Zondagen

Maandag. 16 april 2012. Nog zeven weken, dan zie ik mijn mannetje pas weer terug. Zeven maal zeven dagen, even zoveel uren, minuten, seconden. Ach, wat is nou zeven weken? De tijd gaat zo snel. Zoveel positieve dingen die gebeuren in die zeven weken: de temperaturen stijgen, de dagen worden langer, vakantiegeld in mei, duikseizoen begint weer (voor de natduikers), de vakantie komt dichterbij. Die enkele negatieve dingen die de boel verzieken - hoe ga ik mijn weekenden vullen, hele gesprekken houden met jezelf - moeten we maar snel vergeten, negeren, achter ons laten. Vooral het feit dat ik altijd in mezelf begin te praten irriteert me mateloos, van die dagen dat ik alleen maar loop te zuchten. Dan mis ik wel het feit dat ik eigenlijk geen vriendinnen heb. Dat is gewoon een samenloop van omstandigheden geweest maar ligt voor een groot deel natuurlijk ook aan mezelf. Ik werk natuurlijk hele dagen en doordat ik zo'n niet helemaal normale relatie heb, is er weinig tijd om vriendschappen te onderhouden. De vriendinnen die ik had zijn óf verhuisd, óf verdwenen in de boedelscheiding, óf ze roken (bah). Maar ik ben nooit echt helemaal een vriendinnentyp geweest. Ik had altijd meer 'vriendjes' dan vriendinnen. Altijd vrij 'op mezelf' geweest.

Dus. Ja. Heb wel wat ideeën wat ik ga doen de komende tijd, maar ik moet toch altijd weer afwachten of ik daar op het moment zelf nog wel zin in heb. Heb nog wat kleine klusjes te doen in huis bijvoorbeeld, maar dat is binnen (schilderen) en als het zonnetje schijnt ben ik toch wel het liefst buiten, ook al is het koud. Verder wil ik heel langzaam toch - tegen beter weten in misschien - wat langer gaan hardlopen. Moet ook zien of dat nog gaat en het mij niet te lang duurt daarna om te herstellen, maar ik zou wel naar de 10 km willen. Afgelopen vrijdag 7 km gelopen en dat ging op zich aardig. Daarna alleen behoorlijk fanatiek een soort 'grote kuis' gedaan en 's avonds kon je me bij elkaar vegen zowat. Dus als ik dat wil bereiken, is het het beste dat ik op zaterdag loop om zodoende die dag rustig aan te doen en dan de zondag nog te hebben om helemaal bij te komen. Echter, ik gebruik juist de zondag om te lopen omdat die dag zo lang duurt als ik alleen ben. Het is wel lekker lopen op zaterdag, want dan is het redelijk rustig in het park waar ik loop en kom je alleen maar lopers tegen, alleen of in groepsverband. En op zondag zijn er al wat meer hondelaars en mensen met kinderen, zeker als het mooi weer is. Het kan nog beter miezeren, want dan is het heerlijk rustig. Daarom probeer ik op zondag ook altijd zo vroeg mogelijk te gaan, want 's middags is het niet te doen daar, tenminste dat vind ik. Dan moet je echt slalommen tussen alle wandelaars door. En als je een beetje exibitionistisch bent is dat niet erg, maar ik loop me dan alleen maar te ergeren. Zo heb je ook van die 'lopers' die op een mooie zondag over de dijk bij Oostende gaan hardlopen. Ik geef 't ze te doen. Dan doen ze 't erom, als je het mij vraagt. Maar goed, ieder z'n meug. Als iedereen op zondagmorgen zou gaan hardlopen, zou het ook superdruk zijn waar ik loop. En dat is het soms ook, zeker als er een wedstrijd wordt georganiseerd.
Als ik dan zo kijk zoals afgelopen zondag naar de beelden van de marathon in Rotterdam en die gasten zo gemakkelijk zie lopen, dan word ik wel jaloers hoor. Dan zou ik willen dat het bij mij zo gemakkelijk ging. Maar ja, misschien gaat het ze wel niet makkelijk af, doen ze alsof, of lijkt het zo. Misschien denken ze het van mij ook wel als ik na 7 km stop. Behalve dan die rode kop van me... Ze denken maar. Ik voel me er lekker bij, vooral vlak erna en als je onder de douche stapt en je daarna stort op je ontbijt, kopje koffie en emo-TV op de achtergrond, kijken hoe anderen zich laten verbouwen en zo.

Ja, de zondag is heerlijk én heilig. Dé dag van ultieme ontspanning, de dag van veel buiten zijn nu het nog kan, voordat je weer vijf dagen 'opgesloten' zit.