maar soms ook niet.

Of moet ik melden dat ik gisteren gewoon vergeten ben om mijn broer te bellen op zijn verjaardag..... Gelukkig heb ik wel een kaart gestuurd en ga ik er zaterdag heen, maar toch. Het moment dat ik ineens dacht van o ja, was gisterenavond om tien uur, en ik weet dat zij ook vrij vroeg in bed liggen en tien uur is ook geen tijd meer om te bellen. Ja Stom. Gewoon te veel bezig. Heb 'm toen maar nog even een sms gestuurd.

Ik moet zeggen dat ik tegenwoordig wel meer dingen vergeet hoor. Geen korte termijn dingen, maar gewoon dingen waar ik zelf niet zo mee bezig ben en dan vergeet ik dat. Misschien komt het wel door mijn werk. Ik moet hier zoveel onthouden en regelen, dat de privé dingen er niet meer bij kunnen. Dat komt dan wel erg egoïstisch over bij anderen natuurlijk. Daarbij komt dat ik verjaardagen niet leuk vind, ook - en zeker! - die van mezelf niet (argh dit jaar op een zondag!). Vroeger teveel gevierd denk ik. De enige verjaardag die ik echt leuk vond was toen ik veertig werd. Toen heb ik iedereen uitgenodigd voor een brunch in Noordwijk en dat was echt fun!! Gewoon zalig op een zondag en daarna lekker weer naar huis. Dat was echt top.

Ik moet er gewoon voor zorgen dat ik weg ben aanstaande verjaardag. Zondag is gewoon een rotdag en aangezien ik dan alleen ben, heb ik er geen zin in om dat bij mij thuis te (moeten) vieren. Dus ik moet iets verzinnen dat ik dan weg ben. Of mezelf ergens laten uitnodigen of zo. Op zulke dagen zou ik wensen dat ik mezelf even kon begraven. Het is straks natuurlijk helemaal hopeloos met al die vrije dagen in december die allemaal op doordeweekse dagen vallen met hier en daar een brugdag. Hiephoi.... maar niet heus.

Het heeft niet veel zin om me daar nu al druk over te maken maar het gekke is dat ik me nu op dit moment afvraag of ik straks die vier à vijf maanden wel goed doorkom. Je zou zeggen, je went er aan, maar het lijkt wel alsof het steeds zwaarder wordt. De eerste keer weet je niet wat je kunt verwachten, de tweede keer wel en zie je er al meer tegen op. En nu de derde keer.... tja, ik zou wat moeten ondernemen om het gewoon druk te hebben in de periode, maar ik weet ook dat ik me daar niet heel prettig bij voel omdat dat juist de donkere periode is, vroeg donker en zo. En dan komt er zowiezo al veel minder uit mijn handen. Ik merk het nu, nu ik 'slechts' drie weken alleen ben, dat ik niet super goed in mijn vel zit. Zo'n leeg, hol gevoel van binnen en omdat ik vroeger in mijn singletijd - na een relatie - alles al alleen heb moeten doen, en ik daar toen al een bloedhekel aan had, is dat een soort déja-vu waar je niet op zit te wachten. Heb daar toendertijd teveel 'pijn' van gehad. Ik begin dan ook altijd tegen mezelf te praten (zielig hè). Ik ben ook niet het type dat dan maar uit gaat, want dat vind ik nóg erger, want je moet dan ook weer alleen naar huis. Als je single bent, en je pakt het goed aan, is dat niet altijd persé nodig natuurlijk - maar zo'n type ben ik ook niet, dus ik ging altijd alleen weer naar huis. Met een kater. Een geestelijke dan, want ja, drinken kan je dan natuurlijk ook niet.

Yeah, life aint simple....

Niet leuk..

Voel me vandaag niet vrolijk en dat heeft alles te maken met die cyste. Vandaag dan de huisarts gebeld en jaja, je hebt een vleesboompje maar dat kan vanzelf overgaan. Ja, maar die cyste.... 'Ja, die cyste. Ik zou 'm lekker laten zitten, hangt van je klachten af, kan dat eigenlijk niet goed zeggen, dat moet je met de gyneacoloog overleggen.' Dus weer het ziekenhuis gebeld en heb nu afspraak met gyneacoloog maar pas over een maand. Ondertussen zit er zo'n IFO (Identief Foreign Object) in mijn buik en dat zint mij niet. Toch een appel die daar zit en daar niet hoort. Bovendien 'voel' ik het. Omdat ik weet dat-ie er zit waarschijnlijk, maar ik ging natuurlijk ook niet voor niets naar de huisarts.
Ik weet nu dus nog niets en dat zit mij dwars. Moet even bezinken en het zal wel weer beter gaan morgen of zo, of als ik thuis ben. Nu zit ik met mijn gedachten toch ergens anders daardoor en heb ik dus nu ook buikpijn. Het kan dus zo zijn dat ik toch niet in de overgang ben, maar dat dat gerommel door de cyste wordt veroorzaakt - tenminste, dat zei de echoloog (?) tegen mij dinsdag. Plus nog een aantal zaken die nu op z'n plekkie vallen. Wat is internet toch een handig medium!

Bah....